ป้าลำเพาขายข้าวแกงอยู่บ้างบริษัท
ช่วยชีวิตพนักงานไว้เยอะตอนกลางวัน ข้าวแกงร้านใกล้ ๆ กันขายจานละ
20 บาท ป้าลำเพาขาย 25 บาท
แต่ร้านป้าลำเพาแน่นเอี๊ยด
จนบางวันชายสมแทบจะยืนกิน
วันหนึ่งชายสมโผล่มาเอาเกือบบ่าย
2 เป็นลูกค้าตกค้างป้าลำเพากำลังเก็บร้าน แกเลยทำ "แกงรวม" ให้ชายสมจานใหญ่แล้วให้กินฟรี
"ยังงี้ผมมาเก็บร้านให้ป้าทุกวันดีกว่า"
"คิดไม่ดี"
ป้าลำเพายกจานกลับ ชายสมห้ามเสียหลงรีบประพฤติตัวดีแล้วรีบกิน
"ป้าทำกับข้าวอร่อยนะ
ขายถูกด้วย ตักเยอะ จานเดียวอิ่มเลย ทำไม่ไม่ตักน้อยลงหน่อยละ จะได้กำไรเยอะ
ๆ
ถ้าขายหมดกำไรเยอะเองแหละ
กำไรแค่นี้พอแล้ว อยู่ได้ ถ้าทำไม่ดีขายไม่หมด ต่อให้ตักน้อย ๆ ขายจานละ
20 ก็อยู่ไม่ได้หรอก"
"ป้าทำดีจริง
ๆ ไก่เป็นไก่ หมูเป็นหมู ไม่เป็นเศษๆ แบบว่าแค่เห็นก็ไม่อิ่มแล้ว ยังงั้น"
ป้าลำเพาหัวเราะชอบใจ
แกชอบเวลาคนชม ชายสมก็ชอบชมคน
"ป้าเป็นแม่ค้า ต้องยืนขายที่นี่ทุกวัน ไปทำบุญที่ไหนไม่ได้ ป้าทำบุญกับอาชีพป้านี่แหละ
หลวงพ่อท่านเทศน์ทางวิทยุว่าให้ซื้อสัตย์ต่อหน้าที่การงาน ซื่อสัตย์ต่อลูกค้า"
"สาธุ"
ชายสมยกมือไหว้
"คนเขาทำงานกันเหนื่อยหิวมา
เราเอากับข่าวดี ๆ ให้เขากินเขาอิ่มสบายดี เราได้บุญ เวลาไปจ่ายตลาดป้าเลือกแต่ของดี
ๆ พวกกินแล้วเป็นอันตรายป้าไม่ใส่ หรือผงชูรสนี่ไม่ใช้เลย"
"แต่ก็อร่อย"
ชายสมชมอีก ป้าลำเพายิ้มอีก
" หลวงพ่อเทศน์ว่า
ทำบุญด้วยการให้อภัย อภัยนี่มันมี 2 อย่างน่า รู้เปล่า อภัยให้คนอื่นที่มาทำเรา
กับอภัยที่แปลว่าไม่เป็นภัย ป้าทำอาหารดี สะอาด ไม่เป็นภัยกับคนกิน
ป้าได้บุญรู้มั้ยล่ะ ท่านเรียกว่าอภัยทาน เท่ากับป้าได้ทำบุญทำทานทุกวัน
เคยฟังเทศน์หรือเปล่าทางวิทยุน่ะ"
"ถ้าแม่ค้าคิดอย่างป้าทุกคน
เราคงแข็งแรงกันทั้งประเทศ"
"อ้าว
เรื่องจริงนา เกิดเราไปใส่อะไรไม่ดี คนเขากินแล้วเข้าโรงพยาบาลล่ะ
เราบาปไปตลอดชีวิตเลยนา ป้าไม่เอาด้วยหรอกทำดีอย่างนี้สบายใจ ทำเหมือนทำให้ลูกหลานกิน
คนเรามันต้องอยู่อย่างสบายใจ รวยจนไม่สำคัญ สำคัญที่สบายใจทุกวันจริงมั้ย
อิ่มยัง เอาจานของคุณไปล้างเองนะ"
ป้าลำเพาหัวเราะตบท้าย
. |
