สร้อยขิม กับติ่มซำ กราบพระประทานในโบสถ์เสร็จแล้วก็ออกมาเดินชมวัด ผ่านป้ายติดบนกำแพงเขียนว่า

          "คุณเมตตา อารีประเสริฐ บริจาคปัจจัยเป็นจำนวน 14 ล้าน บาท เพื่อบูรณะปฏิสังขรณ์โบสถ์ เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2546"

          ติ่มซำอ่านแล้วทำจมูกย่น "ต้องประกาศด้วย มีเงินก็บริจาคได้อยู่แล้ว"

          สร้อยขิมขำท่าทางขวาง ๆ ของติ่มซำ

          "อย่างนี้เขาเรียกอิจฉา" สร้อยขิมว่า ติ่มซำฉุนกึก

          "ไม่ได้อิจฉา อิจฉาเรื่องอะไร ใครอยากทำอะไรก็ทำไปซีแต่ประกาศอย่างนี้ มันทำบุญเอาหน้าไม่ใช่เหรอ"

          สร้อยขิมหยุดเดิน หันไปพิจารณาป้ายนั้นอีกครั้ง ก่อนจะพูดช้า ๆ อย่างไตร่ตรอง ติ่มซำเท้าสะเอวอยู่ข้าง ๆ

          "เรื่องนี้มันมองได้หลายมุมนะ เอากลาง ๆ ก่อนละกัน ป้ายนี้วัดอาจจะอยากทำให้เอง โดยที่คุณเมตตาไม่ได้ขอก็ได้ วัดอาจจะรู้สึกว่าเขาให้มาก อยากจะตอบแทน เพราะไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี เลยประกาศเกียรติคุณให้คนอื่นได้รู้ จะได้อนุโมทนา ส่วนคุณเมตตาเขาก็มีจิตกุศลนะ ไม่ใช่ว่ามีเงินก็ทำได้อย่างที่ติ่มซำว่า คนมีเงินที่ไม่ทำบุญก็มีเยอะไป ส่วนเรื่องป้ายถ้าเขาจะขอให้วัดทำ หรือวัดทำให้เอง ก็ไม่น่าเป็นไร ก็เขาให้จริง ๆ "

          "เขาว่าทำบุญไม่ต้องประกาศไม่ใช่เหรอ" ติ่มซำยังแย้งสร้อยขิมทำท่านึก

          "ถ้าดูตามหนังสือโอวาท 4 ของเหลี่ยวฝาน เรื่องวิธีทำความดีแล้วก็ใช่ คือท่านมองว่า การทำบุญแบบปิดทองหลังพระ เป็นความดีที่แท้จริง แต่ในเมื่อมันก็ทำป้ายขึ้นมาแล้วอย่างนี้ เราก็มองในแง่ศรัทธาให้คนอื่นก็ได้ แต่บางคนเขาก็ถือว่า ถ้าประกาศแล้ว มันเหมือนได้รับผลบุญมาก่อนส่วนหนึ่งแล้ว เวลาผลบุญมาจริง ๆ อาจจะได้รับไม่เต็มที่"

          "อ๋อ เก็บมัดจำไปแล้ว" ติ่มซำหัวเราะ

          "แต่ที่สำคัญที่พูดมานี่มันเรื่องของคนอื่นหมดเลย ติ่มซำเองต่างหากที่ควรจะมองตัวเอง"

          "มองยังงาย" ติ่มซำงอน อะไร คุยกันดี ๆ มาว่าเรา

          "อาจารย์สอนให้รักษาใจตัวเองนะ เวลามีอารมณ์มากระทบรับกระทบได้ แต่อย่าให้กระเทือน รู้ทันอารมณ์ แล้วรักษาใจให้อยู่เหนือความยินดียินร้ายเสียได้ อย่างเนี๊ยะที่ไปอิจฉาเขาเนี่ย กระเทือนแล้ว เรียกว่าอยู่ ๆ เดินมาเก็บบาปในวัดซะแล้ว เราควรจะอนุโมทนากับเขา เก็บบุญให้ตัวเราดีกว่า"

          "มาด้วยกันรึเปล่าเนี่ย" ติ่มซำว่า "บอกว่าไม่ได้อิจฉา จับตาดูสิยังเย็นอยู่"

          "อิจฉาหมายถึง การไม่ยินดีในคุณความดีของคนอื่น ติ่มซำควรจะยินดีที่คุณเมตตาเขาบริจาค เพราะติ่มซำเองบริจาคไม่ไหวหรอก เอา อนุโมทนาซะ"

          ติ่มซำยกมือไหว้อย่างเด็กดี แล้วแลบลิ้นให้สร้อยขิม

          "อีกอย่างหนึ่ง อาจารย์สอนว่า อย่ามัวไปเพ่งโทษคนอื่น ใครจะทำอะไร เป็นกรรมของเขา เขาทำอะไรยังไงเขาก็ได้อย่างนั้น แต่เราเพ่งโทษเขานั้น เราคิดไม่ดี แสดงว่าเราทำไม่ดีอยู่ เพราะการเพ่งโทษเป็นสิ่งไม่ดี ให้เลิกเพ่งโทษคนอื่น แต่ดูตัวเองว่าทำอะไรดีแล้วหรือยัง"

          "ไปไหนกับเธอดีอย่าง เหมือนหนีบพระไตรปิฎกไปด้วยแล้วอาจารย์สอนอะไรเธออีกล่ะ"

          "อาจารย์สอนว่า เวลาเจอคนชั่ว เราต้องดีใจว่าโชคดีที่เราไม่ต้องชั่วอย่างเขา" สร้อยขิมพูดหน้าตาเฉย

          "จริงอ่ะ นี่เธอว่าฉันชั่วเหรือ" ติ่มซำจะวางมวย สร้อยขิมหัวเราะ

          "ในภาษาธรรมะ ก็มีแต่คนดีกับคนชั่ว ทำผิดนิดเดียวท่านก็เรียกว่าชั่วแล้ว อย่างเธอนี่ยังไม่เข้าขั้นนั้นหรอก รู้ตัวแล้วอย่างนี้ก็ให้อภัยได้
วันหลังมาวัดหัดเก็บบุญให้มาก ๆ ระวังใจอย่าให้คิดอะไรเป็นอกุศลเลย ต้องรู้ให้ทันอารมณ์ ถ้าจะคิดไม่ดี ก็ให้เปลี่ยนมุมมองไปทางด้านดีซะ ให้ใจเราเป็นบุญ ถ้าไม่ได้ก็เฉยไปเลยดีกว่า รักษาใจให้ดีไว้ อยู่ดี ๆ ไปยอมให้เรื่องของคนอื่นมาสร้างบาปให้เราได้ยังไง จริงมะ"

          สร้อยขิมขอคะแนนเสียง ติ่มซำพยักหน้าหนักแน่นอย่างเข้าใจในคำแนะนำ

          "ใช่ มันขาดดุล".