ซ้าย ขวา ซ้าย ซ้าย ขวา ซ้าย ...
นึกถึงตอนเดินพาเรดสมัยเด็กๆเหมือนกันนะคะ

แทนขวัญภาวนาไม่สัมพันธ์กับการเดินจริงๆค่ะ
เพราะพอก้าวเท้าซ้ายเหยียบพื้น
เท้าขวามันก็จะตามมาด้วยแล้ว
เช่นพอเราก้าวเท้าซ้ายไปข้างหน้า ตัวเราก็ต้องโยกเดินไปข้างหน้า
พอเหยียบพื้นเต็มเท้าซ้าย เท้าขวามันก็ต้องยกมาแล้วนิดนึง
เหยียบพื้นไว้ได้ไม่เต็มเท้า ก็จะงงๆ จะพะวงว่า ขวา ย่าง ยก อันไหนกันแน่

พอลองเดินใหม่ ก้าวซ้ายเหยียบพื้น แล้วยังคงที่เท้าขวาไว้
จะได้นับสเตปขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ
ท่าเดินมันก็ดูปะหลาดๆ ถึงได้งกๆเงิ่นๆอย่างที่บอกค่ะ
ดูเผินๆเหมือนจะง่าย แต่ยากมากๆ
หมายความว่าทุกๆการเคลื่อนไหวของกาย แม้จะเป็นการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆ
อย่างเดิน ก็ยังมี ยก ย่าง เหยียบ กินข้าวก็ ตักข้าว อ้าปาก เคี้ยวข้าว กลืน
ประมาณนี้รึปล่าวคะ

ถ้าเราจับได้ทุกการเคลื่อนไหว ทุกความคิด จะเป็นยังไงนะ

ดูกรอานนท์ หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อม
น้อม ไปเพื่อจะจงกรม เธอย่อมจงกรมด้วยใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคืออภิชฌาและโทมนัส จักไม่ครอบงำเราผู้จงกรมอยู่อย่างนี้ได้ ด้วยอาการนี้แล เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการจงกรม ฯ

[๑๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีศีลสมบูรณ์ มีปาติโมกข์
สมบูรณ์ จงเป็นผู้สำรวมในปาติโมกขสังวร สมบูรณ์ด้วยอาจาระและโคจร
มีปรกติเห็นภัยในโทษอันมีประมาณน้อย สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย
เมื่อเธอทั้งหลายมีศีลสมบูรณ์ มีปาติโมกข์สมบูรณ์ สำรวมในปาติโมกข์สังวร
สมบูรณ์ด้วยอาจาระและโคจร มีปรกติเห็นภัยในโทษอันมีประมาณน้อย สมาทาน
ศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย กิจที่ควรทำยิ่งกว่านี้ จะพึงมีอะไรเล่า


ถ้าแม้ภิกษุกำลังเดินไป อภิชฌาไปปราศแล้ว พยาบาทไปปราศแล้ว ละถีนมิทธะได้แล้ว
ละอุทธัจจกุกกุจจะได้แล้ว ละวิจิกิจฉาได้แล้ว ปรารภความเพียรไม่ย่อหย่อน
มีสติมั่นไม่หลงลืม มีกายสงบไม่ระส่ำระสาย มีจิตมั่นคง มีอารมณ์เป็นหนึ่ง
ภิกษุแม้เดินอยู่เป็นอย่างนี้ เราเรียกว่า ผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียร
อันปรารภแล้วเป็นนิจนิรันดร มีใจเด็ดเดี่ยว ถ้าแม้ภิกษุยืนอยู่ ... ถ้าแม้ภิกษุ
นั่งอยู่ ... ถ้าแม้ภิกษุนอนตื่นอยู่ อภิชฌาไปปราศแล้ว พยาบาทไปปราศแล้ว
ละถีนมิทธะได้แล้ว ละอุทธัจจกุกกุจจะได้แล้ว ละวิจิกิจฉาได้แล้ว ปรารภความ
เพียรไม่ย่อหย่อน มีสติมั่นไม่หลงลืม มีกายสงบไม่ระส่ำระสาย มีจิตมั่นคง
มีอารมณ์เป็นหนึ่ง ภิกษุแม้นอนตื่นอยู่เป็นอย่างนี้ เราเรียกว่า ผู้มีความเพียร
มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้วเป็นนิจนิรันดร มีใจเด็ดเดี่ยว ฯ


ภิกษุพึงเดินตามสบาย พึงยืนตามสบาย พึงนั่งตามสบาย พึง
นอนตามสบาย พึงคู้ตามสบาย พึงเหยียดตามสบาย ตลอด
คติของโลก ทั้งเบื้องบน ท่ามกลาง และเบื้องต่ำ และพิจารณา
ตลอดความเกิด และความเสื่อมไปแห่งธรรม และขันธ์
ทั้งหลาย นักปราชญ์ทั้งหลายกล่าวภิกษุอย่างนั้น ผู้มีสติทุก
เมื่อ ศึกษาปฏิปทาอันสมควรแก่ความสงบใจเสมอ ว่ามีใจเด็ดเดี่ยว ฯ

