ไหนๆก็อธิบายเกี่ยวกับปิติแล้ว ที่ถามไว้นั่นก็ตอบสะคราวเดียวกันเลยครับ

แล้วที่ murano ว่า เขามาดูคนฝึกจิต เขานี่หมายถึงใครครับ ความอนุเคราะห์ตอบเสียคราวเดียวกัน

เลยนะครับ ผู้คนเขาจะได้หายสงสัยว่าใครแอบมอง

murano หรือว่าเป็นตาคนนี้แอบ "มอง" คนฝึกจิต

http://www.youtube.com/watch?v=hUgS0cgOS5M

viewtopic.php?p=228265&thanks=228265&to_id=13350#p228265

ไปที่นี่นะคะ...

ในการปฏิบัติธรรมชั้นสูงขึ้นไป ที่ถึงขั้นที่จะให้เกิดญาณหรือปัญญา รู้แจ้งเห็นจริง จนกำจัดอาสวะกิเลส

ได้ ก็ยิ่งต้องการจิตที่สงบนิ่ง ผ่องใส มีสมาธิแน่วแน่ยิ่งขึ้น ถึงขนาดระงับการรับรู้ ทางอายตนะต่างๆ

ได้หมด เหลืออารมณ์ที่กำหนดไว้ทำการแต่เพียงอย่างเดียว เพื่อกำจัดกวาดล้างตะกอนที่นอนก้น

ทั้งหลาย ไม่ให้มีโอกาสขุ่นอีกต่อไป

กล่าวคือเมื่อถึงขณะที่บรรลุมรรคผล สมาธิจะแน่วแน่สนิท (เป็นอัปปนาสมาธิ) ถึงระดับปฐมฌาน

สวัสดีค่ะท่านกรัชกาย และคุณmurano
ต้นไม้แก่ดีใจที่เห็นทุกๆ ท่านรักกัน เพราะเป็นบุคคลที่ต้นไม้แก่รักและเคารพหมดทุกๆ คนน่ะค่ะ
แค่มีน้ำใจกรุณามาชี้แนะต้นไม้แก่ก็เป็นพระคุณอย่างที่สุดเกินจะกล่าวแล้วค่ะ ขอบพระคุณนะคะ
ท่านกรัชกายคะกราบขอบพระคุณข้อมูลทั้งหมดค่ะ และการที่มีสมาธิแน่วแน่ยิ่งขี้น ถึงขนาดระงับการรับรู้ทางอายตนะต่างๆ ได้หมดไม่ทราบว่าจะเป็นอย่างนี้ไหมคะ ช่วงอาทิตย์ก่อนๆ (ที่ไม่ได้เล่าให้ฟังเพราะไม่อยากพูดถึงการกระทำของคนอื่นน่ะค่ะ แต่จะพยายามไม่เอ๋ยเยอะนะคะ) ต้นไม้แก่เห็นผู้หญิงคนหนึ่งพาสามีกับกิ๊กมาด้วยกันเพื่อนผู้หญิงของผู้หญิงคนนั้นก็มาเล่าให้ต้นไม้แก่ฟัง ต้นไม้แก่ก็กำหนดได้ยินหนอ เห็นหนอ... และผู้หญิงคนนั้นก็แสดงบทบาทของตัวเองต่อหน้า
ต้นไม้แก่พออยู่กับสามีก็ดีต่อสามีพอสามีไปห้องน้ำก็ดีกับผู้ชายอื่น แต่ตาต้นไม้แก่เห็นรูป หูต้นไม้แก่ได้ยินเสียงแต่มันเหมือนสักแต่ว่าเห็นสักแต่ว่าได้ยินมันไม่เข้ามาที่จิต จิตของต้นไม้แก่เฉย สงบ ไม่รัก ไม่ชัง สิ่งที่เห็นได้ยินนี้เลย ความรู้สึกไม่รักไม่ชังเรื่องที่เห็นนี้จะเด่นชัดมาก มันไม่เข้ามาสัมผัสจิต คิดว่าเป็นโลกธรรม เป็นกรรมเฉพาะบุคคล นี่เป็นเรื่องของสมาธิหรือสติคะช่วยกรุณาชี้แนะต้นไม้แก่ด้วยค่ะ กราบขอบพระคุณค่ะ
คุณmurano คะ ต้นไม้แก่ก็เคยอ่านสติปัฎฐาน ๔ ในเรื่องระยะเวลาในการปฎิบัติน่ะค่ะ แต่ต้นไม้แก่ประเมินตัวเองไม่ถึงในระดับนั้นนะคะเพื่อเพิ่มความเพียรให้กับตัวเองเพื่อศึกษาหาความรู้ให้กับตัวเองและเพื่อเพิ่มระยะเวลาอยู่กับครอบครัวและชีวิตทางโลกให้มากขึ้นแม้จะสำนึกรู้ถึงเรื่องความตายไม่เที่ยงก็ตามน่ะค่ะ ต้นไม้แก่ขอบพระคุณนะคะสิ่งที่อ่านทั้งหมดอยู่ในใจต้นไม้แก่แล้วค่ะ ขอบพระคุณค่ะ
ท่านกรัชกรายและคุณmurano คะ เมื่อคืนนี้ต้นไม้แก่ปฎิบัติอานาปานสติตามที่พระพุทธองค์ทรงตรัสสอนพระราหุลได้นะค่ะ เราต้องวิปัสสนาไปเรื่อยๆ หรือคะเพราะต้นไม้แก่ทำตามคำสอนพยายามเป็นผู้ตามเห็นกาย เวทนา จิต ธรรม โดยความไม่เที่ยง วิราคะธรรม นิโรธธรรม และความสลัดคืน ทุกลมหายใจเข้าออก 3 เที่ยวจึงพอและเข้านอนไม่ทราบว่าจะปฎิบัติถูกต้องไหมคะ
กราบงามๆ หลายๆ ครั้งค่ะ
ต้นไม้แก่

