วันนี้เครื่องแอร์ในห้องอาจารย์อู้งาน มันยังคงส่งเสียงครางเบา ๆ ให้รู้ว่ายังทำงานอยู่ แต่ไม่เย็น มาลัยพรพยายามจะตรวจดูว่ามันเป็นอะไร

          "ช่างมันเถอะ" อาจารย์เอ่ยเบา ๆ เอนหลังลงบนเก้าอี้นอนหยิบเครื่องวัดความดันที่วางอยู่ข้าง ๆ มาลัยพรนั่งลงข้าง ๆ ช่วยอาจารย์พันแถบวัดความดันที่แขน

          "แอร์มันหมดสภาพแล้วค่ะ อาจารย์ " มาลัยพรเอ่ย

          "ธรรมดา ของมันเก่าแล้ว มันก็หมดสมรรถภาพไป ไม่เหมือนจิตที่อบรมแล้ว ยิ่งนานยิ่งมีสมรรถภาพมาก"

          "มีสมรรถภาพจิตด้วยหรือค่ะ อาจารย์" มาลัยพรถามอาจารย์ดูตัวเลขบนจอเครื่องวัดความดันแบบพกพา วันนี้ตัวเลขเป็น 110/70 มาลัยพรช่วยถอดและเก็บอุปกรณ์ ขณะที่อาจารย์ให้คำอธิบาย

          "จิตที่ดีต้องมีคุณสมบัติ 3 อย่าง คือมีคุณภาพจิตดี มีสุขภาพจิตดี แล้วก็มีสมรรถภาพจิตดี สมรรถภาพจิตดีก็คือว่า เป็นคนที่จิตใจมีความทนทาน สามารถต้านทานต่อความยั่วยวนต่าง ๆ ได้มาก ทำให้เขาโลภ โกรธ หลง ได้ยาก คือเขามีแรงต้านทานทางจิตใจได้สูง"

          มาลัยพรฟังอย่างตั้งใจ "แล้วคุณภาพจิตดีล่ะคะ อาจารย์"

          "คุณภาพจิตดี ก็คือเป็นคนมีคุณธรรม มีเมตตา กรุณา เอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ ไม่เห็นแก่ตัว"

          "แล้วสุขภาพจิตดี คือ ใจแข็งแรง ใช่ไหมคะ"

          "ใช่ สุขภาพกายดี ก็มีความสุขทางกาย พอสุขภาพทางใจดีก็มีความสุขทางใจ จิตมีความสุขได้เรื่อย ๆ แม้ในสถานการณ์ที่คนอื่นเขาไม่มีความสุข เช่น แม่ป่วย แต่ก็มีความสุขทางจิตใจ"

          มาลัยพรนึกขึ้นได้จึงเล่าให้อาจารย์ฟังว่า

          "คงเหมือนที่พระอาจารย์ กัลยาโณ ท่านเทศน์ ท่านเล่าว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเขาป่วยเป็นมะเร็งอยู่โรงพยาบาล หมอบอกว่าจะอยู่ได้อีก 3 เดือน แต่เขาปฏิบัติธรรมมานาน เขายอมรับได้ว่าการตายเป็นเรื่องธรรมดา เขาไม่ทุกข์ใจ แต่พยาบาลกลับทุกข์ใจว่าทำไมเขาจึงเฉยๆ คนไข้สบายดี แต่พยาบาลไม่สบาย"

          มาลัยพรหัวเราะเบาๆ นึกถึงความทุกข์ใจของนางพยบาล

          "คนเรารับเรื่องราวได้ไม่เหมือนกัน เพราะว่าข้างในไม่เหมือนกัน" อาจารย์อธิบาย

          มาลัยพรเล่าคำเทศน์ต่อว่า " ท่านบอกว่า ถ้าเข้าใจความจริงของโลก ว่าเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา ก็จะเห็นถึงความเป็นธรรมดา แล้วเข้าสู่ความสงบที่แท้จริง มีปัญญา ไม่ขึ้นอยู่กับอารมณ์ในใจ"

          อาจารย์ยิ้มให้มาลัยพร "ดีแล้วลูก ฟังแล้วรู้จักนำมาคิดมาใช้ให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง"

          "การเข้าใจความจริงของโลกจนเห็นความเป็นธรรมดา ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะอาจารย์ อย่างเราเห็นความไม่เที่ยงอยู่ทุกวันแต่เหมือนว่าเราจะไม่เข้าใจ ไม่รู้จัก"

          อาจารย์เล่าว่า มีผู้ชายคนหนึ่งมาเล่าความทุกข์ให้ฟัง

          "พอเขาบอกอะไรมา อาจารย์ก็บอกว่ามันเรื่องธรรมดา จนในที่สุดเขาบอกว่า ทำไมเรื่องอะไรๆ อาจารย์ก็ว่าธรรมดาไปหมด อาจารย์ก็บอกว่า มันธรรมดา"

          มาลัยพรหัวเราะ "ถ้าคนเราเห็นความธรรมดาได้เมื่อไหร่คงจะมีความสุขนะคะอาจารย์"

          อาจารย์พยักหน้า "ใช่ เราถึงต้องอบรมจิตให้จิตดี"

          มาลัยพรกราบขอบคุณอาจารย์ "หวังว่าหนูคงจะสามารถอบรมจิตให้มีสมรรถภาพดีได้นะคะอาจารย์ หนูไม่อยากเป็นเหมือนแอร์เก่า ๆ ่ค่ะ".