วันนี้ตอนที่หวานจ๋อยกำลังยืนให้พัดลมเป่าผมให้แห้ง จู่ๆ ก็มีความคิดวูบขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุว่า ทำยังไงจะไม่รู้สึกโกรธพ่อนะ คิดแล้วก็สะท้อนใจ หวานจ๋อยคิดว่าจะต้องจัดการกับเรื่องนี้อย่างจริงจังเสียที จึงไปคุยกับเพลงหริ่ง

          เพลงหริ่งบอกหวานจ๋อย บางทีคนเป็นพ่อลูกเคยเป็นคู่แค้นกันมา ตามกันมาเพื่อทวงหนี้กัน ทำให้โกรธเคืองกันอย่างนี้แหละ ถ้าจะให้ดีหวานจ๋อยควรเป็นฝ่ายเลิกรา ยอมอ่อนข้อให้พ่อยอมรับชดใช้เสียเอง เพราะถ้าไปบอกให้พ่อทำคงยาก เดี๋ยวหวานจ๋อยได้ไปเกิดใหม่เร็วไป

          “การยอมรับก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอก มีวิธี” เพลงหริ่งวางมาดสุขุม

          “เราเลียนแบบธรรมชาติ ตบมือข้างเดียวไม่ดัง โอ้ย” เพลงหริ่งร้อง เพราะหวานจ๋อยเอามือข้างเดียวตีขาเพลงหริ่ง

          “ดัง” หวานจ๋อยว่า เพลงหริ่งค้อน วางมาดต่อ

          “เมื่อก่อนพ่อว่ามา หวานจ๋อยเอาใจไปรับเลยเจ็บ คราวนี้ลองใหม่ เปลี่ยนจุดยืน อย่าไปยืนตรงข้ามกับพ่อ ทำให้ต้องรับปะทะเหมือนเดิม ไม่เอา เราสมมติว่าพ่อยืนอยู่บนเวที ตะลาแล๊ม แสดงลีลาชีวิตของพ่อไป พ่อด่าใครเราไม่รู้ เราลงไปนั่งที่เก้าอี้คนดูข้างล่าง แล้วมองขึ้นมาดูพ่อแสดง หวานจ๋อยจะเห็นพ่อในมุมมองใหม่”

          “ใช่ เห็นแล้ว โอ พุทธิปัญญาเกิด” หวานจ๋อยว่า

          “เฮ้ย เร็วไปมั้ง ชั้นยังว่าไม่จบ” เพลงหริ่งไม่ยอมโดนเบรก

          “เธอจะเห็นว่า โอ พ่อนะ พ่อต้องทนทุกข์ มีอารมณ์โกรธแบบสามัญชนที่ต้องทุกข์กับความเร่าร้อนในใจของตนเอง โดยที่พ่อไม่รู้ไม่เข้าใจ ได้แต่เร่าร้อนไปตามกิเลสมันสั่ง มีทั้งความโกรธ ความมานะ ทิฐิ ความอยากเอาชนะ ความถือตัว ความอะไรเยอะแยะเลย กิเลสปกติคนเรามีเยอะอยู่แล้ว ถ้าไม่รู้จักมันก็อยู่ในวงล้อมของมันนั่นแหละ แล้วก็ไม่รู้ตัวด้วย คอยมีอารมณ์ตามมันไป เดี๋ยวพอใจ เดี๋ยวไม่พอใจ เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวเหงา เดี๋ยวหดหู่ เดี๋ยวน้อยใจ เธอจะเห็นได้ว่าพ่อไม่มีความสุขเหมือนกันนะ เริ่มสงสารพ่อหรือยัง สงสารเป็นมั้ยยะหล่อน”

          หวานจ๋อยพยักหน้า ดวงตาเริ่มมีแววศรัทธาฉายส่อง

          “สังสารวัฏนี้ยาวนานไปจนไกลโพ้นเลยสุดขอบจักรวาล สัตว์โลกต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกนับแสนอสงไขย เห็นพ่อปลิวไปในสังสารวัฏไหม”

          “วันหนึ่งฉันก็ปลิวตามไปเหมือนกัน เธอด้วย”

          เพลงหริ่งยิ้ม พยักหน้า ทำท่าเหมือนหมอดูยิปซี

          “ให้อภัยพ่อได้แล้วจะสบายใจ เพียงแต่คิดว่า เราต่างเป็นเพื่อนร่วมเกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น จะยึดอะไรเอาไว้โกรธ เวลาของชีวิตเราเป็นแค่ฝุ่นละอองของจักรวาล สั้นมากกก ตราบใดที่เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้คนดูมองขึ้นไป เธอจะเห็นภาพชีวิตของพ่อ แล้วเธอจะให้อภัยพ่อได้ คิดถึงสังสารวัฏเข้าไว้ หวานจ๋อย”

          “ฉันต้องมองเธออย่างนั้นด้วยมั้ย” หวานจ๋อยถามพลางหัวเราะ แต่เธอก็รู้สึกว่าคำแนะนำของเพลงหริ่ง ทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะเลย.