http://media.watnapahpong.org/video/7NM6BMRD2B2W/พุทธวจนสนทนา-ช่วงหลังฉัน-วันที่-15-เมย-2555-ณ-วัดนาป่าพง

เอ่ก อี๊ เอ๊ก เอ้ก

http://media.watnapahpong.org/video/B2KWW28M4D3B/สนทนาธรรมค่ำวันเสาร์-21-เมย-2555

ประมาณนาที่ที่ 18

ความบังเอิญไม่เข้าใครออกใคร

http://media.watnapahpong.org/video/B2KWW28M4D3B/สนทนาธรรมค่ำวันเสาร์-21-เมย-2555

ประมาณนาที่ที่ 39

พอดีมักจะกลับมาเปิดคอมเอาตอนดึกเลยไม่กล้าเปิดเสียง จึงยังไม่ได้ดูเลยที่คุณเอกอนโพส

ช่วงนี้ก็ยังคงอยู่ในการฝึกการกำหนดรู้ ยังคงใช้วิธีเดิมไม่เปลี่ยน ความเป็นปุถุชนคนธรรมดาก็ไม่ต้องบังคับตัว่เอง แต่เผลอเมื่อไหร่กิเลสก็รุมล้อม เล่นเวปจะเข้า3แห่งคือ เฟตบุค เวปธรรมจักร เวปคุณกรัชกาย youtube. ในเนื้อหาธรรมะจะหาหนังสืออ่าน จะมีหนังสือที่อ่านมาตลอด ว่างๆจะเปิดอ่านตลอด คนฝึกธรรมะนั้น ไม่รู้นะส่วนตัวจะระแวงว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นจะเหมาะสมหรือปล่าว ถ้ากำหนดรู้ขันธ์5เมื่อไหร่จะรู้ว่าดี ทำดีแล้ว เหมาะสมแล้ว ตั้งใจเอา แต่ถ้าไม่ได้กำหนดอะไร มักจะเกิดความระแวงตัวเองว่า เราจะทำเรื่องไม่เหมาะสมเกิดขึ้น แล้วจะเกิดความละอายแก่ใจ แต่เผลอตัวก็ทำ เช่นดูเพศตรงข้ามก็ชื่นชมในความสวยน่ารัก แต่ก็ฉุกคิดว่า อย่าให้เกินเลยไปกว่านี้ ส่วนมากจะละสายตาไปที่อื่น การควบคุมตัวเองคือความท้าทาย แต่ก่อนคิดว่าคนเราต้องกอบโกยใช้ชีวิตให้คุ้มในทางโลก แต่ตอนนี้การใช้ชีวิตให้คุ้มคือการเข้ามาเห็นการกระทำตัวเองแล้วพัฒนาในเรื่องการจับธาตุรู้ให้ทันด้วยสติ จึงจะถือว่าใช้ชีวิตให้คุ้มในความคิดตอนนี้

หาหูฟัง...แค่พอใช้ได้..ก็น่าจะ..ok. นะ

อ่านตอนแรกงง แต่มาเข้าใจทีหลัง ก็ไม่รู้อยู่มุมไหนของห้องเลยไม่เคยใช้ฟังซักทีครับ

ก็จริงเน๊าะ....หูเราก็อยู่นี้...แล้วจะให้ไปหาหูที่ไหนอีก...

