เกรงว่าจะอ่านจบในครั้งเดียวลำบาก ..

ขอแตกในส่วนของ ตถาคตพีชะ-โพธิจิต และโพธิสัตว์จริยาไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ

และเพื่อไม่ให้เนื้อหามากเกินไปจนไม่ได้ขึ้นการฝึกสติลงที่ใจเสียที

สำหรับพระสูตรที่น่าสนใจของมหายานส่วนที่เหลือ ก็จะใช้การสรุปย่อเนื้อความมาลงแทนนะครับ

เพราะเห็นว่า ด้วย highlight ที่ตัดมาพอเป็นตัวอย่างโดยตรงจากปรัชญาปารมิตาสูตร และวิมลเกียรตินิทเทสสูตร ก็น่าจะเพียงพอให้มิตรทางธรรมได้สัมผัสถึงสิ่งที่เรียกเป็นภาษาสันสกฤตว่า ปรัชญา หรือภาษาบาลีเรียกว่า ปัญญา ของทางมหายานได้แล้ว

และหวังว่าผู้ศึกษา ยังสามารถเห็นถึงการที่ทั้งมหายานและเถรวาท ถึงแม้ว่าจะถูกห่อหุ้มด้วยเปลือกคนละเปลือกในภายนอก แต่ในภายในก็มีแก่นธรรมแก่นเดียวกัน ซึ่งสืบสายธารมาจากคำสอนของพระบรมครูองค์เดียวกันด้วยนะครับ

เจริญในธรรมครับ

ขออนุญาตมาต่อกันในส่วนที่ว่าด้วยตถาคตพีชะและโพธิจิตที่อยู่ในวิมลเกียรตินิทเทสสูตรครับ

และเพื่อเป็นการปูพื้นในความหมายของคำว่า ตถาคตพีชะ - ตถาคตครรภ์ - โพธิจิต ของทางมหายาน วิสุทธิปาละเลยต้องขออนุญาตยกเอาคำอธิบายจากหนังสือสัญลักษณ์แห่งพระสถูป ซึ่งโพสท์อยู่ใน FB ก่งฮุกของจีนนิกายมาขยายความตามด้านล่างนี้นะครับ

------- ------- ------- --------

ตถาคตครรภ์นี้มีอยู่ในคำสอนของมหายานหลายนิกาย เช่น ในคัมภีร์ของนิกายมัธยมิก,นิกายโยคาจาร นิกายหัวเหลียน ฯ

ตถาคตครรภ์นี้เป็นตัวอ่อนทางจิตวิญญาณที่สถิตอยู่ในสิ่งมีชีวิตทั้งปวง

คำว่าตถาคตถ้าแปลตรงตัวอักษร “ไปเช่นนั้น” ในที่นี้ใช้ในความหมายว่า ความเป็นเช่นนั้น (ตถตา) ซึ่งก็คือธรรมกายหรือเป็นสิ่งปรมัตถ์

ดังนั้น ตถาคตครรภ์ก็คือ “ตถตา" หรือธาตุพุทธะซึ่งซ่อนอยู่ภายในกายมนุษย์ทุกคน เป็นแกนค้ำจุนจิตที่เป็นต้นกำเนิดแห่งเอกจิตของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ เป็นสถานที่เพาะเมล็ดพันธุ์ (พีชะ) แห่งการรู้แจ้ง

ดังนั้น ครรภ์แห่งตถาคตจึงเป็นเหตุเป็นผลแห่งพุทธภาวะ เป็น “อาณาจักรแห่งปัญญาอันสูงสุดที่บรรลุได้ในตัวตนอันลึกซึ้งที่สุดของบุคคล”

ตถาคตครรภ์ คือตถตา อันแฝงอยู่ภายในสิ่งมีชีวิตทั้งปวง

อย่างไรก็ดี มีความแตกต่างระหว่างตถตาในการบุคคลที่ยังมีกิเลสตัณหา (สมลา-ตถตา) ซึ่งเป็นตถาคตครรภ์ของผู้ที่ยังมีอวิชชา กับตถตาในภาวะบริสุทธิ์ (นิรมลา-ตถตา) ซี่งเป็นพุทธภาวะอันสมบูรณ์

