สตินั้นหากนำมาใช้กับทางโลกทั่วไปก็ย่อมมีประโยชน์มหาศาลอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นการงาน, ความสัมพันธ์กับบุคคลอื่น ๆ การคิดอ่านย่อมเป็นระบบ, จิตย่อมมีสมาธิในการทำกิจการงานใด ๆ , อารมณ์มักจะเป็นปกติ ไม่ค่อยโกรธ เครียด หรือทุกข์ใจอะไรมาก ๆ กล่าวโดยรวมคือย่อมเกื้อกูลชีวิตประจำวันทางโลกได้อย่างดีซึ่งเป็นประโยชน์ที่ค่อนข้างเห็นได้ชัดเจน

หากแต่ถ้ารู้เนือง ๆ มาก ๆ เข้าจนเป็นมหาสติ ก็จะได้ประโยชน์จากทางธรรมด้วย การที่เรามีสติอยู่เนือง ๆ รู้ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้าง ทำอย่างติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน ก็เพื่อให้สติเกื้อกูลต่อการ “เห็นความจริง” ความจริงนี้เป็นสิ่งที่ใกล้ตัวเราที่สุดก็คือกายกับใจของเรา แต่เราไม่เคยรู้สึกถึงความจริงนี้เลย

จุดหมายของการรู้ก็เพื่อให้เห็นความจริง อันได้แก่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ว่ากายและใจของเรานั้นเป็นสิ่งไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และไม่ใช่ตัวเรา เนื่องจากสัมมาสติทำให้เราได้เห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตามสภาวธรรมต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นอยู่นับครั้งไม่ถ้วน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุดจิตจะยอมรับความจริงในข้อนี้ อันนำไปสู่หนทางแห่งการดับทุกข์ ที่เป็นจุดมุ่งหมายสำคัญของพระพุทธศาสนา

สติยังเกื้อกูลต่อปัญญา ดังที่ผู้รู้ทั่วๆกล่าวไว้ว่า สติมาปัญญาเกิด สติเตลิดจะเกิดปัญหา

การฝึกหัดตัวเราให้มี "สติ" รู้สึกตัวเป็นเรื่องที่ไม่ยากเลย
ไม่ต้องถือศีล ไม่ต้องนั่งบริกรรมคาถา ไม่ต้องหลับตา ไม่ต้องนั่งให้ตัวตรง
ไม่ต้องเดินนับก้าว เพียงแต่เราต้องหมั่นเตือนตนเองอยู่เสมอว่า ก่อนจะทำอะไรต้องรู้จักคิด
และตอบตนเองให้ได้ว่าทำไปเพื่ออะไร ผลของการกระทำนั้นจะออกมาในรูปแบบใด
แยกความคิดของการทำดี ทำชั่ว และรู้หน้าที่ของตนรู้ว่าเราทำนั้นทำอะไรอยู่
กายทำอะไร ใจก็ต้องอยู่ที่นั่น และหมั่นทำให้เป็นประจำจนเป็นนิสัย
ถ้าเราหมั่นสัมผัสกับความรู้สึกตัวก็จะมีสติ ไม่ต้องอดทน
ไม่ต้องสำรวม กาย วาจา มันจะเกิดขึ้นเอง
โดยอัตตโนมัติ จากคนที่ขี้โกรธก็จะไม่โกรธ จากที่เป็นคนขี้หลงก็จะไม่หลงลืม
ชีวิตในครอบครัวก็จะมีแต่ความสงบร่มรื่นครับ ลองทำกันดูนะครับ

อธิบาย สติ
คำว่า สติ มีวจนัตถะว่า สรณํ สติ อสมฺโมโส แปลว่า ความระลึกได้ ชื่อว่า สติ ได้แก่ ความไม่หลงลืม ดังนี้.
สตินั้น มีความไม่เลอะเลือนเป็นลักษณะ และมีความเข้าไปถือไว้เป็นลักษณะ

สติ เมื่อเกิดขึ้นย่อมไม่เลอะเลือน ไม่สับสน ซึ่งธรรมที่เป็นกุศล และธรรมที่เป็นอกุศล.
ธรรมที่มีโทษและธรรมที่ไม่มีโทษ. ธรรมที่เลว ธรรมที่ปราณีต ธรรมที่ดำ ธรรมที่ขาว. ธรรมที่เหมาะสม ธรรมที่ไม่เหมาะสม
ย่อมไม่เลอะเลือนว่า "นี้คือสติปัฏฐาน 4. นี้คือ สัมมัปปธาน 4. นี้คืออิทธิบาท 4. นี้คืออินทรีย์ 5. นี้คือพละ 5. นี้คือโพชฌงค์ 7.
นี้คืออริยมรรคมีองค์ 8. นี้คือสมถะ. นี้คือวิปัสสนา. นี้คือวิชชา. นี้คือวิมุตติ. ดังนี้ เพราะลักษณะที่ไม่เลอะเลือนนั้น
พระโยคาวจรจึงเสพแต่ธรรมที่ควรเสพ ไม่เสพธรรมที่ไม่ควรเสพ. สติ ชื่อว่ามีความไม่เลอะเลือนเป็นลักษณะดังนี้แล" ดังนี้

