กีตาร์นั่งก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่โต๊ะคัดสไลด์ ด้วยอารมณ์บูดทำให้ดูภาพไหน ๆ ก็ไม่สวย เลยลุกไปชงกาแฟ แล้วนั่งมองกาแฟหมุนอยู่ในถ้วย

          อำพลนั่งแปะลงข้าง ๆ "ไง อังกะลุง วันนี้หน้าบูด ไม่ม่ปาท่องโก๋กินกับกาแฟแล้วหงุดหงิด"

          กีตาร์ส่ายหน้าที่ยังไม่หายบูดจนเริ่มมีกลิ่นนิด ๆ

          "แม่อาละวาดแต่เช้า พูดผิดหูนิดเดียว " เขาตอบ "ที่เขาว่ามีกรรมมาจากชาติก่อน นายว่าจริงมั้ย"

          อำพลพยักหน้าอย่างผู้รู้ "จริงสิ พระพุทธเจ้าบอกไว้ คนมีกรรมผูกพันกันถึงมาเกิดเป็นแม่ลูกกัน อย่างนายยังดี ยังดูแลเกื้อกูลกัน บางคู่เกิดมาเพื่อจะสร้างทุกข์ให้กัน อย่างนั้นแย่หน่อย"

          "หนีมันไม่ได้เลยใช่มั้ย" กีตาร์หน้ายุ่ง

          "หนีไม่ได้ แต่อาจจะผ่อนหนักเป็นเบาได้ นายต้องทำบุญมาก ๆ รู้มั้ย อังกะลุง"

          "โอ๊ย เราไม่มีตังค์ อย่างที่เขาถวายสังฆทานกันใช่มั้ย เคยเห็น" กีตาร์หน้ายุ่งเป็น 2 เท่า อำพลหัวเราะเบา ๆ หวังช่วยแก้หน้ายุ่งให้เหลือเท่าเดียวตามเดิม

          "บุญเกิด 4 ระดับนะจากน้อยไปหามาก มีทาน ศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ต้องใช้ตังค์หรอก นายทำทานด้วยการยิ้มให้แม่ ยิ้มให้ใคร ๆ พูดจาดีๆ ให้คนฟังแล้วสบายใจ นั่นทานแล้ว อย่าโกรธใครภาวนาก็เช้าเย็น สวดมนต์ที่บ้าน สวดเสร็จอุทิศส่วนกุศลจากการสวดมนต์ให้พ่อแม่และสรรพสัตว์ทั้งหลายทุกวัน ปัญญาก็รู้ตรงตามความเป็นจริงว่า ทุกอย่างในโลกนี้มันไม่เที่ยง อะไรๆ ก็ไม่เที่ยง หายใจเข้าแล้วก็ต้องหายใจออก เด็กก็ต้องโต โตก็ต้องแก่แม่ป่วยได้วันหนึ่งก็หายได้ เข้าใจยัง อังกะลุง"

          กีตาร์มองอย่างทึ่งในบทเทศน์ โอ้โฮ เหรอ งั้นทำบุญที่ตัวเรานี่เองสินะ

          "อีกอย่าง นายดูแลแม่เขาเรียกลูกกตัญญู เป็นบุญมากที่หนึ่งเลย ต้องมองว่านายโชคดีที่มีโอกาศดูแลแม่นะ ลูกกีตาร์กตัญญู"

          "แต่เรามีกรรมมากใช่มั้ย ที่แม่เป็นอย่างนี้" กีตาร์รู้สึกกลัวกรรม

          "ก็ไม่เต็มร้อยหรอก นายมีบุญที่แม่มาเป็นตอนที่นายโตแล้ว มีงานทำ เลี้ยงดูแม่ได้ ลองคิดดูสิ ถ้าวันนี้นายอายุ 10 ขวบทำไง จะพาแม่ไปหาหมอก็ยังไม่ได้"

          "โอย คงยุ่งน่าดู" กีตาร์คราว ดวงตาเห็นจริงไปด้วย

          "บางทีเราไม่ค่อยสังเกตบุญที่เรามี เราได้เกิดเป็นคน ได้มีอวัยวะสมบูรณ์ ได้มีสมองดีจนเรียนจบ ได้ทำงาน การที่เราได้มาอย่างนี้ก็คือบุญ สิ่งที่คุ้มครองเราอยู่ตลอดเวลาให้มีชีวิตดีขนาดนี้ก็คือบุญ เราต้องเข้าใจไว้ และต้องกตัญญูต่อบุญ"

          "กตัญญูต่อบุญทำยังไงเหรอ" กีตาร์สนใจ

          "ก็เหมือนกตัญญูต่อพ่อแม่ เราก็ดูแลพ่อแม่เสมอ ๆ กตัญญูต่อบุญ ก็คือหมั่นทำบุญ ไม่ใช่ประมาทว่าเราสบายแล้ว ก็ไม่ต้องทำบุญแล้ว ยิ่งบุญคุ้มครองเรา เรายิ่งต้องทำบุญ แล้วเราโชคดีที่มีโอกาสได้ทำด้วยนะ"

          กีตาร์รู้สึกดีขึ้น ฟังแล้วมีความหวังในใจ อำพลเสริมต่อ

          "พระพุทธเจ้าตรัสว่า เมื่อใดบุญสิ้นไปทุกอย่างก็พินาศหมด นายเห็นมั้ยว่าบางคนดูไม่น่ามีชีวิตอยู่ได้ อย่างคนบ้าข้างกองขยะ ไม่ตาย ถ้าเป็นเรากินขยะ เราคงติดเชื้อตาย รู้มั้ยว่าที่เขาไม่ตายน่ะ ไม่ใช่มีบุญนะ แต่เป็นบาปรักษาเขาเอาไว้ไม่ได้ตาย เพื่อจะได้รับผลของกรรมต่อไป

          อย่างนายน่ะแค่มีพายุดีเปรสชั่นมาเป็นครั้งคราวเท่านั้นคนมันก็ต้องเจอพายุมั่ง จะให้ฟ้าใสตลอดได้ยังไง คนเรามักจะมองเห็นแต่สิ่งที่เราขาด เราต้องหัดมองสิ่งที่เรามีบ้าง จะได้สบายใจขึ้น"

          หน้ากีตาร์หายบูด ดวงตามีความหวังขึ้นบ้าง

          "รีบทำบุญใส่ตัวซะวันนี้เลย อภัยให้แม่ที่อาละวาดแต่เช้า เมตตาแม่ที่แม่ไม่สบาย แผ่เมตตาขอให้แม่เป็นสุข ๆ เถิด ทุกครั้งที่นึกถึงแม่ขึ้นมา " อำพลให้กำลังใจ

          "เอ้า ยิ้มให้เราหน่อยเป็นค่าวิทยากร เร็ว".