สองคนกับกบก็ได้เอ้าช่วยกัน

ไม่ได้บอกว่าห้ามฟุ้ง วิธีหยุดฟุ้งก็คือ เมื่อรู้ว่าฟุ้งก็กำหนดรู้ว่าฟุ้ง แล้วเอาสติมากำกับที่กาย ด้วยอารมณ์กรรมฐาน สำหรับคุนน้องภาวนา ใช้ พุท-โธ รู้ลมหายใจเข้า รู้ลมหายใจออก คุนน้องสามารถหยุดฟุ้งได้เพียงขณะจิตเดียว แค่เอาจิตมากำกับที่กาย และรู้ลมเข้า รู้ลมออก

"แต่อย่าฟุ้ง" อย่าเข้ามานะ ห้ามแล้ว ไม่เป็นไรโหสิ เก่งผ่าน ทำต่อไป คิกๆๆ

คุนน้องจะบอกไรให้ เวลาอยู่ในสมาธิคุนน้องสงบไม่เคยฟุ้ง ถ้าจะฟุ้งก็คือก็คือออกจากสมาธิแล้วจิตต้องกระทบกับผัสสะในแต่ละวัน แต่ก็มีสติคอยคอโทรลจิตให้เป็นไปในทิศทางที่ต้องการ แล้วคุนน้องก็รู้ว่ามันก็เป็นธรรมดา ธรรมดาของสภาวะนั้น รู้ว่าเกิดก็รู้ว่าดับ เห้นมันเกิดดับทั้งวัน

กรัชกายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ใช่การฝึกจิตหรอ
การฝึกจิตใช่เช่นนี้หรือ การฝึกจิต ต้องส่งจิตออกไปดูลมหรือ ต้องส่งจิตออกไปจ้องที่ท้องหรือ
ต้องส่งจิตไปจ้องที่เท้าหรอ
ส่งจิตออก เพ่ง จ้อง นี่ใช่แนวทางหรือ

คุณน้องฝึกได้ดีแล้ว การรู้ตัวทั่วพร้อม เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี (แต่ต้องรู้ทั่วพร้อมจริงๆนะ)
การไปตามรู้เท้าซ้าย เท้าขวา ไม่ได้ช่วยอะไรหลอก จะบอกว่า รู้ซ้าย รู้ขวาเป็นการเจริญปัญญานั้น เข้าใจผิดกันมากทีเดียว เนื้อแท้ของการรู้กระทบซ้ายขวา มันไม่ได้ตื้นขนาดที่อ่านและเข้าใจกันอยู่นี้หลอก กรัชกายท่านลองวางตำราตรงหน้าท่านดูเถิด ท่านอ่านมามากแล้ว
ท่านลองออกมาดูของจริง ออกมาสัมผัสรสแห่งธรรมเถิด ตำราท่านเขียนไว้เป็นแนวทาง
แต่การปฏิบัติจริง มันไม่เหมือนตำราทุกกระเบียดนิ้วหลอก
พระพุทธองค์ท่านเคยว่า ผู้ปฏิบัติ ไม่เหยียบรอยกัน หมายถึง แนวทางที่ท่านให้ไว้มี 4 ฐาน แต่ละคน
ก็ขึ้นฐานที่ตนถนัด แม้เริ่มต้นฐานเดียวกัน แต่ตลอดสายการปฏิบัตินั้น ไม่เหยียบรอยกัน ของใครของมัน

การรู้พระไตรปิฏก 84000 พระธรรมขันธ์ ถึงแม้ท่านจะอ่าน รู้ จนชำนาญ ทุกหน้า เพียงไรก็ตาม
นั่นมิได้หมายความว่า ท่านจะรอดพ้นจากวัฏฏะสงสารนี้ไปได้
พระอริยเจ้าในสมัยพุทธกาล ไม่ว่าชั้นใดๆ ท่านก็ไม่ได้รู้ตำรามากนักหลอก
เหล่าพระอริยเจ้าในสมัยนั้น ท่านเพียร ลงมือปฏิบัติ กันอย่างเอาจริงเอาจัง ตายเป็นตาย กันทั้งนั้น

เชิญทั้งสองท่าน คือทั้งคุณสองใจ กับ คุณน้อง บอกวิธีการปฏิบัติของตนๆแก่กรัชกายซึ่งได้วางตำราไว้หน้าประตูแล้ว และกำลังจะขอคำแนะนำภาคปฏิบัติกับทั้งสองหญิงเก่งขอรับ เอาแบบสุดยอด นะขอรับ กรัชกายจะได้เข้าถ้ำไปปฏิบัติ แบบๆว่า เข้าไปแล้วไม่บรรลุธรรมจะไม่ออกจากถ้ำไปหากิน ตายเป็นตาย เจ๊งเป็นเจ๊งพี่น้อง เอ้าว่าไปครับ