ลุงๆ
ไหลเพลินเชียวครับ

สติที่เป็นผล มันไม่ยากหรอกครับ
แต่ตอนฝึกตัวสติ ที่เป็นเหตุ ยากหน่อย

สติอัตตโนมัติ ที่ลุง บอกมาน่ะ เป็นสติผล ครับ ^ ^

เช่นนั้นเข้าใจเรื่อง เหตุไหม ?

อธิบายด้วย ครับ _/I\_

สติ ที่เกิดร่วมเกิดพร้อมกับ กุศลจิต สตินั้นเป็นสติในจิตเหตุ
สติ ที่เกิดร่วมเกิดพร้อม กับ วิบากจากกุศลจิตใด สตินั้นเป็นสติในจิตผล

ลุง เข้าใจไหม _/\_

สติ (ความระลึกได้) คือ สภาวะระลึกได้ หมายความว่า เข้าถึงกรรมดีที่ตนกระทำแล้วและพึงกระทำ
หรือเข้าถึงพระพุทธคุณเป็นต้น ด้วยความไม่หลงลืม

สติมี ๒ ประเภท คือ สัมมาสติ และ มิจฉาสติ
ในเรื่องนั้น พระพุทธองค์ทรงหมายเอาสัมมาสติในที่นี้
ส่วนสติอื่นไม่ใช่สติแท้ แต่เป็นอกุศลจิตตุปบาทสติปฏิรูปที่เป็นไปโดยไม่หลงลืมกรรมชั่วที่กระทำแล้ว
และพึงกระทำ

สติย่อมรักษาจิตจากอกุศลธรรมทั้งหมดได้ และยังจิตให้ประกอบกับกุศลธรรม
สติจึงเหมือนมหาอำมาตย์ผู้ทำกิจทั้งปวงของพระราชาให้สำเร็จ ดังพระพุทธวจนะว่า

สติญฺจ ขฺวาหํ ภิกฺขเว สพฺพตฺถิกํ วทามิ.
"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ตถาคตกล่าวสติว่ามีอุปการะในที่ทั้งปวง"

(อภิธัมมัตถสังคหะและปรมัตถทีปนี โครงการแปลคัมภีร์พุทธศาสน์ วัดท่ามะโอ)

สัมมาสติ ก็สติแท้
มิจฉาสติ ก็สติแท้

สภาวะธรรม ที่เกิดขึ้นล้วนเป็นของแท้ .......

พระศาสดา ไม่ได้แบ่งแยกว่า มิจฉาสติ หรือสัมมาสติ เป็นสติแท้ไม่แท้
มีแต่ การเขียนขึ้นมาในภายหลังว่าอกุศลจิตทุกดวง ไม่มีสติประกอบอยู่ ..........
หวังว่าคงพิจารณา

มิจฉาสติ หรือ สัมมาสติ เป็นองค์มรรคทั้งสอง
การฟังธรรมต้องเข้าใจว่าพระองค์ทรงเทศนาที่ไหน ใน พระสูตร หรือ พระอภิธรรม
ถ้าในพระสูตรท่านจะยกบุคคลขึ้นมากล่าวด้วย เช่นบางครั้งจะเห็นว่า มรรค มีแค่ ๘
บางครั้งมี ๙ บางครั้งมี ๑๖ ถ้ามีกล่าวว่ามี มิจฉาสติ ด้วยให้รู้เถอะว่าท่านกล่าว มรรค มี ๑๖
ถ้าท่านแสดงเพียงแค่องค์มรรคมี ๘ ให้รู้เถอะว่าท่านเทศนาในนัยพระอภิธรรม
แต่บางครั้งในพระสูตรก็แสดงมรรค ๘ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับบุคคลที่พระองค์ทรงแสดงด้วย
พระองค์ถือเอาจริตของผู้ฟังด้วยว่าจริตของผู้ฟังถูกต้องกับจริตอะไร เพราะพระองค์
จะเทศนาให้แก่ผู้ใดพระองค์จะเลือกจะจริตของผู้นั้นด้วยเป็นอันดับแรก
เหตุที่ที่ว่าในพระอภิธรรม "สติ" จะไม่มีในอกุศลจิตดังนี้ สติ จึงเป็นมหากุศลฝ่ายเดียว

