บทคัดย่อ

เราพูดอยู่เสมอถึงคำว่า " สติ ปัญญา " เราใช้ปัญญาอยู่เสมอก็จริง แต่สตินั้นแท้จริงแล้วเรานำออกใช้น้อยนัก ทั้งที่สตินั้นมีคุณค่าแก่ชีวิตและจำเป็นแก่ชีวิต มีคุณค่าอย่างเหลือที่จะประมาณได้ " สติ " เพียงประการเดียวเท่านี้...หากทำให้เกิดและมีขึ้นเมื่อใด ย่อมสามารถเผชิญ "กฎแห่งกรรม" ได้โดยสงบ " สติ " เพียงประการเดียวเท่านี้...สามารถเลิก-ละ " กรรมชั่ว " มีกำลังใจสร้าง " กรรมดี " ได้ไม่รู้จบ

ที่มา : http://www.aksorn-ngerndee.com/book.php?book=389
ป.ล. ไม่ได้มีเจตนาโฆษณาขายหนังสือธรรมมะนะครับ
เพียงแต่คัดลอกเขามา เลยต้องบอกแหล่งที่มาตามมารยาทน่ะ

สติ สมาธิ ปัญญา ทั้ง 3 อย่างนี้แยกกันไม่ได้ ครั้นไม่มีสติ ก็ไม่มีสมาธิ
ไม่มีสมาธิ ก็ไม่มีปัญญา สติ - สมาธิ - ปัญญาตั้งมั่น จึงเห็นของจริง

สติ คือความระลึกได้ ความแน่วแน่ระมัดระวัง เราจะพิจารณาอันนี้ ก็พิจารณาจดจ้องเฉพาะอันเดียว เรียกว่าสติ สัมปชัญญะ อยู่ในนั้นแล้ว มีสติสัมปชัญญะพร้อม ถ้าไม่มีสติมันก็ไม่มีสัมปชัญญะ สติกับสัมปชัญญะมันอยู่ด้วยกัน
สมาธิ คือแน่วแน่ในสิ่งเดียว อารมณ์อันเดียว เมื่อมีสมาธิ ปัญญามันก็เกิด การพิจารณานั้นเรียกว่าปัญญา สมาธิมันแน่วแน่ พิจารณาอะไรก็แน่วแน่อยู่ในสิ่งเดียวนั่นแหละปัญญา มันอันเดียวกันนั่นแหละ

คัดลออกจาก: http://www.thewayofdhamma.org/page3_1_2/71.html

ความไม่หลงลืมนั้น ต้องอาศัยสติเป็นส่วนประกอบ ความมีใจจดจ่อนั้นความชัดเจนของอายตนะกระทบกันก็เกิดขึ้น

สตินั้นต้องฝึกฝนให้เป็นนิสัยอยู่ตลอดเวลาเรียกว่าการครองสติ
หากเราดำเนินชีวิตด้วยสติในทุกๆลมหายใจเข้าออกจะทำให้เรา
ไม่พลั้งเผลอในการใช้ชีวิต ขอบคุณคุณ student ครับ ว่าแต่
เมื่อไหร่จะเป็น worker ครับ(แซวนิดนึง) อิอิอิ

มันไม่น่าใช่ครับ เราต้องแยกแยะสมมุติบัญญัติให้ดีก่อน เพราะบางครั้งเราอาจ
เอาสมมุติบัญญัติมาผสมปนเปกันจน ทำให้บัญญัตินั้นนผิดความหมายไปเลยครับ

"ความไม่หลงลืม"ที่คุณว่า มันไม่ใช่ สติและไม่มีสติเป็นส่วนประกอบ
"ความไม่หลงลืม" เป็นสัญญา เป็นขันธ์
ส่วนสติหรือความระลึกได้ เป็นมรรค
"ความมีใจจดจ่อ" นั้นก็เป็นสมาธิ

"ความไม่หลงลืม" เป็นสัญญาที่เป็นเหตุแห่งการปรุงแต่ง
"สติ" เป็นมรรคที่อาศัยสัญญา สัญญาที่ว่าไม่ได้เป็นตัวก่อให้เกิดการปรุงแต่ง
แต่เป็นตัว กำหนดรู้อาการของจิต

