การมีลูก ใครจะคิดว่ามันเป็นผลพลอยได้จากราคะ หรือผลพลอยไม่อยากได้จากความชอบสนุกของบางคนก็ตาม แต่ถึงอย่างไร ลูกก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเราเอง

            เมื่อเราทำให้เขาเกิดมาแล้ว เราก็จะต้องให้การเลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุด เท่าที่ฐานะและสติปัญญาของเราจะอำนวยให้ได้ ถ้าเราไม่เลี้ยงดูลูกให้ดี ผลแห่งกรรม (บาป) ก็ ย่อมจะตกแก่เรา ทั้งในปัจจุบันและในอนาคตอย่างแน่นอน ชาวพุทธเรามีความเชื่อกันว่า ลูกที่มาเกิดกับเรานี้ ย่อมมีทั้งลูกบุญและลูกบาปร่วมกับเรา ดังนี้

            - ลูกบุญ คือ ลูกที่มาเกิดแล้ว ทำให้พ่อแม่มีความสุขขึ้น เจริญก้าวหน้าขึ้น มีลาภผลเพิ่มมากขึ้น ที่ทุกข์อยู่ก็หาย ที่ไข้อยู่ก็บรรเทา อะไรทำนองนั้น

            - ลูกบาป คือ ลูกที่มาเกิดแล้ว ทำให้พ่อแม่ หรือครอบครัวย่ำแย่ ต้องยากจนลง ต้องประสบกับภัยพิบัติต่างๆ มีแต่ความทุกข์ ความเดือดร้อนไม่สิ้นสุด พอลูกตายหรือจากไปก็หาย

            ลูกบาปที่ร้ายกว่านั้น ก็คือ เขาเกิดมาแล้วก็ฆ่าพ่อหรือแม่ หรือมิฉะนั้นก็ล้างผลาญด้วยประการต่างๆ จนพ่อแม่ต้องเป็นทุกข์เป็นร้อน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ จนถึงต้องเป็นโรคประสาทหรือบ้า เป็นต้น

            พ่อแม่คู่ใดที่ได้ลูกบุญ ก็ถือว่าตนเองได้กระทำกุศลกรรมไว้ในชาติก่อนๆ แต่ ก็ไม่ควรจะหลงชื่นชมบุญเก่าจนลืมสร้างสมบุญใหม่ เพราะบุญนี้ก็มีการหมดได้ เมื่อผลแห่งบุญหมด ระวังผลแห่งบาปมันเข้ามาแทรก !

            สำหรับผู้ที่มีลูกบาปอยู่ ก็อย่าได้ไปเพิ่มบาปเข้าไปอีก ควรจะประคับประคองกันไปให้ดี อย่าได้เอาบาปไปต่อบาปเข้าเชียว หมายความว่า อย่าได้เอาความชั่วไปต่อกับลูกบาปเป็นอันขาด มิฉะนั้นเราก็จะต้องไปชดใช้เวรกรรมในชาติต่อไปอีกไม่สิ้นสุด
เราควรจะยอมรับความจริง ว่ามันเป็นผลแห่งบาปกรรมของเราเองตามมาให้ผลแล้ว จงปฏิบัติต่อเขาด้วยปัญญา ด้วยเมตตา ด้วยขันติ จงนึกในแง่ดีว่า เราจะได้ชดใช้กรรมเก่าให้มันหมดกันไปเสียที ในชาติต่อไปเราก็จะได้ไม่มีผลของบาปกรรมที่จะต้องไปชดใช้กันอีก

            ผลแห่งบาปกรรมนี้ ไม่มีใครจะหลีกหนีได้ นอกจากจะสำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้วเท่านั้น แต่พระอรหันต์ท่านก็ตัดได้แต่กรรมในชาติต่อไปเท่านั้น เพราะท่านไม่มีการเกิดอีกแล้ว แต่ในชาติปัจจุบันท่านก็ยังจะต้องรับเศษของกรรมเก่าอยู่อีก จงดู
“พระมหาโมคคัลลาน์” เป็นตัวอย่างเถิด แม้ว่าท่านจะสำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้ว ตอนจะดับขันธ์นิพพานก็ยังต้องถูกโจรทุบตีเอาจนกระดูกแหลกหมด

