อากาเสว ปทํ นตถิ
สมโณ นตถิ พาหิโร
สงขารา สสฺสตา นตถิ
นตถิ พุทธานมิญชิตํ.

สมณะภายนอกไม่มี
สังขารเที่ยงไม่มี
ความหวั่นไหวของพระพุทธเจ้าทั้งหลายไม่มี
เหมือนรอยเท้าไม่มีในอากาศ.



(ขุ.ธ. ๒๕/๒๕๕)

ขตฺติยา พฺราหฺมณา เวสฺสา
สทฺทา จณฺฑาลปุกฺกุสา
สพฺเพว โสรตา ทนฺตา
สพฺเพว ปรินิพฺพุตา.

กษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์
ศูทร จัณฑาล และคนงานชั้นต่ำทั้งปวง
สงบเสงี่ยมแล้ว ฝึกตนแล้ว
ก็ปรินิพพานเหมือนกันหมด.



(ขุ.ชา ปกิณฺณก. ๒๗/๗๓)

ทฺททํ ททมานานํ
ทุกฺกรํ กมฺมกุพฺพตํ
อสนฺโต นานุกุพฺพนฺติ
อสนฺโต นานุกุพฺพนฺติ
สตํ ธมฺโฒ ทุรนฺวโย.

เมื่อสัตบุรุษให้สิ่งที่ให้ยาก ทำกรรมที่ทำได้ยาก
อสัตบุรุษย่อมทำตามไม่ได้
เพราะธรรมชาติของสัตบุรุษ
ยากที่อสัตบุรุษจะประพฤติตาม.



(ขุ.ชา. ทุก. ๒๗/๕๙)

โย เตสุ คุตฺโต วิทิตินฺทฺริโย จเร
ธมฺเม ฐิโต อชฺชวมทฺทเว รโต
สงคาติโค สพฺพทุกฺขปฺปหีโน
น สิมฺปตี ทิฏฺฐสุเตสุ ธีโร.

ผู้ใด ระมัดระวังอินทรีย์เหล่านั้น รู้จักอินทรีย์ ๖
ตั้งอยู่มนรรม ยินดีในความซื่อตรงและความอ่อนโยน
ล่วงกิเลสเครื่องข้องเสียได้ ละทุกข์ทั้งหมดเที่ยวไป.
ผู้นั้น เป็นธีรชน ย่อมไม่ติดในสิ่งที่เห็นแล้วและได้ฟังแล้ว



(ขุ.สุ. ๒๕/๒๕๓)

สงฺขยา โลกฺสมิ ปโรปรานิ
ยสฺสิญฺชิตํ นตฺถิ กุหิญฺจิ โลเก
สนฺโต วิธูโม อนีโฆ นิราโส
อตาริ โส ชาติชรนฺติ พฺรูมิ.

ผู้ใดพิจารณาเห็นความยิ่งและหย่อนในโลกแล้ว
ไม่มีความหวั่นไหวในอารมณ์ไหนๆในโลก
เรากล่าวว่า ผู้นั้นเป็นผู้สงบไม่มีกิเลสดุจควันไฟ
ไม่มีทุกข์ ปราศจากตัณหา ข้ามชาติชราได้.



(องฺ.ติก. ๒๐/๓๒)

สพพฺโส นามรูปสฺมึ
ยสฺส นตฺถิ มมายิตํ
อสตา จ น โสจติ
ส เว ภิกฺขูติ วุจฺจติ.

ผู้ใดไม่มีความยึดถือว่าของเราในนามรูป
โดยประการทั้งปวง
และผู้ใดย่อมไม่เศร้าโศกเพราะนามรูปที่ไม่มีอยู่
ผู้นั้นแลท่านเรียกว่า ภิกษุ.



(ขู.ธ. ๒๕/๓๖๗)

โสจติ ปุตฺเตหิ ปุตฺติมา
โคมิโก โคหิ ตเถว โสจติ
อุปธีหิ นรสฺส โสจนา
น หิ โส โสจติ โย นิรูปธิ.

ผู้มีบุตรย่อมเศร้าโศกเพราะบุตร
ผู้ไม่มีโคย่อมเศร้าโศกเพราะโคเหมือนกัน
นรชนมีความเศร้าโศกเพราะอุปธิ
ผู้ใดไม่มีอุปธิ ผู้นั้นไม่ต้องเศร้าโศกเลย.



