พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค
จันทนสูตรที่ ๕
[๒๖๐] จันทนเทวบุตร ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้ว ได้
กราบทูลพระผู้มีพระภาคด้วยคาถาว่า
บุคคลผู้ไม่เกียจคร้านทั้งกลางคืนและกลางวัน จะข้ามโอฆะ
ได้อย่างไรสิ ใครจะไม่จมในห้วงน้ำลึก อันไม่มีที่พึ่งพิง
ไม่มีที่ยึดเหนี่ยว ฯ
[๒๖๑] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
บุคคลผู้สมบูรณ์ด้วยศีล ในกาลทุกเมื่อ มีปัญญา มีใจ
ตั้งมั่นดีแล้ว ปรารภความเพียร มีตนส่งไปแล้ว ย่อมข้าม
โอฆะที่ข้ามได้ยาก เขาเว้นขาดแล้วจากกามสัญญา ล่วงรูป
สัญโญชน์ได้ มีภพเป็นที่เพลิดเพลินสิ้นไปแล้ว ย่อมไม่จม
ในห้วงน้ำลึก ฯ


อรรถกถา สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เทวปุตตสังยุต อนาถปิณฑิกวรรคที่ ๒
จันทนสูตรที่ ๕
อรรถกถาจันทนสูตรที่ ๕
พึงทราบวินิจฉัยในจันทนสูตรที่ ๕ ต่อไป :-
บทว่า อปฺปติฏฺเฐ อนาลมฺเพ ได้แก่ ไม่มีที่พึ่งในเบื้องต่ำ ไม่มีที่ยึดในเบื้องบน.
บทว่า สุสมาหิโต ได้แก่ ตั้งมั่นด้วยดีด้วยอัปปนาสมาธิบ้าง ด้วยอุปจารสมาธิบ้าง.
บทว่า ปหิตตฺโต แปลว่า มีตนส่งไปแล้ว
บทว่า นนฺทิภวปริกฺขีโณ แปลว่า สิ้นภพเป็นที่เพลิดเพลินแล้ว.
อภิสังขาร คือ กรรม ๓ [ปุญญาภิสังขาร อปุญญาภิสังขารและอเนญชาภิสังขาร] ชื่อว่าภพเป็นที่เพลิดเพลิน. ดังนั้น ในพระคาถานี้ สังโยชน์เบื้องต่ำ ๕ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงถือเอาด้วยศัพท์ว่า กามสัญญา. สังโยชน์เบื้องบน ๕ ทรงถือเอาด้วยศัพท์ว่า รูปสังโยชน์. อภิสังขารคือกรรม ๓ ทรงถือเอาด้วยศัพท์ว่า นันทิภพ.
ผู้ใดละสังโยชน์ ๑๐ และอภิสังขารคือกรรม ๓ ได้อย่างนี้ ผู้นั้นย่อมไม่จมลงในโอฆะใหญ่ที่ลึก.
อีกนัยหนึ่ง กามภพทรงถือเอาด้วยกามสัญญา รูปภพทรงถือเอาด้วยรูปสังโยชน์ อรูปภพทรงถือเอาด้วยศัพท์ทั้งสองนั้น อภิสังขารคือกรรม ๓ ทรงถือเอาด้วยนันทิภพ.
เพราะเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงทรงแสดงแม้ว่า ผู้ใดไม่มีสังขาร ๓ ในภพ ๓ อย่างนี้ ผู้นั้นย่อมไม่จมลงในห้วงน้ำลึก ดังนี้.

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๒
ขุททกนิกาย จูฬนิทเทส
อชิตมาณวกปัญหานิทเทส
ว่าด้วยปัญหาของท่านอชิตะ
[๙๕] ........... กามมี ๒ อย่างคือ วัตถุกาม ๑ กิเลสกาม ๑.

วัตถุกามเป็นไฉน?

รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ อันน่าพอใจ เครื่องลาด
เครื่องนุ่งห่ม ทาสี ทาส แพะ แกะ สุกร ช้าง โค ม้า ลา นา ที่ดิน เงิน ทอง บ้าน
นิคม ราชธานี แว่นแคว้น ชนบท ฉางข้าว เรือนคลัง วัตถุอันชวนให้กำหนัดอย่างใดอย่างหนึ่ง
ชื่อว่า วัตถุกาม

อีกอย่างหนึ่ง กามส่วนอดีต กามส่วนอนาคต กามส่วนปัจจุบัน กามภายใน
กามภายนอก กามทั้งภายในภายนอก กามเลว กามปานกลาง กามประณีต กามมีในอบาย
กามมีในมนุษย์ กามอันเป็นทิพย์ กามที่ปรากฏ กามที่นิรมิตเอง กามที่ผู้อื่นนิรมิต กามที่หวงแหน
กามที่ไม่หวงแหน กามที่ถือว่าของเรา กามที่ไม่ถือว่าของเรา กามาวจรธรรมแม้ทั้งปวง รูปาวจร-
*ธรรมแม้ทั้งปวง อรูปาวจรธรรมแม้ทั้งปวง
ธรรมอันเป็นวัตถุแห่งตัณหา ธรรมอันเป็นอารมณ์แห่งตัณหา ชื่อว่ากาม เพราะอรรถว่า เป็นที่ตั้งแห่งความใคร่ เพราะอรรถว่า เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด เพราะอรรถว่า เป็นที่ตั้งแห่งความมัวเมา เหล่านี้เรียกว่า วัตถุกาม.

กิเลสกามเป็นไฉน?
ฉันทะ ราคะ ฉันทราคะ สังกัปปะ ราคะ สังกัปปราคะ เป็นกาม
ความพอใจในกาม ความกำหนัดในกาม ความเพลิดเพลินในกาม ตัณหาในกาม เสน่หาในกาม
ความกระหายในกาม ความเร่าร้อนในกาม ความติดใจในกาม ความหลงในกาม ความพัวพัน
ในกาม ในกามทั้งหลาย กามโอฆะ กามโยคะ กามุปาทาน กามฉันทนิวรณ์.

ดูกรกาม เราได้เห็นรากเง่าของเจ้าแล้ว.
ดูกรกาม เจ้าเกิดเพราะความดำริถึง. เราจักไม่ดำริถึงเจ้าละ.
ดูกรกาม เจ้าจักไม่มีด้วยอาการอย่างนี้.
เหล่านี้เรียกว่า กิเลสกาม. ตัณหา ราคะ สาราคะ ฯลฯ อภิชฌา โลภะ อกุศลมูล
เรียกว่า ความติดใจ.
คำว่า ไม่ติดใจในกามทั้งหลาย ความว่า ไม่ติดใจ คือ ไม่พัวพัน เป็นผู้ไม่ติดใจ
ไม่ถึงความติดใจ ไม่หลงใหล ไม่พัวพัน ปราศจากความติดใจ สละความติดใจ คายความติดใจ
ปล่อยความติดใจ ละความติดใจ สลัดความติดใจ ปราศจากความกำหนัด สละความกำหนัด
คลายความกำหนัด ปล่อยความกำหนัด ละความกำหนัด สลัดความกำหนัด ในกิเลสกามทั้งหลาย
ในวัตถุกามทั้งหลาย เป็นผู้ไม่หิว ดับสนิท เย็นแล้ว เป็นผู้เสวยสุข มีตนอันประเสริฐอยู่
เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ไม่ติดใจในกามทั้งหลาย.

