กัมพุชนาฏ กำลังตัดแต่งต้นไม้อยู่ในสวน ขณะที่ลูกชายเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

          "คุณแม่ระวังหนามมันกัดเอานะครับ" เขาพูดเย้าพลางหัวเราะ กัมพุชนาฎหัวเราะด้วยเบาๆ

          "ไปรายงานตัวเรียบร้อยแล้วหรือ" เธอเอ่ยถาม ลูกชายพยักหน้ารับ พาแม่มานั่งลงลนเสื่อที่ปูอยู่ใต้ต้นลั่นทมใหญ่ส่วนตัวเขาลงนอน เห็นเมฆสีขาวลอยอยู่เหนือใบลั่นทม

          "เป็นหมอก็เหมือเป็นพระนะลูก " กัมพุชนาฎเอ่ยขึ้นเบา ๆ ลูบผมลูกชาย

          "พระรักษาทุกข์ใจ ส่วนหมอรักษาทุกข์กาย และต่างก็กินข้าวของชาวบ้านเหมือนกัน หมอก็เก็บค่ารักษา พระก็บิณฑบาต ชีวิตคนเรานี่ก็มีสองทุกข์แค่นี้แหละ ทุกข์กายกับทุกข์ใจ ต่อไปลูกต้องเป็นหมอที่ดีนะ"

          "ดียังไงบ้างล่ะครับแม่"

          "ดีคือเอาใจใส่คนไข้ หมอคือความหวังของคนไข้ เคยอ่านข่าวไหม ที่ครั้งหนึ่งหมอตรวจกรุ๊ปเลือดผิด พอให้เลือด คนไข้ตัวเขียวเลย หมอก็ไปประชุม พยาบาลก็ไม่รู้ พอเห็นอาการแย่หนักพยาบาลจึงได้ไปแจ้ง ทีนี้ผู้อำนวยการวิ่งลงมาเองเลย ผัวเขาก้มลงกราบแทบเท้าเลยขอให้ช่วยเมียของเขาด้วย แต่ก็สายไปเสียแล้ว ลูกเห็นมั้ยว่าเขาฝากชีวิตทั้งชีวิตไว้ในมือหมอ มันสำคัญมากนะลูก ถ้าอยากจะเป็นหมอ ก็ต้องรับรู้ความสำคัญของจุดนี้ จะละเลยไม่ได้ ถ้าอยากรวยอย่างเดียว หรือเพราะเรียนเก่งอย่างเดียวควรไปทำอาชีพอื่นเสียเลย เพราะการรับผิดชอบต่อขีวิตคน เป็นภารที่หนักมาก ต้องยอมรับว่าความรับผิดชอบนี้มันมากับอาชีพนี้แหละ จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ การรับผิดชอบอย่างเต็มที่และจริงใจนั่นแหละคือเป็นหมอที่ดี ลูกต้องเป็นหมอที่ดี"

          ลูกชายยิ้ม พลางขยับตัวมาหนุนตักแม่เหมือนเด็ก ๆ และสำหรับแม่แล้ว ไม่ว่าลูกจะโตแค่ไหน ก็ยังเป็นเด็กน้อยของแม่เสมอ

          "เป็นหมอที่ดีต้องมีเมตตา" กัมพุชนาฎ เอ่ยต่อไป เธอชอบเล่าเรื่องธรรมะให้ลูกชายฟัง

          "พระพุทธเจ้าสอนว่า ให้เรามีเมตตาให้มากเหมือนแผ่นดินที่ใครจะขุดให้หมดไม่ได้"

          "โอ้โฮ ไพเราะและลึกซึ้งมากเลยนะครับแม่ ถ้าปฏิบัติตามได้นี่ คงจะวิเศษมาก ไม่ใช่ทำได้ง่าย ๆ เลยนะครับ"

          "ยังมีเรื่องแผ่นดินอีกอย่างหนึ่ง ที่พระพุทธเจ้าทรงสอนพระราหุลลูกชาย" กัมพุชนาฎเอ่ยต่อ ลูกชายยิ้มเย้า

