ตวงเพชรเป็นนักขายประกันระดับรางวัลมรกต เธอตั้งหน้าตั้งตาออกไปหาลูกค้าทั้งวัน เพื่อจะคว้ารางวัลเพชรอันเป็นรางวัลสูงสุด ถ้าไปหาลูกค้ากลางคืนได้คงจะไปทั้งคืน

          ตวงเพชรเพิ่งจะเริ่มผ่อนบ้าน เธออยากจะรีบหาเงินเทให้แบงก์จบ ๆ ไป เธอเคยอ่านธรรมะมามาก แต่พอมาทำประกันเธอก็วาง เพราะคิดว่าการมีธรรมะใช้กับชีวิตทำงานไม่ได้

          "ฉันต้องทำตัวเลขเยอะ ๆ นะ จะมาให้สันโดษ พอใจในสิ่งที่มีอยู่ แล้วนั่งเฉย ๆ ไม่ได้ ต้องทำเยอะ ๆ เข้าใจมั้ยเยอะ ๆ "

          "คิดผิด" วุ้นสีพูดไม่มองหน้า ตามองจานทุเรียน หยิบพูที่เล็กที่สุดเข้าปาก

          "สันโดษคือพอใจตามที่ได้ หากมีกำลังเพิ่มขึ้นก็อาจหาให้ได้ดีขึ้น พอใจตามกำลัง มีกำลังเท่านี้ สติปัญญาเท่านี้ หาได้เท่านี้ ก็ดีแล้ว คิดได้อย่างนี้จิตใจจะได้ไม่เร่าร้อน สันโดษไม่ได้แปลว่าให้นั่งเฉย ๆ"

          วุ้นสีร้องเฮ้อ ! ตวงเพชรร้องอ๋อ !

          "ทุกวันนี้เธอก็สันโดษอยู่แล้ว คือไม่โลภอยากได้ของคนอื่น ไม่งั้นคงขโมยแหวนเพชรเวลาไปเยี่ยมลูกค้าที่บ้าน เอามาช่วยผ่อนบ้าน ยอมผิดศีลข้อลักทรัพย์ แต่นี่ศีลเธอเยี่มมาก"

          ตวงเพชรฟังคำแล้วงง อ้าปากหวอ วุ้นสีเลยบิทุเรียนใส่เข้าปาก

          "ธรรมะมันต้องใช้หลายข้อ อย่างข้อขยันหมั่นเพียรในการทำงาน ทำไมไม่หยิบมาใช้มั่ง อ๋อ ขยันอยู่แล้วลืมไป สันโดษ มันก็เรื่องเดียวในหลาย ๆ เรื่องนะ สันโดษเหมือนสาก เอาไว้ตำน้ำพริก นี่เธอเอาสากไปกวาดบ้าน เอาสากไปตัดต้นไม้ เอาสากไปรีดผ้า อย่างนี้เขาเรียก อุ้ยใส่ ช."

          "อะไร" ตวงเพชรดุ "อยู่ดี ๆ มาว่าฉันชุ่ย ก็ฉันเข้าใจว่าเขาให้รู้จักพอ ก็คือหยุด ก็ตอนนี้มันหยุดไม่ด้ายยยย"

          "ช่ายยยย" วุ้นสีลากเสียงยาว หยิบทุเรียนพูเล็กที่สุดใส่ปาก

          "แต่สันโดษคือพอใจในสิ่งที่หามาได้โดยสุจริต ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน พอใจเท่าที่ได้มาตามกำลังของตน และถ้ามีพอสมควรแล้วก็จึงหยุด ถ้าวันนี้เธอไปซื้อบ้านอีกหลังมาผ่อน นั่นโลภแล้ว ไม่สันโดษแล้ว ไม่รู้จักพอ เอาบ้านไปทำไมสองหลังมันเกินอย่างนี้เสียสันโดษ"

          ตวงเพชรรู้สึกเหมือนหน้าต่างบานที่ปิดอยู่ถูกเปิดออก มีอากาศเย็นโชยเข้ามา เพราะเธอก็ตะขิดตะขวงใจอยู่เหมือนกันตอนทิ้งธรรมะ แต่ดันทุรังว่าตัวเองถูก

          "พระพุทธเจ้าตรัสว่า "แม่น้ำเสมอด้วยตัณหาไม่มี" เพราะว่าแม่น้ำยังรู้จักเต็ม แต่ตัณหาไม่รู้จักเต็ม ถ้าเราไม่มีธรรมะในใจเราจะถูกความโลภจิกหัวใช้จนตาย เธอทำงานยังไงก็ไม่พอหรอก ถ้าใจไม่รู้จักพอ เหมือนว่าไฟไม่อิ่มด้วยเชื้อ ใส่เชื้อเข้าไปเท่าไหร่ ๆ ไฟก็ไหม้จนหมดนั่นแหละ วิธีที่จะดับไฟได้คือต้องไม่เติมเชื้อให้มันเพราะฉะนั้น ตัณหาของเราก็เหมือนกัน ถ้าจะให้มันเหือดแห้งก็คือ ไม่ไปสนองความต้องการของมัน"

          ตวงเพชรนั่งเหมือนนักเรียนตั้งใจฟังครู

          "ทำประกันชีวิตต้องเรียนธรรมะเยอะ ๆ " วุ้นสีเอ่ย ตวงเพชรหยิบทุเรียนพูเล็กที่สุดส่งให้เอาใจ เวลามีทุเรียน วุ้นสีพูดเก่ง

          "ธรรมะสอนอริยสัจไว้สำหรับแก้ไขปัญหาชีวิต เวลาเธอไปพบลูกค้าทุกข์ใจ คุยแนวอริยสัจช่วยได้ ลูกค้าจะได้สบายใจ มีชีวิตยืนยาว ส่งเบี้ยประกันนานๆ "

          "ดี ดี ชอบ" ตวงเพชรกระตือรือร้น

          "ใช้ธรรมะคุยกับลูกค้าได้ทุกเรื่องแหละ เรื่องทำมาหากินเรื่องครอบครัว เรื่องเจ็บไข้ได้ป่วย เรื่องอนิจจังไม่เที่ยง เรื่องสารพัด เธออย่ามองผิดมุมอย่างสันโดษก็แล้วกัน ไปอ่านธรรมะใหม่เถอะเดี๋ยวรวยเอง ชอบมะ รวยน่ะ"

          วุ้นสีจบปาฐกถา หยิบทุเรียนพูเล็กที่สุดพูสุดท้ายเข้าปาก.