น้ำหอมพาไข่หวานมากราบพระในห้องสวดมนต์ พระพุทธรูปสีทอง ขนาดหน้าตักกว้าง 37 นิ้ว ผมเกล้าเป็นมวยกลางกระหม่อม จีวรพลิ้วจีบคลุมทั้งองค์ เป็นพระพุทธรูปปางประทานพร พระพักต์สวยเย็นนั้นดูคล้ายรูปปั้นกรีกโบราณ

          “สีองอย่างนี้ดูสวยดี ไม่สว่างสไวแวววาวจนเห็นเงาของเราเอง แล้วก็ไม่ใช่แบบสีพ่น ที่ทำให้รู้สึกเหมือนสิ่งของมากกว่าเป็นพระ เราชอบ” ไข่หวานชม น้ำหอมปลื้มใจ

          ไข่หวานสังเกตเห็นคล้ายหยดน้ำมันเล็กๆ บนแก้มพระ จึงลุกเข้าไปดูใกล้ๆ น้ำหอมลุกตามไป

          บนผิวสีทองนั้น มีรอยคล้ายหยดน้ำทันเล็กๆ ติดอยู่จริงๆ แถมยังมีตามดเป็นจุดดำๆ อยู่แถวไหล่และตักด้วย น้ำหอมตกใจหน้าเสีย เธอไม่เคยเข้าใกล้องค์ขนาดนี้ จึงไม่เคยเห็นมาก่อน

          “ตอนไปดูไม่เห็นหรือ” ไข่หวานถาม น้ำหอมส่ายหน้า “เขาหุ้มพลาสติกเก็บอยู่ เขาทำไว้นานแล้ว แต่ความที่พี่พลอยแนะนำไป เราจึงไว้ใจในงานของเขามาก ไม่ระวังเลย ดูแต่แบบ”

          ทั้งสองลุกกลับมานั่งที่เบาะตามเดิม ในระยะขนาดนั้น ความสายตาสั้นของน้ำหอม ทำให้เธอเห็นพระผิวสวยเหมือนเดิม น้ำหอมเล่าให้ไข่หวานฟังว่า

          “เขาบอกว่าเป็นศิลปินจบจากมหาวิทยาลัยศิลปะคนรวยๆ ชอบมาให้เขาออกแบบพระประจำตระกูลให้ไม่เหมือนใคร แต่อยากจ่ายราคาท้องตลาดธรรมดา เขารูสึกคนไม่เห็นคุณค่าของงานจนน้อยใจบ่อยๆ เรารู้สึกว่าเราเข้าใจตรงนั้นนะ ศิลปินย่อมรักษาผลงานของตนเองก่อน แต่เขาปล่อยให้งานมีตำหนิอย่างนี้ได้อย่างไร เสียแรงศรัทธา”

          น้ำหอมคิดใหญ่ว่าจะทำอย่างไรดี จะหาพระใหม่ก็ทำใจไม่ได้ เพราะคุ้นเคยกับองค์นี้เสียแล้ว จะยกไปแก้ไขก็คงต้องปิดทองทับ ซึ่งก็ไม่อยากได้แบบนั้น และพระประดิษฐานลงแล้วก็ไม่อยากยกออกไป

          ไข่หวานรู้ความกังวลใจของน้ำหอม เธอนั่งนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยคำของหลวงพ่อพระพยอมว่า

          “ยอม หยุด เย็น ยอมไม่เป็น เย็นไม่ได้”

          น้ำหอมทอดถอนใจ เธอยังมองอะไรไม่ออก ไข่หวานพูดช้าๆ อย่างให้สติ

          “จริงอยู่เราชอบความสมบรูณ์ เราจึงดิ้นรนให้ทุกอย่างสมบรูณ์ ถ้าทำได้ก็ควรทำ แต่ถ้ามันวุ่นวายนัก บางอย่างก็ไม่ต้อง ฉันว่าเรายอมให้จุดตามดมันอยู่อย่างนั้นแหละ มันคงไม่เสียหายไปมากกว่านี้หรอก หรือถ้าจะเป็นก็อีกนาน”

          น้ำหอมนิ่งฟัง ใช้สติตรองตามคำของไข่หวาน

          “เราเอามาใช้ให้เป็นประโยชน์แก่ตัวเราดีกว่า หัดอยู่กับความไม่สมบรูณ์นี้มั่ง อย่าไปรู้สึกร้อนกับมัน อย่าไปเพ่งโทษมัน วันหนึ่งน้ำหอมจะพบว่ามันไม่เป็นอะไรหรอก เรายังคงสวดมนต์ที่นี่ได้ นั่งมองท่านจากตรงนี้ ก็ยังคงรู้สึกสงบเย็นได้”

          ไข่หวานยิ้มให้ จับมือน้ำหอมอย่างอ่อนโยน

          “พระมาสอนเรานะ ให้เราหัดอยู่กับความไม่สมบรูณ์อย่างมีความสุข”.