ภุชงค์เห็นเทียนไสวหอบกระดาษหลายม้วนออกมาจากร้านขายกระดาษ และยังหิ้วถุงพะรุงพะรัง เขาเข้าไปทักทายและอาสาพาไปส่งบ้านด้วยอยู่บนเส้นทางเดียวกัน เธอเล่าว่าจะเอากระดาษไปทำหนังสือทำมือเล่มเล็กๆ เก็บไว้ให้เพื่อนๆ เมื่อถึงวันเกิดของเธอ ซึ่งยังอีกนาน

          “ทำเสร็จแล้ว จะลอกพระพุทธพจน์ดีๆ ที่เหมาะกับชีวิตพวกเราใส่ลงไป เอาไว้ให้เพื่อนอ่าน ตอนนี้ค่อยๆ ทำไปก่อน ทำเรื่อยๆ ไม่ค่อยมีเวลาน่ะ”

          “เอาเวลาไปทำอะไรหมดล่ะ” เขาถาม “ปฏิบัติธรรมแล้วไม่ใช่หรือ”

          เทียนไสวหัวเราะขำเล็กๆ

          “คนมักคิดว่า พอปฏิบัติธรรมแล้ว ก็จะกลายเป็นคนที่ไม่อยากเอาอะไร ไม่อยากทำอะไร ความจริงนั่นเป็นอาการของคนเบื่อโลก แต่คนปฏิบัติธรรมจะเป็นตรงข้าม”

          “ตรงข้ามยังไง” ภุชงค์สงสัย

          “คือเรารู้แล้วว่า สิ่งที่ธรรมะสอนเป็นสิ่งที่ดี พอรู้แล้วมันขวนขวายที่จะหัดทำสิ่งที่ธรรมะสอน เพื่อให้เรารับสิ่งดีๆ เหล่านั้นมาไว้ในชีวิต พอทำแล้วเรารู้สึกถึงผลที่เกิดขึ้น ว่าชีวิตดีขึ้นจริงๆ ทีนี้เราก็อยากช่วยคนอื่นให้ได้สัมผัสสิ่งดีอย่างเราบ้าง เราไม่มานั่งเบื่อโลกอยู่หรอก ไม่อย่างนั้นพระอรหันต์ท่านก็นอนรอความตายไม่ทำอะไรสิ นี่ท่านกลับเดินจาริกไปเที่ยวสอนชาวบ้านอย่างพระพุทะเจ้าโปรดสาวกองค์สุดท้าย ก่อนท่านจะปรินิพพานเลย รู้ใช่มั้ย”

          ภุชงค์พยักหน้า เขาเคยเรียนมาสมัยเด็กๆ แต่ก็เกือบลืมไปแล้ว “แล้วตกลงเธอทำอะไรมั่ง ที่ว่าไม่ว่างน่ะ” เขาชักสนใจ

          “ตอนเย็นพอเลิกงานแล้ว จันทร์ พุธ ศุกร์ ไปช่วยเพื่อนสอนศิลปะเด็ก สนุกดีนะ พวกเด็กๆ ก็สนุก เด็กที่เรียนศิลปะ โตขึ้นจะมีจิตใจดี ไม่เป็นอันธพาลหรอก วันอังคารก็ไปอ่านหนังสือธรรมะลงเทปให้คนตาบอดกับคนแก่ฟัง ที่บ้านเพื่อนมีห้องอัดเสียง วันพฤหัสก็ไปเรียนซอยผม เรียนมา 2 ครั้งแล้ว เวลามีงานบุญจะได้ไปช่วยที่เต็นท์ตัดผมฟรี ของมูลนิธิที่วันเสาร์ไปเป็นอาสาสมัครอยู่ วันอาทิตย์เช้าไปฟังเทศน์ที่วัดตอนบ่ายก็มาอ่านหนังสือธรรมะ และคัดพระพุทธพจน์ที่จะทำเป็นของขวัญนี่แหละ”

          เทียนไสวสาธยายยาว ภุชงค์นิ่งฟังโดยไม่ขัด เขารู้สึกแปลกใจ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครคิดทำอะไรให้คนอื่นแบบนี้ เขาบอกเธอ เทียนไสวหัวเราะ

          “โอ้ย เยอะ เพื่อนที่เรียนธรรมะด้วยกันนะ คนหนึ่งเช่าสถานีวิทยุเพื่อเอาเทปไปเปิดให้คนฟังธรรมะ อีกคนอยู่ที่บ้านคอยอัดเทปเดินไปแจกที่วัด อีกคนไปเป็นอาสาสมัครอนามัยหมู่บ้าน อีกคนนั่งถอดเทปออกมาเป็นต้นฉบับ เพื่อเผยแพร่เป็นหนังสือ ถอดเทปกันทีชุดใหญ่ ทำกันเป็นปีกว่าจะเสร็จ เขาไม่อยู่เฉยๆ กันหรอกจ้ะ สนใจธรรมะมั่งมั้ยล่ะ มีหนังสือให้ยืม”

          ภุชงค์ยิ้มๆ สองจิตสองใจ ใจหนึ่งอยากปฏิเสธ อีกใจหนึ่งก็อยากปฏิเสธด้วย เทียนไสวชินกับการเห็นอาการอย่างนี้จึงหัวเราะเบาๆ ไม่ให้ภุชงค์อึดอัด

          “ขณะนี้เธอก็กำลังปฏิบัติธรรมอยู่แล้วล่ะ คือมีเมตตาหนึ่ง มีกรุณาหนึ่ง จึงช่วยขับรถมาส่ง ขออนุโมทนาบุญด้วยนะจ๊ะ”

          ภุชงค์ยิ้มเขินๆ แต่เมื่อได้ยินคำว่าอนุโมทนาบุญก็รู้สึกอิ่มใจขึ้นมานิดๆ อ้อ! ปฏิบัติธรรมเป็นอย่างนี้.