คุณยายพริ้มเพรา
เดินตามหาหลานชายจนทั่วบ้าน พบว่าออกไปนอนอยู่ในสวนคนเดียว จึงตามไปนั่งลงข้าง
ๆ
"อิกคิวซัง
ทำไมมานอนคนเดียว" คุณยายถาม หลานชายส่ายหน้า
"ไม่ช่ายอิกคิวซัง
ชื่อสุดสาคร"
คุณยายพริ้มเพราหัวเราะหลานชายที่ชอบเอาชื่อละครในโทรทัศน์มาตั้งให้ตัวเองและใคร
ๆ ในบ้าน
"แล้ววันนี้คุณยายเป็นอะไรล่ะ"
"เป็นฤาษี
ถึงคุณยายไม่ใช่ผู้ชาย แต่ก็แก่เหมือนกัน"
"แล้วทำไมมานอนคนเดียว
ไม่เรียกคุณยาย"
"สุดสาครกำลังสันโดษ"
หลานชายจีบปากจีบคอพูด
"สันโดษยังไงล่ะ
สุดสาคร"
"สันโดษแปลว่าอยู่คนเดียว"
สุดสาครอธิบาย คุณยายพริ้มเพราหัวเราะ เอ็นดูหลานชายตัวน้อย
"สันโดษไม่ได้แปลว่าอยู่คนเดียวจ๊ะ
แต่แปลว่าเรามีอะไรเท่าไหร่ เราก็พอใจของเราเท่านั้น ไม่ไปอยากได้ของคนอื่น
"
"ไม่อยากได้ของคนอื่น
แล้วยังงาย" หลานชายยานคาง
"ก็ไม่ไปขโมยของใคร
ถ้าทุกคนสันโดษ ก็ไม่มีใครมาขโมยของเราด้วย"
"ไม่ขโมยแล้วเป็นยังงาย"
"ก็ไม่ต้องทำเหล็กดัด
เหมือนขังเราอยู่ในบ้านอย่างทุกวันนี้ ไม่ต้องมีรั้ว ไม่ต้องมีกุญแจบ้าน
ประหยัดเงินไปเยอะเลย เพราะไม่มีขโมย"
"ไม่มีขโมยแล้วเป็นยางงาย"
"ก็ไม่ต้องมีตำรวจน่ะซีลูก"
"ไม่มีตำรวจแล้วเป็นยางงาย"
"ก็ไม่ต้องมีโรงพัก"
"ไม่มีโรงพักแล้วเป็น.......เอ๊ะ
ตำรวจก็ตกงานเหมือนคุณตาสนข้างบ้าน"
คุณยายพริ้มเพราหัวเราะ
"คุณตาสนไม่ได้ตกงาน เขาเรียกเกษียณ คนอายุเลย 60 แล้ว เขาต้องเกษียณ
คือไม่ต้องไปทำงานแล้ว"
"งั้นคุณยายฤาษีเกษียณแล้วเหมือนกัน"
"ยังจ๊ะ"
คุณยายพริ้มเพราพูดยิ้ม ๆ หลายชายทำหน้างงๆ
"สุดสาครไม่เห็นคุณยายทำงานเลย"
"ก็เลี้ยงสุดสาครอยู่ยังไงล่ะจ๊ะ"
หลานชายยิ้มผ่องทันที
พูดคำของคุณยาย
"สุดสาคร
น่ารักที่สุดเล๊ย". |
