วันนี้แก้มอิ่มล้างจานโดยไม่ได้ร้องเพลงไปด้วย เงียบจนแม่ต้องชะโงกหน้าเข้ามาดู แต่เห็นแก้มอิ่มหน้าไม่หงิก

          “เป็นไรหรือเปล่าลูก” แม่อดถามไม่ได้

          “กำลังฝึกสติ”

          คำตอบนั้นลากแม่ให้เดินเข้ามายืนเท้าสะเอวอยู่ข้าง ๆ แก้มอิ่มบอกว่า

          “อ่านติช นัท ฮันห์ มาเขาบอกว่าเวลาล้างจานให้มีสติ ไม่ใช่ล้าง ๆ ให้เสร็จเร็ว ๆ แล้วใจอยากจะไปทำอย่างอื่นต่อ ทำให้ถูกลากไปอนาคตเสมอโดยไม่อาจอยู่กับปัจจุบันขณะได้”

          “เออ อย่างนี้ค่อยสมกับที่ส่งให้เรียนหนังสือหน่อย”

          “เขาว่านอกจากเราจะล้างเพื่อให้จานสะอาดแล้ว เรายังล้างจานเพียงเพื่อจะล้างจาน เพื่อมีชีวิตเต็มเปี่ยมอยู่ในแต่ละขณะที่ล้างจานด้วย เราจะมีชีวิตเปี่ยมในทุกขณะและมีความสุขด้วย แม่ว่าไงจ๊ะ”

          “ดี แต่ล้างจานแล้วล้างใจด้วยหรือเปล่า” แม่เอ่ยคำของหลวงพ่อชา สุภัทโท แก้มอิ่มตาโต

          “โห แม่ เฉียบ” แก้มอิ่มร้องเสียงสูงจนแม่หัวเราะ

          “อ้าว มันก็ต้องเสริมกัน ยิ่งแกชอบเก็บอะไร ๆ มาคิด เป็นนักหงุดหงิด จนมันหงิกงอมาอยู่บนหน้าแก อย่างนี้ต้องล้างใจด้วยแล้วถึงจะมีความสุขกับการล้างจานได้”

          แก้มอิ่มถามว่า “ล้างใจยังไงล่ะแม่”

          “ก็จานนี่มันเลอะ แกเอาน้ำล้างใช่มั้ย น้ำก็คือพระธรรม เอาพระธรรมมาล้างใจ ฟองน้ำนี่ก็คือสติที่แกว่านั่นแหละ เอาสติขัดถูล้างใจให้สะอาดเหมือนจาน หน้าจะได้ขาวผ่องเหมือนจาน”

          แก้มอิ่มลอยหน้าฉีกยิ้มให้หน้าบานเหมือนจาน

          “พระธรรมท่านว่า สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น นี่หัวใจพุทธศาสนา ท่านสอนว่าอย่าไปยึดอะไรไว้ในใจ ให้ใจสะอาด สบาย ปล่อยวาง ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นทุกข์ เพราะอะไร ๆ มันก็เป็นไตรลักษณ์ทั้งนั้น รู้จักมั้ยไตรลักษณ์”แก้มอิ่มพยักหน้ารีบตอบกลัวเสียคะแนน

          “ไตรลักษณ์ ลักษณะ 3 อย่าง คือ อนิจจัง ไม่เที่ยง ทุกขัง เป็นทุกข์ อนัตตา ไม่ใช่ตัวตน บังคับไม่ได้”

          “เออ ใช้ได้ อย่างนี้จะส่งให้เรียนต่อ “ แม่ว่า แล้วเทศน์ต่อ “หลวงพ่อชาสอนว่าให้ท่องไว้ว่า “มันไม่แน่” เจออะไรก็พูดใส่มันเลยว่า อันนี้มันก็ไม่แน่หรอก รู้สึกสุข อันนี้มันก็ไม่แน่หรอกเดี๋ยวก็ไป รู้สึกทุกข์ อันนี้ก็ไม่แน่หรอก เดี๋ยวก็ไป”

          “มันไปไหน” แก้มอิ่มถามขำ ๆ

          “ไปตามใจมัน เราบังคับมันก็ไม่ได้นะ อย่างเวลาใจเป็นสุขเราอยากให้มันสุขไปตลอด มันก็ไม่ เดี๋ยวมันก็ไปละ เวลาทุกข์อยากให้มันหายทุกข์ มันก็ไม่หาย แต่บางทีลืม ๆ มันก็หายไปเองอย่างแก้วใบนี้สวย อยากให้มันอยู่กับเราไปตลอด มันก็ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะตกแตกก็ได้ ถ้าเราไปยึดเราก็ทุกข์ จานนี้ เมื่อกี้สกปรก แต่มันก็ไม่เที่ยง เห็นมั้ย ตอนนี้สะอาดแล้ว อย่างเมื่อกี้แม่ยืนสบาย ตอนนี้ก็ไม่เที่ยง มันเมื่อยแล้ว ต้องจำคำหลวงพ่อไว้ เจออะไรก็ มันไม่แน่ ๆ ๆ นี่คาถาล้างใจ”

          แก้มอิ่มหัวเราะ “สาธุ แม่ กระเป๋าหนูก็ไม่เที่ยงนะจ๊ะ ตอนนี้มันว่าง เดี๋ยวแม่จะมาเติมให้เต็มใช่ไหมจ๊ะ”

          แก้มอิ่มล้างจานเสร็จ จูงแม่ออกไปจากห้องครัว “เราไปคุยกันต่อที่ห้องพระนะแม่ เพราะเดี๋ยวแม่จะต้องสวดมนต์แน่ ๆ จริงมั้ย”

          “ไม่แน่ บางทีแม่อาจจะเทศน์แกจนง่วง ไม่ได้สวดมนต์”

          แม่ว่า แก้มอิ่มหันมาตาโต “โห เทศน์หนูเนี่ยนะ”

          “อ้าว ไม่เทศน์แกแล้วจะให้แม่เทศน์ใคร”.