ในสมัยรัชกาลที่ ๕ ชายคนหนึ่งชื่อดำ เป็นชาวนาเกลือ แขวงบางละมุง จังหวัดชลบุรี คราวหนึ่งได้รับจ้างเฝ้าไข่จะละเม็ดที่เกาะคราม มีจีนผู้ร้ายมาขโมยไข่เนืองๆ นายดำโกรธมาก พยายามคอยจับอยู่เสมอ คืนหนึ่งนายดำจับจีนผู้ร้ายที่มาลักไข่ได้พร้อมทั้งของกลาง จึงเอาเชือกมัดขโมยไว้ เอาไม้ตีบ้าง เอามีดฟันบ้าง แต่ขโมยก็ยังไม่เป็นอันตรายสมใจ จึงไปหาหลาวมาสวนทวารหนักจนจีนนั้นขาดใจตาย แล้วนำศพไปฝังไว้อย่างมิดชิด

             ภายหลังนายดำได้บวชเป็นภิกษุอยู่ที่วัดหนองเกตใหญ่หลายพรรษา และได้เป็นสมภารวัดนั้น เมื่อจวนมรณภาพ อาพาธเป็นโรคบิด ยังมีกำลังพอเดินไหว ได้ไปถ่ายอุจจาระที่ถาน (ส้วม) ถานนั้นอยู่ในหมู่ต้นกล้วย ซึ่งมีหน่อมากมาย พยายามถ่ายเท่าไรก็ถ่ายไม่ออก จึงลุกขึ้นยืนหมายจะกลับกุฏิ เวลานั้นท่านรู้สึกว่า มีอะไรเป็นก้อนดำมืดเคลื่อนเข้ามาตรงหน้าท่าน ท่านก็ซวนล้มลงนั่งทับหน่อกล้วยเต็มแรง หน่อกล้วยสวนเข้าไปในทวารพอดี เมื่อกลับมากุฏิก็ให้เด็กไปตัดหน่อกล้วยนั้นมาไว้ชี้ให้ผู้มาเยี่ยมดู แล้วเล่าเรื่องที่ท่านเคยใช้หลาวสวนทวารจีนขโมยให้ฟังว่าผลกรรมมาถึงแล้ว ท่านได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัสอยู่หลายวัน ก่อนถึงมรณภาพ
                                               (หลักกรรมและการเวียนว่ายตายเกิด โดย วศิน อินทสระ)

             ประเด็นที่ควรกล่าวถึงมีดังนี้
            ๑. ทำไว้อย่างไรย่อมได้อย่างนั้น ผู้เบียดเบียนย่อมได้รับการเบียดเบียนตอบ ผู้ฆ่าย่อมได้รับการฆ่าตอบ

            ๒. ความทุกข์ที่สมภารดำได้รับเพราะถูกหน่อกล้วยแทงเปรียบ เหมือนตกนรกในโลกนี้ ส่วนชาติหน้า ถ้ากรรมดีที่บวชพระให้ผล ก็จะไปเกิดในที่ดี ถ้ากรรมชั่วที่ใช้หลาวสวนทวารจีนให้ผล ก็จะไปเกิดในที่ชั่ว