วันหนึ่งอาตมาได้มีโอกาสคุยกับโยมแท็กซี่ท่านหนึ่ง โยมแท็กซี่พ่อ แม่อยู่ไหม ?... อยู่ครับ... อยู่ที่ไหน ?... อยู่ร้อยเอ็ดครับ... ส่งเงินให้ท่านบ้างหรือเปล่า เดือนละห้าร้อยก็ยังดี ?... ท่านครับ ผมต้องดูแลเมียต้องดูแลลูก แค่ใช้เองก็เกือบจะไม่พอแล้วครับ..... อืม ! ถ้าแม่พ่อคิดกับลูกอย่างนี้ตั้งแต่เด็กๆ ลูกคงไม่โตขนาดนี้แน่ๆ แต่แม่พ่อกลับคิดอีกอย่าง เรายังไม่ได้ทานไม่เป็นไร เพราะอดได้โตแล้ว ต้องให้ลูกทานก่อนกินก่อน ซื้อขนมอะไรมา มีของอะไรดีต้องแบ่งให้ลูกก่อน พอลูกได้กินอร่อยก็ชื่นใจอิ่มไปด้วย ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เคี้ยวสักคำ

            มีน้อยควรให้น้อย มีมากควรให้มาก การที่จะไม่ให้พ่อแม่ นั้นไม่ดีเลย พ่อแม่เป็นต้นทุนบุญกุศล เป็นต้นกำเนิดเกิดชีวิต และยิ่งให้สิ่งของแก่พ่อแม่ก็เหมือนบูชาพระอรหันต์ ก็ยิ่งเหมือนทำบุญกับพระอรหันตเจ้า เพราะท่านเป็น "ทักขิเณยบุคคล" เป็นบุคคลผู้ควรรับสิ่งของที่ลูกนำมาให้นำมาบูชา ชีวิตก็จะเจริญรุ่งเรืองไปใน เบื้องหน้า ถ้าเรากตัญญูด้วยความบริสุทธิ์จริงๆ ทำบุญกับท่านอานิสงส์ไว

            อ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในโลกบางครั้งก็ได้ บางครั้งก็ไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าท่านช่วยจริงไม่จริงก็ไม่รู้ เพราะว่ามองไม่เห็น แต่ก็บนบานศาลกล่าวกัน ไป แต่ถ้ามาบ่นต่อหน้าพ่อแม่ พ่อแม่มีแล้วยกให้หมด พ่อแม่จึงเป็นสิ่ง ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดในโลก สาเหตุที่แม่พ่อเลี้ยงลูกหลาย คนได้ แต่ลูกเลี้ยงแม่พ่อคนเดียวไม่ได้ ก็เพราะลูกห่างธรรมะ ห่างนักปราชญ์บัณฑิต ก็เลยไม่สะกิดใจให้รู้คุณ มีลูกเลี้ยงลูก มีเมียเลี้ยง เมีย มีเพื่อนเลี้ยงเพื่อน แต่ไม่เลี้ยงแม่ไม่เลี้ยงพ่อ เพราะคิดว่าถึงอย่างไร ท่านคงจะหากินเองได้ ซึ่งท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรจริงๆ