ขอเรียนถามหน่อยค่ะ เพราะฝึกอยู่คนเดียวที่บ้าน กลัวจะเริ่มต้นไม่ถูกทาง

วันนี้เดินจงกรม เท้าขวาพุท เท้าซ้ายโธ และนั่งสมาธิ ท่องพุทโธโดยไม่กำหนดลมหายใจ พุทโธๆต่อเนื่องไปเลย มีวอกแวกบ้างบางครั้งแต่ก็ทำไปได้ประมาณ 20 นาทีแล้วก็พอ

การทอ่งพุทโธต่อเนื่องไปเลยแบบนี้โดยไม่กำหนดลมหายใจเข้าพุท ลมหายใจออกโธ แบบนี้พอใช้ได้หรือเปล่าคะ หรือว่าควรทำคู่กับการกำหนดลมหายใจ

ขอโทษถ้าคำถามมันตื้นๆไปหน่อยนะคะ แต่ขอความอนุเคราะห์ด้วย

สวัสดี คุณ Ich bin nie allein

การเดิน ไปเดินมา
การนั่ง
การเดินกำหนดลมหายใจเข้าออก
การนั่งกำหนดลมหายใจ
การบริกรรมพุทโธไม่กำหนดลมหายใจ
การบริกรรมพุทโธกำหนดลมหายใจ

เป็นสิ่งที่คุณฝึกโดยอ่านจากหลายๆ ตำรา ฟังมาจากหลายๆ แหล่ง
ความรู้มันอัดแน่นแต่ จับจุดไม่ได้ว่า การกระทำแต่ละอย่างมีจุดประสงค์อย่างไร จะำกำหนดจิตเพื่ออะไร
และต่อไปจะทำอย่างไร

อย่างนี้จะเรียกว่า สะเปะสะปะก็น่าจะได้

เอาอย่างนี้นะ ในการปฏิบัติดังเช่นข้างบน คุณ Ich พึงใจพอใจกับการปฏิบัติใดมากที่สุดที่จะทำให้คุณ Ich ไม่วอกแวกมากที่สุด เหมาะกับอัธยาศัยคุณ Ich มากที่สุด

ค่ะ ใช่เลย สะเปะสะปะมากๆ

ถ้าอย่างนั้นจะทำให้มากขึ้นนะคะ ให้รู้ไปเลยว่าทำแบบไหนที่จะได้เห็นผลทางจิตบ้าง

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและขออนุโมทนานะคะ

ไว้จะมารบกวนอีก ^^

ผมจะบอกว่าวิธีที่พี่ทำถูกแล้วครับผม เพียงแต่พี่เพิ่มจิตที่มั่นคงแน่วแน่และความศรัทธาต่อสิ่งศักดิ์สิ่งใดสิ่งหนึ่ง(เอาไว้เป็นองค์เวลาทำสมาธิ)ให้นึกภาพติดเข้าไปในใจตลอดเวลาจำภาพให้ได้ตลอดเวลาถ้าเราทำได้เราค่อยทำสมาธิขั้นต่อไปคือจิตว่างเปล่าครับ coondoy@hotmail.com ปรึกษาได้ครับผม

ถูกต้องครับ ครั้งแรกคงยังแยกแยะไม่ค่อยเต็มที่
คงบอกว่า เวลามากกว่าครับและความสม่ำเสมอ
นั่งสมาธิทุกๆวันยิ่งดีครับ

พุท-โธ เวลากำหนดในการเดินจงกรม อย่าไปไว้ที่ปลายเท้า ให้กำหนดแนบที่หัวใจจะดูเหมาะสมกว่าเยอะ และพุท-โธเป็นคำที่ศักดิ์สิทธิและอยู่สูง ควรกำหนดให้สูงกว่าบริเวณเอวขึ้นมา ...
ก้าวเท้าซ้าย จิตเพ่งมองกำหนดพุท ก้าวเท้าขวากำหนดโธ จริงๆจะก้าวซ้ายหรือขวา จิตตามรู้อาการก้าว
ให้ดี แล้วนึกบริกรรมพุทโธตรงหัวใจร้สึกที่หัวใจ และคำว่าพุทโธ ไม่จำเป็นต้องซ้ายพุท ขวาโท ก้ได้เป้น
บริกรรมประคองจิตขณะก้าวเดิน ให้มีความเชื่อมั่นและตั้งใจมากขึ้น ให้รู้ว่าจิตดูการก้าวเท้าไปมีความมั่นคงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่านั่ง และหากทำได้สมาธิส่วนนี้จะส่งเสริมภาวนาในอริยาบถอื่นไปด้วย