          "เหมือนแม่กำลังสอนผมนี่มังครับ" กัมพุชนาฎหัวเราะเบา ๆ ลูบผมลูกชายด้วยความรัก

          "ท่านทรงสอนว่า ให้เรา อบรมจิตให้เหมือนกับธาตุ 4 คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ คือไม่ยินดียินร้ายเมื่อกระทบกับสิ่งน่าปรารถนาบ้าง ไม่น่าปรารถนาบ้าง
อบรมจิตให้เหมือนน้ำ ก็คือว่า น้ำจะพัดพาไปหมดทั้งของดีไม่ดี ไฟก็คือ เอาของดีหรือของเลวใส่ลงไป ไฟก็เผาหมดไม่สนใจว่าเป็นอะไร ลมก็เหมือนกัน กลิ่นดีกลิ่นไม่ดี ลมก็พัดไปหมด

          สรุปก็คือ ให้เรารับได้ทั้งสิ่งดีและไม่ดีที่มาหาเรา และเมื่อรับมาแล้วก็อบรมจิตไม่ให้ยินดียินร้าย คือรับกระทบแล้วไม่กระเทือนไปกับมัน รู้ทันมัน อยู่เหนือมัน และปล่อยมันไป"

          ลูกชายอมยิ้ม แกล้งแหย่แม่ "งั้นผมพบคนไข้ก็ไม่ต้องสนใจสิครับ"

          กัมพุชนาฎหยิกเข้าที่ต้นแขนแรง ๆ อย่างหมั่นไส้ จนลูกชายร้องลั่น

          "ถ้าลูกแยกแยะคำสอนไม่ออก จะเรียกว่ามีปัญญาจบหมอมาได้ยังไง มีปัญญาทางโลกแล้ว ต้องมีปัญญาทางธรรมด้วยจึงจะสมบูรณ์ ท่านให้อบรมจิตให้เหมือนธาตุ 4 ก็เพราะเราต้องพบกับปัญหาหลายอย่าง จากผู้คนรอบข้าง ในสังคม เช่นการนินทาว่าร้าย หรือการได้รับคำชม คำสรรเสริญ การสูญเสียของที่รัก การได้สิ่งที่ไม่ชอบใจ เราไม่ควรเสียใจหรือดีใจไปกับมัน ให้มั่นคงไว้เหมือนแผ่นดินที่รับได้หมดโดยไม่หวั่นไหวตามสิ่งใด ๆ ที่เข้ามาสู่ดิน ส่วนคนไข้นั้น เราก็ต้องมีเมตตาให้มากเหมือนแผ่นดิน"

          "ที่ใครจะขุดให้หมดไม่ได้" ลูกชายรีบต่อให้อย่างเอาใจ กัมพุชนาฎยิ้มชื่นใจ

          "ลูกเป็นหมอ เป็นอาชีพที่มีโอกาสทำบุญทุกวัน ช่วยคลายทุกข์กายให้คนไข้ แต่ก็ต้องพูดจาดี รู้ว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด เพราะจิตใจของคนไข้ก็อยู่กับคำพูดของหมอเหมือนกันเป็นทุกข์ใจที่พัวพันกับทุกข์กาย ไม่ใช่ทุกข์ใจแบบที่ไปหาพระ นั่นเขาทุกข์ใจในข้ออื่น "

          ลูกชายจับมือแม่มากอดไว้ และพูดอย่างอ่อนโยน

          "ผมรู้ครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมสัญญาว่าจะเป็นหมอที่ดี ผมรู้อยู่ว่าอาชีพนี้เป็นบุญ ผมทำบุญได้เยอะ ทุกวัน ผมไม่ทิ้งบุญไปหรอกครับ จะเอาบุญมาฝากแม่เยอะ ๆ "

          กัมพุชนาฎปลื้มใจ หอมแก้ม "คุณหมอใหญ่" เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ.