ในอดีตกาล พระเจ้ามคธราชเสวยราชสมบัติในกรุงราชคฤห์ แคว้นมคธ ครั้งนั้นพระโพธิสัตว์เกิดในสกุลพราหมณ์ เจริญวัยแล้วบวชเป็นฤษี พำนักในป่าหิมพานต์ บำเพ็ญจนได้อภิญญาและสมาบัติ

       วันหนึ่ง ได้ออกจากป่าหิมพานต์ มาถึงพระราชอุทยานในกรุงราชคฤห์ พำนักอยู่ที่นั้น รุ่งขึ้นก็เข้ามาในกรุงเพื่อภิกขาจาร พระราชาทอดพระเนตรเห็นท่าน จึงรับสั่งให้นิมนต์มาฉันในพระราชนิเวศน์ แล้วอาราธนาให้พำนักในพระราชอุทยานตลอดไป

       ในกรุงราชคฤห์ มีพราหมณ์ชื่อว่า ทุสสลักขณพราหมณ์ (พราหมณ์ผู้รู้ลักษณะผ้า) เป็นผู้ถือมงคลตื่นข่าว ไม่เลื่อมใสในพระ รัตนตรัย เป็นมิจฉาทิฏฐิ เป็นผู้มั่งคั่งมีทรัพย์มาก หนูได้กัดผ้าคู่หนึ่งที่เขาเก็บไว้ในหีบ เมื่อเขารู้จึงคิดว่า หากผ้าคู่ที่หนูกัดนี้ยังคงอยู่ในเรือน ความฉิบหายอย่างใหญ่หลวงจักมี เพราะผ้าคู่นี้เป็นอวมงคล เป็นกาลกิณี ทั้งไม่อาจให้แก่บุตรธิดาหรือใครๆ เพราะทุกคนที่รับผ้านี้ไปจักถึงความพินาศอย่างใหญ่หลวง ต้องทิ้งมันเสียที่ป่าช้าผีดิบ แต่ไม่กล้าใช้พวกทาสกรรมกร เพราะพวกนั้นอาจจะโลภในผ้าคู่นี้ ถือเอาไปแล้วถึงความพินาศไปตามๆ กัน เขาเล่าเรื่องให้บุตรทราบแล้ว ให้เอาผ้าไปทิ้ง ห้ามเอามือจับ ให้เอาท่อนไม้คอนไปทิ้งที่ป่าช้าผีดิบ ทิ้งแล้วให้อาบน้ำดำเกล้าก่อนกลับ

       เมื่อมาณพทิ้งผ้าที่ป่าช้า พระโพธิสัตว์ซึ่งคอยอยู่ก่อนแล้ว ได้เก็บเอาผ้าคู่นั้นไปสู่อุทยาน มาณพไปบอกบิดา บิดาเกรงว่าดาบสผู้ใกล้ชิดราชสกุลจะฉิบหาย จึงไปหาพระโพธิสัตว์ขอให้ทิ้งผ้าคู่นั้นเสีย หาไม่จะเกิดความฉิบหาย พระโพธิสัตว์ตอบว่า ผ้าเก่าๆ ที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้าควรแก่พวกเรา พวกเรามิใช่พวกถือมงคลตื่นข่าว ขึ้นชื่อว่าการถือมงคลตื่นข่าว พระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์ทั้งหลายไม่สรรเสริญเลย เหตุนั้นบัณฑิตต้องไม่เป็นคนถือมงคลตื่นข่าว พราหมณ์ฟังธรรมแล้วทำลายทิฏฐิเสีย และถือเอาพระโพธิสัตว์เป็นสรณะ
                                                                    (อรรถกถามังคลชาดก เอกนิบาต)

      ทุสสลักขณพราหมณ์เป็นผู้ถือมงคลตื่นข่าว เชื่อเรื่องที่ไม่ควรเชื่อ เรื่องที่เหลวไหลยิ่งกว่านี้ก็ยังมีผู้หลงเชื่อ เรื่องมีอยู่ว่า

       เมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๔๔๔ ในสมัยรัชกาลที่ ๕ ได้เกิดมีข่าวลือในมณฑลอีสานว่า อีกประมาณหนึ่งปี โลกมนุษย์จะเกิดยุคเข็ญ และจะมีผู้มีบุญมาเกิด ถึงเวลานั้นทรัพย์สินเงินทองที่ชาวบ้านและทางการครอบครองอยู่ จะกลับกลายเป็นกรวดทรายที่ไร้ค่า ให้เร่งทิ้งเสีย กรวดทรายจะกลายเป็นเงินทองของมีค่า ให้เร่งสะสมไว้