ส่วนการหนดตามลมหายใจว่าพุทโธ ให้ทำตอนนั่งจะดีกว่าครับ เพราะนั่งกายไม่ได้เคลื่อนไหวจะเด่น
ในการหายใจเอาลมเข้าลมออกแล้วเอาจิตปักเบาๆตรงจมูกขณะลมเข้าว่า พุทธ เมื่อลมเข้าไปสุดแล้ว
พอจะออกมากระทบจมูกให้บอกว่า โธ ในใจ ทำแบบสบายไม่เกร็ง ปล่อยวางอารม และความอยากทั้งหมดออกไปจากใจ ทำให้คล้ายว่านั่งอยู่ใกล้ๆหนองน้ำใหญ่ เน้นให้จิตสบายและสดชื่นและตามดูลมหายใจเข้า ออก ให้ทัน ให้มันได้จังหวะน่ะครับ ให้ช้าเหมือนเครื่องสีโรงข้าวสีข้าวเปลือกช้าๆแต่ได้จังหวะและประสิทธิภาพบวกปริมาณมากเลย

ที่สำคัญอย่าเครียดหรือเกร็งหรือเพ่งจนเกินไป เพราะเราใช้ความรู้สึกเพ่งหรือนึกเอา ไม่ได้ใช้ตาเนื้อเพ่ง
จนตัวเกร็งหรือชา

จิตวอกแวก ถือเปนเรื่องปกติ ถ้าไม่วอกแวกถือเปนเรื่องแปลก นั่งนาน20 นาทีถือว่าพอดี ไม่มากไม่น้อยไปกำลังใช้ได้ ขอแต่ทำบ่อยๆอย่าเบื่อก้พอครับ