เมื่อพระศาสดา ไม่ได้แยกแยะ และไม่เคยแสดงปรากฏในพระสูตร ถึงการแยกแยะสภาวะสติว่าแท้หรือไม่แท้
สติเจตสิกของจิตอันเป็นอกุศลอย่างไรก็มีอยู่ดี
จึงไม่อาจกล่าวแทนพระศาสดาได้ว่า สติ จึงเป็นมหากุศลฝ่ายเดียว
การนำสติเจตสิกออกจากอกุศลจิต จึงเป็นมติของอาจารย์พระสาวกผู้รวบรวมอภิธรรมปิฏก แน่นอน

พระพุทธเจ้าทรงแสดง ทั้งมิจฉาสติและสัมมาสติ การคล้อยตามจึงเป็นเรื่องที่ควร

สัมมาสติ เป็นกุศล เป็นทางที่ถูก
ส่วนมิจฉา เป็นอกุศล เป็นทางที่ผิด และมีผลที่ไม่ดี

ซึ่งบางท่านอาจจะ ไม่นับรวมมิจฉาสติเข้าในสติ บ้างว่าเป็นสติเทียมไม่ใช่ของแท้
เพราะสติจะหมายถึงธรรมที่เป็นโสภณธรรมเท่านั้น

อย่างไรก็ตามพระผู้มีพระภาคก็ได้ตรัสมิจฉาสติไว้แล้วแสดงว่าต้องเป็นสิ่งที่มีจริง ดังนั้นผู้ใดบอกว่ามิจฉาสติไม่มีอยู่จริงท่านก็ควรละคำเหล่านั้นเสีย เพราะไม่ตรงกับพุทธพจน์

ฃอให้ท่านทั้งหลายได้พิจารณาการระลึกที่ผิดที่เป็นอกุศล ซึ่งประกอบด้วยความเห็นผิด ละได้ด้วยการระลึกที่ถูกซึ่งประกอบด้วยความเห็นที่ถูกต้อง

ถ้ายังมีความคิดอย่างนั้น ก็คงต้องเลือกเฟ้นควานหาความถูกต้องเอาเอง
เมื่อเห็นว่าเป็นมติของอาจารย์รุ่นหลังก็โยนทิ้งไปเสียเพราะว่าไม่ถูกต้อง เดี๋ยวจิตตกไปสู่อบาย

ถูกแล้วลุงหมาน
ต้องเลือกเฟ้นหาความถูกต้องจากพุทธวจนะเป็นหลัก... จิตจะได้ไม่ตกไปสู่อบาย

สติอุปการะในที่ทั้งปวงที่เป็นกุศล สติเจตสิกประกอบกับจิตฝ่ายกุศลทุกดวง
ถ้าจะให้สติไปประกอบกับอกุศล ก็เรียกมิจฉาสติ
สติที่เป็นมิจฉาสติ สภาวธรรมคืออกุศลจิตตุปบาท (อกุศลจิตและเจตสิกที่ประกอบกับอกุศลจิต)
มีโมหะคือโมหเจตสิกประกอบทุกสภาวะอยู่แล้ว ถามว่าเวลาทำชั่วมีสติหรือไม่ บอกคนที่กำลังโกรธอยู่สิ
บอกเธอๆๆ มีสติไว้ เค้าก็บอกว่า เนี่ยยย..ชั้นมีสติดี แต่ขณะนั้นโกรธด่าใครก็ได้เพราะอวิชชาหนุนอยู่
เค้ามีมิจฉาสติมีสภาวะเป็นโทสมูลจิตมีเจตสิกที่ประกอบกับโทสะอยู่ด้วย
และเจตสิกที่ประกอบนั้นก็มีโมหเจตสิก โมหเจตสิกจะประกอบกับอกุศลจิตทุกดวง ไม่ว่าทำอกุศลใดๆ
โมหเจตสิกหนุนอยู่เสมอ

มันแบ่งเป็น 2 ฝ่ายชัดเจนอยู่แล้ว จะต้องไปเน้นบัญญัติเป็นคำๆ ให้ได้ทำไม ดูที่สภาวะเป็นหลัก
ในพระอภิธรรมก็มีสภาวะรองรับคำว่ามิจฉาสติ ถ้าหากเอาคำว่าสติเจตสิกไปใส่ไว้ในอกุศลอีกเจตสิกหนึ่ง
ถ้าสติอุปการะในธรรมทั้งปวงแล้ว ในฝ่ายอกุศล โมหะจะทำอย่างไรในปฏิจจสมุปบาท ก็ต้องเปลี่ยนกันใหม่
แล้วในปฏิจจสมุปบาทจาก อวิชชาปจฺจยาสงฺขารา เป็นอะไรดีล่ะ