ลืมตาอยู่โดยปกติ อยู่ในอิริยาบทใดก็ได้ กำลังทำอะไรอยู่ก็ได้ เช่น ในขณะนั่งอยู่ ควรเหลือบสายตาลงต่ำ ข้างหน้าจะมีอะไรอยู่ก็ตาม เราไม่ตั้งใจดู ไม่มีเจตนาที่จะดูสิ่งนั้น ๆ

           แต่เราตั้งจิตมั่น อยู่กับลมหายใจเข้าและลมหายใจออก ประคองจิตไว้กับลมหายใจเท่านั้น สิ่งที่สายตาเห็นอยู่ข้างหน้า จึงกลายเป็น “สักแต่ว่าเห็น” เท่านั้นไม่มีความสำคัญมั่นหมายในการเห้นแต่อย่างใด

           ถ้าในกรณีทำงาน ก็ให้สายตาเคลื่อนไหวไปกับการงานนั้น ๆ พร้อมด้วยความตั้งใจ หรือเจตนาอยู่กับงานนั้น ๆ ด้วยตลอดเวลา.