เมื่อสงครามโลกครั้งที่ ๒ สงบลงใหม่ๆ มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเป็นเด็กดี ความประพฤติเรียบร้อย กำลังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย วันหนึ่งอยู่บ้านกำลังนั่งท่องหนังสือสอบ เพื่อน ๓-๔ คนมาชวนไปนั่งรถเที่ยว แม้จะปฏิเสธแต่ทนเพื่อนขอร้องอ้อนวอนไม่ได้ จึงเอาหนังสือติดมือไปด้วย

              เมื่อเพื่อนขับรถไปจอดในที่แห่งหนึ่ง ก็บอกให้เฝ้ารถไว้ จะไปทำธุระเดี๋ยวจะกลับมา เพื่อนก็ลงจากรถไปหมด เหลือเด็กหนุ่มนั่งเฝ้ารถอยู่คนเดียว จึงหยิบหนังสือมานั่งท่อง ไม่สนใจว่าเพื่อนจะไปทำอะไรที่ไหน

              ต่อมาก็ได้ยินเสียงปืนต่อสู้กัน เห็นเพื่อน ๓-๔ คนวิ่งหนีมาอย่างหัวซุกหัวซุน ต่างมีปืนในมือ มีตำรวจและพลเรือนติดตามมา ๔-๕ คน เพื่อนใช้รถเป็นที่กำบังยิงต่อสู้กับผู้ติดตาม

              เด็กหนุ่มตกตะลึงไม่ทันคิดหลบ หรือวิ่งลงจากรถหนีให้พ้นระยะกระสุนปืน พอดีถูกกระสุนของฝ่ายตรงข้าม ฟุบจมกองเลือดอยู่ในรถ มือยังถือหนังสืออยู่ ก่อนสิ้นใจเล่าว่า ไม่รู้เรื่องการปล้นเลย พวกเพื่อนวางแผนปล้นไว้ก่อนแล้วหลอกใช้ให้เฝ้ารถ
                                                                  (กฎแห่งกรรม ของ ท. เลียงพิบูลย์ เล่ม ๖)

              ว. กับ ป. เป็นเด็กชายวัย ๑๔ ปี เป็นนักเรียนโรงเรียนเทศบาล ๓ วัดชัยมงคล จ.อ่างทอง และเป็นเพื่อนรักกัน ว. อาศัยอยู่กับนางเสวียน ผู้เป็นน้า เพราะพ่อแม่แยกทางกัน ป.หนีออกจากบ้านมาอาศัยอยู่กับ ว. เด็กทั้งสองร่วมกันขโมยเงิน ๑,๐๐๐ บาทของนางเสวียน ไปเล่นเกมกดและใช้จ่ายจนเหลือแค่ ๑๐๐ บาท เมื่อกลับบ้านเย็นวันที่ ๑๓ มิ.ย. ๒๕๓๗ ก็ถูกนางเสวียนเรียกตัวมาสั่งสอนอบรม พร้อมทั้งคาดโทษไว้

              หลังถูกด่าว่าสั่งสอน เด็กทั้งสองพากันขึ้นเรือนหายเงียบไป นางเสวียนซึ่งอยู่ชั้นล่างได้ยินเสียงคนล้มบนพื้นชั้นบน จึงรีบวิ่งขึ้นไปดู พบเด็กทั้งสองนอนดิ้นทุรนทุรายน้ำลายฟูมปาก ข้างๆ ตัวพบยาฆ่าแมลงตรากะโหลกไขว้วางอยู่ จึงรีบเรียกญาติๆ มาหามส่งโรงพยาบาล แพทย์ช่วยล้างท้อง แต่ ว. สิ้นใจตาย รุ่งขึ้น ป. ก็สิ้นใจตายตาม

              ญาติของ ว. เล่าว่า ตามปกติ ว. เป็นเด็กดี ขยันเรียนและขยันช่วยงานบ้าน แต่เกิดไปคบกับ ป.ซึ่งไม่ชอบอยู่บ้าน ชอบเที่ยวและเล่นเกมกด จนถูกพ่อของตนเฆี่ยนตีอย่างทารุณ และคาดโทษว่า ถ้าทำผิดอีกจะถูกเฆี่ยนตีและนำส่งตำรวจ เมื่อทั้งคู่ร่วมกันขโมยเงินไปเล่นเกมกดและถูกจับได้ จึงเกิดความกลัวพากันกินยาพิษตายอนาถ
                                                                          (น.ส.พ.ไทยรัฐ ๑๖ มิ.ย. ๒๕๓๗)

              ประเด็นที่ควรกล่าวถึงมีดังนี้
             ๑. คนชั่วคือคนที่ทำผิดศีลธรรม ผิดกฎหมายบ้านเมือง และชักชวนคนอื่นให้ทำผิดด้วย

              ๒. ในมงคลสูตร (๒๕/๕) พระพุทธเจ้าตรัสถึงมงคล (เหตุแห่งความเจริญ) ๓๘ เริ่มจากการไม่คบคนชั่ว ซึ่งสำคัญมากจึงตรัสก่อนมงคลอื่น เพราะเมื่อเริ่มต้นถูก โอกาสที่จะเจริญก้าวหน้าก็มีมาก แม้ภาษิตตะวันตกก็รับรองว่า Well begun is half done. เริ่มต้นดีคือเสร็จแล้วครึ่งหนึ่ง

              ๓. เมื่อการไม่คบคนชั่วเป็นมงคล การคบคนชั่วจึงเป็นเสนียดจัญไร เป็นเหตุให้เสื่อม เด็กหนุ่มในเรื่องแม้เป็นคนดี แต่ไปคบเพื่อนชั่วเลยเคราะห์ร้ายถึงเสียชีวิต (น่าจะเป็นกรรมชั่วเก่าของเขาให้ผล) ถ้าไม่คบคนชั่วก็คงไม่เคราะห์ร้าย (กรรมเก่ายังไม่มีโอกาสให้ผล)