ตัณหา

-ความอยากได้สิ่งเสพเสวยที่อำนวยสุขเวทนา อยากในภาวะมั่นคงถาวรของอัตตา

อยากให้อัตตาพราก ขาดหาย สูญสิ้นไปจากภาวะที่ไม่ปรารถนา

ตัณหา

-มีอัตตาเป็นศูนย์กลาง จะเอาเข้ามา

-มุ่งหาสุขเวทนาหรือสิ่งพะนอตน

-มืดหรือไม่คำนึงถึงความรู้ความเข้าใจคุณโทษ เป็นต้น ของสิ่งนั้นๆ

-เป็นเงื่อนไขกับการกระทำ ไม่ต้องการกระทำ

-ผลประโยชน์ตอบแทนเป็นตัวกำหนดการกระทำ


อาการ-ผลต่อจิต

ตัณหา

-กระวนกระวาย เร่าร้อน ไม่ส่งเสริมสมาธิ เช่น ชอบใจ อยากได้อยากเอาอะไรแล้ว

จิตคิดพล่านปั่นป่วนไป

-ความข้องคับใจ ทุกข์ต่างๆ โรคทางจิต


วิธีปฏิบัติ


ตัณหา

๑. นัยตรง: พึงละด้วยถอนขาด

-เกิดที่ไหน ดับหรือละที่นั่น

-ควบคุมโดยเพิ่มปัญญาและฉันทะ


๒. อุบาย: อาศัยตัณหาละตัณหา

-ให้ตัณหาเป็นปัจจัยแก่ฉันทะ (หนุนฉันทะ)


ฉันทะ

-พึงกระทำ คือ สร้างขึ้นและปฏิบัติตาม

-ระงับด้วยการกระทำให้สำเร็จตามนั้น

อยาก...พ้นทุกข์

ก็จึงเป็น ตัณหา ฉะนี้แล อาการน่าเป็นห่วงมั้ยคะจารย์
สงสัยจะเป็นโรคซึมเศร้านิดๆ นะคะ (โรคทางจิต ก็ได้ เอ๊า ยอมรับ)
ยังไม่ถึงขนาดคุยคนเดียว หรือ หัวเราะไป ร้องไห้ไปนะคะจารย์ (นั่นบร้าแล้ว!

:b1: จารย์คะ...มีคำถาม

ดิฉันยังไม่ได้ปฏิบัติเป็นกิจจะลักษณะเลย เห็นแต่ตัวอย่างที่ยกมาล้วนแล้วแต่น่า

จารย์มีตัวอย่างเคสที่ บ้างมั้ยคะ

สงสัยอ่ะค่ะ ....ว่าจะเจอกะัตัวเองบ้างมั้ย..........

ปล. มีคนนั่งภาวนา(ว่า....ไป-กลับ) ประมาณ 2 ชั่วโมงทุกวัน ทั้งที่ไม่เคยได้เรียนจากครูจารย์
แล้วได้ไปฟังพระอรหันต์ท่านเทศน์โปรดเทวดาที่เทวสภา (พระจุฬามณีเจดีย์สถาน)
เรียกว่าไรคะจารย์....(จริงนะคะ เค้าไม่ได้โม้ ไม่มีเหตุผลที่จะโกหกกัน)

ดูอารมณ์ความรู้สึกแม่มดแล้ว อด ไม่ได้ ชอบอะไรที่โลดโผนโจนทะยาน

เอ้า จัดให้ถ้าอยากไปไหว้จุฬามณี


วันรุ่งขึ้น พอเริ่มลงมือฝึก หลวงพี่...ท่านก็บอกว่า เมื่อวานนี้ที่ไปกันไม่ได้ เพราะหลายคนใส่กระดาษคาถา
นะโมพุทธายะ ผิดด้านเอาด้านที่มีอักษรกลับหัวลง วันนี้ให้เปลี่ยนเสียใหม่

ข้าพเจ้าเลยรีบเช็คเผื่อเราจะเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น แต่ก็พบว่าเมื่อวานนี้ใส่ถูกแล้ว ก็ยังไปไม่ได้ ชักจะใจเสียอีกแล้ว
เริ่มภาวนาไปเรื่อย ๆ
ได้ก็ช่าง เราก็นั่งของเราไปเรื่อย ๆ นั่งหลับตาไป ก็ได้ยินเสียงคนโน้นล้มคนนี้ร้อง มีผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งร้องไห้โหยหวนอยู่ใกล้ ๆ ข้าพเจ้าเสียด้วย แต่ก็ภาวนาไปเรื่อย ๆ ไม่สนใจว่าใครจะล้มใครจะลุก

