รู้ผิดแล้ว แล้วจึงรู้ว่าอะไรถูก ท่านจักรอบรู้ แสดงว่าทำจริง ไม่ได้อิงตำรา ต่างคนต่างวาระ ต่างคนแต่งจิต แต่สุดท้ายพ้นทุกข์สุขนิพาน (ขยันก็ทำ ขี้เกียจก็ทำ สงบก็ทำ ไม่สงบก็ทำ หนทางไม่ไกลแล้ว)

วันนี้ระหว่างฟังเพลงในรถแล้วเนื้อหาเพลงว่า ทำไมคนนั้นถึงหงุดหงิดอารมณ์เสีย ทำไมคนนี้แลไม่มีความสุข

เราเองก็พิจารณาตามว่า เออ นั่นนะสิ ทำไม..

จู่ๆ เกิดเป็นความเข้าใจว่า เพราะความเห็นของคนต่อสิ่งรอบตัวและตัวเองมันไม่เป็นสิ่งที่เป็นจริง ไม่แน่ใจว่าตรงกับความหมายของคำ ในพระไตรปิฎกที่เรียกว่า สัญญาวิปลาส เช่น เสียงดังๆก็รำคาญ เกิดโทษะขึ้นมา พอเสียงเงียบไปทำไมรู้สึกดีขึ้น แล้วพอเห็นดอกไม้สวยๆ และหอมทำไมจึงมีความสุขสบายใจ แต่พอเห็นความยุ่งเหยิงของสิ่งรอบตัวทำไมจึงอึดอัด แล้วอื่นๆอีกมากมาย พอตัวเองอึดอัดอารมณ์ไม่ดีก็เลยไม่ชอบสิ่งนั้นสิ่งนี้ขึ้นมา แล้วอีกคำที่ไม่แน่ใจว่าตรงความหมายกับคำในพระไตรปิฎกคือ ความเห็นเป็นอัตตาเลยไม่เห็นตามความเป็นจริง
พอเกิดความรู้แบบนี้ขึ้นจู่ๆการทัศนะคติต่อสิ่งรอบตัวกับเปลี่ยนไป เป็น เกิดขึ้น เห็น ได้ยิน หรือการบีบคั้นของสภาวะ เช่น รถติดไฟแดง รถติดเป็นแพรยาว กลับเห็นเป็นสิ่งที่เป็นสภาวะความจริงของสิ่งนั้นๆ ไม่ยินดี ยินร้าย ขึ้นมา ก็เลยเอามาเป็นข้อพิจารณาในวันนี้ทั้ง สภาวะปกติ และตอนนั่งสมาธิ แล้วเราจะรักษาอารมณ์นี้ได้อย่างไร ก็จะตรวจสอบตัวเองดู

จริง ๆ กระทู้นี้เงียบไปนานแล้วน๊า
นึกไงท่าน student มาทอดอารมณ์ในนี้ได้

ก็ มาเขียนความรู้สึกที่เกิดขึ้นครับ คิดว่ากระทู้นี้เหมาะดีสำหรับการแสดงอารมณ์สมาธิของแต่ละวันดี
คิดว่า สมาธินั้นถ้าปฎิบัติคงไม่มีทางตันแต่ขึ้นอยู่กับความตั้งใจเรามากกว่าว่า พอนั่งสมาธิแล้วความละเอียดของจิตเกิดขึ้น เราควรใช้เวลาอันมีค่านี้ พิจารณารูป และนาม ในตัวเรา ไม่เช่นนั้น ความสงสัยต่างๆก็ยังคงอยู่ แต่มั่นใจว่าความละเอียดของจิตนั้นยังต้องมีความละเอียดลงไปอีกมากกว่านี้ เราเพียงแต่ใช้เวลาอันน้อยนิดในแต่ละวัน แบ่งทำนั่นทำนี่ตาม ความปราถนาของจิต บางครั้งก็เลยเถิดเกิดเป็นความทุกข์ สุดท้ายก็เหลือเวลาทำสมาธิไม่มากนัก หรือเหนื่อยกับการงานจนไม่มีพลังจะนั่งถูกความง่วง และความฟุ่งซ่านเข้ามาครอบ กลายเป็นหยุดทำความเพียรเสียแต่เนิ่นๆ

ครับป๋ม

ขอให้ได้ถึงที่หมายในทางธรรมโดยเร็ววันนะคร๊าบบบป๋ม

เป็นอย่างนั้นครับ แต่ไม่ต้องเศร้าใจนะครับ


ขอให้คุณ ได้พบในสิ่งที่มุ่งหวังเช่นเดียวกันครับ รวมทั้งทุกคน

สาธุ..ครับ..

จานอัพเกรดป่าว

สาธุ ท่านงมงายหายไปไหนแล้ว

ขออนุโมทนาด้วยค่ะ เสียดายจัง แล้วจะกลับมาเขียนอะไรให้อ่านอีกมั้ยคะ

ช่วงนี้การนั่งสมาธิก็เป็นไปตามปกติ จะเป็นไปในลักษณะอยู่กับตัวเน้นการพิจารณาอายตนะ๖ การกระทบกันของอายตนะภายในกับภายนอกกำหนดให้อยู่ในสติสังเกตุความสงบของจิต จริงๆแล้วเหมือนตัวเองยังมีความหละหลวมประครองสติได้ในระยะสั้นๆแล้วใจก็เหม่อลอยออกไปข้างนอกดึงกลับเข้ามาเดี๋ยวลืมอีกแล้วจนจิตดิ่งลงสู่ความสงบ จากการพิจารณาต่อเนื่องเรื่องของความเห็นของตัวเองต่อสิ่งรอบตัวเอามาเป็นอุบายพิจารณาต่อไปว่า ทำไมผัสสะจึงมีอิทธิพลทำให้เกิดเวทนา เช่น ทำไมเราจึงมองผู้คนเป็นเราเป็นเขา ทำไมเราเกิดปฎิกิริยากับสีหน้าคน ท่าทางของคน เพราะเหตุใดจึงมองไม่เห็นสัจธรรม
เราจะมองอย่างไรให้เห็น จึงมาพิจารณาว่า สิ่งมีชีวิตอยู่ได้เพราะมีเหตุปัจจัยตามคำสอนของพระพุทธเจ้า คือมีอาหารเลี้ยงชีวิต นามกับรูปยังไม่แยกกันแต่สิ่งมีชีวิตทั้งหลายมีความเสื่อมตามกฏของพระไตรลักษณ์ อะไรจึงจะเป็นอุบายให้เราพิจารณาตามคำสอนของพระพุทธเจ้า จึงมามองที่อวัยวะของคนทั้งหลาย ถ้ามองที่ใบหน้าคนก็ย่อมประกอบขึ้นมาจากดวงตา กล้ามเนื้อ ปาก ฟัน ลิ้น ผม กระดูก และของเหลว คือเลือด และน้ำเหลือง
ดวงตาย่อมอาศัยอาหารหล่อเลี้ยงเพื่อดำรงอยู่ มีเลือดส่งตามท่อเพื่อคงอยู่ของธาตุคือการมองเห็น หากนามรูปแยกกันดวงตาก็ดำรงอยู่ไม่ได้ แม้บุคคลนั้นจะหัวเราะ หรือหงุดหงิด ดวงตาก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป มีเลือดมาเลี้ยง กลอกไปทางซ้ายขวาตามกล้ามเนื้อที่บังคับ นั่นคือการมองผู้คนตามความเป็นจริง เป็นอุบายให้เราพิจารณาต่อไป