คำว่า บาป แปลว่า ชั่ว เลว เมื่อกล่าวตามหลักพระพุทธศาสนา อาจแบ่งความหมายได้เป็น ๓ ประการ คือ
       ๑. โดยสภาพของจิต ได้แก่ ความเศร้าหมองแห่งจิต
      ๒. โดยเหตุ ได้แก่ การทำความชั่วทุกอย่าง
      ๓. โดยผล ได้แก่ ความทุกข์

       ได้กล่าวมาแล้วว่า การอุทิศผลบุญให้ผู้อื่นเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ ดังนั้น เมื่อทำบาปแล้วก็น่าจะอุทิศผลบาปไปให้คนที่เราไม่พอใจ ให้เขารับผลบาปแทน หรือช่วยผ่อนหนักเป็นเบา การอุทิศผลบาปจะเป็นไปได้หรือไม่ ขอให้พิจารณาดูจากเรื่องต่อไปนี้

      ในอดีตกาล ณ กรุงพาราณสี พระโพธิสัตว์ (ผู้ที่จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า) บังเกิดในตระกูลพราหมณ์ เจริญวัยแล้วออกบวชเป็นฤษี วันหนึ่ง ได้ออกมาจากป่าหิมพานต์เพื่อต้องการเสพรสเปรี้ยวเค็ม จึงเที่ยวภิกขาจารไปในกรุงพาราณสี

       ครั้งนั้น คหบดีผู้หนึ่งคิดว่า เราจักแกล้งดาบสให้ลำบาก จึงนิมนต์ให้เข้าไปสู่เรือน ให้นั่งบนอาสนะแล้วอังคาส (เลี้ยงพระ) ด้วยปลาและเนื้อ ครั้นเสร็จภัตกิจแล้ว คหบดีจึงเข้าไปนั่ง ณ ที่อันสมควร แล้วกล่าวว่า ท่านได้บริโภคเนื้อซึ่งข้าพเจ้าฆ่าเพื่อปรุงเป็นอาหารถวายท่านโดยเฉพาะ ขออกุศลนี้อย่าได้มีแก่ข้าพเจ้าเลย จงเป็นของท่านแต่ผู้เดียวเถิด

       พระโพธิสัตว์กล่าวว่า ถ้าสมณะเป็นผู้มีปัญญา แม้จะบริโภคทานที่บุคคลผู้ไม่สำรวม ฆ่าบุตรและภรรยาเพื่อเอาเนื้อมาถวาย ก็ย่อมไม่แปดเปื้อนด้วยบาปเลย

       เมื่อพระโพธิสัตว์แสดงธรรมแล้วก็ลุกจากอาสนะหลีกไป
                                                                (อรรถกถาพาโลวาทชาดก ทุกนิบาต)

      สาระที่ควรกล่าวถึงมีดังนี้
     ๑. ในคัมภีร์มิลินทปัญหา พระนาคเสนอธิบายว่า บาปไปไม่ถึงผู้รับเพราะว่าอกุศลย่อมไม่มีใครต้องการ เหตุผลอีกอย่างคือบาปมีผลน้อย เมื่อมีผลน้อยจึงให้ผลเฉพาะผู้ทำไม่อาจแผ่ผลให้คนอื่น ดังนั้น บาปจึงอุทิศหรือยัดเยียดให้กันไม่ได้ ผิดกับบุญซึ่งมีผลมากจึงอุทิศให้กันได้
     บุญมีผลมากเพราะเหตุว่า เมื่อบุคคลทำบุญมีการให้ทานเป็นต้น เขาย่อมร่าเริงดีใจ เมื่อคิดถึงกุศลคราวใด ก็เกิดปีติเรื่อยไปทุกครั้ง ดังนั้น กุศลจึงเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป ผู้นั้นจึงอาจแบ่งกุศลให้ผู้อื่นได้ บาปมีผลน้อย เพราะเหตุว่าผู้ทำบาปย่อมได้ความร้อนใจ ใจย่อมหดหู่ถอยกลับจากบาปนั้น อกุศลนั้นก็ไม่งอกงามอีกต่อไป มีแต่จะหมดไปเท่านั้น

      ๒. การตั้งใจแกล้งผู้อื่นด้วยการทำบาป เช่น ฆ่าสัตว์ แล้วนำเนื้อไปให้บริโภค ผู้บริโภคย่อมไม่มีส่วนในบาปอันเนื่องมาจากการฆ่า สัตว์เลย เพราะว่าไม่รู้ ไม่เห็น ไม่สงสัยแต่อย่างใด

      ๓. เจตนาฆ่ากับเจตนากินต่างกัน ตราบใดที่ไม่มีเจตนาฆ่าย่อมไม่บาป ดังนั้น ผู้ที่ซื้อเนื้อสัตว์ตามตลาดมากินจะได้บาปมาแต่ไหน ถ้ามีเจตนาฆ่า ไม่ว่าจะฆ่ากินหรือฆ่าเล่นก็บาปทั้งนั้น

      ๔. ถึงไม่ได้ฆ่าเอง แต่ชักชวนให้ผู้อื่นฆ่า กล่าวสรรเสริญการฆ่า พอใจในการฆ่า หรือมีส่วนเกี่ยวข้องกับการฆ่าสัตว์นั้น แม้จะไม่ได้กินเนื้อ ก็ย่อมมีส่วนแห่งบาปโดยอัตโนมัติ

      ๕. หากผู้ใดสงสัยว่าการกินเนื้อสัตว์จะทำให้ตนมีส่วนในบาป ผู้นั้นก็ไม่ควรกินเนื้อสัตว์

      ๖. ถ้าถือมังสวิรัติแล้วช่วยให้กรรมฐานเจริญ หรือช่วยให้กุศลธรรมเจริญ อกุศลธรรมเสื่อม ก็ควรถือ หากว่าถือแล้วคนขี้เหนียว ขี้โกรธ ขี้ลืม .. ก็ยังคงขี้เหนียว ขี้โกรธ ขี้ลืม .. เหมือนเดิม ก็ไม่ควรถือ หรือบางคนถือแล้วเข้าใจผิดว่า ตนรักษาศีลข้อหนึ่งได้ดีกว่าคนอื่น โดยลืมคิดว่า ผักผลไม้ที่กินก็ผ่านการฉีดยาเพื่อฆ่าแมลงมาเช่นกัน อย่างนี้ก็ไม่ควรถือ ส่วนผู้ที่กินเนื้อ (โดยเฉพาะนักบวช) ก็ควรจะสำรวจดูว่า กินเพื่อทำตัวให้เลี้ยงง่าย หรือกินเพื่อตามใจปากกันแน่ ดังนั้น จะกินเนื้อ หรือกินผักก็ไม่ต่างกัน ปัญหาไม่ได้อยู่ที่กินอะไร แต่อยู่ที่กินอย่างไรกิเลสตัณหาจึงจะเบาบางลง