พอสักพักจิตสงบ ข้าพเจ้านึกถึงหลวงพ่อ...ขอให้ท่านมารับไปนิพพานด้วยเถิด ภาวนาต่อสักครู่ก็มีแสงสว่างวาบมาตรงหน้า ตัวของข้าพเจ้าเริ่มสั่นโคลงไปโคลงมา

ข้าพเจ้ารีบเอาจิตพุ่งตามแสงสว่างนั้นไป ใจก็นึกถึงหลวงพ่อแล้วก็มีภาพหลวงพ่อ...อยู่ตรงหน้า ท่านองค์ใหญ่มากมาปรากฏองค์แบบห่มจีวร ถือไม้เท้า ท่านยิ้มด้วย ซึ่งทำให้ข้าพเจ้าปลื้มปีติมาก
แล้วก้มลงกราบท่าน

พยายามรวบรวมกำลังใจทั้งหมดพุ่งไปหาท่าน ตัวที่กำลังสั่นผับ ๆ ก็ยิ่งสั่นแรงขึ้น รู้สึกว่ามันตื้อ ๆ แต่บางทีก็เบาหวิวเหมือนจะลอยขึ้นจากพื้น

ข้าพเจ้าจับภาพหลวงพ่อยิ้มให้อยู่อย่างนั้นสักพัก แล้วคุณ...ครูฝึกก็เข้ามาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง

ก็ตอบว่า เห็นภาพองค์หลวงพ่ออยู่ตรงหน้า ใจก็นึกว่า ตายเป็นตายไม่ห่วงร่างกาย จะเต้นจะล้มอย่างไรก็เชิญตามสบาย ตอนนี้หลวงพ่อท่านมารับแล้ว ลูกขอไปอยู่พระนิพพานกับหลวงพ่อด้วยเถิด
พอนึกเสร็จปุ๊บ ภาพหลวงพ่อตรงหน้าก็เปลี่ยนใหม่ภายในอึดใจเดียว คราวนี้ท่านทรงชุดพระนิพพานสว่างจ้าจนน้ำตาไหล สว่างเหมือนดวงอาทิตย์หลาย ๆ ดวงมารวมกันตรงหน้า จิตตอนนั้นเป็นสุขมาก ทั้ง ๆ ที่สว่างมากขนาดนั้น แต่กลับไม่ร้อน และมีความอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก
เห็นหลวงพ่อท่านทรงชุดพระนิพพานใสสว่างเป็นประกายเพชร สวยสดงดงามเหลือเกินจนอยากที่จะหยุดนั่งอยู่ตรงนั้นตลอด

ครูฝึกถามว่าคราวนี้อยากไปไหน

ข้าพเจ้าตอบว่า อยากไปพระจุฬามณีเจดียสถานไปกราบองค์สมเด็จ
พอนึกเสร็จปุ๊บก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าพระจุฬามณีเรียบร้อยแล้ว แต่การมาคราวนี้สว่างไสว และสวยงามกว่าทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเคยเห็น สว่างเป็นแก้วผสมเพชรแวววาวไปหมด

ก้มลงมองดูตัวเอง ก็พบว่าแต่งตัวสวยไม่เบา ผิวเนื้อของข้าพเจ้าเป็นเหมือนผิวเนื้อคนและผสมแก้วด้วย แต่ไม่สว่างเป็นแก้วเหมือนของเทวดา นางฟ้า บนศีรษะใส่ชฎายอดแหลม เสื้อปักเพชรทั้งหมด ระยิบระยับ โจงกระเบนก็เป็นเพชร ที่นิ้วมีแหวนเพชรเม็ดโต ๆ ใส่หมดทั้งสิบนิ้วสวยงาม

เลยเผลอนึกไปว่า ถ้าในเมืองมนุษย์เรามีแหวนมากอย่างนี้ก็จะดี

นึกได้นิดเดียวกำลังจิตชักจะตก รีบตัดสินใจใหม่ พอเข้าไปข้างในพระจุฬามณีจะมีแท่นอยู่แท่นหนึ่ง ตอนนี้กำลังใจไม่ค่อยดี เลยไม่เห็นรายละเอียด แต่รู้ว่าสว่างมากที่สุด จิตตอนนั้นบอกว่าเป็นที่ประทับขององค์สมเด็จ

