เมื่อพระศาสดาประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน ในกรุงสาวัตถี มีคหบดีคนหนึ่ง เป็นผู้มีศรัทธาเลื่อมใสในพระรัตนตรัย ถือศีล ๕

       วันหนึ่ง เขาถือเนยใสจำนวนมาก ดอกไม้ ของหอม และผ้า ไปยังพระวิหารเชตวันเพื่อฟังธรรมจากพระศาสดา ในเวลาที่คหบดีไปแล้ว แม่ยายซึ่งหูค่อนข้างตึง ได้นำของเคี้ยวของบริโภคไปเยี่ยมลูกสาวที่เรือน ครั้นนางบริโภคร่วมกับลูกสาวจนอิ่มหนำแล้ว จึงถามลูกสาวว่า เองกับผัวยังรักกันดีไม่ทะเลาะกันดอกหรือ ลูกสาวพูดว่า แม่พูดอะไรอย่างนั้น คนที่เพียบพร้อมด้วยมารยาทเช่นลูกเขยของแม่ แม้บวชแล้วก็ยังหายาก แม่ฟังคำลูกสาวไม่ถนัด ได้ยินแต่ว่า บวชแล้ว เท่านั้น จึงตะโกนว่า อ้าว ทำไมผัวของเองจึงบวชเสียเล่า

       บรรดาผู้อยู่เรือนใกล้เคียงทั้งหมดได้ยินดังนั้น พากันพูดว่า เขาว่าคหบดีของพวกเราบวชเสียแล้ว บรรดาผู้ที่เดินผ่านไปมาทางประตู ได้ยินเสียงของคนเหล่านั้น จึงถามว่านั่นเสียงอะไรกัน คนเหล่านั้นตอบว่า เขาว่าคหบดีในเรือนนี้บวชเสียแล้ว

       หบดีครั้นสดับธรรมของพระทศพลแล้ว ก็ออกจากวิหารกลับเข้าเมือง ชายคนหนึ่งพบเขาในระหว่างทางจึงพูดว่า คนในเรือนของท่านพากันร้องไห้กันยกใหญ่ เพราะได้ข่าวว่าท่านบวชเสียแล้ว คหบดีจึงเกิดความคิดว่า แท้จริงเรามิได้บวช คนๆ นี้ว่าเราบวช เสียงดีเกิดขึ้นแล้วไม่ควรให้หายไปเสีย เราควรจะบวชในวันนี้แหละ เขาจึงกลับไปเฝ้าพระศาสดาเล่าเรื่องถวาย แล้วกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ ธรรมดาเสียงดีเกิดขึ้นแล้ว ไม่ควรให้หายไปเสีย ข้าพระองค์ประสงค์จะบวชจึงได้มา

       เขาบวชแล้วเป็นผู้ปฏิบัติชอบ ไม่ช้าก็บรรลุอรหัต
                                                           (อรรถกถากัลยาณธรรมชาดก ทุกนิบาต)

       สาระที่ควรกล่าวถึงมีดังนี้

       ๑. สิ่งที่รู้เห็นหรือได้ยิน ดีบ้าง ชั่วบ้าง ไม่ดีไม่ชั่วบ้าง ไม่ว่าจะรู้เห็นหรือได้ยินสิ่งใด ผู้มีปัญญาก็อาศัยสิ่งนั้นเป็นแรงผลักดันให้ทำความดีได้เสมอ ส่วนคนเขลาย่อมทำตรงกันข้าม เช่น คนบ้าหวย ได้เห็นได้ยินอะไรก็ตีความเป็นเลขเด็ดไปหมด

       ๒. แม่ยายในเรื่องนี้จัดเป็นคนจำพวก ฟังไม่ได้ศัพท์จับเอาไปกระเดียด

       ๓. อุบาสกจัดเป็นผู้มีปัญญาเพราะรู้ว่า น้ำขึ้นให้รีบตัก