คุณกรัชกายคะ

นิมิตเกิดขณะที่ทำกิจวัตรประจำวันก็ได้หรือคะ เมื่อคืนนี้กำลังจะนอน อยู่ดี ๆ ก็มีรูปหลวงปู่มั่นผุดขึ้นมาแว่บหนึ่งแล้วหายไป ก็เลยแปลกใจค่ะ เพราะเดี๋ยวนี้ขณะกำลังปฏิบัติไม่มีนิมิตแล้วค่ะ

ขณะใดเผลอๆ เบลอๆ เกิดได้ครับ ยิ่งกลางคืนนอนดึกจึงง่วงๆ จะเบลอๆ คือว่าขณะนั้นสติสัมปชัญญะ

จะอ่อน สมมุติคนติดหนังติดละครติดเพลง ฯลฯ ก็จะเหมือนมีสิ่งนั้นๆภาพนั้นๆ ผุดในหัวในความรู้สึกได้

เป็นธรรมดาครับไม่แปลกไม่ต้องตกใจ

ขณะที่คุณรินกำลังปฏิบัติภาวนานามรูปอยู่ สติสัมปชัญญะสมาธิเป็นต้นตื่นตัว คือเราตั้งใจกำหนดรู้อารมณ์

ขณะปัจจุบันอยู่ ก็ไม่มีนิมิตแทรก กิเลสเข้าแทรกไม่ได้ ก็เป็นธรรมดาอีกครับ

พิจารณาทำความเข้าใจข้อความต่อไปนี้ น่าจะเข้าใจหลักศาสนาและแนวการปฏิบัติธรรมมากขึ้น

มัชฌิมาปฏิปทา กับ มัชเฌนธรรมเทศนา


พระพุทธศาสนาสอนความเป็นกลางในทางปฏิบัติ ที่เรียกว่า มัชฌิมาปฏิปทา

ส่วนในแง่ของความจริง หรือทรรศนะเกี่ยวกับสัจธรรมก็เป็นกลางอีกเหมือนกัน

พระพุทธเจ้าแสดงธรรมเป็นกลางๆ เรียกว่า มัชเฌนธรรมเทศนา หรือ มัชเฌนเทศนา

ตกลงว่าในพระพุทธศาสนานี้ ไม่ว่าจะในแง่ของการปฏิบัติ หรือในแง่ของความคิดเกี่ยวกับสัจธรรมก็ตาม

เป็นสายกลางทั้งหมด คือ เป็น มัชฌิมาปฏิปทาอย่างหนึ่ง และเป็นมัชเฌนธรรมเทศนาอย่างหนึ่ง

หลักการนี้ อาจเปรียบกับการยิงลูกศร ลูกศรที่ยิงไปไม่ถูกเป้าก็จะอยู่ข้างๆ ข้างโน้นบ้าง ข้างนี้บ้าง

คือมันไม่พอดี ไม่ตรงกลาง

ส่วนลูกศร ที่ยิงตรงกับจุดเป้าพอดีนั้นก็เป็นอันกลาง จึงเรียกว่า สายกลาง

สายกลางก็ คือ พอดีตรงความจริงที่จะให้เข้าถึงจุดหมาย(ความดับทุกข์)และเท่ากันพอดีกับความจริง

ที่เป็นสัจธรรม



พระพุทธเจ้านั้น ก่อนตรัสรู้ได้ทรงไปศึกษาในสำนักความคิดเห็นเกี่ยวกับสัจธรรม และทดลองข้อปฏิบัติต่างๆ

เพื่อจะให้เข้าถึงจุดหมาย พระองค์ใช้เวลาไปในการทดลองนี้นานถึง ๖ ปี แล้วก็ได้เห็นว่าที่ปฏิบัติกันอยู่นั้น

มักจะไปเอียงสุดเสียทั้งสิ้น

ในที่สุด พระองค์จึงทรงค้นพบทางสายกลางขึ้นมา เป็นมัชฌิมาปฏิปทา และทรงแสดงหลักธรรมที่เป็นกลาง

คือ มัชเฌนธรรมเทศนา

มัชฌิมาปฏิปทา ได้แก่ มรรคมีองค์ ๘ ซึ่งเป็นข้อปฏิบัติกลางๆ ไม่ตึงเกินไป ไม่หย่อนเกินไป

ไม่เอียงออกไปข้างโน้น ไม่เอียงออกไปข้างนี้ พอดีที่จะนำไปสู่จุดหมายแห่ความมีชีวิตที่ดีงาม