การกำหนดรู้ที่ว่า เป็นการกำหนดไว้เพื่อตัดหรือละอาการที่เหมือนกัน
ที่เกิดขึ้นณ.ปัจจุบัน

การใช้สมมุติบัญญัติ เราต้องแยกแยะให้ผู้ฟังรู้ด้วยครับว่า มันหมายถึงอะไร
เพราะในปัจจุบัน มีการนำบัญญัติใหม่ๆมาใช้ ทำให้บัญญัติเดิมๆมีความหมาย
ผิดเพี้ยนไปจากความหมายเดิม อย่างเช่นคำว่า "สติ ปัญญา"

ผมอ่านแล้วมันเกิดความสับสนเป็นอย่างมาก คำพูดที่ว่า
เราใช้ปัญญาอยู่เสมอ แต่ไม่ใช้สติน้อย
ในที่นี้ ผู้กล่าวต้องการให้เข้าใจว่า
"สติ" เป็นอย่างไร "ปัญญา"เป็นอย่างไรครับ
ตามความคิดผม ปัญญาจะเกิดขึ้นได้ก็ด้วยการกระทำใดๆด้วยความมีสติครับ
สรุปก็คือ ปัญญาจะมีไม่ได้เมื่อขาดสติครับ มันต้องอาศัยสติเป็นผู้นำทางครับ

คุณเสียงธรรมครับ ถ้าเป็นเรื่องของทางโลกแล้ว ปัญญาที่ว่า คงหมายถึงความฉลาด
ซึ่งใครจะฉลาด ใครโง่เราก็ต้องดูที่การกระทำหรือคำพูดของเขาใช่ไหมครับ

ดูจากคำพูดที่คุณยกมา ที่ว่า....
"เราใช้ปัญญาอยู่เสมอก็จริง แต่สตินั้นแท้จริงแล้วเรานำออกใช้น้อยนัก "

ดูๆแล้วผมตีความหมายว่า คนเราขาดสติก็มีปัญญาได้ อันนี้ผมแย้งครับ
มันเป็นไปไม่ได้เลยครับว่า คนขาดสติจะเป็นคนฉลาดหรือมีปัญญา
คนขาดสติก็มักทำอะไรไม่ยั้งคิด แบบนี้เขาเรียกคนโง่ครับ
คนฉลาดเขามีสติคอยกำกับว่า สิ่งไหนควรทำ สิ่งไหนไม่ควรทำครับ
ซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านี้ก็มาจากการอาศัยสมองหรือความจำที่เก็บไว้เป็นบทเรียน

ความจำหรือบทเรียนต่างๆเหล่านี้ วิธีการนำออกมาใช้ของคนฉลาดนั้น
เขาต้องกลั่นกรองเสียก่อน และเครื่องมือที่เขาใช้ในการกลั่นกรอง
เขาเรียกว่า สติครับ

การกระทำใดที่ขาดความรอบครอบ ไม่ตรึกตรอง.....ฯลฯ
ทุกอย่างที่คุณกล่าวมาล้วนเป็นการกระทำของคนโง่ครับ
ผมจะพูดง่ายๆให้เข้าใจนะครับ คนที่ทำอะไรตรงข้ามกับที่คุณกล่าว
เขาเรียกว่าคนฉลาดครับ คือมีสติคอยยั้บยั้งก่อนที่จะลงมือกระทำ

คนฉลาดกับคนโง่มันแตกต่างกันตรงที่
คนฉลาดทำอะไรที่มีสติบ่อยๆสม่ำเสมอ ถ้าบังเอิญไปทำอะไรที่ขาดสติบ้าง
การกระทำอันนั้นก็เรียกว่าการกระทำที่โง่ครับ แต่ก็ถือว่าเป็นคนฉลาดอยู่เพราะ
การกระทำส่วนใหญ่ของเขาล้วนเป็นการกระทำที่มีสติครับ

