จะขอเรียนถามท่านอื่นๆบ้างอ่ะค่ะ เป็นเหมือนกันไหม เอาแค่ไปบวชเนกขัมมะที่วัดชั่วครั้งชั่วคราวก็หน้าหงิกแล้ว ประมาณว่า ไม่ใช่ไม่อนุโมทนา(ที่จริงแบบนี้ก็ไม่อนุโมทนานั่นแหล่ะ - -") แต่ไม่ค่อยอยากให้ลูกสาวไปบวช เขากลัวลูกสาวจะบวชเป็นชีไปจริงๆหรือเปล่า อีกอย่าง ไปค้างคืนที่บ้านเพื่อนยังไม่เคยยอม จะให้ปล่อยลูกสาวไปนอนวัด ไกลบ้าน แปลกที่แปลกทาง เขาคงห่วงไปสารพัด อันนี้ก็พอเข้าใจ


แต่ทีลูกชายขอบวช ทำไม๊...ดีใจจัง ได้เห็นชายผ้าเหลืองมั่ง อะไรมั่ง ว่ากันไป รวมๆแล้วดีใจกันเสียเหลือเกินเลย

บ้านอื่นเป็นแบบนี้หรือเปล่าคะ

ส่วนตัวเราตอนนี้ไม่พูดเรื่องบวชแล้ว กำหนดความตั้งใจไว้ในใจอย่างเดียว เพราะพูดไปเขาก็เกิดอกุศลจิตกันเปล่าๆ แล้วก็ไม่ชวนเขาคุยเรื่องธรรมะเท่าไรด้วย พูดไม่สำคัญเท่าทำ สู้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เขาเห็นเลยน่าจะทำให้เขาเกิดใจอนุโมทนาได้มากกว่า (คิดงั้นอ่ะค่ะ) ชักชวนทำการกุศลแต่ไม่ค่อยชวนคุยเรื่องธรรมะละ

ก็ลองใช้คำว่าไปปฏิบัติธรรมดูซิคะ เพราะคำว่าบวชสำหรับผู้ใหญ่อาจดูว่าเป็นทางการ อาจไปนาน แต่ถ้าเป็นวิปัสนากรรมฐานอาจดูว่าไปสั้นๆ ถ้ากลัวว่าไม่ให้ไปก็ลองชวนคุณพ่อคุณแม่ไปด้วยกันเลยซิคะ ดีอีก จะได้ตอบแทนคุณ เช่นที่พระพุทธเจ้าบอกว่าการตอบแทนคุณบิดามารดา แค่เลี้ยงดูอย่างเดียวยังไม่ถือว่าตอบแทนอย่างแท้จริง แต่ถ้าชวนให้ท่านปฏิบัติธรรมได้ดวงตาเห็นธรรม ถือว่าเป็นการตอบแทนอย่างแท้จริงค่ะ เมื่อท่านไปด้วย ท่านจะได้ไม่ห่วงว่าเราไปเถรไถลที่ไหน พอท่านเข้าใจ ท่านก็จะอนุญาตให้เราไปเองค่ะ
สาธุนะคะที่ตั้งใจไปวัดค่ะ

เป็นเหมือนกันเลย นี้จะไปบวชไม่ให้บวชกลัวไปต่างๆ นานา แต่ลูกชายไม่อยากสึกก็ให้สึกกลัว
ไม่มีคนเลี้ยงพอออกมามีเมียไปเลี้ยงเมียและลูก แต่ไปปฏิบัติธรรมตามไปปกิบัติธรรมด้วยเป็นห่วง
กลัวลูกสาวเป็นอะไร

ไม่เป็นนะคะ แต่ของเรามันมีมาเป็นขั้นเป็นตอนค่ะ คือเริ่มแรกเลยคือบอกว่าจะลองไป "ปฏิบัติธรรม" ดู แล้วก็ไป ไปกลับมาแล้วก็ชักชวนคุณพ่อ คุณแม่ (สมัครแกมบังคับให้ท่านไป รอบละคน) ท่านไปมาแล้วก็เข้าใจว่าเราไปทำอะไร มีศรัทธาอะไรบ้าง

จากนั้นก็ศึกษามาเรื่อยๆ เดี๋ยวนี้ที่บ้านเวลามีอะไรก็มาคุยกัน บางทีเค้าก็อยากรู้ว่า เวลามีงานปัญหานี้ๆแล้วถ้าเป็นคนที่ปฏิบัติธรรมอยู่จะคิด หรือทำแบบไหน เวลาสงสัยอะไรก็ยังมาถามเราเพราะรู้ว่าเราศึกษาทางนี้อยู่ อยากได้มุมมองของเราบ้างก็ว่ากันไป