อย่างกรัชกาย ต่อให้ปฏิบัติที่ไหนๆอยู่บ้านเข้าป่าเข้าวัด ก็ไม่สามารถบรรลุธรรมได้หรอก คือพูดตรงไปตรงมานะเจ้าค่ะ จากใจ อิตากรัชกายมีวิบากกรรมคือเห็นคนอื่นดีกว่าตนไม่ได้ อดรนทนไม่ไหวเที่ยวกระแนะกระแหนเขา สร้างวิบากกรรมทางวาจาอยู่ร่ำไป วันไหนไม่ได้เที่ยวกระแนะกระแหนคนอื่นก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ ตำราที่ศึกษามาก็ช่วยอะไรไม่ได้ ขาดศรัทราขาดความเลื่อมใส่ในผู้อื่น ไม่เคยสนใจที่จะศึกษาพระไตรปิฏกซึ่งเป็นคำสอนของพระพุทธองค์ แต่ชอบก๊อปพุทธรรมมาแปะ แล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม พอใครมีความคิดสวนทางกะตนก็ว่าเค้าไม่มีความรู้ไม่มีความเข้าใจในธรรม ว่าคนนั้นคนนี้ไม่เคยปฏิบัติว่ามีแต่จินตนาการ เดาสุ่มสี่สุ่มห้า เต็มไปด้วยมักขะในจิต แล้วยังบังอาจจะขอให้คุนน้องบอกวิธีการปฏิบัติ ทั้งที่เราก็เคยเอามาลงให้อ่าน อิตากรัชกายไม่ได้มีความบริสุทธิ์ใจต่อสหายธรรมผู้อื่น ปากก็บอกนั่งสมาธิเจอมาหมดแล้ว มันก็เรื่องปกติธรรมดา แต่ไม่เคยเอาสิ่งที่ตนฝึกฝนมาถ่ายทอดเป็นธรรมทานแก่ผู้อื่น ดีแต่ลองภูมิคนอื่นแล้วแขวะหัวเราะเยาะเขาในใจ ถ้าให้คุนน้องสอนภาคปฏิบัติให้เบื้องต้น ไม่มีอะไรมาก กรัชกายก็รักษาศีล5 เวลาว่างก็หมั่นไปทำบุญ ทำทาน ตักบาตร(ท่าจะให้ดีตื่นมาตักบาตรทุกวันและอธิฐานว่าขอให้ปฏิบัติธรรมแล้วเกิดปัญญาเห็นทางสว่างความมืดมนในจิตของข้าพเจ้าจงอย่าได้มี) หมั่นสวดมนต์สรรเสริญพระพุทธองค์ ขอขมาพระรัตนตรัย ทำทุกวัน จนเคยตัวเคยชินเคยจิตใจนะกรัชกาย ชาติหน้าจะได้มีปัญญาดี

้

ท่านกรัชกาย ท่านมิควรกล่าวกับ เราทั้งสองเช่นนี้

ท่านควรพิจารณา ข้อความที่เรา ได้กล่าวไว้แล้วนั้นอย่างแยบคายด้วยใจที่เป็นกลาง
ท่านจะพบได้ว่า เรา มิได้อวดตน ว่าเรามิได้ตั้งตนเป็นผู้ปฏิบัติ มิได้กล่าวว่าเราเก่งเหนือท่าน
อย่างที่ท่านได้กล่าวแล้วว่า เราเก่งนั้น มิสมควร

สิ่งที่เราเขียนไว้ มิได้แฝงด้วยความมีตัวมีตน แต่สิ่งที่เรากล่าว เป็นเพียงการเตือนสติท่านเท่านั้น
มิได้มีเจตนา จะทำให้ท่านรู้สึกขุ่นเคืองในจิตใจ

หากท่านได้มีความรู้สึกขุ่นเคืองเกิดขึ้นในจิตใจแล้ว ย่อมเป็นโทษภัยแก่จิตใจของท่านเอง
ที่ท่านกล่าวตามข้อความข้างต้นนั้น มิได้ทำให้เราโกรธท่านแม้แต่น้อย

แต่กลับทำให้เรารู้สึก สงสารท่านอย่างมาก ที่ท่านได้เกิดความรู้สึกขุ่นเคืองในใจเข้าเสียแล้ว

นอกเรื่องนอกประเด็นแระ ก็บอกให้เราวางหนังสือ เราก็วาง แล้วก็ขอเรียนรู้วิธีปฏิบัติ กลับประชดประชันฝันใฝ่ คิกๆๆ ก็บอกมาสิวิธีปฏิบัติน่าขอรับทำยังไง

