แบบที่ ๑. ก็คือ ความเป็นผู้อยู่ด้วยความประมาท

แบบที่ ๒. และ แบบที่ ๓. คือ ความเป็นอยู่โดยไม่ประมาท หรือเป็นอยู่ด้วยอัปปมาท

แต่ความ ไม่ประมาทในแบบที่ ๒ เป็นอัปปมาทที่อาศัยกิเลส จึงเจือปนด้วยความทุกข์


ส่วนความไม่ประมาท ในแบบที่ ๓. เป็นอัปปมาทที่เกิดพร้อมด้วยปัญญา จึงปราศจาก

ปมปัญหา ไม่มีความทุกข์ในจิตใจ เป็นความไม่ประมาท ที่ถูกต้องสมบูรณ์

ซึ่งพระอรหันต์เท่านั้นจะบำเพ็ญได้อย่างเต็มความหมาย

ส่วนปุถุชนจะบำเพ็ญความไม่ประมาทได้ดีแค่ไหน ก็สุดแต่ว่าจะใช้ปัญญา (ตามแบบที่ ๓.) ได้มาก

และถูกบีบคั้น ด้วยความกลัวและความเร่าร้อนกระวนกระวาย (ตามแบบที่ ๒.) น้อยลงเพียงใด

มนุษย์เป็นยอดแห่งสัตว์ที่ฝึกได้ เรียกอย่างสมัยใหม่ว่า มีศักยภาพสูง สามารถฝึกได้ทั้งทางกาย

ทางจิต และทางปัญญา ให้วิเศษ ทำอะไรๆ ได้ประณีตวิจิตรพิสดาร แสนอัศจรรย์ อย่างแทบไม่น่า

เป็นไปได้

การมัวเพลินหวังผลจากฤทธานุภาพและเทวานุภาพบันดาล ก็คือการตกอยู่ในความประมาท ละเลยปล่อยให้

ศักยภาพของตนสูญไปเสียเปล่า และจะไม่รู้จักเติบโตในอริยมรรค

ส่วนผู้ใดไม่ประมาทไม่รีรอ เร่งฝึกฝนตนไม่หยุดยั้ง

ผู้นั้นแหละจะได้ทั้งอิทธิฤทธิ์และเทวฤทธิ์ และจะบรรลุสิ่งเลิศล้ำ ที่ทั้งฤทธานุภาพและเทวานุภาพ

ไม่อาจ อำนวยให้ได้.

รับทราบค่ะ จารย์

ที่โพสต์ช่วงหลังๆล่วงเลยการสนทนากับแม่มดไปแล้ว อย่างหนึ่ง

อีกอย่างหนึ่ง การแผ่เมตา ฯลฯ ไม่อยู่ในเงื่อนไขอิทธิปาฏิหาริย์

แม่มดไม่ต้องเข้ามาโพสต์แล้วก็ได้ กรัชกายจะนำข้อคิดข้อความสั้นๆลงแทรกๆไว้สักนิดหน่อย

....จารย์คะ ปัดฝุ่นหน่อยดีมั้ยคะ (แหม..เกือบหากระทู้ตัวเองไม่เจอ)

เหมือนเดิมเลยยย...ทำไงดีคะ

พยายามมาตั้ง 11 เดือนแ้ล้ว หมายความว่าดิฉ้ันเป็นมนุษย์ที่ไม่มีศักยภาพใช่มั้ยคะ

ดิฉันมาตรงนี้ ก็ตั้งใจจะใช้ธรรมะเป็นยาบำบัด (พยายามเท่าไร ก็กลับไปที่เก่าค่ะจารย์ )

ก็ตามรู้ ตามดูอยู่ทุกวัน (อาจไม่ทุกขณะจิต แต่เมื่อเผลอก็ตามตะครุบได้ทัน)

อะไรที่เป็นกุศล ดิฉันพยายามทำหมด ที่ทำได้สม่ำเสมอคือ ทำบุญ สวดมนต์ภาวนา

นี่ ดิฉันต้องยอมรับวิบากกรรมเหรอคะจารย์
(สิ่งที่กลัวมากที่สุดตอนนี้คือหากต้องตายในขณะจิตใจเศร้าหมอง
เดาไม่ถูกเลยว่าจะไปต่อ ณ ภพภูมิใด กลัววววมากๆๆๆ ค่ะจารย์)

อยากหาย ค่ะ..จารย์ (ดิฉันจะบาปมากมั้ยคะเนี่ย...ไม่เชื่อฟังพระพุทธองค์) เฮ้อ...

จารย์พิจารณาอาการดิฉันสิคะ

แล้วจะโทษใครดีหนอ..........(ป่านนี้แล้ววววววววว)

จาขาดจัย... ไม่ขำนะคะ ป่าวล้อเ่ล่ง!!!

ขอมาตามดู และคอยให้กำลังใจคุณด้วยคนได้รึเปล่าคะ...

แบบว่าก็กำลังทบทวนการปรับขบวน...คะ...

และเราเองก็รู้สึกว่าคุณเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่น่ารัก....

ทั้ง ๆ ที่เหมือนจะไม่ค่อยได้คุยกัน ได้แต่เฝ้ามองคุณร่าเริง

และก็รู้สึกว่า เหมือนเรานั้นรู้จักกันมาแสนนานนนนน.... อุ อุ...

...

ซู่ ซู่ ..... ให้กำลังใจค่ะ ซู่ ซู่

ขออนุญาตนำมาแปะตรงนี้ เพื่อเอาไว้พิจารณาอีกหลายๆ เที่ยวค่ะจารย์ กลัวจะลืม
ดิฉันจะหมั่นเตือนตัวเอง....พระพุทธองค์ใช้เวลาตั้ง 6 ปี ...แล้วดิฉันเป็นใครๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สาธุค่ะ

ตั้งข้อสังเกต ผู้จะฝึกจิตเจริญใจได้ง่าย จิตจะเชื่องได้โดยง่าย ส่วนมากเขาเริ่มฝึกกันตั้งแต่เด็กโน่น

การจะเอาให้ได้ให้เป็นปุ๊บปั๊บ กันเมื่ออายุมากแล้วก็ยากไปตามวัย ตามประสบการณ์ชีวิต

ส่วนมากในนี้ เริ่มหันเข้าหาธรรมะระลึกถึงธรรมคำสอนเอาก็ต่อเมื่อมีทุกข์ทับถมชีวิตขนาดหนักแล้ว

ขออนุโมทนา สำหรับกำลังใจค่ะจารย์ และคุณเอรากอน
คงต้องแล้วแต่วาสนาที่ได้สะสมมาก่อนเก่า

สิ่งที่ดิฉันได้ตระหนักมาตลอดตั้งแต่เข้ามาที่ลานแห่งนี้
คือทุกสิ่งอยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์...
ได้เฝ้าดูมันเกิดขึ้น..ตั้งอยู่..แล้วดับไป นับครั้งไม่ถ้วนแล้วค่ะ
เบื่อแล้วววววววววววว

ที่แวะวนเวียนไปกระทู้นู้น กระทู้นี้ (ตามประสาลิงๆ) ก็แค่หลบหลีกไปได้ชั่วประเดี๋ยวประด๋าว
.........แต่จริงๆ ลิงตัวนี้ไม่เคยจะหนีหายไปไหน.........

ขั้นเบื่อนี่ยังไม่ปลอดภัย แม่มดพึงพัฒนาจิต (กำหนดความคิด ดังที่แนะนำ)

ให้เลยภาวะเบื่อไปอีกครับ พิจารณาบทความนี้



ตามปกติ ผู้เจริญปัญญาด้วยการพิจารณาไตรลักษณ์ จะพัฒนาความเข้าใจ ต่อโลกและชีวิต

ให้เข้มคมชัดเจนยิ่งขึ้น พร้อมกับมีความเปลี่ยนแปลงทางด้านสภาพจิต เป็นขั้นตอนสำคัญ ๒ ขั้นตอน คือ

ขั้นตอนที่ ๑

เมื่อเกิดความรู้เท่าทันสังขาร มองเห็นความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ และความไม่เป็นตัวตน

ชัดเจนขึ้นในระดับปานกลาง จะมีความรู้สึกทำนองเป็นปฏิกิริยาเกิดขึ้น คือรู้สึกในทางตรงข้าม

กับความรู้สึกที่เคยมีมาแต่เดิม

ก่อนนั้น เคยยึดติดหลงใหลในรูป รส กลิ่น เสียง เป็นต้น มัวเมา เพลิดเพลินอยู่กับสิ่งนั้น

คราวนี้ พอมองเห็นไตรลักษณ์เข้าแล้ว ความรู้สึกเปลี่ยนไป กลายเป็นรู้สึกเบื่อหน่าย รังเกียจ

อยากหนีไปเสียให้พ้น บางที ถึงกับรู้สึกเกลียดกลัว หรือ ขยะแขยง

นับว่าเป็นขั้นที่ความรู้สึกแรงกว่าความรู้

แม้ว่า จะเป็นขั้นตอนที่ปัญญายังไม่สมบูรณ์ และ ความรู้สึกยังเอนเอียง แต่ก็เป็นขั้นตอนที่สำคัญ

หรือ บางทีถึงกับจำเป็น ในขณะที่จะถอนตนให้หลุดออกไปได้จากความหลงใหล ยึดติด ซึ่งเป็นภาวะที่มีพลัง

แรงมาก เพื่อจะสามารถก้าวต่อไปสู่ภาวะที่สมบูรณ์ ในขั้นตอนที่ ๒ ต่อไป

ในทางตรงข้าม ถ้าหยุดอยู่เพียงขั้นนี้ ผลเสียจากความรู้สึกที่เอนเอียงก็จะเกิดขึ้นได้



ขั้นตอนที่ ๒

เมื่อความรู้เท่าทันนั้น พัฒนาต่อไป จนกลายเป็นความรู้เห็นตามความเป็นจริง

ปัญญาเจริญเข้าสู่ภาวะสมบูรณ์ เรียกว่า รู้เท่าทันธรรมดาอย่างแท้จริง

ความรู้สึกเบื่อหน่าย รังเกียจ และ อยากจะหนีให้พ้นไปเสียนั้น ก็จะหายไป

กลับรู้สึกเป็นกลาง ทั้งไม่หลงใหล ทั้งไม่หน่ายแสยง ไม่ติดใจ แต่ก็ไม่รังเกียจ

ไม่พัวพัน แต่ก็ไม่เหม็นเบื่อ

มีแต่ความรู้ชัดตามที่มันเป็น และความรู้สึกโปร่งโล่งเป็นอิสระ พร้อมด้วยท่าทีของการที่จะปฏิบัติต่อสิ่งนั้นๆ

ไปตามความสมควรแก่เหตุผล และตามเหตุปัจจัย

พัฒนาการ ทางจิตปัญญาขั้นนี้ ในระบบการปฏิบัติของวิปัสสนา

ท่านเรียกว่า สังขารุเปกขาญาณ เป็นขั้นตอนที่สำคัญและจำเป็น ในการที่จะเข้าถึงความรู้ ประจักษ์แจ้งสัจจะ

และความเป็นอิสระของจิตโดยสมบูรณ์




-สังขารุเปกขาญาณ ปัญญา หรือญาณ อันเป็นไปโดยความเป็นกลางต่อสังขาร