สวัสดีค่ะ
ลูกศิษย์ก็น่ารัก อาจารย์ก็น่ารัก



Kamonchanok ขอมาแนะนำตัวค่ะ

เฉิม ขอแอบมาติดตามอ่านสาระดี ๆ ที่ท่านกรัชกายนำมาลง

และ ขอมาให้กำลังใจคุณ รินรส

และ ขอมา คิ คิ

คนอะไร ชื่อไบกอน

ใครนะช่างตั้งให้

ย้อเย่นนนนน เค้าเห็นตะเองดูบ้าจี้ อารมณ์ดี ง่ะ...ใช่ป๊ะ...

ขอบคุณนะคะ คุณ Kamonchanok

อาจารย์คะ หนูขอถามค่ะว่า
ถ้าไม่มีความรู้สึกอยากจะถามคำถามแล้ว
ยกเว้นบางคำถามที่เก็บไว้มานานแต่ไม่กล้าถาม และคิดว่าจะถาม
และยังมีกระทู้ของอาจารย์อีกมากมายที่ยังไม่ได้อ่าน
รวมทั้งหนังสือบางเล่มที่ตั้งใจว่าถึงอย่างไรก็จะหาโอกาสอ่าน (โอกาสไม่ได้หมายถึงเวลาอย่างเดียวค่ะ)
คือไม่มีความอยากอ่านแล้ว แต่ยังคิดจะอ่าน
แบบนี้แสดงว่าเราอิ่มจริงหรือเปล่าคะ
หนูสงสัยว่าการอิ่มไม่ได้หมายความว่าไม่สงสัย ไม่อ่านอะไรอีกแล้วหรือเปล่าคะ

*ครัวดำหัว (ของที่นำมาดำหัว) ของทางเหนือก็จะเป็นประมาณนี้ค่ะ

ชาวพุทธบางคน เมื่อได้อ่านได้ฟังคำสอนในทางพระพุทธศาสนาบางอย่าง เช่น บางแห่งว่า ไม่ควรคบ

คนพาล ควรคบบัณฑิต คนพาลมีลักษณะอย่างนี้ๆ บัณฑิตมีลักษณะอย่างนี้ๆ ควรยินดีแต่ของของตน

ไม่ควรอยากได้ของของผู้อื่น ตนเป็นที่พึงแห่งตน คนควรช่วยเหลือกัน ดังนี้เป็นต้น

แต่บางแห่งว่า พึงพิจารณาตามความเป็นจริงว่า กายก็แค่กาย ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขา

พึงรู้เท่าทันตามเป็นจริงว่าไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา สิ่งทั้งหลายเป็นอนัตตา ดังนี้เป็นต้น

แล้วมองไปว่า คำสอนในทางพระพุทธศาสนาขัดแย้งกันเอง หรือไม่ก็งงแล้วไม่เข้าใจ หรือบางคนเข้าใจ

บ้างแต่ไม่ชัดเจนพอ ทำให้การปฏิบัติธรรมสับสนผิดพลาด ดำเนินชีวิตไม่สอดคล้องกับสภาพความ

เป็นจริง ในเวลาที่ควรพูดควรปฏิบัติตามความรู้ในชีวิตประจำวันของชาวบ้าน กลับพูดหรือปฏิบัติด้วยความ

ยึดถือในความรู้ตามสภาวะ เป็นต้น ทำให้เกิดความวุ่นวายและเสียหาย ทั้งแก่ตนละผู้อื่น

อาการนั้น (ที่คุณเรียกว่าอิ่ม) ไม่ได้หมายความว่าไม่สงสัยครับ เพียงรู้สึกเบื่อๆเป็นบางครั้งบางขณะ

ประเด็นนี้ไม่เสียหายครับ

แต่หากสงสัยว่าสิ่งนี้ ข้อความนี้ อะไรยังไง ก็ควรถามเพื่อให้หายสงสัย

แต่หากความรู้สึกเช่นนั้นเกิดขณะกำลังภาวนาอยู่ ก็พึงกำหนดจิตตามอาการครับ

สวัสดีค่ะ อาจารย์
โดยทั่วไป ถึงแม้ว่าผู้ปฏิบัติจะทราบแนวทางการปฏิบัติ สามารถปฏิบัติเองได้แล้ว
แต่ยังคงมีการซักถามข้อสงสัยกับผู้สอนอยู่เรื่อยๆ หรือไม่คะ

สวัสดีครับ คุณริน

เมื่อพอรู้เข้าใจแนวทางปฏิบัติแล้ว พึงปฏิบัติได้เรื่อยๆไป หากไม่มีอะไรสงสัยก็ไม่ต้องถามครับ

สาธุ ครับ

มีความคิดหรือนิสัยบางอย่างซึ่งเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น
หนูไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะการฝึกกรรมฐานหรือเพราะอายุมากขึ้น ได้ประสบกับเรื่องราวต่างๆ มาพอสมควร
จะทราบได้อย่างไรคะว่าจริงๆ แล้วเป็นเพราะอะไร

เขียนเล่าส่งทาง PM ครับ

ตรงนี้บอกว่า

สภาวธรรมทั้งหลายแหล่ ที่เกิดขณะปฏิบัติกรรมฐานตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้แล้วแก้ปัญหานั้นๆล่วงมาได้

