ฝนสุยกำลังจัดเตรียมข้าวของเพื่อไปงานกฐิน ขณะที่ทุกอย่างพร้อมสรรพแล้ว เธอก็นึกถึงกลองที่จะไว้เล่นท้ายรถ จึงแล่นมาหาหล่าล้า เพื่อขอยืมกลองของน้องชาย

          “เขาไม่อยู่ เอากลองไปด้วย” หล่าล้าบอก ฝนสุยร้องเฮ้อ

          “งั้นค่อยมาใหม่ นี่ ปีนี้ฉันได้กฐินไกลถึงเชียงรายเชียวนะ เค้าว่ายิ่งไกล ยิ่งลำบากยิ่งได้บุญน่ะ เธอว่าจริงมั้ย”

          ฝนสุยหวังว่าหล่าล้าจะรีบรับรอง แต่หล่าล้าเฉยๆ

          “งั้นก็เดินไปสิ จะได้บุญเยอะ”

          ฝนสุยหน้าหงิก อยากได้บุญเยอะ แต่ไม่อยากเดินไปหล่าล้าจึงสาธยาย

          “นั่งรถไปก็ได้ แต่ไปให้ได้บุญ บุญอยู่ที่กายใจ ระหว่างไปกฐินคอยรักษากายใจให้เป็นกุศลไว้ อย่าหงุดหงิดง่าย อย่าฟุ้งซ่าน อย่าพร่ำพูดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง อย่าเอากลองไปเล่นเลย พวกเด็กๆก็จะร้องแต่เพลงทางโลก เป็นโลภะความเพลิดเพลินงดสักวัน เปิดเทปธรรมะให้ฟังกันดีกว่า ระยะทางตั้งไกล ฟังไปฟังมาพิจารณาดีๆ ฝนสุยอาจจะบรรลุ”

          ฝนสุยยิ้มเขินๆ “ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกย่ะ แล้วไงอีก”

          “เวลาไปถึงงาน ถ้านัดแนะกับทางวัดได้ ก็จัดให้มีเทศน์ก็ดีนะ แล้วอาหารถ้าเป็นมังสวิรัติได้ก็ยิ่งดี จะได้ไม่เบียดเบียนสัตว์มาก แค่มื้อสองมื้อคงไม่ลำบากหรอกใช่มั้ย ไปทำบุญไม่ใช่ไปกิน ฝนสุยคอยรักษากายใจให้อยู่ในศีลตลอดเวลา ไม่ต้องถึงกับนุ่งขาวห่มขาวหรอก ทำใจให้ขาวไว้ก็พอ ทำได้มั้ยล่ะ”

          ฝนสุยยิ้มแย้ม ดวงตาสดชื่นเหมือนยามเช้า

          “ดีจัง ฉันจะอธิบายให้คณะฟังก่อนให้เข้าใจกันทั่วๆ เวลาเปิดเทปธรรมะในรถจะได้ตั้งใจฟังกัน แล้วเวลางานก็จะได้สำรวมใจกันให้ดี ไปคราวนี้ต้องได้บุญเยอะกว่าปีก่อนๆ แน่เลย แล้วทำไมหล่าล้าไม่ไป”

          “ชั้นไม่ค่อยแข็งแรง อยากอยู่บ้าน ฝากหนังสือธรรมะให้เธอไปแจก วันทอดกฐินก็ถือศีลสวดมนต์ที่บ้าน”

          “ทำบุญสบายนะ” ฝนสุยเหน็บ หล่าล้าหัวเราะ

          “พระพุทธเจ้าท่านทรงอนุญาตให้เราสบายได้ตามสมควรแห่งภาวะ อย่างฝนสุยมีรถไป ก็ไปรถได้อนุญาต การอยู่บ้านถือศีลสวดมนต์ส่งใจไปทำบุญตอนเธอทอดกฐินก็สมควรแห่งภาวะฉันในครั้งนี้ เอวัง”.