แต่คนโง่มักจะทำอะไรที่ขาดสติเป็นส่วนใหญ่
มีสติเป็นส่วนน้อย

ดังนั้นปัญญาหรือความฉลาด เขาดูกันที่มีสติมากหรือบ่อยแค่ไหนครับ

ขอโทษครับ เป็นอย่างที่คุณโฮฮับชี้แจง

การเรียนรู้สำหรับผมคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้อีกนานเท่าใดจึงจะเป็นworkerครับผม

อ่านข้อความนี้แล้วผมก็ต้องย้อนเอาคำพูดเก่ามาให้พิจารณาใหม่ครับว่า
สมัยนี้ผู้สอนส่วนใหญ่ มักจะสร้างคำศัพย์ใหม่ขึ้นมาเพื่ออธิบายความ
ในสิ่งที่ตัวเองสอน แต่นานวันเข้ากลับมีคนเอาคำเพื่ออธิบายศัพท์ต่างๆ
มาเป็นคำๆใหม่
ซี่งถ้าเราดูให้ดีแล้ว คำสองคำนั้นมันก็มีความหมายเดียวกัน แต่กลับเอาไปใช้ต่างกัน
หรือไม่ก็เอาใช้ในลักษณะต่างกัน แต่แท้จริงแล้วมีความหมายเดียวกันครับ

ผมจะยกเปรียบเทียบเรื่องปัญญาให้ฟังโดยเอาส่วนที่คุณเสียงธรรมยกเป็นตัวอย่างไว้
เรื่องของก๋วยเตี๋ยวนั้นแหล่ะครับ ถ้าเราจะเอาปัญญาไปเปรียบกับก๋วยเตี๋ยว
ปัญญาก็เป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำหนึ่งชาม ซึ่งเป็นมวลรวมใหญ่ มีส่วนประกอบต่างๆที่ทำให้
เป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำ น้ำเปรียบเหมือนความคิด ลูกชิ้นเปรียบเป็นความทรงจำ
ส่วนสติเป็นเส้นก๋วยเตี๋ยว ถ้าเราเอาทั้งสามสิ่งมารวมกัน มันก็จะเป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำ
หรือว่าปัญญา ที่นี้เราลองเอาสติหรือเส้นก๋วยเตี๋ยวออก เขาก็ไม่เรียกก๋วยเตี๋ยวน้ำแล้วครับ
เขาเรียกเกาเหลา ที่ยกมาเพื่อจะบอกให้รู้ว่า สติเป็นส่วนประกอบหนึ่งที่ทำให้เกิดปัญญา

คนรู้อะไรมากกว่าคนอื่น ใช่จะมีปัญญามากกว่า การจะดูให้รู้ว่าผู้ใดมีปัญญามากกว่ากัน
เขาต้องเอาคนที่มีลักษณะเรียนมาเหมือนกัน รู้เท่าๆกัน แล้วมาตัดสินตรงที่การนำความรู้
นั้นออกมาใช้ ซึ่งมันก็คงหนีไม่พ้น การพิจารณา ความคิดทบทวนเนื้อหา สุดท้ายก็ต้องใช้
สติในการไตร่ตรองในสิ่งที่จะนำเสนอหรือกระทำออกมาครับ
การกระทำหรือแสดงออกมานี้แหล่ะจะเป็นสิ่งบ่งชี้ว่า ใครมีปัญญามากกว่ากันครับ

คุณเสียงธรรมครับ ผมอยากให้ดูเรื่องจริงแล้วช่วยตอบผมหน่อยครับว่า
คุณมีความรู้สึกอย่างไรกับคนที่ชอบโพสพระไตรปิฎกหรือคำสอนของครูบาอาจารย์
คุณว่าใครฉลาดครับ ระหว่างคนที่โพสข้อความหรือครูบาอาจารย์หรือพระพุทธเจ้า

แล้วกับคนที่ไม่ชอบโพสข้อความของคนอื่น แต่เขารู้ว่าจะโพสข้อความได้อย่างไร
หรือรู้ว่าสามารถหาบทความต่างๆได้ที่ไหน

คนลองเอาคนๆนี้ไปเปรียบกับคนที่ชอบโพสข้อความในการสนทนา
แล้วตัดสินว่าใครฉลาดกว่ากันครับ