ก่อนตอบคำถามข้างบน

ขอถามต้นไม้แก่สักกะติ๊ดนะครับ เห็นเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้ คุณคิดยังไงถึงทำกรรมฐานครับ

คุณกลัวอะไรหรือหนีอะไร หรือเห็นว่าพอปฏิบัติธรรมอย่างนี้แล้วส่งผลดีผลบวกต่อชีวิตจิตใจตนเอง

ต้นไม้แก่ทำความเข้าใจตอนนี้ก่อนนะครับ

อานาปานสติ ได้แก่ สติกำหนดลมหายใจเข้า-ออก พูดง่ายๆเห็นๆ ก็ได้แก่เจริญสติโดยการใช้ลม

หายใจเข้า-ออกเป็นกรรมฐานนั่นเอง ตัวอย่างเช่น หายใจเข้าภาวนาว่า พุท หายใจออก ภาวนาว่าโธ

เรียกว่า อานาปานสติ –สติกำหนดลมหายใจเข้า-ออก

ผู้ใช้พองกับยุบเป็นกรรมฐาน ก็เรียกว่าอานาปานสติได้ ท้องพองก็เพราะลมหายใจเข้า ท้องยุบก็เพราะ

ลมออก

นี่ความหมาย อานาปานสติ - สติกำหนดลมหายใจเข้าออก จะเริ่มต้นด้วยการปฏิบัติอย่างนั้นครับ

แล้วต้นไม้แก่ทำอานาปนสติทำนองนั้นหรือไม่ครับ

แต่เท่าที่เห็นต้นไม้แก่ว่า




ดูภาพรวมแล้วยังเป็นลักษณะของการคิดนึกเอา แต่ถามว่าถึงกับเสียไหม ตอบว่า ไม่ถึงกับเสีย

แต่จะเข้าลักษณะโยนิโสมนสิการแบบบรรเทากิเลสตัณหาอุปาทาน ยังมิใช่การกำจัดกิเลส (อวิชชา)

โดยตรง

เมื่อกำหนด เห็นหนอ (ขณะเห็น) ได้ยินหนอ (ขณะได้ยิน) กลิ่นหนอ (ขณะได้กลิ่น) ฯลฯ คิดหนอ