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗
ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต
๗. ปปัญจขยสูตร

[๑๕๓] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของ
ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี ใกล้พระนครสาวัตถี ก็สมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาค
ประทับนั่งพิจารณาการละส่วนสัญญาอันสหรคตด้วยธรรมเครื่องเนิ่นช้าของพระองค์
อยู่ ฯ
ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงทราบการละส่วนสัญญาอันสหรคตด้วย
ธรรมเครื่องเนิ่นช้าของพระองค์แล้ว ได้ทรงเปล่งอุทานนี้ในเวลานั้นว่า
ผู้ใดไม่มีกิเลสเครื่องให้เนิ่นช้าและความตั้งอยู่ (ในสงสาร)
ก้าวล่วงซึ่งที่ต่อ คือ ตัณหาทิฐิ และลิ่ม คือ อวิชชาได้ แม้
สัตว์โลกพร้อมทั้งเทวโลกย่อมไม่ดูหมิ่นผู้นั้น ผู้ไม่มีตัณหา
เป็นมุนี เที่ยวไปอยู่ ฯ

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑
ขุททกนิกาย มหานิทเทส
ตุวฏกสุตตนิทเทสที่ ๑๔

ว่าด้วยธรรมเครื่องเนิ่นช้า
[๗๐๕] คำว่า พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ภิกษุพึงกำจัดบาปธรรมทั้งปวง คือ กิเลส
ที่เป็นรากเง่าแห่งส่วนธรรมเครื่องเนิ่นช้า และอัสมิมานะ ด้วยปัญญา ความว่า ธรรมเครื่องเนิ่น
ช้านั่นแหละ ชื่อว่าส่วนแห่งธรรมเป็นเครื่องเนิ่นช้า ได้แก่ ส่วนแห่งธรรมเครื่องเนิ่นช้า คือ
ตัณหา และส่วนแห่งธรรมเครื่องเนิ่นช้า คือ ทิฏฐิ.

รากเง่าของธรรมเครื่องเนิ่นช้าคือตัณหาเป็นไฉน? อวิชชา อโยนิโสมนสิการ อัสมิ
มานะ อหิริกะ อโนตตัปปะ อุทธัจจะ นี้เป็นรากเง่าแห่งธรรมเครื่องเนิ่นช้าคือตัณหา.

รากเง่าแห่งธรรมเครื่องเนิ่นช้าคือทิฏฐิเป็นไฉน? อวิชชา อโยนิโสมนสิการ อัสมิ-
*มานะ อหิริกะ อโนตตัปปะ อุทธัจจะ นี้เป็นรากเง่าแห่งธรรมเครื่องเนิ่นช้าคือทิฏฐิ.

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค
มารธีตุสูตรที่ ๕
……
[๕๑๗] ลำดับนั้น นางอรดีมารธิดาได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคด้วยคาถาว่า
ภิกษุในพระศาสนานี้ มีปรกติอยู่ด้วยธรรมเป็นเครื่องอยู่อย่าง
ไหนมาก จึงข้ามโอฆะทั้ง ๕ แล้ว เวลานี้ได้ข้ามโอฆะที่ ๖
แล้ว กามสัญญาทั้งหลายย่อมห้อมล้อมไม่ได้ซึ่งบุคคลผู้เพ่ง-
ฌานอย่างไหนมาก ฯ
[๕๑๘] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า
บุคคลมีกายอันสงบแล้ว มีจิตหลุดพ้นดีแล้ว เป็นผู้ไม่มี
อะไรๆ เป็นเครื่องปรุงแต่ง มีสติ ไม่มีความอาลัย ได้รู้ทั่ว
ซึ่งธรรม มีปรกติเพ่งอยู่ด้วยฌานที่ ๔ อันหาวิตกมิได้ ย่อม
ไม่กำเริบ ไม่ซ่านไป ไม่เป็นผู้ย่อท้อ ฯ

ภิกษุในศาสนานี้ เป็นผู้มีปรกติอยู่ด้วยธรรมเป็นเครื่องอยู่
อย่างนี้มาก จึงข้ามโอฆะทั้ง ๕ ได้แล้ว บัดนี้ได้ข้ามโอฆะที่
๖ แล้ว กามสัญญาทั้งหลายย่อมห้อมล้อมไม่ได้ ซึ่งภิกษุผู้
เพ่งฌานอย่างนี้มาก ฯ

[๓๔๘] ดูกรอานนท์ หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อม
น้อมไปเพื่อจะจงกรม เธอย่อมจงกรมด้วยใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคืออภิชฌา
และโทมนัส จักไม่ครอบงำเราผู้จงกรมอยู่อย่างนี้ได้ ด้วยอาการนี้แล เป็น
อันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการจงกรม ฯ