บวชเพื่อพ้นทุกข์ ข้าพเจ้าบรรพชาอุปสมบทเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 2552 ณพัทสีมาวัดอรัญญิกาวาส อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม เมื่อเวลา 09.50 น. เหตุดลบันดาลใจที่ให้บวชเพราะความทุกข์บีบคั้นจิตใจและเห็นการเวียนว่ายตายเกิดเป็นเรื่องที่น่ากลัวไม่น่ายินดีอย่างยิ่ง ข้าพเจ้าได้ฉายาว่า ปะสันโน หลังจากบวชแล้ว ข้าพเจ้าได้ตั้งใจปฏิบัติอย่างเคร่งครัดกับข้อวัตรปฏิบัติต่างๆตามรอยครูบาอาจารย์โดยหวังเพื่อจะพ้นจากกองทุกข์ทั้งหลายทั้งปวง และมีความปรารถนาจะต้องรู้แจ้งเห็นจริงในธรรมทั้งหลายของพระพุทธเจ้าภายในชาตินี้ให้ได้ แม้ตัวตายก็ขอยอมเอาร่างกายชีวิตจิตใจเป็นเดิมพันไม่เสียดายอาลัยอาวรณ์กับสิ่งใดๆทั้งสิ้น ข้อปฏิบัติคือฉันอาหารมื้อเดียวเป็นวัตร ทำวัตรสวดมนต์เช้าเย็นเป็นวัตร เดินจงกรมนั่งสมาธิภาวนาเป็นวัตรบทบริกรรมภาวนาครั้งแรกข้าพเจ้าใช้คำภาวนาคือพุทโธ ตามรอยครูบาอาจารย์ที่ท่านเคยพร่ำสอนมาแต่ใหนแต่ไรภาวนาเรื่อยไปทำให้จิตใจสงบบ้างไม่สงบบ้าง บางทีทำให้จิตใจฟุ้งซ่านจิตใจไปอยู่กับสิ่งภายนอกหมด บางครั้งก็ทำให้ข้าพเจ้าหงุดหงิดรำคราญใจกับตนเองคิดว่าทางนี้ไม่น่าเป็นผลเสียแล้ว น่าจะมีวิธีหรือทางอื่นที่จะทำให้จิตใจสงบเร็วกว่านี้และไวกว่านี้อย่างน้อยก็ตัดความฟุ้งซ่านภายในจิตใจก็ยังดี ข้าพเจ้าคิดไม่ออกไม่รู้จะหาทางออกให้กับตนเองอย่างไรดี จนกระทั่งมีวันหนึ่งข้าพเจ้าได้รู้จักท่าน พระอาจารย์สุธีร์ คุณธีโร ท่านได้แนะนำให้ข้าพเจ้ารู้วิธีการปฏิบัติจิตภาวนาทางสายใหม่ก็คือมหาสติปัฏฐานสี่นั่นเองที่ให้ผลเร็วกว่าและตรงกว่า โดยท่านบอกว่าต้องปฏิบัติจิตด้วยความจริงใจมีความพียรทุกอิริยาบทใช้สติปัญญากำหนดรู้จิตให้ต่อเนื่อง ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบทใดจะยืน,เดิน,นั่ง,นอน,เหลียวซ้ายแลขวา,การขบการฉัน,การถ่ายหนัก,ถ่ายเบา,ก็ให้มีสติระลึกรู้อยู่กับผู้รู้ก็คือจิตนี่เอง การปฏิบัติทางจิตได้ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ท่านพระอาจารย์สุธีร์ท่านได้แนะนำให้รู้จักผู้รู้คือรู้ที่ไม่เกิดไม่ดับ สิ่งถูกรู้คือสิ่งที่เกิด-ดับ แต่ท่านพระอาจารย์สุธีร์ ให้มีสติรู้อยู่กับผู้รู้คือรู้ที่ไม่เกิดไม่ดับ ข้าพเจ้าเจริญสติรู้อยู่กับผู้รู้คือรู้ที่ไม่เกิดไม่ดับได้ประมาณสองอาทิตย์กว่าๆ คืนวันที่ข้าพเจ้าได้ความสว่างกระจ่างแจ้งประจักรแก่จิตใจก็มาถึงในคืนวันที่ 14 พฤศจิกายน 2552 เวลาประมาณตีสองกว่าๆ มีความรู้สึกว่าตัวเองมีผู้รู้คอยเป็นภาระให้ต้องดูแลรักษาอยู่ตลอดเวลา รู้สึกอึดอัดรำคราญจิตใจ ทันใดนั้น ข้าพเจ้าไม่ลังเลใจที่จะตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายที่เด็ดเดี่ยวอาจหาญเข้าทำการประหัตประหารกับตัวกิเลสอันมีอวิชชา,ตัณหา,อุปปาทาน,ความยึดมั่นถือมั่นในตน โดยมีตัวมหาสติมหาปัญญาเข้าคลี่คลายสถานะการณ์ทะลุทะลวงอย่างเด็ดเดี่ยวอาจหาญเจาะเข้าไปที่อายตนะ๖และขันธ์๕ ได้ความว่า เหตุทุกอย่างเกิดขึ้นที่จิตดับลงที่จิต เท่านั้นยังไม่พอตัวมหาสติ,มหาปัญญาไม่ไว้วางใจเข้าทะลุทะลวงสติปัฏฐาน๔ คือกาย,เวทนา,จิต,ธรรม, อย่างอาจหาญแกล้วกล้าไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใดๆทั้งสิ้นจนคลี่คลายสถานการณ์ทุกอย่างจึงสงบ ฝ่ายกิเลสศิโรราบหั่นแหลกแตกกระจายหายซากไปจากจิตใจโดยสิ้นเชิงอวิชชา,ตัณหา,อุปปาทาน,ได้สูญสลายหายสิ้นไปจากจิตใจไม่มีเหลือเรียกว่า กิเลสดับไปจากจิตใจแบบไม่มีเชื้อเหลือ เพราะกิเลสไม่สามารถทนทานต่อธรรมมาวุธคืออาวุธอันทันสมัยได้แก่มหาสติ,มหาปัญญา, ซึ่งเป็นอาวุธที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประทานไว้ให้กับนักรบผู้กล้าตายในสมรภูมิรบ เพื่อรบกับข้าศึกคือกิเลสและหมู่มาร กิเลสทั้งหลายเมื่อถูกทำลายด้วยตปะธรรมคือธรรมของพระพุทธเจ้า การงานทางด้านจิตภาวนาเพื่อที่ถอดถอนกิเลสประเภทต่างๆได้เสร็จสิ้นลงแล้ว เสร็จภารกิจของนักรบผู้กล้าที่ได้ชื่อได้นามว่า สากยะบุตรพุทธชิโนรสอย่างแท้จริง ไม่มีการเสกสรรปั้นแต่งแต่อย่างใดแต่เป็นความจริงล้วนๆ ผู้ที่สนใจต้องการปฏิบัติจิตให้ถึงความพ้นทุกข์สามารถปฏิบัติกันได้ด้วยกันทุกคน ไม่เลือกชาติชั้นวรรณะใดๆทั้งสิ้นเพราะกิเลสมีอยู่ที่จิตที่ใจด้วยกันทุกคนการปฏิบัติก็ปฏิบัติที่จิตที่ใจนั่นเอง ขอให้มีความตั้งใจจริงกับธรรมของพระพุทธเจ้า และจะเห็นพุทธะที่แท้จริงซึ่งพระองค์ทรงตรัสไว้ว่า โยธัมมัง ปัสสะติ โสมัง ปัสสะติ ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา ได้ความสรุปว่าเหตุทุกอย่างกิดขึ้นที่จิตดับลงที่จิต จิตไปยึดมั่นถือมั่นว่ากายเป็นเราเป็นของๆเรา ความเกิด,ความแก่,ความเจ็บ,ความตาย,เขาก็เป็นของเขามาแต่ไหนแต่ไร ทุกอย่างเข้าสู่สถานะการณ์ปรกติ กายก็สักแต่ว่ากาย,เวทนาก็สักแต่ว่าเวทนา,จิตก็สักแต่ว่าจิต,ธรรมก็สักแต่ว่าธรรม,ทุกอย่างเป็นอยู่แล้วตามปรกติไม่มีใครเป็นเจ้าของไม่ขัดไม่แย้งกัน ดังน้ำที่กลิ้งอยู่บนใบบอนไม่ซึมซาบเข้าหากันฉันนั้น ไม่มีเราไม่มีเขา สัตว์บุคคลตัวตนเราเขาไม่มีในจิตในใจอีกต่อไป ทุกอย่างได้ประจักรแจ้งแก่จิตแก่ใจข้าพเจ้าตอนนี้เอง อวิชชา,ตัณหา,อุปปาทาน,ได้สูญสลายหายซากไปจากจิตใจโดยสิ้นเชิง จบแล้ว พอแล้ว เห็นความจริงชัดเจนแจ่มแจ้งกับจิตใจ พระพุทธเจ้าได้ปรากฏตรงนี้เองหมดความสงสัยเรื่องภพเรื่องชาติเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดโดยประการทั้งปวง ทุกสิ่งทุกอย่างเห็นสักแต่ว่าเห็น ได้ยินสักแต่ว่าได้ยิน รู้สักแต่ว่ารู้ รู้แจ้งสักแต่ว่ารู้แจ้ง ไม่มีได้ไม่มีเสีย ไม่มีที่มาและไม่มีที่ไป ได้ธรรมบทหนึ่งว่า สัพเพ สังขารา อะนิจจา สัพเพธัมมา อะนัตตา และได้รวมลงสู่ไตรลักษณ์คือ อะนิจจัง,ทุกขัง,อะนัตตา,และจิตก็ได้กลายมาเป็นจิตดวงใหม่ที่เป็นอิสระอย่างแท้จริงไม่มีใครเป็นเจ้าของ เพราะไม่มีอุปปาทานนั่นเอง ข้าพเจ้าไม่อาจกลั้นปิติไว้ในจิตในใจได้ มันได้ทะลักไหลล้นเป็นสายธารน้ำตาให้กับความโง่เหง่าเต่าตุ่นของตนเองและสัตว์โลกทั้งหลายที่พากันหลงเวียนเกิดเวียนตายหาที่สิ้นสุดยุติลงไม่ได้เกินที่จะพรรณนาอธิบายอย่างไม่อายต่อหน้าฟ้าดิน พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ รวมเป็นหนึ่งเดียวที่จิตที่ใจที่บริสุทธิ์อย่างแท้จริง บุญคุณพระคุณของพระพุทธเจ้าเกินสุดที่จะพรรณนาเกินสุดที่จะเอื้อนเอ่ย พระคุณของบิดามารดาหาที่สุดจะเปรียบเปรยและยากที่จะทดแทนพระคุณได้และยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดหรือตัวหนังสือได้ ทุกสิ่งทุกอย่างยืนยันด้วยจิตด้วยใจตนเองเป็น สันทิฏฐิโก ผู้ปฏิบัติจิตภาวนาจะพึงรู้เองเห็นเองอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ปัจจัตตัง รู้เฉพราะผู้ที่ตั้งใจปฏิบัติจริงเท่านั้น ส่วนผู้ที่ปฏิบัติจิตแบบปลอมๆก็เจอแต่ของปลอมที่กิเลสมันเสกสรรให้บรรลุธรรมก็บรรลุธรรมแบบปลอมๆ นิพพานก็นิพพานแบบปลอมๆ พ้นทุกข์ก็พ้นทุกข์แบบปลอมๆ แล้วก็พากันอวดอ้างว่าเป็นนิพพานของจริงเหมือนพวกมืดบอดด้วยปัญญาญาณเห็นกิเลสเป็นธรรม เห็นธรรมเป็นกิเลส เห็นตะกั่วเป็นทองคำทั้งแท่ง ส่วนผู้ที่ท่านแจ่มแจ้งรู้พระนิพพานด้วยใจแล้ว ท่านได้แต่สงสารและเวทนาแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ มันต้องขึ้นอยู่กับสัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา ของแต่ละคนด้วย ขอขอบพระคุณท่านพระอาจารย์สุธีร์ คุณธีโร พระมหาบัณฑิตของข้าพเจ้าที่คอยชี้แนะแนวทางให้กับนักรบผู้กล้าตายในสมรภูมิรบกับข้าศึกคือกิเลสและหมู่มาร ได้ทำการประหัตประหารจอมกษัตริย์วัฏฏะจักร อวิชชา ตัณหา อุปปาทาน ได้สำเร็จลงได้เกินสุดที่จะบรรยาย พระคุณบุญคุณของครูบาอาจารย์ศิษย์ขอนอบน้อมด้วยจิตด้วยใจไว้หนือเกล้าด้วยชีวิตจิตใจ ที่ยากที่จะพรรณนาจนหาที่สุดไม่ได้ ไม่เสียทีที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา ลาก่อนและลาขาดภพชาติภพภูมิ อันเป็นสถานที่เกิด,แก่,เจ็บ,ตาย,ของสัตว์โลกผู้มืดบอดทั้งหลาย ขีณาชาติ ความเกิดได้สิ้นสุดยุติลงในปัจจุบันจิตปัจจุบันธรรมนี้นี่เอง อะกุปปา เม วิมุตติ ความหลุดพ้นนี้ไม่มีกำเริ่บอีกแล้วตลอดอนันตกาล อะกาลิโก พระทองดี ปะสันโน