(ขณะคิด) อารมณ์คือ รูป เสียง กลิ่น ฯลฯ ธรรมารมณ์ ที่กระทบทางตา ทางหู ทางจมูก ฯลฯ

ทางใจ ถูกสติกั้นไว้แล้ว ความชอบความชัง ฯลฯ จึงเข้าไม่ถึงด้านลึกของจิตใจ อุปมาเหมือนโจร

จะเข้าบ้าน แต่เจ้าของรู้เห็นเสียก่อน โจรจึงเข้าภายในบ้านไม่ได้ ฉันใดก็ฉันนั้น


ประเด็นที่ว่า สมาธิแน่วแน่ยิ่งขึ้น ก็เริ่มจากเล็กๆน้อยๆนี้แหละไป แต่จะให้ถึงขนาดระงับการรับรู้ทาง

อายตนะต่างๆได้จริง ก็หลังจากที่เรารู้เห็นเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดทั้งทางกายทางใจชัดเจน

หายสงสัยแล้ว คือ เข้าใจตามที่กายใจมันเป็น เมื่อเข้าใจตามที่มันเป็นของมันแล้วก็หมดความสงสัย

(ในชีวิต) ผ่านเรื่องเหล่านี้ไปแล้ว นิมิตก็หมดไป จึงเหลือแต่อารมณ์ คือมูลกรรมฐาน เช่น ลมเข้าออก

หรือ พองยุบ กับความรู้เห็นกรรมฐานดังกล่าวตามที่มันเป็น ละเอียดขึ้นๆ ลึกลงๆ จิตใจก็รับรู้เพียง

กรรมฐาน ไม่รับรู้รับฟังสิ่งภายนอกอื่นๆ อย่างนี้ครับ

ถาม...เป็นเรื่องของสมาธิหรือสติ จะตอบว่า เป็นสมาธิหรือสติตัวเดียวโดดๆไม่ได้ครับ เพราะมีองค์

ธรรมอื่นๆ อีก เช่นสัมปชัญญะ สัญญา วิริยะ เจตนา เป็นต้น เป็นเหตุปัจจัยกันและกันคือหนุนเสริมกันๆ

มิได้ทำงานเพียงคนเดียว ร่วมกันที่เรียกว่า สัมปยุตธรรม ในขณะนั้นๆ จึงทั้งสติทั้งสมาธิ ฯลฯ ต่างก็ทำ

หน้าที่ของตนอยู่หนุนเสริมกันและกันอยู่

แต่เท่าที่เล่าสมาธิสูงกว่าองค์ธรรมอื่นครับ

คิดว่าเป็นโลกธรรม เป็นกรรมเฉพาะบุคคล

บวกด้วยการตริตรึกนึกคิดด้วย ก็เป็นลักษณะของโยนิโสมนสิการแบบบรรเทา

ก็ไม่ผิดหรอกครับ นึกคิดทำนองนี้บ่อยๆ

เป็นอุเบกขา...

