สมัยพุทธกาลมีมาณพผู้หนึ่งชื่อ รามาณพ เป็นผู้เลี้ยงบิดามารดาด้วยความกตัญญูยิ่ง ต่อมาในหมู่บ้านที่เขาอาศัยอยู่นั้นมีฝนตกหนักมาก เหมือนฝนที่โดนสาปคือฝนตกไม่หยุดไม่หย่อน น้ำท่วมท้นในหมู่บ้านนั้น ชาวเมืองร้อนใจวุ่นวายกันไปหมด แต่สำหรับรามาณพปลอดภัย เพราะ เทวดาอดรนทนไม่ได้ด้วยความเมตตาสงสาร จึงบันดาลให้มีเรือ แล้วก็พาไปส่งให้ข้ามพ้นจากภัยพิบัติในเมืองนั้น

            ในยามภัยพิบัติอะไรเกิดขึ้นเพราะกรรมของคนหมู่ใหญ่ คนซึ่งมีความกตัญญูกตเวทีจะมีเหตุการณ์อย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้นแล้วเขาจะปลอดภัย เขาจะไม่ถูกภัยพิบัตินั้นครอบงำ นี้คืออิทธิพลของการดูแลบิดามารดา มีอิทธิพล มีอำนาจ มีอานุภาพยิ่งใหญ่จริงๆ เป็น "เกาะแก้วกำแพงบุญ" คุ้มครองบุคคลนั้นอย่างยิ่งใหญ่ไพศาลอย่างน่าอัศจรรย์ แต่คนที่เนรคุณพ่อแม่นั้น ถึงจะเจริญ รุ่งเรืองร่มเย็นเป็นสุขขนาดไหนในปัจจุบัน ก็จะต้องถึงซึ่งความ พินาศและประสพสิ่งที่ร้อนใจไม่มีหยุดเลยในภายหลัง

            ลูกหลานที่กตัญญูต่อพ่อแม่ ต้องกตัญญูเพื่อตอบแทนบุญคุณของ ท่านจริงๆ นะ ไม่ใช่ว่าตอบแทนบุญคุณของท่านเพื่อหวังสมบัติ ถ้าเพื่อ หวังสมบัติบุญจะน้อย ถ้าไม่คิดถึงสมบัติ แต่ตอบแทนบุญคุณของท่านใน ฐานะที่ท่านช่วยเลี้ยงดูเรามาอย่างดี ถ้าคิดอย่างนี้ได้บุญมาก ท่านให้สมบัติหรือไม่ให้ เป็นเรื่องของท่าน แต่หน้าที่ของเราไม่คิดเอา คิดแต่ว่าเราจะตอบแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณ ให้ท่านมีความสุขในฐานะที่ท่านทุกข์ลำบากเพื่อเรามา อย่าว่าแต่คนโตคนใหญ่จะตอบแทนบุญคุณเลยโยม ท่าน แม้นอายุน้อยๆ เรียน ป.๒ ป.๓ ก็ตอบแทนบุญคุณได้ แม้จะไม่มีแรงช่วยทำการงานตอบแทนบุญคุณ แม้ไม่มีโอกาสจะเลี้ยงกายท่านได้ แต่เลี้ยงจิตเลี้ยงใจท่าน คือ ทำดี พูดดี คิดดี ไม่ดื้อด้าน พอทำดีแล้วชื่อเสียงดังไปทั่ว อ๋อ ! เด็กหญิงคนนี้ เด็กชายคนนี้ ขยันตั้งใจเรียนดี เชื่อฟังครูดี พ่อแม่ได้ยินข่าวนี้ก็ชื่นใจ นี่คือการเลี้ยงใจพ่อแม่ เป็นต้น

อันลูกแก้วหัวแหวนแสนดีนัก
พ่อแม่รักปลื้มใจยิ่งหนักหนา
ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์เลี้ยงลูกมา
ลูกแก้วตาเชื่อพ่อแม่ทำแต่ดี
ลูกทรพีดีแต่ทำความชั่ว
เพราะว่าตัวใจต่ำทรามสถุล
ทำเรื่องเลวเสื่อมเสียวงศ์ตระกูล
ก่อเรื่องวุ่นให้พ่อแม่ต่อๆ ไป

            พ่อแม่กลับจากทำงาน ลูกอยู่บ้านเห็นพ่อแม่กลับมา วิ่งไปต้อนรับแล้วก็ตักน้ำแก้วหนึ่ง แล้วก็พูดว่า "แม่ดื่มน้ำซักแก้วนะ แม่ลำบากไปก่อน นะ พ่อลำบากไปก่อนนะตอนนี้ เดี๋ยวลูกเติบใหญ่โตแล้วลูกจะไม่ให้พ่อแม่ ลำบากอย่างนี้อีก" โอ้โห ! โยมคำพูดแค่นี้นะ พ่อแม่ที่กำลังเหน็ดเหนื่อย อ่อนหล้า น้ำตาไหลพรากเลยโยม หายเหนื่อยเหมือนปลิดทิ้ง เหมือนโดนยาทิพย์วิเศษขนานเอก โรคภัยไข้เจ็บอยู่ไม่ได้ต้องอันตรธานเหมือนปลิดทิ้งเลยทีเดียว ความดีมันน่าหวั่นไหวนะโยม อำนาจในปีติ อำนาจในน้ำตา แห่งความดีใจนั้น มันพรั่งพรูออกมานะ น้ำตาคนเรานั้นไหลด้วยสาเหตุหลายอย่าง แต่สาเหตุใหญ่ๆ ที่รู้กันก็คือด้วยความเสียใจมากๆ น้ำตาไหล และด้วยความดีใจมากๆ น้ำตาไหล ไหลด้วยความดีใจนั้นเป็นกุศลเป็นบุญ จิตใจของพ่อแม่ย่อมหวั่นไหว ปีติปราโมทย์ คือนิ่งไม่ได้เลย มันวูบวาบขึ้นมาเลย ด้วยความปีติซาบซ่านในคำพูดที่ดีของลูก