            คนเราถ้าคิดจะหนีเจ้าหนี้ มันก็ยังพอจะหนีได้บ้าง แต่จะคิดหนีบาปกรรมที่เราทำเอาไว้เองนั้นไม่ได้เด็ดขาด ก็จงดูเอาเถิด คนในโลกนี้มีเป็นพันล้านคน แต่เหตุไฉนลูกบาปจึงจำเพาะจะต้องมาเกิดในท้องเราเท่านั้น ? แต่ถ้าเราคิดในแง่ของความเป็นจริงแล้ว ไม่ว่าลูกบาปหรือลูกบุญ มันก็อาจจะให้ผลดี – ชั่ว กลับกันได้ กล่าวคือ

            เมื่อเราได้ลูกบุญ ก็ย่อมจะทำให้เรารักและห่วงใย จะไปไหนก็ไปไม่รอด บางคนอยากจะบวชก็ออกบวชไม่ได้เพราะห่วงลูก และทำให้อยากมีลูกมากๆ อีก นี่กลายเป็นสิ่งที่ไม่ดี เพราะทำให้ภพชาติมันยาว จะต้องเวียนว่ายตายเกิดกันอีกนับชาติไม่ถ้วน

            ส่วนการได้ลูกบาป ก็จะทำให้เราเข็ดขยาด เบื่อระอาหมดเวร ไม่อยากจะมีลูกอีก เมื่อเขาจากไปหรือตายไป เราก็ไม่อาลัยถึง ไม่ห่วงหา เมื่อไม่ห่วงความทุกข์ก็ไม่มี จะไปไหนก็สะดวกสบาย

            บางคนทั้งผัวทั้งเมีย ต้องออกหางานทำกันตัวเป็นเกลียว ทั้งนี้ก็เพื่อหวังจะให้ลูกได้กินดีอยู่ดี มีการศึกษาสูง ผัวกับเมียก็เลยไม่ค่อยจะเจอหน้ากัน แม้แต่หน้าลูกก็ยังไม่ค่อยจะได้เจอ เพราะงานเพื่อเงินมันเบียดบังเอาเวลาไปเสียหมด อนิจจา... ลูกหนอลูก ! จะเห็นหัวอกของพ่อและแม่บ้างหรือเปล่าหนอ ?

            ดังนั้น คนที่แต่งงานแล้วไม่มีลูก หรือคนที่ไม่แต่งงานเลยก็น่าจะภูมิใจว่า ในชาตินี้เราไม่มีเวรกับใครหนอ เราไม่ต้องเป็นผัวหรือเมียใคร ไม่ต้องเป็นพ่อหรือแม่ใคร ไม่ต้องเป็นลูกเขย หรือลูกสะใภ้ของใคร เราจึงไม่ต้องไปเป็นทาสรับใช้เขา อยู่ตัวคนเดียวมันแสนสบาย หากินเพียงปากเดียวท้องเดียว มันแสนจะสุโข ใครไม่มีลูกก็อย่ารนหาทุกข์หน่อยเลย เพราะมีแล้วมันตัดยาก สู้ไม่มีเสียยังจะดีกว่ากันแยะเลย

 

ลูกของแม่

ลูกนี้เป็นดวงใจใฝ่คิดถึง   แม้คำนึงถึงลูกผูกใจหมาย
แม้ลูกมีหลายคนแม่จนกาย   แม่ยอมตายเพื่อลูกที่ผูกพันธ์
ลูกจะชั่วหรือดีมีสับสน   แม่ยอมทนทำใจไม่แปรผัน
แต่ถ้าลูกดีได้ดังใจพลัน   แม่ของฉันคงเป็นสุขห่างทุกข์เอย

ส. สนธรรม