อ่านของ k.suthee ต้องอนุโมทนาด้วยจริงใจ เพราะว่ายาวมากและได้ใจความดีเปนพุดถึงทำภาวนา
แบบเจริญสติให้อย่กับตัวเอง ทุกกิจกรรมที่ตัวเองทำ อ่านแล้วยาวจริงๆ ๆๆๆ ทำให้อ่านแล้วต้อง
ค่อยๆอ่านทีละบรรทัด แต่ที่ผมชอบจริงๆคือ 3 ย่อหน้านี้ครับ









แต่จริงๆน่าจะกั๊กไว้บ้าง แล้วค่อยทยอยๆเล่าอีกมาทีละย่อหน้า ๆ ๆ จะได้ให้คนเขาอยากติดตาม แต่ม้วน
เดียวจบแบบนี้ก้ดีเหมือนครับ เพราะผมได้อ่านรู้รวดเดียวทั้งหมดเลย

อ่านแล้วมันถึงจิตถึงใจดีจริงๆครับ มันอิ่มใจ ซาบซึ้งใจ ถึงพระพุทธองค์ที่ทรงเสียสละ

พระองค์เพื่อช่วยผู้คนผู้มีทุกข์ ให้พ้นจากทุกข์ได้ด้วยความเพียร สติ สมาธิ ปัญญา

อนุโมทนาครับ