คนแบกโลก คือ คนที่จริงจังกับโลกและชีวิตเกินไปตั้งความหวังไว้อย่างไร ? ก็จะต้องให้มันเป็นไปเช่นกัน ไม่ได้ก็ไม่ย่อม จะหมดจะเปลีองเท่าไรไม่ว่า ขอให้ได้สนองตัณหาก็แล้วกัน

           คนประเภทนี้ ถ้าไม่ฆ่าตัวตาย ก็ต้องเป็นโรคประสาทแน่ๆ จะไม่อยู่ถึงจนแก่ตายเองหรอก เพราะโลกและชีวิตนี้ ไม่มีอะไรแน่นอนหรือจริงจัง มันไหลไปตามเหตุและปัจจัยของมัน เราเพียงแต่ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ถูกต้องที่สุดก็พอ ส่วนผลที่ได้นั้น ก็แล้วแต่ธรรมะ หรือพระเจ้าท่านประทานให้

           ความคิดที่ว่า อะไรๆ ก็ต้องเป็นฉัน ฉันคนเดียวจะเป็นผู้บันดาล ให้เป็นไปได้ทุกสิ่ง ถ้าขาดฉันแล้ว บ้านนี้วัดนี้ สังคมนี้ ประเทศนี้ จะไม่เจริญ จะไม่เรียบร้อย จะไม่สงบ จะ... นั้น

           ใครที่คิดอย่างนี้ นั่นแสดงว่า ความคิดหรือจิตของท่านไม่ครบ ๔ สลึงแล้ว เพราะทุกอย่างในโลกนี้ ย่อมมีตัวตายตัวแทน ท่านคนเดียวหรือคณะเดียว ไม่อาจที่จะทำอะไรให้ครบถ้วนบริบูรณ์ตลอดไปได้หรอก !

           เมื่อหลายปีมาแล้ว ได้เดินธุดงค์ไปทางภาคตะวันออกไปพบพระรูปหนึ่ง ท่านบวชเมื่อแก่ อายุกว่า ๖๐ ปีแล้ว ท่านคิดว่าจะหาความสงบ จึงได้สละบ้านเรือนออกบวช

           แต่พอบวชได้เพียง ๒-๓ พรรษาเท่านั้น สมภารได้มอบลูกกุญแจห้องต่างๆ ให้ท่านรับผิดชอบ เช่น กุญแจห้องเก็บของ กุญแจศาลา กุญแจโบสถ์ เป็นต้น

           จากนั้นมา ท่านก็เลยไปไหนไม่ได้เลย ห่วงว่าจะไม่มีคนดูแล แม้จะมีคนอื่นทำให้ ท่านก็ว่ามันไม่เหมือนเรา หรอืไว้ใจไม่ได้ กลัวว่าจะไม่เรียบร้อย กลัวของจะเสีย กลัวของจะสูญหาย เป็นต้น

           ท่านก็เลยกลายเป็นปู่โสมเฝ้าทรัพย์ของวัดไป เพราะมีความสำคัญตนเองว่า ตนเท่านั้นที่ทำอะไรได้ดีกว่าคนอื่น ลืมคิดไปว่า ก่อนหน้านี้เขาก็อยู่กันมาได้ และต่อไปเขาก็จะต้องอยู่กันต่อไปได้ มันจะต้องมีตัวตายตัวแทนกันตลอดไป สมภารตายมากี่รูปแล้ว วัดมันก็ยังอยู่ ?

           ความยึดถือ และความจริงจังกับหน้าที่และชีวิตเกินไปทำให้จิตขาดความเป็นอิสระ และเพิ่มอัตตาตัวตนขึ้น จนเป็นต้นเหตุให้หลงตนเอง จนถึงดูหมิ่นคนอื่นเสียสิ้น นี่คือการขุดหลุมฝังตัวเองอย่างน่าเวทนายิ่ง

           โลกจะหนักอย่างยิ่ง ถ้าเราไปแบก (ยึดถือ) มันไว้ แต่โลกก็จะเบาอย่างยิ่ง ถ้าเราไม่แบกหรือไม่ยึดถือ และถ้าเราสามารถยืนอยู่บนโลกได้ด้วย ก็จะทำให้เรามองเห็นจักรวาฬต่างๆ ได้มากมาย

           การยอมรับความจริง ว่าทุกสิ่งในโลกนี้ ทั้งสิ่งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต ย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุผลและปัจจัยของมัน ไม่มีใครจะไปฝืนหรือเพียงแต่หยุดยั้งมันได้เลย เมื่อคิดได้ปลงได้อย่างนี้ ใจก็ย่อมสงบเย็นและเป็นสุข.