ส่วนพี่ชาย เราเชื่อว่าแต่เดิมถ้าเดินมาบอกว่าจะไปบวช (ทำนองเบื่อโลกแล้ว ไม่เอาโลกแล้ว) ในวันที่คุณพ่อ คุณแม่ยัง ตั้งความหวังทางโลกๆไว้ให้ ก็คงตกใจเหมือนกัน แต่ถ้าบอกว่าจะบวชตามประเพณี ท่านก็คงจะแฮปปี้ไปตามความเชื่อแหละค่ะ

แต่ในวันนี้ คุณแม่เปลี่ยนไป ล่าสุดคุณแม่เรายังบอกเองเลยว่า ถ้าสักวันเรา หรือพี่ชาย จะไปทางนี้ จะบวชไป อะไรไป ถ้าพร้อมแล้ว เค้าก็อนุโมทนาค่ะ (กว่าจะพร้อมไปบวชได้นี่ยากนะคะ เรื่องใหญ่เลยแหละ)

สรุป เราจะบอกว่ามันขึ้นอยู่กับความเชื่อ ความศรัทธา ของคุณพ่อคุณแม่ด้วยค่ะ อีกอย่าง คนเราเกิดมามีหน้าที่ และแฝงมากับหน่้าที่ก็คือความคาดหวัง หน้าที่ของลูกคือดูแลคุณพ่อ กับคุณแม่ ให้ดีที่สุด ท่านก็อาจจะคาดหวังเหมือนกันว่าอยากให้เราดูแลท่านบ้างเมื่อยามแก่ ยามเฒ่า

ถ้าคุณมีโอกาสได้บวชจริงก็ขออนุโมทนาด้วยนะคะ

เรื่องนี้มิใช่แต่หญิงเท่านั้นที่มีปัญหา ชายก็มีปัญหาเหมือนกัน เพราะมุมมองความเชื่อทางศาสนาต่างกัน

ดูความคิดของแม่กับลูกชาย



http://www.pantip.com/cafe/religious/to ... 26401.html

ผมว่าถ้าจะบวชเนกขัมมะที่สถานที่ข้างนอกมันยากนัก ก้สู้ปฏิบัติภาวนาที่บ้านก้ดีเช่นกันนะครับ
ผมเคยเหนเจ้าหน้าที่ที่วัดจะบอกว่าปฏิบัติที่วัดได้แล้วก้ให้ไปปฏิบัติที่บ้านให้ได้ๆทุกวันนะ ไม่ใช่ปฏิบัติ
แต่ที่วัดพอกลับบ้านไม่ได้ปฏิบัติจะเหมือนกับไม่ได้อะไรติดตัวไป

ขึ้นชื่อว่า ศีล สมาธิ ปัญญา สามารถทำได้ที่บ้านตามความสามารถของตัวเอง ขอแต่สถานที่เงียบสงบ
มีพระพุทธรูปและโต๊ะหมู่บูชา และภาพเกจิอาจารย์ ก้ก้สามารถภาวนาได้อย่างเต็มที่เข้าถึงคำว่าการบวช
ภายใน(ใจ)ได้เช่นกัน สมัยก่อนคนที่ครองเพศฆราวาสตอนพุทธกาลแต่ได้ดีทางสมาธิก้มีเช่นกัน เช่น อนาถปิณฑิกเศรษฐี และนางวิสาขา ดังนั้นบวชแบบพระไม่ได้ ก้ถือเอาสองท่านที่ว่าเปนแบบอย่างก้แล้วกันครับ ขอแต่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่และสิ่งที่ทำเปนประโยชน์ต่อตัวเองต่อครอบครัวคือพ่อแม่พี่น้องทั้งในปัจจุบันและอนาคตที่จะมาถึง ก้ถือว่าได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีแล้วครับเพราะมีกตัญญูกตเวทิตาธรรมเปนฐาน
รองรับในใจเรา

ขอบคุณค่ะ

ตอนนี้ก็ปฏบัติอยู่กับบ้านค่ะ สบายใจดี บังเอิญแถวบ้านเราน่ะค่อนข้างสงบสงัดดีด้วย เหลือแต่ทำใจให้สงบ(ยากจัง แหะๆ)