การเดินจงกรมเดินยังไงก็ได้ให้รู้สึกตัวในขณะที่เดิน

การกำหนดบางครั้งก็เหมาะสำหรับคนบางคน
แต่คนบางคนไม่เคยเข้าใจเรื่องการกำหนด เลยมีการมากล่าวโจมตีเรื่องการกำหนด
การกำหนดคือการให้เอาจิตผูกติดอยู่กับกัมมัฏฐาน ให้รู้อยู่กับการเดิน ( กาย )
เพราะผู้ปฏิบัติบางคนชอบฟุ้ง คิดโน่นคิดนี่อยู่ตลอดเวลา

จะให้เดินสบายๆก็ได้ เดินแล้วรู้สึกตัวก็ถือว่าใช้ได้
มันไม่มีกฏเกณฑ์ตายตัว
เพียงแต่ว่า คนไหนเขาทำได้แบบไหน เขาก็แนะนำแบบนั้น

แต่คนที่ยังไม่เข้าใจยังไม่พอ ...
น่ากลัวจริงๆ .... แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น อย่างที่พูดไปแล้วว่า
ใครเชื่อใครก็ขึ้นอยู่กับว่าเขาเคยสร้างเหตุมาร่วมกันเท่านั้นเอง

สติเป็นตัวระลึก ระลึกอะไร ระลึกว่ากำลังจะเดิน
สัมปชัญญะเป็นตัวรู้ รู้อะไร รู้ลงไปทุกย่างก้าวที่เดิน

ส่วนอุบายน่ะ .... มันหลากหลาย ...
มันต้องพลิกแพลงตามสภาวะของผู้ปฏิบัติ
ไม่ใช่มาตามใจผู้แนะนำ
ผู้ปฏิบัติเขาย่อมรู้ดีว่าเขาทำแบบไหนแล้วถนัด
บางคนใช้กำหนดขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ แล้วถนัดก็ใช้กำหนดไป
บางคนถนัดรู้ลงไปในขณะที่เดิน ก็ใช้รู้ลงไป
บางคนใช้ทั้งกำหนด ใช้ทั้งรู้ลงไป ทั้งสองแบบเลยก็มี
มันอยู่ที่สภาวะของแต่ละคน

การเดินจงกรมก็เป็นหนึ่งในการเจริญสติปัฏฐาน

ทำไมชอบนำพระไตรปิฎกมาตัดแปะกันแบบไม่สมบูรณ์

กรัชกายซัง ไม่กลัวนรกจะกินหัว ฮริ ฮริ พระไตรปิฏก เป็นคัมภีร์ที่รวบรวม พุทธพจน์ ซึ่งเป็นพระธรรมเทศนาของพระพุทธองค์ และรับรองโดยพระอรหันต์มาแต่ครั้นทำสังคยนา ไม่ใช่คัมภีร์ ที่ท่านคิดว่าเป็นการแต่งเรียบเรียงขึ้นเอาเอง .
พระอรหันต์ท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจ ในการรวบรวมพุทธพจน์ให้เป็นหมวดหมู่นะครับ ไม่ใช่ใส่ความคิดความเห็นลงไปแล้วเรียบเรียงใหม่ ให้ตรงตามทิฏฐิของตนเหมือนกับ ตำราในปัจจุบันครับ
ดังนั้นการที่ท่านเรียกว่าท่อนซุง ท่านกำลังดูหมิ่นพระไตรปิฏกนะครับ นรกจะกินกะบาลท่านนะครับ.

tongue สวัสดีท่านกรัชกายและท่านผู้เจริญทุกๆท่านเจ้าค่ะ

ท่านกรัชกายกล่าวมาเช่นนี้ ท่านคิดว่าถูกควรแล้วหรือเจ้าคะ?


