แขทิพย์เป็นคนไข้ห้องพิเศษมากว่าอาทิตย์แล้ว วันนี้กำลังจะกลับบ้าน วันวิสาข์นางพยาบาลใจดียังคงนำยามาให้กินก่อนอาหารเช้า

          แขทิพย์เคยนึกทบทวนถึงเมื่อสมัยเด็ก ครั้งแรกที่เข้าโรงพยาบาลผ่าตัดไส้ติ่ง สมัยนั้นห้องแน่นไปหมด เธอถูกเข็นเตียงไปนอนที่ระเบียง คืนแรกที่ท้องยังตึง เอื้อมมือขึ้นไปแขวนหูมุ้งไม่ถึง คุณยายเตียงข้าง ๆ แขวนหูมุ้งที่ตะปูให้ด้วยความเมตตา นางพยาบาลก็แว้ดใส่

          "ทำเองสิ ใช้คนแก่ได้ไง"

          คุณยายยิ้มให้ "ช่างเขาเถอะลูก อย่าไปสนใจ"

          พอเข้าโรงพยาบาลครั้งที่สอง ตอนคลอดลูก ก็ถูกดุบ่อย ๆ คนไข้แปลกหน้าที่ร่วมห้องก็ว่า "ช่างเขาเถอะ อย่าไปสนใจ"

          แขทิพย์คิดว่า การเป็นคนที่คนอื่นต้องยกให้"อย่าไปสนใจ" เป็นที่ที่โมฆะมาก ๆ แขทิพย์ภาวนาขอให้ตัวเอง อย่าต้องเข้าโรงพยาบาล เพราะเป็นสถานที่ที่ขมขื่นที่สุด

          แต่มาที่นี่ ได้เห็นวันวิสาข์ ยิ้มแย้มใจดี ทุกคนดูใจดีไปหมด คนทำความสะอาดก็มีมารยาทมาก คนส่งอาหารก็อารมณ์ดียิ้มแย้มทักทาย

          "เดี๋ยวนี้ คนในโรงพยาบาลเปลี่ยนไปเยอะเชียวนะคะ เขาอบรมกันได้อย่างไร"

          วันวิสาข์ยิ้ม "ส่วนของโรงพยาบาล ให้นโยบายว่าคนไข้คือลูกค้าที่เราจะต้องดูแลค่ะ แต่ดิฉันเอง ดิฉันคิดว่าเป็นโอกาสดีที่ได้ทำบุญทุกวัน"

          "รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ หรือคะ" แขทิพย์แปลกใจ สมัยก่อนเธอเคยได้ยินทัศนคติที่ว่า พยาบาลต้องคอยดูแลเช็ดของสกปรกให้คนไข้ อยู่ใกล้ชิดกับเชื้อโรค อยู่กับหน้าตาที่เจ็บป่วยหดหู่ของคนไข้ ดูเหมือนชีวิตของนางพยาบาลจะเป็นชีวิตที่น่าเบื่อหน่าย

          วันวิสาข์ยิ้ม "คนไข้มีความทุกข์อยู่แล้ว เราดูแลให้เขาสบายกายสบายใจขึ้นบ้าง เป็นบุญค่ะ ลูกหลานเขายังดูแลไม่ได้อย่างเราเลย"

          แขทิพย์ ชื่นชมความคิดของวันวิสาข์ มิน่าเล่า เธอเห็นวันวิสาข์อารมณ์ดีทุกวัน

          "เราต้องอยู่ในอาชีพนี้ทุกวัน ตลอดชีวิต ถ้าคิดให้สุขก็สุข ตลอดชีวิต จริงมั้ยคะ ธรรมะสอนให้โยนิโสมนสิการ คือคิดเป็นเพราะชีวิตเราจะสุขหรือทุกข์ขึ้นอยู่กับความคิดของเราเอง ว่าเราจะเลือกคิดแบบไหน แล้วทำไมเราจะไม่เลือกคิดอย่างที่จะทำให้เราเป็นสุขล่ะคะ เวลาเห็นคนไข้ยิ้มให้เรา เพราะเขามีความสุขขึ้นเราก็สบายใจ เวลาเขาต้องการความช่วยเหลือ เราก็ช่วยได้ ช่วยเขาแล้วเรารู้สึกว่าตัวเราเองมีประโยชน์ มีคุณค่า ไม่ใช่คนไร้ค่าที่ไม่มีใครต้องการ"

          "ถ้าทุกคนคิดได้อย่างคุณ ก็คงจะดีมากนะคะ" แขทิพย์เอ่ย วันวิสาข์พยักหน้าเล็กน้อย ยังคงยิ้มแย้มเช่นเคย

          "เวลาแต่งตัวจะมาเข้าเวร ดิฉันจะนึกว่ากำลังแต่งตัวจะไปทำบุญ มีความสุขดีค่ะ พระพุทธเจ้าสอนว่า เราควรมีชีวิตที่เป็นประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น ดิฉันว่าการทำงานของพยาบาลนี่ ปฏิบัติธรรมข้อนี้ได้เต็มที่ทั้งวันทุกวันเลยค่ะ".