ก็นั่นไง คุณสองใจ บอกให้กรัชกายวางตำรา

หากต้องการสนทนาธรรมกับกรัชกายขอให้ตั้งสติให้ดีขอรับ อย่าได้หน้าลืมหลัง แล้วก็อย่าตีโพยตีพาย พึงก้มหน้าก้มตาพูดไปพร้อมหลักฐานมายืนยันทั้งภาคปริยัติและภาคปฏิบัติพร้อมตัวอย่าง กรับกายไม่ได้โกรธครับ หนุกดีด้วยซ้ำ คิกๆๆ

จริงนะขอรับ อย่าโกรธนะ สองใจแค่จินตนาการเอา อ่านๆแล้วก็คิดวาดภาพไป

คุณสองใจ




เขาถามเป็นเพราะอะไร

เอ๋ากรัชกายนิให้บอกตลอดเลยเหมือนเด็กออทิสติก ฟังไรเข้าใจย๊ากกยาก บอกว่าเอาพื้นฐานไปก่อนไง ดำรงตนอยู่ในศีลป่าวกรัชกายถามจริง เด่วบอกเป็นทีละเสตปกะได้นะกรัชกายถ้าเข้าใจยาก ตื่นมาตักบารต จะใส่กล้วย ใส่ไข่ ใส่ข้าวเหนียว ใส่อะไรก็ใส่ ตักบาตรอ่ะทำเป็นไหม ทำด้วยจิตเลื่อมใสในคุนของพระสงห์อ่ะ หรือเกิดมาไม่เคยเลื่อมใสสิ่งใดในโลกนี้ เพราะท่านไม่ได้หุงหากินเองได้นะกรัชกาย กรัชกายทำทานเป็นไหม หรือทำไม่เป็น แล้วก็เจริญสติในชีวิตประจำวัน คือมีสติต่อธรรมตรงหน้า (อย่ามาถามนะว่าธรรมคืออะไรเด่วสับบักกอกให้ )บอกก็ได้เพื่อกรัชกายยังไม่มีปัญญาพอจะเข้าใจธรรมตรงหน้า ธรรมที่คุนน้องหมายถึงคือ สิ่งที่เป็นอยู่ตรงหน้ากรัชกายอ่ะ ความจริงของสิ่งเหล่านั้นน่ะ คือมีสติอยู่กับมัน สมมติยกตัวอย่าง กรัชกายทำกับข้าวให้ลูกกินให้พระมารดากิน นั่นแหละ ธรรมตรงหน้ากรัชกาย เจริญสติตรงธรรมข้างหน้านั่นน่ะนะ ทำกับข้าวให้ลูกให้แม่กินระวังอย่าใจลอยคิดถึงคุนน้องจนทอดไข่ไหม้น่ะเจ้าค่ะ แล้วต้องส่งลูกไปโรงเรียน กรัชกายก็ขับรถแบบมีสติระวังๆนะ อย่าฝ่าไฟแดง อย่าขับชนคนข้ามถนน อย่าขับรถปาดหน้าคันอื่น อย่าเผลอสบถด่าคนอื่นว่าขับรถไม่ระมัดระวังก็กำหนดรู้มันน่ะ ไม่สำรวมหนอๆๆ ปากเสียหนอๆๆ มีสติรู้ตัวทุกขณะๆนะ เวลาจิตกระเพื่อมมีคนด่าก็กำหนดรู้มันนะ โกรธหนอๆๆ โดนด่าหนอ เขาด่าเราทำไมหนอ ไม่เป็นไรหนอๆๆ เด่วก็หายหนอ ไม่เป็นไรหนอ ยังโกรธอยู่หนอ ทำไมหนอ กุยังไม่หายเลยหนอ ที่แท้กิเลศหนาแท้หนอ เลิกฟุ้งซ่านแล้วหนอ รู้ลมหายใจหนอ เอาสติมารู้อยู่ที่ฐานกายเพื่อระงับสังขารระงับความคิดปรุงแต่งซะนะกรัชกาย หรือมีคนชมจนรู้สึกยินดีในคำชมนั้นก็ รู้ชัดในเวทนานั้นขึ้น ก็กำหนดรู้มันว่า รู้สึกดีหนอ เขาชมว่าเราดีหนอ เราทำอะไรให้เขาเขาถึงมาชมเราหนอ เฮ้อเลิกหลงตัวเองเถอะหนอๆๆ แบบนี้ มีสติรู้เท่าทันสภาวะที่ปรากฏน่ะ เข้าใจไหมกรัชกายเจริญสติในชีวิตประจำวัน ถ้าว่างเว้นจากกิจไม่มีอะไรให้จิตให้สมาธิตั้งมั่นหมดการหมดงานแล้วก็ เจริญสติโดย กำหนดเอา รู้ลมหายใจเข้า รู้ลมหายใจออก เป้นการฝึกเจริญสติในชีวิตประจำวันเข้าใจไหมกรัชกาย นี่แหละคือการฝึกเจริญสติแบบคุนน้อง

ท่านกรัชกาย น่าสงสารจังเลย.... ยากแล้วล่ะท่าน

มีแต่ภาระ