โดยธรรมชาติแล้ว ตถาคตครรภ์ สุกใสบริสุทธิ์ไร้ราคี ซ่อนอยู่ในกายมนุษย์ประดุจอัญมณีมีค่า แต่ถูกห่อหุ้มด้วยเครื่องนุ่งห่มอันสกปรก เครื่องนุ่งห่มนั้นได้แก่ขันธ์ ธาตุ อายตนะ และคลุกเคล้าด้วยโลภะ โทสะและโมหะ

พุทธภาวะซึ่งหลบซ่อนอยู่ภายในส่วนที่ลี้ลับที่สุดของจิตใจมนุษย์ ถูกปกคลุมห่อหุ้มด้วยความเห็นผิด (ปริกัลป์ปะ วิกัลลปะ) ทำให้ไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆตามสภาพความเป็นจริงว่า ไม่มีอะไรเป็นของเรา และด้วยความหลงยึดมั่นถือมั่น (อภินิเวสะ) ซึ่งเกิดจากความหลงผิดว่าสรรพสิ่งเป็นนิรันดร์

มรรควิถีของพระพุทธเจ้าคือการชำระสิ่งสกปรกที่ห่อหุ้มนั้นเสีย เพื่อให้เห็นจิตประภัสสรดั่งอัญมณีที่ซ่อนอยู่ภายใน เมื่อขจัดสิ่งสกปรกได้แล้ว ครรภ์แห่งตถาคตก็จะเป็นความรู้ที่ไม่แบ่งแยก (นิชวิกัลป์ปะ-ชญาณ) ซึ่งรับรู้ตถตาได้โดยตรง

สรุปรวมความแล้ว คำว่า ตถาคตพีชะ - ตถาคตครรภ์ - โพธิจิต ในทางมหายานนั้น มีความหมายไปในทางเดียวกันนะครับ

คือหมายถึงธาตุแห่งความเป็นพุทธะ ซึ่งเป็นเมล็ดพันธุ์ (พีชะ) หรือหน่ออ่อนแห่งการตรัสรู้

เป็นพุทธภาวะอันบริสุทธิ์ดั้งเดิมที่มีแฝงอยู่ในจิตของเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายอยู่แล้ว เพียงแต่ถูกกิเลสคืออวิชชา ความหลงผิดแห่งจิตห่อหุ้มอยู่ จึงไม่สามารถเติบโตงอกงามออกมาได้

แต่ความหมายของตถาคตพีชะ จะกว้างกว่าตถาคตครรภ์อยู่บ้าง

คือแม้แต่กิเลสอวิชชาต่างๆ ก็ยังแฝงไปด้วยตถาคตพีชะ อันได้แก่เชื้อหรือปัจจัยที่จะทำให้เมล็ดพันธุ์แห่งพุทธะ ใช้เป็นอาหารเพื่อให้เจริญงอกงามขึ้นมาได้

ดั่งดอกบัวที่เจริญงอกงาม จากการหล่อเลี้ยงด้วยธาตุอาหารที่มีอยู่ในโคลนตม

(ซึ่งในทางมหายานนิกายเซ็นยังเพิ่มคำว่า "จิตเดิมแท้" เข้ามาอีก ซึ่งตามความหมายอย่างเคร่งครัดแล้ว อาจจะไม่ตรงกับคำว่าตถาคตพีชะของทางมหายานดั้งเดิมซักเท่าไหร่ และยิ่งแตกต่างมากมายกับคำว่า จิตประภัสสรของทางเถรวาทด้วย ซึ่งเอาไว้ขยายความอีกทีเมื่อกล่าวถึงการปฏิบัติในแนวทางของเซ็นนะครับ)

ตถาคตพีชะ จึงเปรียบได้ทั้งอาหารและตัวอ่อนทางจิตวิญญาณของเหล่าสัตตานัง ที่พร้อมจะถูกหล่อเลี้ยงให้เจริญเติบโตไปเป็นโพธิจิตที่มุ่งมั่นต่อพุทธภูมิ เพียรบำเพ็ญเพื่อสะสมบารมีทางด้านกรุณาและปัญญา จนไปสู่การบรรลุแจ้งในศูนยตาซึ่งเป็นโลกุตรธรรมอันเป็นที่สุด