แค่เป็นการเปลี่ยนอิริยาบถ แล้วก็ทรงฌาน รักษาฌานไว้ การรักษาฌานที่ไ้ด้ไว้ นั่นแหละครับเรียกว่า อยู่ในวิหารธรรม

ฮริ ฮริ คุณแทนขวัญยังไม่ได้ถาม คุณกรัชกายซัง กลับอยากรู้ แปลกจัง
กามสัญญา เข้าใจหรือยัง ถึงสนใจเรื่องฌาน

ถ้าอยากรู้ ฌาน คืออะไร ก็ตั้งกระทู้ใหม่ถาม
เพราะกระทู้นี้ แนะนำอุบาย หรือวิธีเดินจงกรม

พระสูตร ตรัสสอนเกี่ยวกับ ฌาน และการเดินจงกรม ก็ทำลิงค์ ไว้ให้กรัชกายซังไปอ่าน
เพื่อให้เกิดปัญญาในธรรม แต่กรัชกายซัง ก็เหมือนเดิม อะนะ ไม่อ่าน ไม่ทำความเข้าใจ

เช่นนั้น นั่งรอคุณแทนขวัญ ดีกว่า ฮิฮิ

ตอนนี้เดินช้าๆก็พอทำได้บ้างแล้วค่ะ

เดินเป็นหรือไม่เป็น แต่ผลพลอยได้ตอนนี้ทำให้ไม่เืบื่อเวลาเิดินขึ้นลงบันไดไปได้ค่ะ
ห้องพักแทนขวัญอยู่ชั้น 4 จะขี้เกียจเดินขึ้นลงมาก

ดูเผินๆเหมือนจะง่าย แต่ยากมากๆ

หมายความว่า ทุกๆการเคลื่อนไหวของกาย แม้จะเป็นการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆ
อย่างเดิน ก็ยังมี ยก ย่าง เหยียบ กินข้าวก็ ตักข้าว อ้าปาก เคี้ยวข้าว กลืน
ประมาณนี้รึปล่าวคะ

ถ้าเราจับได้ทุกการเคลื่อนไหว ทุกความคิด จะเป็นยังไงนะ

ฝึกเดินช้าๆที่ห้องไปก่อนครับ
เมื่อการเดิน+ความคิดสัมพันธ์กันแล้ว วิ่งเลยครับ ซ้าย ขวาๆๆ

ดีแล้วครับ เอาการเดินขึ้นลงบันไดนั่นแหละฝึกไป ก้าวเท้าขวา ซ้าย ขวา ซ้าย รู้สึกตัวไปเรื่อยๆ

ถ้าเราจับได้ทุกการเคลื่อนไหว ทุกความคิด จะเป็นยังไงนะ
ตอบสั้นๆ ก็จะเป็นวิปัสสนา

ขอปรึกษาหน่อยในฐานะท่านเช่นนั้น รอบรู้เรื่องจงกรม

เดินจงกรมซักพัก แว้บนึงก้มไปมองที่เท้า เห็นว่าเท้าที่เดินอยู่ไม่ใช่ตัวเรา
ความรู้สึกเหมือนเรามองศพคนอื่น แต่ว่าพอเห็นเช่นนั้น ความกลัวผุดขึ้น
จิตมันก็เลยถอยออกมา จากความรู้สึกนั้น
ที่เห็นเช่นนี้ ปฏิบัติถูกต้องไหมครับ ?
ถ้าผิด/ถูก ควรทำอย่างไรต่อไป ?

ดูกรอานนท์ หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อม
น้อม ไปเพื่อจะจงกรม เธอย่อมจงกรมด้วยใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคืออภิชฌาและโทมนัส จักไม่ครอบงำเราผู้จงกรมอยู่อย่างนี้ได้ ด้วยอาการนี้แล เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการจงกรม ฯ

อนุโมทนาด้วยนะครับ คุณแทนขวัญ ที่มีจิตใฝ่ใจในธรรม

ก็น่าเห็นใจอย่างยิ่งครับคุณแทนขวัญ ที่พยายามเดินย่าง ซ้าย ย่างขวา นะครับ
แต่พระพุทธองค์ ทรงสอนให้ เราเดินตามสบายนะครับ เดินเหมือนคนปรกตินี่แหละครับ ท่านไม่ได้สอนให้เราเดินฟุ้ง ครับ หรือว่าฟุ้งไปเดินไปครับ

แต่มีข้อแม้นิดเดียวเองครับ
แล้วก็ทำได้ง่ายมากด้วยครับ สำหรับผู้เริ่มต้น
จิตต้องตั้งอยู่ในวิหารธรรม ก่อนครับ แล้วค่อยเดินสบายๆ การเดินจงกรมไม่ต้องไปซีเรียสอะไรมากมายหรอกครับ แค่เป็นการเปลี่ยนอิริยาบถ แล้วก็ทรงฌาน รักษาฌานไว้ การรักษาฌานที่ไ้ด้ไว้ นั่นแหละครับเรียกว่า อยู่ในวิหารธรรม

