ตอนเริ่มนั่งเป็นครับ หลังจากเวลาผ่านไปรู้แต่ว่าจิตเป็นสมาธิแล้วเกิดความชัดเจนของการกำหนดรู้ และความสงบลง จะนั่งต่อไปเรื่อยๆ กำหนดต่อไปที่เวทนา รู้ตัวเองว่าอดทนขึ้น ความเพียรมากขึ้น ไม่เกียจคร้านต่อการนั่ง ส่วนลักษณะของคุณหลับอยู่ว่าคล้ายหลับอย่างรู้นั้น ไม่เคยเกิดขึ้นครับ จะทำความเพียรต่อไปเรื่อยๆเพื่อพัฒนาเรื่องสติให้เข้มแข็งขึ้นต่อไป



ขอบคุณครับสำหรับความรู้ ตอนนี้ต้องเพิ่มความตั้งใจในเรื่องสติเพื่อการกำหนดรู้ ในด้านอารมณ์นั้นก็ค่อนข้างจะสงบดีไม่ฟุ่งซ่าน และหดหู่ใจอะไร

คุณไม่ต้องไปกำหนดเวทนาก่อนหรอกครับเช่นหากเกิดเมื่อยขาไปเอาจิตจดจ่อที่ความรู้สึกเจ็บขาความแน่วแน่ของคุณก็ซัดออกไปแล้วครับคำว่าอย่าส่งจิตออกนอกนี่ลึกซึ้งมากครับเช่นสายหลวงปู่มั่นสายหลวงพ่อวัดปากน้ำและในพระไตรปิฏก

แบบที่ผมบอกนั้นสติกับสมาธิมีอยู่แล้วครับแต่ไม่แน่นเท่าระดับฌาณ....มีฤทธิ์บ้างนิดหน่อย

จิตอันเป็นไปภายในเท่านั้น ย่อมคงที่
แน่นิ่ง เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่น





ย้อนหน้าย้อนหลังอ่านดูไว้เป็นกำลังใจ

ขออนุญาต-ร่วมวงสนธนา

จากประสบการณ์ จะกลับทางกันค่ะ
คือ เมื่อกำหนดลมหายใจจนมีกำลังสมาธิมากขึ้นๆ
จนนิ่งเกือบไม่มีลม - สมาธิเป็นเหมือนดวงเด่นตั้งอยู่

ภาวะเช่นนี้ จะรู้การกระทบ(ผัสสะ)ได้รวดเร็ว
เห็นการเกิดของความชอบ-ไม่ชอบ โกรธ-ไม่โกรธ
อันเป็นผลมาจากผัสสะ ได้ชัด
และก็จะตัดวงจรที่ต่อจากความชอบ-ชัง ได้ในทันที

ต่างกันตรงที่ไม่ได้กำหนดรู้การเกิด-ดับ ของผัสสะ
แต่ รู้-เห็นการเกิดดับเป็นผลจากกำลังของสมาธิ+สติ
สมาธิ+สติ เป็นเหตุ - รู้เกิด/ดับเป็นผล

เจ้าของกระทู้ รู้การเกิดดับ(เหตุ)มาก - กำลังสมาธิ(ผล)มาก

ผิดถูกอย่างไร - ฝากให้ผู้รู้ร่วมพิจารณาค่ะ

อนุโมทนาครับ การกำหนดรู้การเกิดดับของผัสสะมีความสำคัญมาก หมายถึงกำหนดรู้สภาวะจริงของ อายตนะ12 น้อมลงสู่พระไตรลักษณ์คือทุกขัง อนิจจัง อนัตตา จุดมุ่งหมายคือความเข้าใจแจ่มแจ้ง ส่วนตัวทำความเพียรศึกษาอยู่ อย่างการกำหนดรู้การเกิดดับของการหายใจเข้าออกย่อมอาศัยกาย คือหายใจเข้าออก อาศัยนามคือวิญญาณ เกิดผัสสะจากกายวิญญาณจึงเป็นการกำหนดรู้นามรูป ส่วนตัวยังกำหนดรู้จากชีวิตปกติที่ไม่ได้นั่งสมาธิ การมอง การฟัง การฟังนั้น หากสนใจวิญญาณเกิด ผัสสะที่เกิดจากโสตวิญญาณเกิดและดับลงพร้อมเสียง จึงเป็นการกำหนดรู้สภาวะจริงของธรรม จึงต้องมีสติด้วย จึงหมายถึงกำหนดรู้ซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อความรู้แจ้ง จึงต้องทำความเพียรต่อไปครับผม

อนุโมทนาครับ เข้าไปอ่านลิงค์แรก อ่านจนหมดรู้สึกเกิดศรัทธามาก จึงตั้งใจทำความเพียรในคืนนั้น ผ่านไปจนเข้าสู่ความนิ่งจากผลของสมาธิ กำหนดรู้ลมหายใจต่อไปไม่ส่งไปที่เวทนา ผ่านไปจนเห็นลมหายใจเหลือก้อนเล็ก เหมือนไม่มีรูป เกิดกิเลสคือความกลัวถอนจากสมาฺธิในที่สุดประมาณชั่วโมงครึ่ง แม้จะถอนจากสมาธิแต่เหมือนสมาธิยังอยู่ อาการเหมือนกินกระทิงแดง2ขวดพร้อมกัน แต่ไม่มีภาพหลอน จึงอธิฐานว่าหากเกิดจิตวิปลาส (คงยังกลัวอยู่ในตอนนั้น) ขออย่าให้ตัวเองต้องทำร้ายใครเลย เหมือนในข่าวหนังสือพิมพ์ สักพักลุกขึ้นมานั่งสมาธิอีกครึ่งชั่วโมง ผลปรากฏนอนไม่หลับผ่านไป4ชั่วโมงจึงเคลิ้มหลับลง ตื่นขึ้นมาก็เป็นปกติ ก็มาเขียนเป็นประสบการณ์อีกรูปแบบหนึ่งครับ

อย่าถอนถ้าถอนให้ดำเนินกลางเข้าไปหาได้ในมหาวรรคอานาปานกถา

เสียดายแทนตรงที่มาเกิดความกลัวระหว่างบริกรรม ภาวนานี่แหละ การทำได้อย่างนั้นแม้จะเกิดการถอนออกจากสมาธิ แต่สติที่ได้จากการทำสมาธิยังดีอยู่ มีความพอใจกับความรู้ที่ได้ทำมาอยู่ คือกำลังปีติมีไม่มากก็น้อยล่ะ ใช้สติที่มีนั้นให้เป็นประโยชน์ เปลี่ยนอิริยาบถช่วงไหน ก็ใช้สติให้รู้ทัน ทรงไว้ได้ตลอดก็จะดี อย่าเสียดายหากทำไม่ได้เหมือนอย่างเดิม สภาวะอย่างนี้สติจะสำคัญ สติฝึกได้ทุกอิริยาบถ ฉะนั้น ใช้สติให้มากๆ มีกำลังที่จะพิจารณาก้ปล่อยให้พิจารณา จะพักทำสมาธิก็ทำสมาธิ...... สติจะพาไป

น่าสนตรงที่คุรนิรินธร์ บอกว่าสมาธิเป็นดวงเด่นอยู่นี่แหละครับ....ถ้าผุดขึ้นตรงกลางกาย...ไม่ใช่ส่วนอื่นก็เทียบกับธรรมเอกผุดขึ้นตั้งมั่นในภายในที่พระไตรปิฏกระบุไว้ในแต่ละขั้นๆและดวงพุทโธของสายหลวงปู่มั่นและดวงปฐมมรรคตามแบบที่หลวงวัดปากน้ำสอน