ในสมัยรัชกาลที่ ๕ เกิดไฟไหม้ที่สำเพ็ง เจ้าของบ้านพากันตกใจ รีบขนของหนีไฟ พวกเจ้าของบ้านแห่งหนึ่งขนของมาลงเรือลำหนึ่ง ซึ่งจอดเทียบอยู่ท่าวัดสำเพ็ง เมื่อมีของในเรือมากพอและได้โอกาสอันดีชายเจ้าของเรือก็รีบแจวหนีไปอย่างซึ่งหน้า เมื่อกลับถึงบ้านซึ่งอยู่ที่ตำบลหนองไม้แดง จังหวัดชลบุรี ก็กลายเป็นคนร่ำรวยคนหนึ่งในตำบล

             ภายหลังคนโกงนั้นเจ็บหนัก ต้องการดื่มน้ำที่ร้อนจัดๆ จึงมักบ่น ว่าน้ำที่รินให้ร้อนไม่พอ ในที่สุดต้องเอาเตาไปต้มน้ำใกล้ๆ ที่นอน เมื่อน้ำเดือดจัดก็ตักมาหยอดใส่ปากทันที เขาดื่มได้ราวกับดื่มน้ำเย็นธรรมดา เมื่อดื่มได้พอสมควรก็ขาดใจตาย นางฉุยคนบ้านเดียวกันผู้เห็นเหตุการณ์อันน่าสลดสังเวชนี้เชื่อว่า เป็นผลกรรมที่ผู้ตายทำไว้เมื่อครั้งไฟไหม้สำเพ็ง

             เรื่องนี้สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ วัดเทพศิรินทราวาส ซึ่งเป็นชาวชลบุรี ได้สั่งให้บันทึกไว้เป็นหลักฐาน
                         (ประมวญมติเรื่องกรรม โดย พระมหาจอม ภทฺทสาโร ศ.บ.วัดกันมาตุยาราม)

             ประเด็นที่ควรกล่าวถึงมีดังนี้
            ๑. แทนที่จะช่วยเหลือผู้ที่กำลังเดือดร้อนถูกไฟไหม้ เจ้าของเรือกลับโกงเขาซึ่งหน้า ได้ของไปมากจนมีฐานะร่ำรวย บาปจึงหนัก และให้ผลในชาตินี้เป็นทิฏฐธรรมเวทนียกรรม ถ้าของที่โกงมูลค่าน้อย บาปก็น้อยลง

             ๒. สภาพที่คนโกงผู้นี้ต้องทนทุกข์ทรมานก่อนตาย เปรียบเหมือนตกนรกทั้งเป็น เมื่อชาติปัจจุบันเป็นเช่นนี้ ตายแล้วสุคติเป็นอันไม่ต้องหวัง

             ๓. ประเด็นที่ว่า น้ำเดือดจัดดื่มได้อย่างไรนั้น เข้าใจว่าเป็นเพราะ
                  ๓.๑ ภายในกายของเขาคงจะหนาวเย็นเป็นอย่างมาก คนป่วยจึงอยากดื่มแต่น้ำร้อนๆ เพื่อคลายความหนาวเหน็บในกาย

                   ๓.๒ อำนาจบาปกรรมบันดาลให้คนป่วยดื่มน้ำร้อนๆ เพื่อทำร้ายตนเอง เหมือนคนเมายาบ้ารู้สึกสะใจที่ได้ทำร้ายตนเองหรือคนอื่น

                   ๓.๓ ความป่วยไข้ทำให้ความรู้สึกร้อนหนาววิปริต คนป่วยโรคไข้จับสั่นรู้สึกหนาวเหน็บ ทั้งที่อากาศไม่หนาว โดยนัยนี้ คนโกงนั้นจึงไม่รู้สึกร้อน ทั้งที่น่าจะร้อน แม้คนปกติ เมื่อเอามือซ้ายแช่ในอ่างน้ำร้อน (พอทนได้) มือขวาแช่ในอ่างน้ำเย็น แล้วเอามือทั้งสองแช่ในอ่างน้ำอุ่น มือซ้ายจะรู้สึกเย็น มือขวาจะรู้สึกร้อน ทั้งที่อยู่ในอ่างใบเดียวกัน ความรู้สึกหนาวร้อนของคนเราจึงไม่แน่นอน