       เรื่องเหลวไหลอย่างนี้ก็ยังมีผู้หลงเชื่อไม่น้อย ทำให้เกิดความวุ่นวาย ทางการต้องปราบปรามด้วยกำลังทหารจึงสงบลง
                                                                      (๕๐ บุคคลสำคัญ โดย ไทยน้อย)

       แม้ในยุคแห่งเทคโนโลยีเช่นทุกวันนี้ ก็ยังมผู้ที่หลงงมงายอยู่อีก ดังมีข่าวว่า

       เมื่อเดือนกรกฎาคม ๒๕๔๐ นายฟ่าง ชาวเมืองหยิงเจียง (ในจีนแผ่นดินใหญ่) ได้เชิญซินแสมาเข้าทรง เพื่อตรวจดวงชะตาก่อนวันไหว้พระจันทร์ ซินแสทำนายว่านายฟ่างจะมีเคราะห์หนัก เพราะหนุ่มเพื่อนบ้านวางแผนจะฆ่าล้างครัวนายฟ่าง เพื่อเอาเลือดไปบูชายัญตามลัทธิของชายผู้นั้น นายฟ่างหลงเชื่ออย่างปักใจ จึงคบคิดกับนายหลิว ลวงชายผู้เคราะห์ร้ายไปฆ่าที่หุบเขานอกเมือง แล้วย้อนกลับมาฆ่าล้างครัวชายผู้นั้นอีก ๕ คน

       เมื่อถูกจับกุม ผู้ต้องหาทั้งสองก็รับสารภาพ ศาลไต่สวนแล้วสั่งให้ประหารชีวิต คนทั้งสองถูกปลิดชีพเมื่อ ๑ มิถุนายน ๒๕๔๑ เพื่อชดใช้กรรมที่ทำด้วยความเขลา (น.ส.พ.สยามรัฐ ๓ มิถุนายน ๒๕๔๑)

       สิ่งที่ชาวพุทธควรเชื่อถือ ควรทำให้มีในตนและเจริญให้มากขึ้น ได้แก่ สัมมาทิฏฐิ หรือความเห็นชอบตามคลองธรรม พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเน้นเรื่องนี้มาก เพราะเป็นคุณธรรมที่สำคัญมาก เป็นนิมิตของชีวิตที่ประเสริฐ เป็นบ่อเกิดแห่งอริยมรรค เป็นเหตุแห่งความเจริญทั้งทางโลกและทางธรรม

       ชาวพุทธควรเห็นชอบและเชื่อถือในเรื่องต่อไปนี้

       ๑. ทานที่บุคคลให้แล้วมีผล (ผลของทานคือทำให้เกิดเป็นคนรวย)

       ๒. กรรมดีกรรมชั่วมีผล (ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว)

       ๓. โลกหน้าและสัตว์ที่เป็นอุปปาติกะมี (นรกสวรรค์และผีเทวดามีจริง)

       ๔. บิดามารดามีบุญคุณ

       ๕. สมณพราหมณ์ผู้ปฏิบัติชอบ ผู้ทำโลกนี้และโลกหน้าให้แจ้งชัดด้วยปัญญาอันยิ่งด้วยตนเอง แล้วสอนให้ผู้อื่นรู้ตามเห็นตาม มีอยู่ (พระอริยบุคคลผู้ได้อภิญญารู้เห็นเรื่องนรกสวรรค์มีจริง)
                                                                          (สาเลยยกสูตร ๑๒/๔๘๕)

       ทุกคนในสังคมจะต้องเชื่อถืออย่างนี้ เพราะความเชื่อว่าทานที่ให้แล้วมีผล ทำให้เอื้อเฟื้อกันและกัน ความเชื่อเรื่องนรกสวรรค์และกฎแห่งกรรม ทำให้เกรงกลัวและละอายต่อบาป ไม่กล้าทำบาปทั้งในที่ลับและที่แจ้ง สังคมก็สงบสุข ความเชื่อว่าพ่อแม่มีบุญคุณทำให้ลูกเคารพเชื่อฟังพ่อแม่ ครอบครัวก็สงบสุข หากปราศจากความเห็นชอบตามคลองธรรมเช่นนี้ ผู้คนจะไม่เคารพและไม่เอื้อเฟื้อกัน จะไม่กลัวบาปกรรม ใครมือยาวสาวได้สาวเอา สังคมและครอบครัวย่อมเดือดร้อนวุ่นวาย