นั่นคือความเปลี่ยนแปลงทางด้านจิตใจทางบวกครับ

คุณรินอ่านบทความนี้จากหนังสือพุทธธรรม พิจาณาดีๆครับ


ปัญหาของมนุษย์ มีต่างๆมากมาย เมื่อกล่าวให้สั้น ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับดี-ชั่ว หรือดี-ร้าย

และสุข-ทุกข์

ถ้าพูดรวบรัดลงไปอีก ก็รวมลงในคำเดียวคือ ทุกข์

แม้ที่พูดว่า มีชีวิตอยู่เพื่อหาความสุข ก็เป็นการบ่งถึงทุกข์อยู่ในตัว และทุกข์นั้นยังอาจส่งผลเกี่ยวข้องถึง

ความดีความชั่วและสุขทุกข์ต่อไปอีกหลายชั้นด้วย

เริ่มแรก การหาความสุขก็แสดงอยู่ในตัวถึงความขาดแคลนบกพร่อง ความบีบคั้นกระวนกระวายหรือภาวะไร้

ความสุขอยู่ภายใน ซึ่งเรียกสั้นๆว่ามีทุกข์

จากนั้น จึงผลักดันให้ต้องออกแสวงหาสิ่งที่จะเอามาเติมให้เต็มหายขาดแคลนบกพร่อง

หรือเอามาระงับดับคลายความบีบคั้นกระวนกระวายนั้น และในการแสวงหาเช่นนี้ ก็ปรากฏความขัดแย้งเบียด

เบียนกันขึ้น เกิดปัญหาเกี่ยวกับความดีความชั่ว และความสุขความทุกข์ในระหว่างมนุษย์พอกพูนขยายวง

กว้างขวางออกไป

มองอีกด้านหนึ่ง ปัญหาเกิดจากมนุษย์มีทุกข์อยู่แล้ว แต่แก้ไขทุกข์ไม่ถูกต้อง จึงระบายทุกข์นั้นออกไป

ทำให้ทุกข์กระจาย เพิ่มขยายปัญหาทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น

ด้วยความเป็นไปเช่นนี้ ทุกข์ที่เป็นสภาวะติดเนื่องมากับความเป็นสังขารของชีวิต หรือทุกข์ตามธรรมดา

ของธรรมชาติ แทนที่จะถูกแก้ไข กลับถูกละเลยมองข้ามหรือปิดกลบไว้เสีย

แล้วสุขทุกข์และปัญหาต่างๆชนิดที่เกิดจากฝีมือเสกสรรค์ผันพิสดารของมนุษย์ก็เกิดประดังพรั่งพรูวิจิตร

นานัปการ จนแทบจะบดบังให้มนุษย์ลืมปัญหาพื้นฐานของชีวิตเสียทีเดียว

บางคราวมนุษย์เองยังคิดหลงไปด้วยซ้ำว่า หากลืมมองปัญหาพื้นฐานของชีวิตนั้นเสียได้ ก็จะสามารถหลุดพ้น

ไปจากความทุกข์ และชีวิตก็จะมีความสุข

แต่ความจริงยังคงยืนยันอยู่ว่า

ตราบใดมนุษย์ยังไม่สามารถจัดการกับปัญหาพื้นฐานแห่งชีวิตของตน ยังวางตัววางใจหาที่ลงไม่ได้กับทุกข์

ถึงขั้นตัวสภาวะ (สภาวทุกข์)

ตราบนั้น มนุษย์ก็จะยังแก้ปัญหาไม่สำเร็จ ยังหลีกไม่พ้นการตามรังควาญของทุกข์ ไม่ว่าจะพบสุขขนาด

ไหน และจะยังไม่ประสบความสุขที่แท้จริง ซึ่งเต็มอิ่ม สมบูรณ์ในตัว และจบบริบูรณ์ลงที่ความพึงพอใจ

ย้ำสั้นๆ อีกที ทุกข์ชนิดนี้จะต้องแก้ให้ถึงตัวสภาวะ ดังนั้นการทำกรรมฐาน ก็คือการกำจัดทุกข์ตามธรรมดา

ของธรรมชาติครับ

สิ่งทั้งหลายตั้งอยู่ตามสภาพของมัน และเป็นไปตามธรรมดาของมัน

พูดเป็นภาพพจน์ว่า ความจริงเปิดเผยตัวมันเองอยู่ตลอดเวลา

แต่มนุษย์ปิดบังตนเองจากมัน หรือ ไม่ก็มองภาพของมันบิดเบือนไปหรือไม่ก็ถึงกับหลอกลวงตัวของมนุษย์เอง

เมื่อใด สติตามทัน ทำงานสม่ำเสมอต่อเนื่องอย่างชำนาญ

คนไม่ปิดบังตัวเอง ไม่บิดเบือนภาพที่มอง และพ้นจากอำนาจความเคยชินหรือนิสัยเก่าของจิตแล้ว

เมื่อนั้น ก็พร้อมที่จะมองเห็นสิ่งทั้งหลายตามสภาวะของมันและรู้เข้าใจความจริง