โดยต้องทำเหตุทำปัจจัยที่เกื้อหนุนให้ถูกต้อง จนเห็นแจ้งในความเป็นเช่นนั้นเอง (ตถตา) ด้วยอาการอันเป็นไปเช่นนั้นเอง (ตถาคตา) และสามารถเรียกท่านผู้ตรัสรู้แล้วนั้นได้ว่า เป็นผู้ที่มาและไปอย่างนั้นเอง (ตถาคต)

(ซึ่งคติตรงนี้คือ ทางมหายานจะเน้นไปที่การบำเพ็ญตนเป็นพระโพธิสัตว์ เพื่อช่วยเหลือสรรพสัตว์ให้พ้นทุกข์ให้ได้มากที่สุดก่อน แล้วจึงเข้าสู่การบรรลุโลกุตรธรรมจนสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าด้วยตนเองในอนาคต ส่วนทางเถรวาทจะเน้นไปที่การรู้ตาม จนสำเร็จเป็นพระอรหันตสาวกในภพปัจจุบัน)

โดยทั้งนี้ ตถาคตพีชะหรือตถาคตครรภ์ที่มีอยู่ในเหล่าสรรพสัตว์ จะไม่มีข้อจำกัดว่า สัตตานังหรือสิ่งมีชิวิตที่มีวิญญาณครองซึ่งยังติดข้องอยู่ในวัฏฏะนั้น มีความโง่หรือความฉลาดแห่งปัญญาในทางโลกแก่อ่อนเพียงไหน, ทำกุศลกรรมหรืออกุศลกรรมสะสมเป็นวิบากมาน้อยมากอย่างไร, หรือในขณะนั้นเกิดอยู่ในอัตภาพที่อยู่ในภพภูมิใด ฯลฯ

ทั้งหมดทั้งมวลต่างก็มีความสามารถที่จะบรรลุโลกุตรธรรม "ในอนาคต" ได้เสมอเหมือนกันหมด โดยเข้าสู่พุทธภูมิสำเร็จเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสำหรับคติของมหายาน หรือเป็นผู้รู้ตามเข้าสู่สาวกภูมิ สำเร็จเป็นพระอรหันต์สาวกตามคติของทางเถรวาท ถ้าสะสมบารมีจนมากพอ ด้วยการทำเหตุปัจจัยให้ถูกต้อง

(เพียงแต่อาจจะไม่สามารถสำเร็จกิจได้ในสภาพนั้นๆ อัตภาพนั้นๆ หรือภพภูมินั้นๆ ในชาตินั้นๆ

แต่เมื่อพ้นไปจากชาตินั้นๆ สภาพนั้นๆ อัตภาพนั้นๆ หรือภพภูมินั้นๆในอนาคตแล้ว ก็ยังสามารถบรรลุธรรมได้ ในชาติใหม่ ถ้าครองสภาพใหม่ ครองอัตภาพใหม่ และครองภพภูมิใหม่ที่เหมาะสม ที่เอื้อต่อการบรรลุธรรม และทำเงื่อนไขปัจจัยให้ถูกต้อง)

ยกตัวอย่างการไร้ซึ่งข้อจำกัดต่อโอกาสของการบรรลุธรรม "ในอนาคต" สำหรับเหล่าสัตตานังตรงนี้ ที่ปรากฏในสมัยพุทธกาลจากพระไตรปิฎกของเถรวาท ก็เช่น

ท่านจูฬปันถกเถระ ซึ่งเป็นผู้ที่มีปัญญาทางโลกน้อย ไม่สามารถแม้แต่จะท่องจำคาถาสั้นๆที่พี่ชายคือท่านมหาปันถกเถระสอนได้ แต่ก็สามารถบรรลุธรรมสำเร็จเป็นพระอรหันต์ในที่สุด
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=12&p=3

หรือท่านองคุลีมาลเถระ ที่ถึงแม้ว่าจะทำอกุศลกรรมมามากมาย (แต่ยังไม่ถึงขั้นปิดมรรคผลในชาตินั้นๆ) ก็ยังสามารถบรรลุธรรมได้
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=13&A=8237&Z=8451&pagebreak=0
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=13&i=521