วันนี้เป็นวันหยุดได้มีโอกาสเข้าไปดูและฟังพระอาจารย์ท่านตอบธรรมะก็ดูทั้ง2คริปแลัว ที่คุณเอกอนนำมาลงให้ดู หวนมาดูว่าตัวเองปฏิบัติในแนวไหน จะเห็นว่าแตกต่างกับท่านพูดตรงที่ท่านจิตจับที่ลมหายใจ แต่ตัวผมจิตจับที่หน้าอกไล่ไปที่ท้อง แต่ผมจะใช้จังหวะที่ลมหายใจออกสุด มากำหนดรู้ต่ออีก 2 จุด จุดแรกคือลมหายใจออกสุด อกแฟบลงจะมีอาการไหวของจิตวูบหนึ่ง แล้วกำหนดรู้ต่อ จุด2จะเห็นสังขารตรงกลางอกขึ้นมาถึงศรีษะไหวอีกวูบหนึ่ง ไม่ได้บังคับ ไม่ได้ทำให้เกิดขึ้น แต่ธรรมเหล่านี้เกิดขึ้นและดับลงตามจังหวะของการหายใจเอง แล้วก็เริ่มขบวนการหายใจของรอบใหม่ และก็เป็นวงจรเหมือนเดิม จะสังเกตุตัวเองว่าไม่มีอาการอึดอัดเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง หรืออาการบังคับลมหายใจเหมือนที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จริงๆผมก็พึ่งรู้การกำหนดรู้ในลักษณะนี้ได้ไม่นาน คิดว่าเมื่อเดือนที่แล้ว แต่ก่อนหน้าจะกำหนดรู้ได้1จุดคือเวทนา ต่อด้วยผัสสะหลังอกแฟบลง ยังกำหนดรู้สังขารไม่ได้ หลังออกจากสมาธิก็ลองกำหนดดูจังหวะยุบหนดพองหนดก็กำหนดเห็นเหมือนกัน การกำหนดรู้สภาวะสมาธิเกิดก็ชัดเจนได้ง่าย ก็อยู่ตรงนี้ครับในช่วงนี้ คืออาศัยกันและกันทั้งยุบหนอพองหนอและสภาวะของสมาธิ รวมทั้งสติไม่วิญญาณออกนอก ต่อวันต่อไปครับ
ต้องขอบคุณเอกอนที่นำคริปมาให้เพื่อนๆในเวปได้ดูกัน

วันนี้ก็มีเรื่องเล่าประสบการณ์เกี่ยวกับเมื่อคืนนี้ พอกำหนดรู้ขันธ์5ไปเรื่อยๆ จึงพิจารณาว่า เดี๋ยวจิตก็ไปจับเอามุมนี้ เดี๋ยวจิตก็ไปกำหนดรู้มุมใหม่ สลับกันระหว่างรูปและนาม ก็พิจารณาว่านี้ทุกขัง ความเป็นก้อนคือเป็นทุกข์ พิจารณาไปเรื่อยจึงเกิดคำถามว่า แล้วนี่ทุกขัง อนิจจังเป็นอย่างไร พิจารณาไปพร้อมกำหนดรู้ขันธ์5ด้วยสติ เห็นความกำหนดรู้ว่าสภาวะจริงๆอยู่ตรงกำหนดรู้ ที่หลอกและปรุงแต่งคือเห็นเป็นตัวตน ไม่ว่ากำหนดจุดไหน ก็ปรุงแต่งออกมาเป็นตัวตน เหมือนได้ยินเสียงคุ้นหูก็ปรุงแต่งเห็นเป็นเสียงรถบ้าง เสียงคนบ้าง ทั้งๆที่โสตก็ทำงานไป จับทันโสตธาตุ แต่ไม่เห็นความเป็นอนิจจัง เพราะการปรุงแต่งผัสสะเป็นนั่นเป็นนี่ เหมือนกำหนดรู้เวทนา ปวดขาก็ปรุงแต่งว่าปวดขาทั้งๆที่เวทนานั้นเกิดขึ้นและดับลงที่ขันธ์5 แต่ทุกกำหนดรู้ของเราต้องมีผลเป็น ขาบ้าง แขนบ้าง อกบ้าง ปรุงแต่งออกมาเป็นสมมุติสัจจะตลอดเวลา ทั้งที่ก้อนที่รวมกันนั้นคือขันธ์5 จึงเป็นความรู้ใหม่เกิดขึ้นว่า เราไม่ควรปรุงแต่งผัสสะเป็นเราเป็นเขา แต่ทุกผัสสะคืออนิจจังนั่นเอง