ญานที่เกิดจากเหตุปัจจัยที่ประกอบด้วยสัญญานั้นจะเกิดได้ด้วย สัญญาจากกุศลธรรมเท่านั้นนี่เจ้าคะ
กามสัญญาไม่ได้มีคุณที่จะทำให้เกิดญานได้เลย ท่านย่อมรู้อยู่เจ้าค่ะ
ขออนุญาติยกพระพุทธพจน์มาแสดงเจ้าค่ะ

http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php ... agebreak=0

และนี่คือธรรมฝ่ายอกุศลที่ไม่สามารถเป็นเหตุปัจจัยให้เกิดญานใดๆได้เลย มีแต่ให้โทษซึ่งควรละ



http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=31&A=10975

พระธรรมบทนี้ต่างหากที่เป็นสัญญาฝ่ายกุศลที่ควรเจริญจนเกิดญานทัสสนะ

สาธุ...การแสดงธรรมเพื่อเป็นธรรมทานแด่ผู้ที่หันหน้าเข้าหาพระธรรมทั้งหลาย
มิควรใช้มิจฉาทิฐิเข้าหากันเลยนะเจ้าคะ
( ที่ท่านกรัชกาย ไปกล่าวโทษว่า ท่านเช่นนั้นวางซุงลงก่อน สมควรแล้วหรือเจ้าคะ? )
ควรสนทนาธรรมกันด้วยพรหมวิหาร 4 จึงจะถูกต้องเจ้าค่ะ
สัมมาวาจา ควรใช้ปิยะวาจาสนทนาธรรมกันเห็นควรกว่าไหมเจ้าค่ะ ?
หากดิฉันสนทนาส่วนใดทำให้ท่านหนึ่งท่านใดขุ่นเคืองใจโดยมิได้เจตนา
ขออโหสิกรรมไว้ณ.ที่นี้ด้วยเจ้าค่ะ

คุณเช่นนั้นครับ ถ้าเราจะเอาพระไตรปิฏกมาต้มใส่น้ำสามส่วน เคี่ยวจนเดือดเหลือน้ำส่วนหนึ่ง
แล้วดื่มน้ำนั้น กิเลสจะหลุดล่อนไหมขอรับ

แล้วถ้าเดิน สามก้าว ต้มน้ำดื่ม ไปเดินไป กิเลส เกินมาไม๊ครับ

เช่นนั้น ตอบคำถาม แล้ว เพียงแต่คุณกรัชกาย ต้องคิดให้ได้ว่า กิเลส เกินมา หรือไม่เกินมา
ปัญญา มีไว้ใช้นะครับ

คุณเช่นนั้นก็ ตอบไม่ตรงคำถาม
ถามว่า ไปไหนมา ครับ?
แต่กลับตอบเสียว่า ๓ วา ๒ ศอก
คิดจนหัวแตกก็คิดไม่ออกว่าตอบเกี่ยวกับอะไร

คุณยังไม่ตอบคำถามนี้สักข้อเลย ตอบสิขอรับ ว่ามนุษย์กับพระไตรปิฎกใครเกิดก่อนกัน

แล้วที่กรัชกายยกพุทธพจน์ดังกล่าวมายังไม่จบครับ แต่จะอ่อยไปทีละเล็กละน้อยจนครบแล้วจะสรุป
กรัชกายไม่รีบร้อนขอรับ

สัมมาสติ เป็นองค์มรรคข้อที่ 2 ในหมวดสมาธิ หรือ อธิจิตตสิกขา

มีคำจำกัดความแบบพระสูตร ดังนี้





สัมมาสติ ตามคำจำกัดความแบบพระสูตร ก็คือ หลักธรรมที่เรียกว่า
สติปัฏฐาน 4 นั่นเอง
หัวข้อทั้ง 4 ของหลักธรรมหมวดนี้ มีชื่อเรียกสั้นๆ คือ
1) กายานุปัสสนา การพิจารณากาย, การตามดูรู้ทันกาย
2) เวทนานุปัสสนา การพิจารณาเวทนา, การตามดูรู้ทันเวทนา
3) จิตตานุปัสสนา การพิจารณาจิต, การตามดูรู้ทันจิต
4) ธัมมานุปัสสนา การพิจารณาธรรมต่างๆ, การตามดูรู้ทันธรรม