สวัสดีค่ะท่านกรัชกาย และคุณmurano
การปฎิบัติของต้นไม้แก่นี่เรียกว่าเอาจริงเอาจังหรือคะต้นไม้แก่คิดว่าต้นไม้แก่ผ่อนๆ แล้วเชียวนะคะ ต้นไม้แก่คิดว่าทุกท่านที่ปฎิบัติคงจะปฎิบัติเช่นเดียวกับต้นไม้แก่น่ะค่ะไม่ใช่หรือคะ เขาปฎิบัติแบบเล่นๆ สบายๆ หรือคะ ต้นไม้แก่ก็คิดว่าตัวเองปฎิบัติแบบสบายๆ แล้วเชียวนะคะเพราะเป็นสุขอย่างเห็นได้ชัดในชีวิตน่ะค่ะ เพราะได้คำตอบในชีวิตมากมายในพระสัจธรรมของพระพุทธองค์ยากที่เราจะหาคำตอบในเรื่องชีวิตได้ครอบคลุมเท่านี้มาก่อน ต้นไม้แก่คิดผิดไปหรือเปล่าคะ ต้นไม้แก่ทึ่งในพระไตรปิฎกน่ะค่ะ
เริ่มแรกในการปฎิบัติก็อย่างที่เคยเล่าให้ฟังเมื่อครั้งก่อนโน้นน่ะค่ะ ต้นไม้แก่อ่านพระไตรปิฎกเพื่อหาคำตอบให้กับชีวิตจะเรียกว่าเป็นปรัชญาชีวิตจะได้ไหมคะ และสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น ถามว่าหาคำตอบทำไมก็ต้องตอบว่าในโลกของวิทยาศาสตร์ไม่สามารถตอบคำถามที่เกิดขึ้นบางคำถามได้ พออ่านพระไตรปิฎกแล้วกลับวางไม่ลง ลองปฎิบัติตามแบบงูๆ ปลาๆ ก็ให้ผลที่เด่นชัดจนต้องเป็นภาระให้ทุกท่านต้องมาชี้แนะต้นไม้แก่น่ะค่ะ
กลัวหรือหนีอะไรนี้ ไม่ทราบค่ะ เพราะต้นไม้แก่ไม่กลัวตายเห็นความตายเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่จะต้องเกิดขึ้นกับทุกๆ คนอยู่แล้วเคยกลัวเรื่องตาบอดตอนนี้ไม่กลัวแล้วค่ะ เรื่องกลัวการอยู่คนเดียวไหมยิ่งไม่ใช่ใหญ่เพราะต้นไม้แก่ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่วุ่นวายกับใครเพราะบางครั้งเห็นว่าโลกนี้บางครั้งก็วุ่นวายหนอ แต่ต้นไม้แก่มีเพื่อนๆ ที่รักต้นไม้แก่เยอะ(คงเป็นเพราะต้นไม้แก่เป็นคนดีพอสมควรมั้ง ฮิ! ฮิ! วันนี้ขอโม้หน่อยนะคะ ฮิ! ฮิ!) สำหรับครอบครัวยิ่งแล้วใหญ่ต้นไม้แก่ทราบซึ้งกับความรักของครอบครัวมากที่สุด คุณแม่ของต้นไม้แก่เล่าว่าต้นไม้แก่คลอดตอนท่านอายุ 18 ปี เป็นสาวที่สวยที่สุดในหมู่บ้านขณะนั้นสองแขนท่านที่อุ้มต้นไม้แก่นั้นท่านคิดว่าคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตท่าน ในชีวิตท่านไม่ว่าจะลำบากอย่างไรท่านจะไม่ยอมให้ต้นไม้แก่ลำบากเลยและท่านก็ทำตามคำพูดของท่านมาจนถึงปัจจุบันน่ะค่ะ ต้นไม้แก่โชคดีมีน้องชายที่เป็นคนดีของครอบครัวเป็นเด็กดีตลอดมาเป็นหลักของครอบครัวด้วยแม่เล่าว่าเมื่อไม่กี่ปีมานี้น้องชายมาบอกแม่ว่าแม่ไม้ต้องเป็นห่วงพี่เขานะพี่เขาไม่เหมือนใครหล้าจะเป็นคนดูแลพี่เขาไปตลอดชีวิตเอง พ่อต้นไม้แก่คือหัวใจของท่าน