ส่วนมัชเฌนธรรมเทศนา ก็ได้แก่ หลักธรรมที่เรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท หรือ เรียกว่า

อิทัปปัจจยตาปฏิจจสมุปบาทซึ่งเป็นหลักธรรมที่แสดงความจริงเป็นกลางๆ ตามเหตุปัจจัย

หรือเป็นกลางอยู่ตามสภาวะของมัน ไม่เอาใจใคร ไม่ขึ้นกับใคร ไม่เป็นไปตามความปรารถนา

ของใครๆ

แต่พอดีกับความเป็นจริง ที่ว่าสิ่งทั้งหลายนั้นอิงอาศัยซึ่งกันและกัน เป็นไปตามเหตุปัจจัย

เหตุปัจจัยทำให้ผลเกิดขึ้น ผลจะเป็นอย่างไร ก็เป็นไปตามเหตุปัจจัยนั้น

สิ่งทั้งหลายมีความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน มิใช่ดำรงอยู่โดยลำพังตัวมันเอง อย่างนี้เป็นอันเรียกว่า

หลักสายกลาง

เป็นอันว่า หลักพระพุทธศาสนานั้นเป็นสายกลาง ทั้งในทางปฏิบัติและในทางความคิด มีมัชฌิมาปฏิปทา

และมัชเฌนธรรมเทศนา




อีกอย่างหนึ่ง สายกลางนั้นมีความหมายว่าพอดีนั่นเอง ตรงกับที่เรานิยมใช้กันในปัจจุบันว่า ดุลยภาพ

หรือสมดุล ในพระพุทธศาสนานั้นข้อปฏิบัติต่างๆ มักจะมีลักษณะอย่างนี้ คือมีความพอดีหรือความสมดุล

ระบบดังกล่าวซึ่งเป็นข้อปฏิบัติทั้งหมดในพระพุทธศาสนาเราเรียกว่า มัชฌิมาปฏิปทา แปลว่า

ข้อปฏิบัติที่พอดี ก็เป็นลักษณะที่มีดุลยภาพหรือสมดุลอย่างหนึ่ง

แต่เป็นความพอดีของระบบทั้งหมด หรือ ความพอดีในองค์รวม


ทีนี้ในการปฏิบัติ แม้แต่ที่เป็นรายละเอียดปลีกย่อยลงมา ก็มีความสมดุลหรือดุลยภาพนี้อยู่เรื่อย

เหมือนกัน เช่น ในการที่จะเข้าถึงจุดหมายของพระพุทธศาสนา เราจะต้องปฏิบัติหลักธรรมย่อยๆ

หลายอย่าง

หลักธรรมหรือข้อปฏิบัติต่างๆ เหล่านี้จะต้องกลมกลืนพอดีกันจึงจะได้ผลสำเร็จ

ถ้าข้อปฏิบัติเล็กๆน้อยๆนั้นไม่สมดุลกัน ไม่พอดีกัน ก็จะเกิดความขัดแย้งหรือความบกพร่อง

ความขาดความเกิน ความเขวออกนอกทาง แล้วก็จะปฏิบัติไม่สำเร็จ


เรื่องที่ท่านเน้นบ่อยๆ ก็คือ อินทรีย์ ๕ ซึ่งสำหรับผู้ปฏิบัติธรรมจะมีการเน้นว่าต้องมีสมตา

สมตา ก็คือสมดุลหรือความพอดีกันระหว่างองค์ประกอบที่เรียกว่าอินทรีย์ ๕ คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ

ปัญญา

ธรรม ๕ อย่างนี้ต้องมีสมตา มีความสมดุลพอดีกัน

ศรัทธาต้องพอดีกับปัญญา ถ้าศรัทธาแรงไปก็เชื่อง่าย งมงาย

ปัญญามากไป ไม่มีศรัทธามาช่วยดุลให้ก็อาจจะเป็นคนที่รู้จับจด หรือไม่ก็ขี้สงสัยคิดฟุ้งไปหมด

เห็นอะไรก็ชิงปฏิเสธก่อน ไม่รู้จักจับอะไรให้ลึกลงไป

ระหว่างวิริยะกับสมาธิ ถ้าวิริยะคือความเพียรมากไป สมาธิน้อย ก็จะกลายเป็นเครียด พลุ่งพล่าน

