พระเจ้าปเสนทิโกศลกราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า

       ข้าพระองค์ได้เกิดความคิดขึ้นว่า บุคคลเหล่าใดประพฤติทุจริตด้วยกายวาจาใจ บุคคลเหล่านั้นชื่อว่าไม่รักตน แม้พวกเขาจะกล่าวว่า เรารักตน ถึงกระนั้นพวกเขาก็ชื่อว่าไม่รักตน เพราะเหตุว่า ผู้ที่โกรธเคือง กัน ย่อมทำความเสียหายให้แก่คู่อริโดยประการใด พวกเขาย่อมทำความเสียหายให้แก่ตนด้วยประการนั้น ฉะนั้น พวกเขาชื่อว่าไม่รักตน ส่วนบุคคลเหล่าใดประพฤติสุจริตด้วยกายวาจาใจ บุคคลเหล่านั้นชื่อว่ารักตน แม้พวกเขาจะกล่าวว่า เราไม่รักตน เพราะเหตุว่า ผู้ที่รักใคร่ชอบ พอกัน ย่อมทำความดีความเจริญให้แก่คนรักด้วยประการใด พวกเขาย่อมทำความดีความเจริญให้แก่ตนด้วยประการนั้น ฉะนั้น พวกเขา จึงชื่อว่ารักตน

       พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรับรองว่าเป็นจริงเช่นนั้น แล้วตรัสว่า

       ถ้าบุคคลรู้ว่าตนเป็นที่รักไซร้ ก็ไม่พึงประกอบด้วยบาป เพราะว่าความสุขนั้นเป็นผลที่บุคคลผู้ทำชั่วจะไม่ได้โดยง่ายเลย

       เมื่อความตายเข้าถึงตัวแล้ว บุคคลย่อมละทิ้งภพมนุษย์ไป ก็อะไรเป็นสมบัติของเขา และเขาจะพาอะไรไปได้ อนึ่ง อะไรเล่าจะติดตามเขาไปประดุจเงาติดตามตนไป ฉะนั้น

       ผู้ที่เกิดมาแล้วจำจะต้องตาย ได้ทำกรรม คือ บุญและบาปอันใดไว้ในโลกนี้ บุญและบาปนั้นแล เป็นสมบัติของเขา และเขาจะพาเอาบุญและบาปนั้นไป อนึ่ง บุญและบาปนั้นย่อมเป็นของติดตามเขาไปประดุจเงาติดตามตนไป ฉะนั้น

       เพราะฉะนั้น บุคคลพึงทำกรรมดีสะสมไว้เป็นสมบัติในปรโลก ด้วยว่าบุญทั้งหลายย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในปรโลก
                                                                       (ปิยสูตร ๑๕/๓๓๔-๓๓๖)

       พระเจ้าปเสนทิโกศลกราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า

       ข้าพระองค์ได้เกิดความคิดขึ้นว่า บุคคลเหล่าใดประพฤติทุจริตด้วยกายวาจาใจ บุคคลเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ไม่รักษาตน ถึงแม้พลช้าง พลม้า พลรถ หรือพลเดินเท้า จะพึงรักษาพวกเขา ถึงกระนั้นพวกเขาก็ชื่อว่าเป็นผู้ไม่รักษาตน เพราะเหตุว่า การรักษาเช่นนั้นเป็นการรักษาภายนอก มิใช่เป็นการรักษาภายใน ส่วนบุคคลเหล่าใดประพฤติสุจริตด้วยกายวาจาใจ บุคคลเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้รักษาตน ถึงแม้พลช้าง พลม้า พลรถ หรือพลเดินเท้า จะไม่รักษาพวกเขา ถึงกระนั้นพวกเขาก็ชื่อว่าเป็นผู้รักษาตน เพราะเหตุว่า การรักษาเช่นนั้นเป็นการรักษาภายใน มิใช่เป็นการรักษาภายนอก ฉะนั้น พวกเขาจึงชื่อว่าเป็นผู้รักษาตน

       พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรับรองว่าเป็นจริงเช่นนั้น
                                                              (อัตตรักขิตสูตร ๑๕/๓๓๗-๓๓๘)

       พระดำริของพระเจ้าปเสนทิโกศลนี้เป็นความจริงที่ใครๆ ไม่อาจคัดค้านได้ ข่าวในสื่อต่างๆ เป็นเครื่องพิสูจน์อย่างดี บรรดาเจ้าพ่อหรือนักเลงโตผู้ประพฤติมิชอบทั้งหลาย แม้จะมีอิทธิพล มีการระวังรักษาตัวอย่างดี มีมือปืนคุ้มกันอย่างเข้มแข็ง แต่ก็ต้องประสบความวิบัติถึงสิ้นชีวิตลงนับรายไม่ถ้วน เพราะการป้องกันรักษาเหล่านี้เป็นเพียงภายนอก แม้จะป้องกันรักษาอย่างไรก็ไม่พ้นจากกรรมชั่วที่ทำไว้ ส่วนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็อยู่อย่างหวาดระแวง ไม่มีความสุข จะไปไหนมาไหนอย่างอิสระเหมือนชาวบ้านทั่วไปก็ทำไม่ได้ แม้จะอยู่ในบ้านหรือในรถยนต์ก็ไม่ปลอดภัย มีโอกาสถูกยิงหรือถูกถล่มด้วยระเบิดได้เสมอ ดังนั้น ผู้ที่รักตนจึงควรจะรักษาตนให้ดี ด้วยการละบาปบำเพ็ญบุญ