(สํ.ส ๑๕/๑๒)

ผลานมิว ปกฺกานํ
ปาโต ปตนโต ภยํ
เอวํ ชาตาน มจฺจานํ
นิจฺจํ มรณโต ภยํ

ภัยของสัตว์ผู้เกิดมาแล้ว ย่อมมี
เพราะต้องตายแน่นอน
เหมือนภัยของผลไม้สุก
ย่อมมีเพราะต้องหล่นในเวลาเช้าฉะนั้น.



(ขุ.สุ. ๒๕/๕๘๑)

สีลํ สมฺพลเมวคฺคํ
สีลํ ปาเถยฺยมุตฺตมํ
สีลํ เสฏฺโฐ อติวาโห
ยน วาติ ทิโส ทิสํ.

ศีลเป็นคุณรวมกำลังอย่างเลิศ
ศีลเป็นเสบียงทางอย่างสูงสุด
ศีลเป็นผู้นำทางอย่างประเสริฐสุด
เพราะศีล (มีกลิ่น) ขจรไปทั่วทุกทิศ.



(ขุ.เร. ๒๖/๑๖)

สพฺภิเรว สมาเสถ
สพฺถิ กุพฺเพถ สนฺถวํ
สตํ สทธมฺมมญฺญาย
สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ.

พึงสมาคมกับสัตบุรุษ
พึงทำความสนิทสนมกับสัตบุรุษ
ผู้นั้นรู้ทั่วถึงสัทธรรมของสัตบุรุษแล้ว
ย่อมหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง.



(สํ.ส. ๑๕/๓๑)

อจเจนฺติ กาลา ตรยนฺติ รตฺติโย
วโยคุณา อนุปุพฺพํ ชหนฺติ
เอตํ ภยํ มรเณ เปกฺขมาน
ปุญฺญานิ กยิราถ สุขาวหานิ.

กาลย่อมล่วงไป ราตรีย่อมผ่านไป
ชั้นแห่งวัยย่อมละลำดับไป
ผู้เล็งเห็นภัยในมรณะนั้น
พึงทำบุญอันนำสุขมาให้.



(สํ.ส. ๑๕/๘๙)

ทุกฺขเมว หิ สมฺโภติ
ทุกฺจํ ติฏฺฐติ เวติ จ
นาญฺญตร ทุกฺขา สมฺโภติ
นาญฺญตฺร ทุกฺขา นิรุชฺฌติ.

ทุกข์เท่านั้นเกิดขึ้น
ทุกข์เท่านั้นย่อมตั้งอยู่ และเสื่อมไป
นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรเกิด
นอจากทุกข์ไม่มีอะไรดับ.



(สํ.ส ๑๕/๑๗๑)

นาญฺญตฺร โพชฺฌตปสา
นาญฺญตฺร อินฺทฺริยสํวรา
นาญฺญตฺร สพฺพนิสฺสคฺคา
โสตฺถึ ปสฺสามิ ปาณินํ.

เรา (ตถาคต) ไม่เห็นความสวัสดีของสัตว์ทั้งหลาย
นอกจากปัญญา ความเพียร
ความสำรวมอินทรีย์ (ระวังตัว)
และการสละสิ่งทั้งปวง.



(สํ.ส. ๑๕/๘๙)



(ที่มา : พระโอวาทานุสาสนีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
จัดพิมพ์โดย ชมรมใฝ่ธรรมวันพุธ (อ้างอิงจากพระไตรปิฎกบาลี ฉบับมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย),
เนื่องในวันอาสาฬหบูชา พ.ศ. ๒๕๕๐, หน้า ๑-๔๒)

ท่านพุทธทาสภิกขุ สอนว่า โดยสรุปรวมในธรรมะของพระพุทธเจ้า อาจสรุปเป็นแบบหนึ่งได้ว่า สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น นั่นเป็นเพราะในความเป็นจริง สิ่งทั้งหลายย่อมไม่ได้ดั่งใจเรา มีความไม่เที่ยง แปรเปลี่ยนไปได้ตลอดเวลาด้วยเหตุและปัจจัย จึงไม่สมควรที่จะไปหลงยึดมั่นหมายว่าเป็นเรา เป็นตัวเรา หรือเป็นของของเรา สิ่งทั้งหลายไม่ได้ดั่งใจทั้งนั้น ไม่ว่าเราจะเป็นใคร รวยเพียงใด อำนาจล้นฟ้าขนาดไหน ต่างก็มีความทุกข์ประจำตัวประจำอยู่ทุกคนทั้งสิ้น

อนูโมทนาบุญครับสาธุ