(ต่อ)
เหมือนต้นไม้แก่อ่อนต่อโลกนะคะ ต้นไม้แก่คงโง่มั้งคะ น้องชายเรียกต้นไม้แก่ว่าเจ้าแม่กวนอิมมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ ต้นไม้แก่มีความสุขกับครอบครัวจนไม่อยากไปหาสุขไหนอีกแล้วค่ะขนาดการปฎิบัติที่พบกับความสงบอย่างมากและทำให้ต้นไม้แก่อยากไปปฎิบัติแบบจริงๆ ตามอย่างองค์คถาคถเพราะต้นไม้แก่ปฎิบัติจากการอ่านพระไตรปิฎกต้นไม้แก่ก็นำองค์คถาคถเป็นแบบอย่างน่ะค่ะโดยเฉพาะบทที่กล่าวถึงการละอาสวะกิเลสต้นไม้แก่อ่านและพยายามทำเท่าที่ทำได้เรื่อยมาจนถึงปัจจุบันน่ะค่ะมากไปหรือคะ
ต้นไม้แก่ยังยืดระยะเวลาที่จะไปปฎิบัติธรรมให้สมควรกับอายุคือ รออีกสัก 10 กว่าปีน่ะค่ะ ฮิ! ฮิ!
กลัวหรือหนีอะไรสรุปแล้วคิดไม่ออก รู้แต่ว่าพอมาปฎิบัติธรรมไปแล้วส่งผลดีคือ
1. เห็นพระธรรมของพระพุทธองค์แสดงตัวออกมาอย่างที่พระพุทธองค์ทรงตรัสสอนไว้ คือต้นไม้แก่ปฎิบัติเริ่มแรกจากการกางพระไตรปิฎกออกมาด่านก็ปรากฎผลอย่างที่พระพุทธองค์สอนไว้จริงๆ
2. ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร ต้นไม้แก่ชอบชีวิตนักบวชมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ อาจเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวชอบอยู่เงียบๆ สงบๆ มั้งคะ พอพบพระไตรปิฎกเห็นพระไตรปิฎกเป็นสิ่งที่ดีมีคุณค่าต้นไม้แก่งมงายไปหรือคะ
แต่ด้วยเหตุด้วยผลและเมื่อเราปฎิบัติตามแล้วเราจะเห็นผลการปฎิบัติเป็นปัจตังอยู่ไม่ใช่หรือคะ ต้นไม้แก่ชอบชีวิตนักบวชในพระพุทธศาสนา ไม่ใช่พระตามวัดนะคะแต่เป็นผู้ที่เป็นภิกษุ ภิกษุณีจริงๆ น่ะค่ะ ในชีวิตของต้นไม้แก่โชคดีหลายๆ อย่าง ทั้งครอบครัวของต้นไม้แก่ก็โชคดีหลายๆ อย่าง ชนิดเมื่อสิ้นปีที่ผ่านมาเราทุกคนทั้งครอบครัวมีพ่อ แม่ น้องชาย และต้นไม้แก่เรายังคุยกันว่าเราโชคดีจริงๆ เราต้องขอบคุณเทวดาฟ้าดินที่มอบสิ่งที่ดีๆ ให้กับเราเช่นนี้ครอบครัวเรารักกัน เรามีหลานๆ ที่น่ารักปัจจุบันมี 3 คนแล้วค่ะ คนเล็กกำลังจะ 3 เดือนค่ะ
ต้นไม้แก่ไม่ได้ร่างเลยนะคะถ้าอ่านไม่รู้เรื่องวกวนก็ขออภัยด้วยนะคะ
สำหรับการทำอานาปานสติวันก่อนขอเล่าให้ฟังพรุ่งนี้นะคะเตรียมตัวถูกเทศนาน่ะค่ะ
ขอแง้มๆ ก่อนก็ได้ว่าเมื่อก่อนต้นไม้แก่ก็ใช้สติกำหนดลมหายใจเข้าออกอย่างเดียวแต่วันก่อนต้นไม้แก่ตามดูกองลมด้วย กั้นลมหายใจเข้าออกเพื่อดูเวทนาคือทุกข์ และปิติด้วย พรุ่งนี้จะอธิบายยาวๆ อย่างเตรียมตัวถูกเทศนาจากท่านกรัชกายนะคะ ในฐานะเพี้ยนพระไตรปิฎก ฮิ! ฮิ! ท่านกรัชกายมีอะไรติดใจในพฤติกรรมของต้นไม้แก่อีกถามได้นะคะ ต้นไม้แก่จะตอบให้ค่ะ ขอบพระคุณนะคะเพราะจะได้มีผู้วิเคราะห์ว่าเราเป็นอย่างไรก็คราวนี้น่ะค่ะ ฮิ! ฮิ!

รักทุกท่านค่ะ
ต้นไม้แก่

กรัชกายได้ฉายาที่สมาชิกตั้งให้ว่า เจ้าหนูจำไม เจ้าหนูอายัย คือก่อนตอบจะถามก่อนว่า...

