ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เหมือนแผลร้ายถูกไม้สะกิดเข้าหน่อยก็มีหนองไหล เหมือนหลุมอุจจาระถูกไม้เขี่ยก็ยิ่งเหม็น ฉันใด บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นคนขี้โกรธ ถูกเขาว่าหน่อยก็ขัดเคือง ขึ้งเคียด เง้างอด ทำความดุร้าย ความเดือดดาลให้ปรากฏ ฉันนั้น นี่เราเรียกว่าบุคคลผู้มีจิตเหมือนแผล เป็นบุคคลที่ควรวางเฉย ไม่ควรคบ ไม่ควรเข้าใกล้ เพราะเขาจะด่าเราบ้าง จะตะเพิดเราบ้าง จะทำให้เราเสื่อมเสียบ้าง
                                                            (วชิรสูตร,ชิคุจฉิตัพพสูตร ๒๐/๔๖๔,๔๖๖)


             พระสูตรนี้มีอรรถาธิบายว่า โดยปกติ แผลเรื้อรังจะหลั่งของไม่สะอาด ๓ อย่างคือ หนอง เลือดและเยื่อ แต่เมื่อถูกกระทบเข้าจะหลั่งสิ่งสกปรกเหล่านี้ออกมามากขึ้น คนมักโกรธพึงเห็นเหมือนแผลร้าย พฤติกรรมของคนมักโกรธพึงเห็นเหมือนการหลั่งสิ่งสกปรกของแผลร้าย คำพูดเล็กน้อยพึงเห็นเหมือนถูกสะกิดหรือเขี่ยด้วยไม้


            เมื่อรู้อย่างนี้แล้วก็ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า ทุกครั้งที่โกรธเท่ากับเราทำตัวเหมือนแผลเน่าหรือหลุมอุจจาระที่ทุกคนรังเกียจ ไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากคบ คำพูดหรือกิริยาอาการที่เราแสดงออกไปขณะโกรธ ก็เหมือนของสกปรกเหม็นเน่า เช่น หนอง เลือด ดังนั้น ถ้าต้องการเป็นคนที่สะอาดและรักสวยรักงามแล้ว ก็จงหลีกหนีไปจากสิ่งปฏิกูลเหล่านี้ให้ไกลแสนไกล ด้วยการทำตนเป็นคนไม่มักโกรธเถิด

            เมื่อโกรธเขา ใจเราเป็น เช่นแผลเน่า    คนอื่นเขา ใครบ้างเล่า อยากเข้าใกล้
            กิริยา และวาที ที่พูดไป                    ใช่อื่นไกล ให้พึงเห็น ของเหม็นเอย
                                                                                         (ธมฺมวฑฺโฒ ภิกฺขุ)