ครั้งนั้นเป็นฤดูแล้ง ผม (ไม่ใช่ ท. เลียงพิบูลย์) ได้ถือปืนออกจากบ้านไปเที่ยวหานกในสวน ได้พบนกเขาคู่หนึ่ง เกาะอยู่ที่ยอดก้านหมาก กำลังจับคู่เพลิดเพลินอยู่ เมื่อนกเห็นผมถือปืนในมือ สัญชาตญาณทำให้ทั้งสองรีบบินหนี ไป ผมยกปืนขึ้นเล็งแล้วปล่อยกระสุนออกไป ตัวหนึ่งถูกกระสุนหล่นลงมาตาย อีกตัวหนึ่งยังบินวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ไม่ยอมทิ้งคู่ ท่าทางคงจะเสียใจมากที่คู่ของมันตาย หากเป็นคนก็คงร้องไห้ฟูมฟายน้ำตา ผมใช้สายตาคอยจ้องดูความเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา นึกในใจว่า ทำไมมันจึงไม่หนีไปไกลๆ หรือจะยอมให้ผมยิงมันอีกตัว กำลังนึกว่าควรสงเคราะห์ให้มันตายไปตามกัน ยังไม่ทันจะยกปืนขึ้น ทันใดนั้น มันเหินขึ้นสู่ท้องฟ้าสูง แล้วห่อตัวหุบปีกพุ่งตัวเอาหัวดิ่งลงสู่พื้นดินตรงหน้าผมถึงแก่ความตายทันที

             เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผมสะดุ้งงงงันลืมตัว ทำอะไรไม่ถูกคิดอะไรไม่ออก เพราะไม่นึกว่าความรักของนกทั้งสองจะรุนแรงถึงกับยอมสละชีวิตตายร่วมกัน พอได้สติก็รู้สึกเศร้าเข้าไปถึงหัวใจ เมื่อเห็นภาพนกทั้งสองนอนตายอยู่แทบเท้าผม

             ผมก้มลงไปหยิบนกตัวแรกขึ้นมาดู เป็นนกตัวเมีย ถูกลูกปืนที่หน้าอก ส่วนนกตัวหลังที่บินขึ้นสูงแล้วพุ่งหัวดิ่งลงมาตายนั้นเป็นตัวผู้ ก้านคอหัก มีเลือดไหลออกทางปาก ผมนั่งลงเอามือทั้งสองกุมขมับ น้ำตาไหลพรากเพราะคิดถึงชีวิตรักของนกคู่นี้ ผมได้สร้างบาปกรรม ทำให้นกเขาคู่นี้ต้องตายลงต่อหน้าต่อตา

              ผมนั่งร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มอยู่นานกว่าจะได้สติคิดว่า ถึงเราจะเสียใจร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดก็ไม่อาจทำให้นกทั้งสองฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาได้ มีแต่ทำให้จิตเศร้าหมอง ควรคิดหาทางสร้างบุญดีกว่า ต่อไปนี้เราจะไม่ทำบาป จะเลิกกีฬาฆ่าสัตว์ตัดชีวิตอย่างเด็ดขาด
                                                                  (กฎแห่งกรรม ของ ท. เลียงพิบูลย์ เล่ม ๖)

              ประเด็นที่ควรกล่าวถึงมีดังนี้
             ๑. บางคนเรียกการกระทำอย่างนี้ว่า “กีฬา” และภูมิใจว่าตนเป็น “นักกีฬา” ทำให้ดูโก้เก๋ทันสมัย แต่ที่จริงเป็นการข่มเหงรังแกฝ่ายที่อ่อนแอกว่าและไม่มีทางสู้ เป็นความด้อยพัฒนาและความไร้น้ำใจนักกีฬา หากนักกีฬาล่า (ฆ่า) สัตว์ เป็นฝ่ายถูกล่าโดยไม่มีทางสู้บ้างจะรู้สึกอย่างไร ด้วยเหตุนี้จึงมีพุทธภาษิต (๒๕/๒๐) ว่า
สัตว์ทั้งหมด ย่อมหวาดหวั่นต่ออาชญา ย่อมกลัวต่อความตาย บุคคลทำตนให้เป็นอุปมาแล้ว ไม่ควรฆ่าเอง ไม่ควรใช้ให้ผู้อื่นฆ่า

             ๒. ผู้ที่หวังความสุข แต่กลับทำบาปด้วยการเบียดเบียนผู้อื่น ย่อมไม่ได้ความสุข แต่จะได้ผลเป็นความทุกข์ ตนเองก็ทุกข์ ผู้อื่นก็ทุกข์ ดังเช่นชายผู้นี้ต้องหลั่งน้ำตาเพราะเศร้าใจและสำนึกผิดในบาปของตน การหาความสุขจากความเจ็บปวดและชีวิตเลือดเนื้อของผู้อื่นจะเป็นไปได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้จึงมีพุทธภาษิต (๒๕/๒๐) ว่า
             ผู้ใคร่สุข แสวงหาสุขเพื่อตน แต่เบียดเบียนสัตว์อื่น ผู้นั้นละ (ตาย) ไปแล้ว ย่อมไม่ได้สุข ผู้ใคร่สุข แสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนสัตว์อื่น ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุข

             ๓. ชายผู้นี้ต้องโศกเศร้าเพราะได้ทำบาป จัดเป็นนรกในใจ เป็นผลของบาปกรรมที่เห็นได้ในชาตินี้และจะไม่หมดสิ้นเพียงแค่นี้ คงต้องรับผลของบาปกรรมนี้อีกในชาติต่อๆ ไป