หรือฟุ้งซ่าน

ถ้าความเพียรน้อย สมาธิมาก เพลินสบาย ก็ติดในสมาธิ อาจจะทำให้เกียจคร้านไปก็ได้

สวัสดีค่ะ คุณกรัชกาย

ต้องกราบขอโทษนะคะที่หายไปนาน
(เพราะไปอย่างกะทันหัน และไม่ทราบว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่ค่ะ)

สวัสดีค่ะ คณริน ศิษย์พี่ หายไปนาน สบายดีนะคะ
ทางโน้นอากาศเป็นไงคะ กรุงเทพฯ ร้อนค่ะ ไม่ยักกะเย็นอย่างใครๆว่า

ดูทีวีว่าแถวๆ ปายกำลังสบาย....13 องศา ใครไปช่วงนี้คงจะมีความสุข

สวัสดีค่ะ คุณ Bwitch

ตอนนี้สบายดีค่ะ หวังว่าคุณคงสบายดีนะคะ
ที่นี่ตอนเช้าอากาศเย็น สายหน่อยก็เริ่มร้อน อากาศเย็นอีกทีก็ตอนค่ำๆ น่ะค่ะ
ที่นี่คงไม่ถึง 13 องศาเท่ากับปายมั้งคะ 13 องศาคงหนาวกำลังดี





คุณอย่าเรียกแบบนี้เลยค่ะ เดาว่าเป็นเพราะฝึกปฏิบัติธรรมก่อนคุณ คุณเลยเรียกแบบนี้
แต่ความจริงก็ก่อนหน้าอยู่ไม่เท่าไหร่เอง และหนูว่าหนูอายุน้อยกว่าคุณนะคะ
คุณคงอายุใกล้เคียงกับคุณกรัชกาย (เดาจากแนวเพลงที่มักจะโพสต์ค่ะ )



หายไปนานแล้วกลับเข้ามานี่รู้สึกขัดๆ เขินๆ ชอบกลค่ะ

สวัสดีขอรับคุณริน

ยังปฏิบัติกรรมฐานเท่าที่โอกาสอำนวยใช่ไหมครับ

แล้วตอนนี้คุณเดินจงกรมระยะไหนอยู่ครับ

ด้วยเหตุผลนี้แหล่ะค่ะ อย่ากังวลใจไปเรย

เรื่องเกิดก่อนเกิดทีหลัง บางทีตัวเลขก็ไม่ได้บอกอะไรนะคะ

คุณรินปฏิบัติก่อนหน้าไม่เท่าไหร่ แต่ก้าวหน้าไปไกลแล้วนะคะ

ไม่ทราบมีผลดีต่อการเรียนเป็นอย่างไรบ้างคะ.............

ยังปฏิบัติอยู่ค่ะ
เดินระยะที่ 5 กับระยะที่ 6 ค่ะ มีง่วงระหว่างเดินกับนั่งประมาณ 2-3 ครั้ง แต่ไม่ได้ง่วงหนักเหมือนเมื่อก่อน บางครั้งก็ไม่แน่ใจว่าง่วงหรือเปล่านะคะ เพราะอยู่ๆ ก็หาว

เวลาเดินจงกรมจะรู้สึกแน่นหน้าอก (แผ่นอก) เหมือนมีอะไรมาอัดกันอยู่ที่อก พอตอนนั่งก็แน่นขึ้นๆ อีก
แต่ไม่อึดอัดนะคะ หรือจะเป็นเพราะยังแน่นไม่ถึงที่สุด เมื่อก่อนก็เป็นนะคะ (แต่ไม่เคยเล่าเลย เพราะคิดว่าไม่เป็นไร) แต่แค่แน่นเป็นจุดอยู่กลางแผ่นอก แต่เดี๋ยวนี้ขายไปทั้งแผ่นอก

อีกอย่างหนึ่งก็คือบางช่วงของการนั่งจะหายใจเร็วและแรง และมีนิมิตว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนที่ขึ้นลง จากช้าแล้วเร็วขึ้นเหมือนอย่างที่เคยเป็นตอนฝึกปฏิบัติได้ประมาณเดือนกว่าๆ ค่ะ สภาวธรรมนี้หมายความว่าการปฏิบัติถอยหลังหรือคะ

ตอบเกินคำถามเพราะสงสัยจริงๆ ค่ะ

คาดว่าจานป้อ อาจจะกำลังปวดหัว...
เพราะ ไม่ว่าจานป้อจะโผล่ไปทางไหน
ก็ดูเหมือนลูก(ปร)สิต สองตัวจะมาแอบชะโงกตามแจมด้วยทุกงาน...
ก็กลัว จานป้อลืมดื่มน้ำข้าวกล้องงอก...หง่ะ



ก็ ไบกอน...ตามมาให้กำลังใจ... คุณริน...หง่ะ... จานป้อ...
แต่งานนี้ ไบกอน จะไม่ซน ไม่กวน เพราะจะปล่อยให้จานป้อดูแลคุณริน...อย่างเต็มที่...

