ในปฐมอาฆาตวินยสูตร (๒๒/๑๖๑) พระพุทธเจ้าทรงสอนให้ละความโกรธหรือความอาฆาตด้วยการระลึกถึงกฎแห่งกรรม พิจารณาความที่ทุกชีวิตต่างมีกรรมเป็นของตนเอง เป็นทายาทแห่งกรรม ใครทำดีย่อมได้ดี ใครทำชั่วย่อมได้ชั่ว

          การที่เราโกรธใครสักคนหนึ่ง แล้วสามารถทำให้คุณงามความดีของเขาพินาศไปก็หาไม่ ตรงกันข้าม ความโกรธของเรานั้นแหละจะทำลายคุณงามความดีของเราเอง ดังนั้น แทนที่จะโกรธเมื่อเห็นใครคนใดคนหนึ่งทำชั่ว เบียดเบียนคนอื่น (รวมทั้งเรา) ให้เดือดร้อน ควรจะสงสารเขามากกว่า เพราะเขาจะต้องได้รับโทษตามกฎหมายหรือกฎแห่งกรรมอย่างแน่นอนไม่ช้าก็เร็ว ไม่มีทางที่เขาหรือใคร ๆ จะสามารถหนีพ้นได้ แม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ทรงหนีไม่พ้น ดังที่พระองค์ได้ตรัสเล่าถึงกรรมเก่าของพระองค์เอง มีความบางตอนว่า

           ในกาลก่อน เราได้ฆ่าน้องชายต่างมารดา เพราะเหตุแห่งทรัพย์ ผลักลงไปในซอกเขาและทุ่มด้วยหิน ด้วยผลแห่งกรรมนั้น พระเทวทัตจึงทุ่มก้อนหิน ก้อนหินกลิ้งลงมากระทบนิ้วหัวแม่เท้าเราจนห้อเลือด

          เราเป็นผู้มีชื่อว่าโชติปาละ ได้กล่าวกะพระพุทธเจ้าพระนามว่ากัสสปะ การตรัสรู้เป็นของที่ได้โดยยาก ท่านจะได้จากควงไม้โพธิที่ไหนกัน ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราได้ประพฤติกรรมที่ทำได้โดยยาก (บำเพ็ญทุกรกิริยา) เป็นอันมากตลอด ๖ ปี แต่นั้นจึงได้บรรลุโพธิญาณ

           เรามิได้บรรลุโพธิญาณอันสูงสุดโดยการบำเพ็ญทุกรกิริยา ได้แสวงหาโพธิญาณในทางที่ผิดเพราะถูกกรรมเก่าทวงเอา
                                                                               (พุทธาปทาน ๓๒/๓๙๒)


          สองตัวอย่างนี้แสดงให้เห็นว่า แม้องค์พระทศพลสัมมาสัมพุทธเจ้า พระบรมศาสดาผู้ทรงคุณอันประเสริฐ หาผู้เปรียบปานมิได้ ก็ยังทรงหนีกฎแห่งกรรมไม่พ้น ดังนั้น เขาเป็นใครกัน เป็นผู้ยิ่งใหญ่มาจากไหน จึงจะหนีรอดการลงโทษตามกฎแห่งกรรมไปได้ เมื่อคิดอย่างนี้ก็อาจจะคลายความโกรธในบุคคลนั้นลงได้

          ใครกระทำ กรรมชั่ว ช่างตัวเขา       ส่วนตัวเรา อย่าเอา อย่างเขานั่น
          คนที่ทำ กรรมต่ำช้า สารพัน            มินานวัน เขารับกรรม ที่ทำเอง
                                                                                      (ธมฺมวฑฺโฒ ภิกฺขุ)