หรือแม้แต่พระเทวทัต ที่ทำกรรมหนักถึงขนาดปิดมรรคผลในชาตินั้นๆ และต้องเปลี่ยนภพภูมิลงไปอยู่ในนรกขั้นต่ำสุดคืออเวจีมหานรก แต่ก็ยังได้รับพุทธพยากรณ์ว่า จะบรรลุธรรมได้เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้าองค์หนึ่งในอนาคต นามว่าอัฏฐิสสระ ฯลฯ
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=11&p=12

หรือเหล่าท่านพระอรหันตสาวก หรือแม้แต่พระบรมครูเองก็ตาม ต่างก็เคยครองอัตภาพในภพภูมิเดรัจฉาน หรือภพภูมิอื่นๆในอดีต ทั้งที่สูงกว่าและต่ำกว่ามาแล้วด้วยกันทั้งสิ้น สะสมบารมีมาอย่างยากลำบากด้วยการทำเหตุปัจจัยให้ถูกต้อง จนสามารถบรรลุธรรมได้ในที่สุด นะครับ

และคติธรรมของมหายานในเรื่องตถาคตพีชะที่มีแฝงอยู่ในเหล่าสรรพสัตว์ทั้งปวงตรงนี้ ก็ให้แง่คิดที่เป็นประโยชน์ เป็นกุศโลบายที่แยบคายในทางปฏิบัติ

นั่นคือ หากระลึกได้ว่า ไม่ว่าทุกคนจะเกิดมาในสภาพเช่นไร อับปัญญาในทางโลกมากเพียงไหน หรือในอดีตเคยทำชั่วมามากเท่าไหร่ก็ตาม ฯลฯ

ถ้าสามารถกลับตัวกลับใจ แน่วแน่ในการปฏิบัติธรรมแล้ว ก็ขอให้มั่นใจ และภูมิใจเสียเถิดว่า เราทุกคนต่างเป็นลูกของพระพุทธเจ้า มีเชื้อสายของพระพุทธเจ้าแฝงอยู่ในยีนในดีเอ็นเอทางจิตวิญญาณกันโดยถ้วนทั่ว

เมื่อเห็นได้ดังนี้ ระลึกได้ดังนี้ ก็ขอให้จงตั้งมั่นอย่าได้ท้อถอยในการปฏิบัติ ชาตินี้ไม่ได้ ก็สะสมต่อไปในชาติหน้า หรือชาติต่อๆไปนะครับ

ซึ่งถ้าตั้งจิตอธิษฐานไว้และปฏิบัติได้ตรงดีแล้ว สักวันหนึ่ง ในภพภูมิหนึ่งของอนาคตข้างหน้า ความแน่วแน่ต่อการปฏิบัติตามธรรมดังว่า ก็จะเป็นตัวนำทางให้ตถาคตพีชะ ซึ่งเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งพุทธะที่มีอยู่ในจิตของทุกเหล่าสรรพสัตว์ ได้เจริญงอกงาม แทงหน่อต่อยอด พัฒนาขึ้นเป็นโพธิจิตจนเต็มขั้น และเข้าถึงที่สุดแห่งทุกข์ที่สุดแห่งธรรมลงได้อย่างเป็นเช่นนั้น นั่นเอง

ปูพื้นเกี่ยวกับตถาคตพีชะแล้ว มาศึกษากันต่อที่พระสูตรครับ

-------- -------- -------- --------

ลำดับนั้น ท่านวิมลเกียรติคฤหบดี ได้ถามพระมัญชุศรีโพธิสัตว์ว่า

"ข้าแต่พระคุณเจ้ามัญชุศรีผู้เจริญ ธรรมอะไรหนอชื่อว่าพระตถาคตพีชะ?"