ถ้าไบกอน รู้สึกแสบ ๆ คัน ๆ มดกัดในขณะทำสมาธิเมื่อไร ไบกอนจะตั้งกระทู้ถามเอง
...
งานนี้ มาให้กำลังใจ...คุณริน...เจ้าค่ะ...

...ใครหรอ (ปร)สิต...ฮริ ฮริ..

ก็จะบอกว่า ลูกศิษย์ งัย
ก็เห็นคุณแม่มดเรียกคุณริน ศิษย์พี่

ก็เราเห็นว่าจานป้อ ไม่ได้ชอบเป็นอาจารย์ ก็เลยหลีกเลี่ยงการใช้คำว่า ลูกศิษย์ งัย..
ก็เลย เป็น ลูก(ปร)สิต... ง่ะ...

ทำไม...เร๋อออ รึว่าเราใช้คำอุบาทว์...เกินไป....

จับความตั้งแต่วันแรกที่เราปฏิบัติกรรมฐาน จนถึงลมหายใจสุดท้าย

เราจะทำอะไร อยู่ที่ไหน เวลาใด

แล้วๆ รู้สึกยังไงทั้งทางกายทางใจ เช่น หาว เ มื่อย เหนื่อย อึดอัด ถูกใจไม่ถูกใจ ฯลฯ

ให้กำหนดตามที่มันเป็นด้วย

ไม่พึงปล่อยอาการนั้นๆ ผ่านไปเฉยๆ แบบเลื่อนลอยๆ โดยไม่กำหนดเสียก่อน





กรัชกายจะย้ำเสมอๆว่า จงกรมระยะสูง 4-6 สมาธิเกิดเร็ว (สมาธินทรีย์) อาการดังว่าบ่ง

สมาธิล้ำองค์ธรรมอื่นไป (แต่ไม่เสียครับ แต่จะรู้สึกไม่ค่อยโปร่ง)

อย่างนั้น เราก็เดินจงกรมระยะต่ำๆ 1-3 หรือ เดินรวบ จาก 1-6 เลย

พลิกแพลงได้เอง โดยสังเกตอาการที่เกิดทั้งทางกายทางใจนั่นเอง




คุณรินปล่อยไปเฉยๆ (เพราะคิดว่าไม่เป็นไร) ไม่กำหนด แน่นหนอๆๆ เสียตั้งแต่แรกเริ่ม

เมื่อไม่กำหนดตามที่มันเป็น หรือ ตามที่กายกับใจมันเป็นของมัน จิตจึงยึดอาการนั้น

ปล่อยไว้นานก็ยิ่งยึดยิ่งขยาย แล้วจะแก้ยาก

ไม่ต้องตกใจ กำหนดตามอาการ แน่นหนอๆๆเสีย รู้สึกตอนไหน กำหนดตอนนั้น จะเดินหรือนั่ง หรือทำ

อะไรที่ไหนก็ตาม




ไม่ถอยหรอกครับ ถ้าเรากำหนดก็จะเดินหน้าเรื่อยๆ สภาวะก็จะละเอียดๆ ขึ้นเรื่อยๆ ลึกลงๆเรื่อยๆ

กำหนดทุกสภาวะครับ กำหนดแล้วๆกัน





ต่อไปไม่ควรเก็บความสงสัยสิ่งที่เป็นที่เกิดจากการภาวนาไว้อีกนะครับ

.................

อืม...อุบาทว์หรอ เราว่าก็พอประมาณนะ ฮริ ฮริ น่ารักดี เพื่อน(ปร)สิต
ไปฟังเพลงกันเหอะ เพื่อน(ปร)สิต ไป ไปกัน

viewtopic.php?f=27&t=26762&p=162718#p162718

เห็นคำตอบตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้วนะคะ แต่อนุโมทนาไม่ได้เพราะเน็ตหลุดบ่อย เมื่อวานก็เข้าไม่ได้เลยค่ะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมช่วงนี้เน็ตถึงหลุดบ่อย และจะเป็นอย่างงี้อีกนานไหม