จากภาพตัวอย่าง ที่กระบี่ฯ ยกไป จะเห็นว่า

จิตที่ครองอารมณ์ที่เป็นปัจจุบันอารมณ์
ซึ่งเป็นจิตที่อยู่ในกามคุณ หรือจิตที่ติดอยู่ในกามสัญญา
จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นจิตที่รวมของโพธิปักขิยธรรม 37 ประการ ดังกล่าว

....."จิตนี้ไปไกล
เที่ยวไปดวงเดียว
ไม่มีรูปร่าง
มีถ้ำเป็นที่อาศัย
ผู้ใดสำรวมจิตไว้ได้
ผู้นั้นจะพ้นจากบ่วงมาร"




มีติดไว้ในห้อง นั่งสมาธิภาวนา ครูบาอาจารย์ผม เลยครับ

อีก ประโยค ลืม จำไม่ได้

คุณหลับอยู่นี่ ตลกจริง ๆ เลย...



ไม่รู้...ทำไม...
แต่เรา...จะรู้...ทำไม...
จากการติดตามอ่านบทความในกระทู้มามากมาย...
สิ่งหนึ่งที่ขี้เกี้ยมสังเกตเห็นได้คือ...ความเย็นที่แฝงออกมาจากอรรถ...
ทุกครั้งที่...อ่านพุทธพจน์...ขี้เกี้ยมจะเข้าใจแบบเหมือนได้กลิ่นหอมของดอกไม้เย็น ๆ โชยมา
เมื่อสูดดม ก็รู้สึกเย็น...ใส ๆ ...ชื่นใจ...ลึก ๆ



ความรู้สึกเย็นนั้น มันช่างชัดเจน...
...
ณ..ที่นี่ ตรงนี้ ตอนนี้ ขอบคุณทุก ๆ ท่านค่ะ...

ขอบคุณ...ที่ท่านเพียรมอบสิ่งดี ๆ ให้กับคนเขลาเช่นข้าน้อย...
การนำเสนอของทุกท่าน...ล้วนเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งในการเรียนรู้ของข้าน้อย...

ขอบคุณ...จริง ๆ
ขออุทิศกุศลที่ข้าน้อยได้สัมผัสด้วยใจในวันนี้...ให้แด่ทุก ๆ ท่าน
เจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป...

ชิวๆ

คือถ้าผมครองอารมณ์ หรือ เฝ้าดู ตามภาพนี้ หรือภาพนี้

มันก็ไม่ใช่ โพธิปักขิยะธรรม 37 ประการ หรอกครับ เป็นนิวรณ์ มากกว่า

จ้า....พ่อเหลี๋ยนเจี๋ย....

ดังนั้น การที่จะฝึกจิต ให้จิต ณ ขณะปัจจุบันมีคุณภาพ จึงมีความสำคัญค่ะ
ไม่ใช่ฝึกจิตให้วิ่งตามรู้ในกามสัญญา แล้วเรียกว่า เป็นจิตที่มีสติ

แต่ต้องฝึกให้จิตนั้นเป็นจิตที่สงบ ระงับ
เป็นจิตที่สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรมทั้งปวง
จึงจะเป็นจิตที่มี สติ ค่ะ






เจริญในธรรมค่ะ

เจริญในธรรมครับ

ปริเทวะ เป็น ทุกข์

[๔๒๗] ดูกรอัคคิเวสสนะ เรากินอาหารหยาบให้กายมีกำลังแล้ว
สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม
บรรลุปฐมฌาน มีวิตก มีวิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่วิเวกอยู่.
แม้สุขเวทนาที่เกิดขึ้นเห็นปานนี้ ก็มิได้ครอบงำจิตเราตั้งอยู่ได้.

เราบรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิต ณ ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น
เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่.

เรามีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไป
บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญว่า
ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติ อยู่เป็นสุข.

เราบรรลุจตุตถฌาน อันไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์
และดับโสมนัส และโทมนัสในก่อนเสียได้ มีอุเบกขา เป็นเหตุให้ สติบริสุทธิ์อยู่.
แม้สุขเวทนาที่เกิดขึ้นเห็นปานนี้ ก็มิได้ครอบงำจิตเราตั้งอยู่ได้.

เราเมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส
อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ก็โน้มน้อมจิตไปเพื่อปุพเพนิวาสานุสติญาณ.

เราย่อมระลึกชาติที่เคยอยู่อาศัยในก่อนได้เป็นอันมาก คือ
ระลึกได้หนึ่งชาติบ้าง สองชาติบ้าง ฯลฯ ระลึกชาติที่เคยอยู่อาศัยได้เป็นอันมาก
พร้อมทั้งอาการ ทั้งอุเทศ ด้วยประการฉะนี้.

ดูกรอัคคิเวสสนะ
ในปฐมยามแห่งราตรี เราได้บรรลุวิชชาที่ ๑ อันนี้
เมื่อเราไม่ประมาท มีความเพียร ส่งจิตไปอยู่
อวิชชาเรากำจัดเสียแล้ว วิชชาเกิดขึ้นแล้ว
ความมืดเรากำจัดเสียแล้ว แสงสว่างเกิดขึ้นแล้ว.
แม้สุขเวทนาที่เกิดขึ้นแล้วเห็นปานนี้ ก็มิได้ครอบงำจิตเราตั้งอยู่ได้.




เจริญในธรรมค่ะ

สาธุเจ้าค่ะ ......เจริญในธรรมค่ะ

กระบี่ฯ อ่านข้อความของคุณเอรากอน หลายรอบแล้วค่ะ ชื่นใจค่ะ
ในที่นี้ ถึงแม้ว่ากระบี่เป็นเพียงส่วนเล็กๆ ที่อัญเชิญพระธรรมเทศนามา
ก็อดชื่นใจไม่ได้เจ้าค่ะ


จึงขอเชิญพุทธดำรัสมาเพื่อก่อเกิดสัทธาอันยิ่งให้กับ ท่านเอรากอนเจ้าค่ะ

จากดอกบัวสามเหล่า (ไม่ใช่สี่เหล่านะคะ) ถึงประตูอมตะค่ะ






อ่านแล้วชื่นใจนะคะท่านเอรากอน





เจริญในธรรมค่ะ