ทำไม ? ...เพราะอะไร ? เกือบทุกครั้ง ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพื่อต้องการรู้ว่า สิ่งที่เค้าคิดเขาทำนั่นน่ะ

เพื่อจุดประสงค์ใด ต้องการอะไร จึงเป็นเจ้าหนูจำไม เจ้าหนูอายัย

ฟังๆดูชีวิตครอบครัวต้นไม้แก่ก็สุโขสโมสรพอสมควร มืดค่ำควรจะนอนพักผ่อนหลับนอนให้สบาย

แต่นี่ดึกๆดื่นๆเที่ยงคืนยังเดินจงกรมฝึกฝนอบรมจิตฝึกสมาธิอยู่ลำบากเปล่าๆนะว่าไหม

สวัสดีค่ะ ท่านกรัชกาย
ขอโทษนะคะเมื่อวานฝนตกหนักและไฟฟ้ากับจนถึงบ่ายค่ะ ขอตอบคำถามเก่าก่อนนะคะ
อานาปานสติคือ สติที่กำหนดลมหายใจเข้าออก พอนั่งสมาธิก็พยายามเอาสติเข้าไประลึกรู้ลมหายใจเข้า ออก ยาว สั้น รู้ถึงลมที่กระทบผ่านเข้าไปในกายจนถึงกระเพาะและลมออกมาท้องแฟบลงไป เอาสติเข้าไปกำหนดรู้กองลมหายใจทั้งเข้าและออกเพื่อดูกาย รู้กายจากลมหายใจเข้า ออก ด้วยการท่องไปตามพระไตรปิฎกจนถึงจักระงับกายสังขารหายใจเข้า... ก็พยายามใช้สติตามดูกายทั้งหมดจากลมหายใจ
จากนั้นก็ปฎิบัติต่ออีกคือ"...ย่อมสำเหนียกว่าจักกำหนดรู้ปิติ หายใจออก... จักกำหนดรู้สุขหายใจเข้า..." ก็พยายามเอาสติเข้าไปกำหนดรู้ดูปิติ ดูสุข เมื่อเราผ่อนลมหายใจให้สบายๆ ลมละเอียดขึ้นก็พิจารณาว่าลมหายใจเข้าและออกที่ทำให้เกิดปิติ เกิดสุขนี้ก็เป็นเวทนา ซึ่งก็ขึ้นอยู่ภายใต้กฎพระไตรลักษณ์
ต่อจากนั้นก็ปฎิบัติต่อ "...ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตสังขารหายใจออก...จักดำรงจิตมั่น...จักเปลื้องจิตหายใจเข้า..." ก็พยายามเอาสติเข้าไปกำหนดรู้จิตสังขารจากลมหายใจเข้า ออก
เอาสติเข้าไปกำหนดรู้จิตร่าเริง บันเทิง ตั้งมั่น เอาสติคอยเปลื้องจิตดังกล่าวทั้งหมด เพราะไม่ว่าจิตชนิดไหนก็อยู่ภายใต้กฎพระไตรลักษณ์
ต่อจากนั้น"...ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาโดยความเป็นของไม่เที่ยง...จักพิจารณาธรรมอันปราศจากราคะ...จะพิจารณาธรรมเป็นที่สละคืน หายใจเข้า..." ก็ใช้สติตามดูอนิจจังคือความไม่เที่ยงอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก สิ่งใดไม่เที่ยงสิ้งนั้นเป็นทุกข์ และเป็นอนัตตาไม่ใช่สัตว์บุคคลตัวตนเราเขา ไม่มีอุปทานการยึดมั่นถือมั่น ดูลมเข้าออกที่ผ่อนสบายๆ ลมละเอียดขึ้นเรื่อยๆ ก็ใช้สติกำหนดดูจิตที่พยายามสละคืน ราคะ โทสะ โมหะ ความโลภ โกรธ หลง ของตัวเองไปเรื่อยๆ และดูลมเข้าออกที่ค่อยสงบไปเรื่อยๆ น่ะค่ะ อธิบายได้เพียงเท่านี้เองค่ะ ถ้าอย่างไรกรุณาชีแนะด้วยค่ะ