พระมัญชุศรีตอบว่า

"ดูก่อนคฤหบดี สรีรกายนี้แล ชื่อว่าพระตถาคตพีชะ
อวิชชา ภวตัณหาชื่อว่าพระตถาคตพีชะ
โลภะ โทสะ โมหะชื่อว่าพระตถาคตพีชะ

แม้วิปลาส ๔ และนิวรณ์ ๕ ก็ชื่อว่าพระตถาคตพีชะ
สฬายตนะ ๖ ชื่อว่าพระตถาคตพีชะ
วิญญาณธาตุ ๗ มิจฉัตตะ ๘ เหล่านี้ ก็นับว่าเป็นพระพุทธพีชะ
แลเมื่อกล่าวโดยรวบยอดแล้ว มิจฉาทิฐิ ๖๒ กับปวงกิเลสล้วนเป็นพระพุทธพีชะได้ทั้งสิ้น"

ถาม "ข้อนั้น เพราะเหตุดังฤๅ?"

ตอบ "เพราะเหตุว่า หากบุคลเป็นผู้สำเร็จอริยผล ได้บรรลุพระนิพพานไซร้ บุคคลนั้นก็ย่อมไม่อาจตั้งจิตมุ่งต่อพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณได้"

"อุปมาดั่งพื้นปฐพีดลอันสูงลิ่ว ย่อมไม่เป็นฐานะที่ดอกโกมุทจักพึงอุบัติขึ้นได้
แต่ถ้าเป็นพื้นที่ตํ่า เป็นเลนตมชื้นแฉะ จึงเป็นแหล่งอันปทุมชาติจักพึงอุบัติขึ้นได้ฉันใด

บุคคลผู้ได้สำเร็จอริยผล บรรลุพระนิพพานแล้วไซร้
ย่อมไม่อาจจักยังเขาให้ตั้งจิตปณิธานมุ่งต่อพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณได้

ในท่ามกลางโคลนตมคือกิเลส จึงมีผู้สามารถบังเกิดจิตปณิธานต่อพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ก็มีอุปมัยฉันนั้น

อนึ่ง เปรียบเหมือนผู้ที่หว่านพืชลงในกลางอากาศ พืชนั้นย่อมไม่มีทางจักเจริญงอกงามขึ้นได้เลย
แต่หากหว่านพืชลงในสถานพื้นที่โสโครก พืชนั้นกลับจักเจริญงอกงามขึ้น

เช่นเดียวกับบุคคลผู้สำเร็จอริยผล บรรลุพระนิพพานไปแล้ว
ย่อมไม่อาจตั้งจิตปณิธานต่อพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณได้อีก

โดยประการตรงกันข้าม บุคคลผู้ที่ยังมีอัตตานุทิฐิกว้างขวางใหญ่โต ครุวนาดั่งจอมสุเมรุบรรพต
กลับจักสามารถบังเกิดจิตปณิธานมุ่งต่อพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณได้ ด้วยประการฉะนี้แล

ท่านคฤหบดี! ขอท่านพึงกําหนดรู้ไว้ว่า สรรพกิเลสาสวะทั้งหลาย แต่ละอย่างล้วนนับเป็นพระตถาคตพีชะ

อนึ่ง เปรียบเหมือนบุคคลผู้ปรารถนาจักได้ดวงมณีอันหาค่าเปรียบมิได้
มาตรแม้ว่าเขาไม่ออกไปสู่สาครสมุทรอันลํ้าลึกเพื่อเสาะแสวงหาไซร้
ไหนเลยจักได้เป็นเจ้าของมณีรัตน์อันลํ้าค่าเห็นปานนั้นได้เล่า

ความอุปมานี้ฉันใด ความอุปมัยเช่นเดียวกับบุคคลผู้มิได้เข้าไปสู่ท่ามกลางมหาโอฆกันดารแห่งกิเลส ก็ย่อมไม่อาจสำเร็จบรรลุในสรรเพชดาญาณรัตนะก็ฉันนั้นแล"

"สาธุ! สาธุ! ท่านมัญชุศรีผู้เจริญ ท่านกล่าวได้แหลมลึกนัก ความจริงย่อมเป็นดั่งคำกล่าวของท่านมิคลาดเคลื่อน กล่าวคือสรรพกิเลสทั้งปวงย่อมเป็นพระตถาคตพีชะ *