ส่วนเรื่องที่กรณีแม่หาว่าลุกชายเพี้ยน เราก็กลัวแม่ว่าเหมือนกันค่ะ แม่เองก็พูดอ้อมๆว่า กลัวเหมือนคนแก่ๆบางคนที่ปฏิบัติแล้วคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นจนเที่ยวพูดตำหนิคนเขาไปทั่วน่ะค่ะ ดูเพี้ยนๆไปเลยอะไรแบบนั้น

สมมติว่าเราเดินผิดทางจากพุทธดำรัสคือหลงจากพุทธศาสนาแล้ว แล้วเผอิญมีผู้ชี้บอกทางให้อย่างนี้ผู้

บอกผิด (เพี้ยน) ไหมครับ

ก็ท่านรักท่านหวงของท่าน ปกติผู้หญิงมักมีภัยรอบด้าน ท่านก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา
ทำอย่างไรจึงจะให้ท่านคล้อยตามเราได้ละ

โดยมาก ถ้าเราเดินหลงผิดจากพระพุทธศาสนา คนเดินผิดน่ะไม่ค่อยรู้ตัวสิคะว่าเดินผิดอยู่น่ะ 5555 ใช่ไหม คำว่า เพี้ยน ก็เลยเป็นคำที่ไม่มีนิยามที่แน่นอน เป็นคำที่เราเอาไว้ใช้ว่าคนอื่นที่ทำตัวต่างจากเราน่ะ ใช่หรือเปล่า

เราก็คงต้องคอยสำรวจตัวเองอยู่เสมอๆ แบบนี้ไหมคะ "คนเรา ควรมองผู้มีปัญญาใด ๆ ที่คอยชี้โทษ คอยกล่าวคำขนาบอยู่เสมอไปว่าคนนั้นแหละ คือผู้ชี้ขุมทรัพย์ควรคบบัณฑิตที่เป็นเช่นนั้น เมื่อคบหากับบัณฑิตชนิดนั้นอยู่ย่อมมีแต่ดีท่าเดียว ไม่มีเลวเลย (ปณฑตวคฺค ธ. ขุ. ๒๕/๒๕/๑๖.)"

ส่วเรื่องให้พ่อแม่ยอม ตามความเห็นของเราก็คือ ไม่ไปเร่งรัดอะไร เราเองก็ใช่จะพร้อมไปบวชวันนี้ แต่การเปลี่ยนแปลงตัวเอง เราดีขึ้นพ่อแม่เขาก็ต้องเห็นว่าเราปฏิบัติธรรมแล้วไม่เพี้ยน อีกหน่อยท่านก็ปล่อยเองล่ะใช่ไหมคะ น่าจะอย่างนั้นแหล่ะ และถ้าจะไปถือศีลเป็นครั้งคราวที่วัดก็เลือกวัดใกล้บ้าน นี่จีบแม่ไว้แล้วว่าถ้าม๊โอกาสจะไปวัดใกล้ๆบ้านนี่(วัดที่ท่านคุ้นเคยดี) ก็เห็นว่า ยอมแล้วค่ะ

ตำราจากแหล่งที่เชื่อถือมีที่อ้างอิง เป็นบทแรกที่พอชี้ทางสว่างในเบื้องต้น แต่ถ้าถึงกับลงมือภาวนาแม้แต่ตำราก็ไม่ได้บอกรายละเอียดไว้ จะทำไงทีนี้

โมทนาด้วยนะค่ะ..เก่งจัง

ถึง คุณกรัชกาย

ถ้าแบบนั้นเราจะต้องยึดหลักในการพิจารณาครูบาอาจารย์เพื่อไปขอคำชี้แนะจากท่านใช่หรือเปล่า เช่น คำสอนของท่านเป็นไปเพื่อความสันโดษหรือเปล่า เป็นต้น แบบนี้น่ะ เพราะถ้าได้คนชี้ทางผิดก็เสียเวลาชีวิตเดินผิดกันไป อย่าเอาแต่ว่า เจอคนพูดถูกใจก็เชื่อฟังในทันที อย่างนี้หรือเปล่าคะ ชี้แนะด้วยนะคะ (อย่าถามให้เราคิดมากสิคะ งง 5555)

ถามให้คิดอีกนิดนะครับ เรื่องใกล้ตัวเองนั่นแหละ คุณแยก Hanako กับสิ่งที่ถูกเรียกว่า Hanako

ออกจากกันสิครับ สิ่งไหนเป็นสิ่งที่...บัญญัติขึ้น สิ่งไหนเป็นปรมัตถ์ (หรือสภาวธรรม)

ดีนะค่ะที่มีวัดใกล้บ้าน