ก็คือ ทำจิตเป็นสัมมาสมาธิก่อนครับ ระงับความฟุ้งซ่านทั้งหลายทั้งปวง จิตสงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย สำรวมกาย สำรวมใจ ไม่วอกแวก ไม่ปล่อยให้อารมณ์ภายนอกมารบกวนจิตใจ
คุณแทนขวัญ อาจจะพิจารณา บทพระธรรมเทศนา สักบทหนึ่งให้เกิดความแช่มชื่นใจ เกิดปิติในธรรม
ตั้งใจว่า ละความยินดี ความพอใจ ละความไม่ยินดี ไม่พอใจ สนใจอย่างเดียวคือ บทพระธรรมเทศนา
น้อมจิตไปตามพระธรรมเทศนา บทที่เลือกไว้ แต่ถ้าไม่สะดวก ก็บริกรรม เพียงแค่ "ไม่ยินดี ไม่ยินร้ายต่ออารมณ์"

เมื่อทำได้อย่างนี้ ค่อยเดินครับ ไม่ต้องไปใส่ใจว่าจะ ก้าวขาไหน ยกย่างขาไหน คุณแทนขวัญ สนใจแต่พระธรรมเทศนา ฟุ้งเมื่อไหร่ ก็หยุดเดิน แล้วก็น้อมจิตไปตามพระธรรมเทศนาใหม่ ก็เพียงพอแล้วครับ ลองดูครับ ง่ายมาก แล้วก็สบายๆ จิตใจสดใสแช่มชื่น เพราะพระธรรมเทศนาของพระพุทธองค์ตรัสไว้ดีแล้ว

หากเทียบความยากง่าย ระหว่างเดินจงกรม กับการที่เราทำให้ชายหนุ่มคนที่เรารัก รักตอบเราเนี่ย

คูณแทนขวัญว่า อย่างไหนยากง่ายกว่ากันครับ (แซวให้คิด)

หมายความว่า ทุกๆการเคลื่อนไหวของกาย แม้จะเป็นการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆ
อย่างเดิน ก็ยังมี ยก ย่าง เหยียบ กินข้าวก็ ตักข้าว อ้าปาก เคี้ยวข้าว กลืน
ประมาณนี้รึปล่าวคะ

ถ้าเราจับได้ทุกการเคลื่อนไหว ทุกความคิด จะเป็นยังไงนะ

ถ้าเราจับได้ทุกการเคลื่อนไหว ทุกความคิด จะเป็นยังไงนะ



ตอบสั้นๆ ก็จะเป็นวิปัสสนา


ดูความหมายวิปัสสนา ลิงค์นี้


viewtopic.php?f=2&t=21861&st=0&sk=t&sd=a&start=15

เลือกหัวข้อนี้ => (สติที่ตามทัน ขณะปัจจุบัน เป็นหลักสำคัญของวิปัสสนา)

และ

จะเป็นการอยู่อย่างไม่มีทุกข์ที่จะต้องดับ

หัวข้อนี้ดูอธิบายยาวๆ ที่

viewtopic.php?f=2&t=19006

ยังไม่ค่อยเ้ข้าใจค่ะ ว่าการตั้งจิตให้อยู่ในวิหารธรรมนั้นทำยังไง

ถ้าเราจำพระธรรมเทศนาไม่ได้ล่ะคะ
ถ้าอารมณ์ดีๆแทนขวัญเคยเดินร้องเพลงค่ะ ตอนเด็กๆก็เคยเดินท่องสูตรคูณ
แทนขวัญรู้สึกว่าวิธีการคล้ายๆกันรึปล่าวค่ะ เพียงแต่เปลี่ยนสูตรคูณเป็นพระธรรมเทศนา

ได้ฟังเทศนา จากท่านมหาบัว แล้วน้อมจิตตามไปในเทศนานั้น จนเกิดปิติ สุขขึ้นมา ขณะนั้นจิตคุณแทนขวัญก็ตั้งอยู่ในปฐมฌานแล้วครับ เพราะเป็นปิติ สุขอันเกิดจากธรรมปิติ อธิบายง่ายๆ แบบนี้ พอเข้าใจน๊ะครับ จากนั้น คุณแทนขวัญก็น้อมจิตในเทศนานั้น และตั้งอยู่ในปิติ สุขนั้น แล้วก็เดินรักษา ประคองจิตนั้นไว้ ก็เรียกว่า เดินจงกรม มีจิตตั้งอยู่ในวิหารธรรม คือ ปฐมฌานสมาบัติ เป็นต้นครับ

การเดินโดยมีสติดูกาย ดูการย่างเดิน อย่างนั้น ก่อให้เกิดสักกายะทิฐิครับ เป็นทิฐิที่ไม่พึงเจริญครับ

แนะนำว่า ควรหยุดก่อนจะสายเกินไป

แนะนำว่า ควรหยุดก่อนจะสายเกินไป