(* หมายเหตุจากผู้แปล : เพราะถ้าไม่มีความทุกข์เพราะกิเลสในสรรพสัตว์ ก็จักไม่มีผู้ตั้งความปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า เพื่อเปลื้องทุกข์ภัยให้แก่สรรพสัตว์ได้)

(หมายเหตุวิสุทธิปาละ : ตรงนี้เทียบได้คำเทศน์ของหลวงปู่มั่น หลวงปู่ชา และหลวงปู่นัท ฮันห์ ที่ท่านกล่าวไว้ประมาณว่า เพราะมีกิเลสมีโคลนตม ธาตุรู้หรือดอกบัวอันบริสุทธิ์จึงงอกงามพ้นน้ำขึ้นมาได้)

มาต่อกันในส่วนที่เกี่ยวข้องกับโพธิสัตว์จริยา หรือการบำเพ็ญเพื่อเป็นพระโพธิสัตว์ ตามด้านล่างครับ

-------- -------- -------- --------

"ดูก่อนคฤหบดี พระโพธิสัตว์จักพึงบรรลุเข้าถึงพระพุทธภูมิโดยประการใดหนอ?"

วิมลเกียรติคฤหบดีตอบว่า

"ข้าแต่พระคุณเจ้า หากพระโพธิสัตว์ใดสามารถดำเนินตามปฏิปทาอันตรงกันข้ามกับปฏิปทาเพื่อบรรลุพระพุทธภูมิไซร้ พระโพธิสัตว์นั้นย่อมชื่อว่าบรรลุเข้าถึงพระพุทธภูมิโดยแท้เทียว"

ถาม "ที่ชื่อว่าดำเนินตามปฏิปทาอันตรงกันข้ามกับปฏิปทาเพื่อบรรลุพระพุทธภูมินั้น เป็นไฉนเล่า?"

ตอบ "หากพระโพธิสัตว์สามารถบำเพ็ญโพธิจริยา ในท่ามกลางปัญจานันตริยภูมิ*ได้ โดยปราศจากความวิปฏิสารเร่าร้อนด้วยกิเลส

(* หมายเหตุจากผู้แปล : ปัญจานันตริยภูมิ หมายถึงนรกซึ่งผู้ที่ก่อปัญจานันตริยกรรม เข้าไปเสวยทุกข์อยู่ พระโพธิสัตว์ลงไปเกิดในภูมิดังกล่าว เพื่อโปรดสัตว์นรกเหล่านั้นโดยปราศจากความหวาดหวั่นต่อความทุกข์ยากในนรกนั้น)

เข้าไปสู่ภูมินรกได้ โดยปราศจากการครอบงำแปดเปื้อนด้วยมลทินใดๆ
ตั้งอยู่ในภูมิเดรัจฉานได้ โดยปราศจากโทษแห่งอวิชชา สาเถยยะ มานะเป็นต้น
บังเกิดในภูมิเปรตอสูรกายได้ โดยมีสรรพกุศลธรรมบริบูรณ์ไม่บกพร่อง

แม้จักอุบัติในรูปาวจรภพ อรูปาวจรภพ แต่ก็ไม่สำคัญหมายว่านั่นเป็นภพอันวิเศษ
แม้จักสำแดงให้เห็น และประหนึ่งว่าเป็นผู้มีอภิชฌาวิสมโลภะ แต่ความจริงนั้นเป็นผู้เว้นจากปวงฉันทราคะ

แม้จักสำแดงให้เห็นประหนึ่งว่าเป็นผู้มีโทสะ แต่ความจริงเป็นผู้ปราศจากความกีดขวางเป็นภัยต่อสรรพสัตว์
แม้จักสำแดงให้เห็นประหนึ่งว่าเป็นผู้โง่เขลา แต่ความจริงเป็นผู้มีสติปัญญาญาณ ฝึกหัดอบรมจิตของตนและของผู้อื่นให้อยู่ในอำนาจได้

แม้จักสำแดงให้เห็นประหนึ่งเป็นผู้มีมัจฉริยะตระหนี่ถี่เหนียว แต่ความจริงเป็นผู้เสียสละสรรพสมบัติทั้งภายในภายนอก จนที่สุด แม้สละชีวิตก็สามารถสละได้