ข้าพเจ้าก็ก้มลงกราบ พร้อมกันนั้นก็กราบพระอรหันต์ พรหม และเทวดา นางฟ้าที่ประทับ ณ ที่นั้นทั้งหมด ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนองค์สมเด็จท่านเอาพระหัตถ์มาลูบที่ศีรษะ

มันก็แปลกที่เรายังใส่ชฎา แต่พอท่านเอาพระหัตถ์มาลูบ ทำไมเรารู้สึกได้
ครูฝึกถามว่า ท่านประทานโอวาทว่าอย่างไรได้ยินไหม
ข้าพเจ้ารับสัมผัสได้....


http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=17297

จารย์คะ..พอกำหนดรู้อย่างนั้นแล้ว...ยังอยากรู้อีก อีก และอีก ได้ป่าวคะ

ก็คนมันอยากรู้ไงคะ...ว่าเอ๊...ยังไงกันนี่... แล้วจะยังไงต่อไปละนี่
พอได้รู้ครั้งหนึ่งแล้ว...ก็ยิ่งทำให้ แน่ใจในเรื่องการเวียนว่ายในวัฏฏะค่ะจารย์ ฮือๆๆๆๆ
ตกลงเราเป็น...จริงๆ หรือนี่ ฮือๆๆๆๆ


....เมื่อคิดแล้วเห็นว่า ตนเอง เมื่อชาติที่แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เกิดเป็นนั่นเป็นนี่ จริงๆ ก็คิดไป

...แต่คิดแล้ว ปวดหัวคิดไม่ออก แล้วจะคิดต่อให้ฟุ้งซ่านทำไม

การคิดนึกเรื่องการเวียนตายเวียนเกิดของตนนี่ล่ะ เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ตนมีส่วนแห่งความเป็นบ้า

...นึกออกไหมว่า เมื่อวาน-วานซืน...เรากินข้าวไปกี่คำ กินกับอะไรบ้าง นึกออกไหม

แล้วจะนั่งปั่นคิดเรื่องอดีตชาติเราเกิดเป็นอะไร ให้ปวดหัวทำไม นึกถึงปัจจุบันอารมณ์มิดีกว่าหรืออาจทำให้

พ้นทุกข์ด้วย

ดิฉันเห็นตัวเองอยู่ในที่ๆ ไม่เคยเห็น ไม่เคยอยู่มาก่อน
แต่เวลานั้น (ในฝัน) รู้สึกว่าคุ้นเคย รู้อีกว่า...
สงสัยจะเล่ามากไปแระ ....พอก่อน

หากินทางฝันหรอ

ฝันแล้ว ตืนมาคิดต่ออีกปะ

ฝันอะไรแปลกๆ คิดต่ออีกวันไม่จบว่า เออ...ที่ฝันนั่นที่ไหน เราไม่เคยไป เป็นลางบอกอะไรไหม

ฯลฯ

ฝันๆบ่อยๆก็กินยาระบายถ่ายท้องสะบ้าง บางทีอาหารตกค้างเป็นพิษ 555

เป็นเรื่องเป็นราวก็ได้....

ขณะนั่งสมาธิ บริกรรม พุทโธ

ไม่เคยเห็นลำแสง

ไม่เคยรู้สึกตัวเย็นวาบ

แต่...รู้สึกว่าเบา ไร้ตัวตน

รู้สึกเหมือนซ้อนเข้าไปอยู่ในตัวเองค่ะ

ทั้งๆ ที่หลับตา แต่เห็น(รู้)ว่ารอบๆ ตัวมีแสงสว่างมากๆ สีขาว สว่างเย็น ไม่แสบตา

ได้ยินคนรอบๆ ตัวคุยกัน ชัดเจน แต่ไม่ได้ใส่ใจลักษณะแบบที่วิปัสนาจารย์ท่านว่าไว้

รู้สักแต่ว่ารู้ ได้ยินสักแต่ว่าได้ิยิน แต่ยังไ่ม่เคยเห็นอะไรสักที (ดีแล้วที่ไม่เคยเห็น)

ย้ายมาคุยต่อกระทู้นี้นะคะจารย์....เกรงใจ จขกท ทั้งศิษย์พี่ และศิษย์เพื่อนค่ะ