กรัชกายพูดและตั้งคำถามท่านเช่นนั้น มาครั้งสองครั้งแล้ว ว่าเจ้าชายสิทธัตถะกับพระไตรปิฎกใครเกิด
ก่อนกัน

มนุษย์กับพระไตรปิฎกใครเกิดก่อนกัน

แล้วยังแนะนำให้คุณเช่นนั้น เอาพระไตรปิฎกต้มใส่น้ำลงสามส่วนเคี่ยวให้เหลือส่วนหนึ่ง
แล้วดื่มสะ
จำไม่ได้หรือท่านเช่นนั้นอะโป๊ะ

คุณยังไม่ตอบคำถามนี้สักข้อเลย ตอบสิขอรับ ว่ามนุษย์กับพระไตรปิฎกใครเกิดก่อนกัน
อ้าวตอบคำถามทั้งหมด

คุณแทนขวัญ อาจจะพิจารณา บทพระธรรมเทศนา สักบทหนึ่งให้เกิดความแช่มชื่นใจ
เกิดปิติในธรรม
ตั้งใจว่า ละความยินดี ความพอใจ ละความไม่ยินดี ไม่พอใจ สนใจอย่างเดียวคือ บทพระธรรมเทศนา น้อมจิตไปตามพระธรรมเทศนา บทที่เลือกไว้ แต่ถ้าไม่สะดวก ก็บริกรรม เพียงแค่
"ไม่ยินดี ไม่ยินร้ายต่ออารมณ์"

กรัชกาย เขียน:
สวัสดีขอรับคุณ chefin (น่าจะมาจากธรรมะไทยเหมือนท่านเช่นนั้นใช่ไหมขอรับ คริ คริ)

(ไม่ใช่กล่าวโทษ นะขอรับ เพียงบอกว่า ให้วางลงก่อนครับให้วาง)

กรัชกาย เขียน:

ตอบคำถามก่อน

ถามว่า สมควรไหม

ตอบ สมควรอย่างยิ่ง ขอรับ
การที่ยกเอาศัพท์ธรรมคำบาลีทั้งดุ้นมา โดยที่ตนเองก็ไม่รู้ไม่เข้าใจความหมาย

แล้วไปตีคลุ่มเนี่ย สมควรอย่างยิ่งที่ต้องหยิก เพื่อให้รู้สึก ถ้าไม่รู้สึกก็ต้องเอาเข็มแทง

กรัชกาย เขียน:
สมควรอย่างยิ่งที่ต้องหยิก เพื่อให้รู้สึก ถ้าไม่รู้สึกก็ต้องเอาเข็มแทง

กรัชกาย เขียน:
แล้วที่คุณ chefin ยกมานั่นนะ ก็จะต้องตรวจสอบว่ารู้เข้าใจหรือไม่

กรัชกาย เขียน:
กรุณาอยู่เป็นเพื่อนกันนะขอรับ

แล้วที่กรัชกายยกพุทธพจน์ดังกล่าวมายังไม่จบครับ แต่จะอ่อยไปทีละเล็กละน้อยจนครบแล้วจะสรุป

กรัชกายไม่รีบร้อนขอรับ

ท่านเช่นนั้นอะโป๊ะก็ตอบไม่ได้ จะไม่ถามคุณแล้ว
เปิดช่องให้คุณ chefin ตอบบ้าง ช่วยกันสองคน

เชิญคุณ chefin ตอบแทนคุณเช่นนั้นทีครับ คำถามเดียวกันนั่นแหละ

อุ๊ย อุ๊ย มิบังอาจเจ้าค่ะ
ท่านเช่นนั้นถามท่านนี่เจ้าค่ะ ท่านกรัชกายตอบเองเถิดเจ้าค่ะ
ท่านเป็นถึงท่านอาจารย์ ท่านบอกว่าจะค่อยๆอ่อย ไม่ใจร้อนมิใช่หรือเจ้าคะ
ดิฉันติดตามคำตอบของท่านได้เจ้าค่ะ