ล้วนศรีดีใจได้มีโอกาสสร้างพระพุทธรูปองค์ใหญ่ถวายวัด เธอรู้สึกมีความสุขมาก นึกไม่ถึงว่าจะได้รับโอกาสเช่นนี้ เพราะเธอรู้สึกว่าไม่มีความสามารถจะดำเนินการในสิ่งนี้ให้ลุล่วงได้

          “ป้ามาลีจัดการให้ทุกอย่างเลย พาไปร้านพระ ติดต่อหลวงพ่อที่กำลังสร้างวัด มีคนมารับพระไปส่งถึงวัดให้ด้วย นี่กำลังนัดแม่ครัว จะเลี้ยงพระกัน ฉลองพระของเราก่อนส่งไปขอนแก่น”

          ล้วนสุขยิ้มๆ “ป้ามาลีคงเคยทำบุญกับพี่มาชาติก่อน ชาตินี้เขามาช่วยให้พี่ได้ทำบุญสะดวก”

          ล้วนศรี ปลาบปลื้มทุกวัน นึกถึงแต่เรื่องสร้างพระ ใบหน้าอิ่มเอิบผ่องใส

          จนกระทั่งวันหนึ่ง ไปอ่านเอกสารเจอว่าสร้างพระได้บุญน้อยกว่านั่งสมาธอ ใจของล้วนศรีแป้วแป๋วแหวว บอกกับล้วนสุขว่า

          “อย่างนี้เราก็ไม่ต้องสร้างพระซี”

          ล้วนสุขยิ้มๆ ส่ายหน้าพลางอธิบายว่า

          “ไม่ใช่ นั่นแสดงว่าเขาเขียนถึงระดับของบุญ ซึ่งมี 4 ระดับ จากน้อยไปหามากคือ ทาน ศีล สมาธิ ปัญญา การสร้างพระจึงจัดอยู่ในทานแบบหนึ่ง ซึ่งเมื่อเทียบกับชั้นสมาธิแล้ว เขาจึงเทียบว่าน้อยกว่าสมาธิ”

          ล้วนศรีติดใจ “บุญน้อยแค่ไหนล่ะ เท่าถ้วยซีอิ๊วเหรอ”

          ล้วนสุขขำกลิ้งกว่าจะพูดใหม่ได้

          “คำว่าน้อยนี่เทียบจากอะไรล่ะ อย่างโลกเราแผ่นดินมีน้อย แผ่นน้ำมีมาก แต่ขนาดแผ่นดินน้อยก็มหาศาลสำหรับเราแล้วจริงมั้ย ถ้าเอาแผ่นดินไปเทียบกับจักรวาลยิ่งน้อยใหญ่เลย ฉันว่าทานนี่เหมือนแผ่นดิน”

          ล้วนศรีโล่งอก เหมือนกลิ้งครกลงจากภูเขา ล้วนสุขช่วยเสริมกำลังใจ

          “สร้างพระน่ะได้บุญเยอะแยะ เพราะพระที่เราสร้างไว้นั้น เมื่อคนได้พบเห็นก็เกิดกุศลจิต เขามากราบไหว้ เขาก็สบายใจ เป็นบุญของเราทุกวัน”

          ล้วนศรียิ้มออก

          “นอกจากนี้ ท่านยังบอกอานิสงส์ผลบุญการสร้างพระไว้มาก เช่น อกุศลกรรมในอดีต จะเปลี่ยนจากหนักเป็นเบา เจ้ากรรมนายเวรเมื่อได้รับส่วนบุญไปแล้ว ก็จะเลิกจองเวรกัน เราจะมีจิตใจสงบ สุขภาพแข็งแรง เป็นต้น สบายใจหรือยัง”

          ล้วนศรีพยักหน้า ชื่นใจ ยิ้มแฉ่ง ล้วนสุขยังไม่หยุดเติมพลังให้

          “ยังไงเราก็ควรทำทาน ไม่ต้อคิดว่าบุญมากหรือน้อย เพราะเรายังไม่ถึงพระนิพพานชาตินี้หรอก ทำทานให้เป็นบุญกะเตงติดเอวไปชาติหน้า จะได้ไม่ต้องไปเกิดเป็นคนยากจน หาเช้ากินดึก ไม่มีเวลาฟังธรรม เพราะเหนื่อย หลับทั้งยืน พบพุทธศาสนาแล้ว แต่ไม่มีเวลาเรียน เพราะกรรมบัง”

          ล้วนศรีนึกภาพตาม พยายามจะเข้าใจ

          “ถ้าเราทำทาน บุญจะช่วยให้เราเกิดที่ดี คอยแวดล้อมเกื้อหนุนให้มีโอกาสปฏิบัติธรรมได้ เช่นมีป้ามาลีมาช่วยจัดการจนถวายพระได้สำเร็จอย่างนี้แหละ แล้วยังคอยเอาหนังสือมาให้อ่าน เจริญสติปัญญาให้เข่าใจธรรมะได้มากขึ้น ชีวิตเราก็จะดีขึ้นๆ ทุกๆ ชาติไป”

          “ชาติหน้าคอยนานเนอะ” ล้วนศรีว่า

          “คำว่าชาติหน้าท่านอธิบายว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจนถึงชาติหน้าโน้น นู้น ชาติก่อนก็คือ ตั้งแต่เมื่อวานไปถึงชาติก่อนโน้นไหนก็ไม่รู้ ปัจจุบันคือวันนี้วันเดียวแหละ”

          ล้วนศรีตาโตกับคำบอกเล่าของล้วนสุข “เหรอ โอ้โฮ ไม่เคยได้ยิน”

          “อย่างพี่สร้างพระมาเดือนหนึ่งแล้ว เห็นยิ้มผ่องใสทุกวันนี่ก็รับผลบุญทุกวันอยู่แล้ว และยังรับไปอีกนานถึงชาติหน้าโน้น”

          ล้วนศรีพยักหน้ารับรอง ยิ้มแย้มหุบไม่ลง

          “จริง จริง พอนึกถึงทีไร มันปลื้มใจทุกที ไหนเขาว่าได้บุญน้อย”

          ล้วนสุขจึงเสริมว่า

          นี่ขนาดว่าบุญน้อย ยังส่งให้เราปลื้มขนาดนี้ ถ้าเรามีศีล สมาธิ ปัญญา ให้ครบเครื่องเข้าไปอีก ชีวิตเราจะมีความสุขไปตลอดเวลาอีกขนาดไหน เราจึงควรทำทั้ง 4 อย่างให้ครบถ้วนดังนี้แล”

          ล้วนศรีสบายใจ สิ่งที่สะกิดใจหายไป เธอยิ้มให้ล้วนสุขอย่างมีความสุขอีกครั้ง.