เป็นผู้ที่มีความตั้งใจในการปฏิบัติจริง ๆ

วันหนึ่งไปงานศพคุณยายคนหนึ่งที่รู้จักมาเป็นเวลาพอสมควร ก็รู้สึกว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะได้กำหนดรู้ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ก็เลยตั้งจิตไว้ว่า ต้องวางเฉยในเรื่องอารมณ์ ไม่เศร้าไปกับคนอื่น ไม่น้ำตาซึมเพราะคำพูดที่กินใจของลูกหลานคุณยายที่เสียไป เพราะในความคิดช่วง2ถึง3อาทิตย์นี้ไม่มีอะไรมาเป็นใหญ่ในใจเรามากกว่าเรื่องกำหนดรู้ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา แม้ความเศร้าหมองก็จะถูกสลัดออกไป หรือสุขใจในบางเรื่องก็จะต้องมีทุกขัง อนิจจัง อนััััตตาเข้ามาเป็นธรรมให้คิด เช่นดีใจในสิ่งที่ไม่จีรังอะไรแบบนี้ ดังนั้น จุดมุ่งหมายของการไปงานศพจึงมีแต่เรื่องทุกขัง อนิจจัง อนัตตาในความคิด พอเห็นศพก็ทำให้เราได้คิดว่าแม้เราก็จะเป็นแบบนี้ ก็ได้กำหนดรู้สังขารตัวเองบ้าง แทรกไปกับการกำหนดรู้อายตนะ ทาง โสตและ จักษุ เวลาเห็น หรือฟังพระสวด ก็เป็นการเรียนที่ดีอีกวันหนึ่งครับ

สุดยอดความเพียร เลยครับ อนุโมทนา ด้วยใจจริงๆๆ
ความเพียร จะทำให้เราพ้นทุกข์

ขอบคุณๆ สาธุ

ไปงานศพกัน..แต่จะมีกี่คนที่ดูศพ

บางคนดูโลงศพ....ก็ไม่เห็นศพ...จะเอาแต่นิจจัง...ครำครวญว่า..ไม่น่าจะมาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้..เลย

จะเอานิจจังท่าเดียว...ก็เลยไม่เห็นอนิจจัง..นี้ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับคนตาย

ส่วนคนอื่น ๆ...ก็คิดแต่ว่า...เราไม่พลาดท่าเป็นโรคนั้นโรคนี้หรอก...เราจะตรวจตราอย่างดี

นี้ก็พวกไม่เอาอนิจจัง...จะเอานิจจังอย่างเดียว...

แม้ที่สุด...คิดหาทางลีกเลี่ยงการตายไม่ได้...ก็หาโลงศพสวย ๆ ..ดอกไม้งาม ๆ ...มาปกปิดอนิจจัง

ดูเถอะ..แม้ที่สุดมันอนิจจังไปแล้ว...ก็ยังพยายามปกปิดอีก

อวิชชา...มันทำงานได้ทุกที่...ทุกเวลา...ทุกสถานะ...เพียงเราจะทันมันมั้ย..เท่านั้น

หลวงพ่อชา..ถ้าจำไม่ผิดนะ..ท่านกล่าวใว้ว่า...

เห็น..ก็เห็นอยู่
รู้..ก็รู้อยู่
แต่..ไม่เอามาพิจารณาให้เป็นปัญญา....

ถึงวันนี้ศพก็ถูกเผาแล้ว เมื่อ2 วันก่อนสงสัยกินกาแฟตอนดึกเลยนอนไม่หลับ ประกอบกับเหมือนจะเป็นไข้หวัด อาการตัวรุมๆเริ่มเจ็บคอ หลับๆตื่นๆ ทั้งคืน ก็ปรากฏว่า ฝันเห็นแต่โลงศพของยายคนที่เสียไป มีคนรายล้อมแต่ไม่รู้จัก เราตื่นก็เอาสติมาสู้ ก็เลยรู้ว่าเวลาคนที่ป่วย สติจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว จะโดนจิตหลอนท่าเดียว เราก็โดนจิตหลอนทั้งคืน ลุกเข้าห้องน้ำมานอนต่อ ภาพโลงศพก็เข้าฝันเหมือนเดิม จนสว่างปรากฏว่าฝันอยู่เรื่องเดียว ก็เลยเป็นงงว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมเราไม่มีสติในยามที่เราต้องการเจริญสติ ก็ต้องกินยาแก้ไข้ไปจนถึงวันนี้ ก็เริ่มดีขึ้นครับ