สวัสดีค่ะคุณกรัชกาย

วิหารธรรมแปลว่า "เครื่องอยู่" ถูกหรือเปล่าคะ หรือว่าเราจำผิดคะ

ขอบคุณทุกท่านที่มาตอบค่ะ คือเรามั่นใจนะคะว่าเวลานั่งสมาธิเรารู้สึกตัวทุกอย่าง ไม่ได้เคลิ้ม แต่เหมือนว่าเราเห็นอาการที่เกิดขึ้น เราเป็นแค่ผู้ดู บางครั้งจิตก็ไปสนใจอยากรู้ว่ามันคืออะไร แต่บางครั้งก็ไม่ได้สนใจภาวนาพุทโธต่อไป อาการปิติที่เกิดขึ้นนี้เหมือนตอนภาวนาใหม่ๆ (จำได้ไหมคะคุณกรัชกายที่เราเคยมาถามในบอร์ดเมื่อปีที่แล้ว) ช่วงนั้นเราภาวนาแบบกำหนด รูปแบบยุบหนอ ทำทุกวันจนประมาณสามเดือนกว่าได้ รู้สึกสติตั้งมั่นอยู่สองครั้ง รู้สึกตัวทั่วพร้อม แต่หลังจากนั้นไม่เกิดอีกเลย แล้วเราก็เริ่มเจริญสติไปด้วย ตามดูตามรู้แล้วแต่จะระลึกรู้กายก็รู้กาย ระลึกรู้ใจก็รู้ใจ รู้สึกตัวเวลาที่ทำอะไร เผลอไปคิดก็ตามรู้ เวลาโกรธก็เห็นสภาวะที่เกิดอะไรอย่างนี้ ช่วงนั้นนั่งสมาธิ เดินจงกรมไม่กำหนดเลยนานหลายเดือน อาศัยเดินรู้สึกตัว นั่งรู้สึกตัว ปรับเวลาเหลือสวดมนต์ นั่ง เดิน ที่อย่างละ 30 นาที คิดว่าเหมาะกับตัวเองที่สุด แล้วเวลานั่งก็ไม่เคยเกิดปิติ ไม่เกิดเวทนา และไม่เคยเกิดอาการอย่างที่ว่าเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา คิดว่าอาจเพราะนั่งน้อยไป เวทนาไม่เกิดด้วยหรือเปล่า(อันนี้คิดเอาเองนะคะ) แล้วก็เลยลองมานั่งสมาธิให้นานกว่าเดิมดู แล้วมันก็เกิดสภาวะอย่างที่ว่านี้แหล่ะค่ะ เลยสงสัยเล็กน้อยว่าเอ๊ะ มันเกิดอะไร แล้วที่มันเกิดทำไมต่างกับทุกๆวัน (ช่วงนี้เปลี่ยนมาภาวนาพุทโธค่ะ)

หลวงตา : ที่ทำนี้ถูกต้องแล้ว ที่จะแนะนำสั่งสอนก็คือ ให้พยายามทำไปอย่าขี้เกียจ มันจะสงบไปเรื่อยๆ และง่ายเข้าๆ ให้พยายามทำเสมอด้วยความมีสติ เรื่องสตินี่สำคัญมาก ก็มีเท่านั้น ภาวนานี่ทำถูกต้อง จิตบางทีวูบลงไปเหมือนตกเหวตกบ่อก็มี บางทีค่อยสงบเข้าไปๆ แล้วสงบเงียบไปเลยก็มี เป็นไปตามจริตนิสัย ในจริตนิสัยนั้นบางทีมันวูบลงไปเลยก็มี บางทีค่อยสงบลงไปก็มี ในคนๆ เดียวกันนั้นแหละ อย่าไปตื่นเต้นกับมัน อาการของจิตเป็นไปได้ทุกอย่าง เราอยากเห็นความพิสดารให้ทำตามแบบพระพุทธเจ้า ไม่มีใครเหมือนเลยแบบพระพุทธเจ้า เข้าไปจิตนั่นซีที่ว่าไม่มีใครเหมือน ภาวนาเข้าไปหาจิต จิตนี้คือมหาเหตุดังเคยพูดแล้ว กิเลสสั่งสมตัวอยู่เต็มทับธรรมอยู่ในนั้น ธรรมก็อยู่ในจิตแต่แสดงตัวออกไม่ได้เมื่อไม่มีผู้เปิดทาง คือ ความเพียร สติ อุบายวิธีการต่างๆ ทำจิตตภาวนาดูใจตัวเอง แล้วจะได้เริ่มเห็นเรื่องของกิเลส เรื่องของธรรมจะเริ่มเห็น เพราะอยู่ในจุดเดียวกัน เป็นแต่เพียงว่ากิเลสหนาแน่นมากกว่า ในเบื้องต้นเป็นอย่างนั้น ธรรมแทบจะไม่มี ถูกปิด


อย่างที่ท่านว่าโลกสูญหมด นั่นเป็นยังไง คือไม่มีในหัวใจเลย ว่างไปหมดเลย ทั้งๆ ที่โลกก็มีอยู่อย่างนี้ ก็คือใจไปหมายว่าสิ่งนั้นมีสิ่งนี้มี เวลาใจทำตัวของตัวให้ละเอียดลงไปแล้ว มันก็ลบล้างตัวของมันเองนั้นแหละ สิ่งเหล่านั้นเขาก็มีอยู่ตามเดิม ต้นไม้ ภูเขา ดินฟ้าอากาศ มีอยู่ตามเดิม จิตเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในอาการต่างๆ เวลาเข้าไปดูจิตแล้วจะเห็นเรื่องของตัวอย่างนั้น


จิตบริสุทธิ์ เป็นอย่างนั้น ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องเลย แต่ก่อนเป็นมหาเหตุอยู่ในนั้นหมด ปราบลงไปได้หมด สิ่งที่ก่อกวนที่สุดมหาเหตุก็คือกิเลส ธรรมก็เป็นมหาเหตุฝ่ายดับฝ่ายระงับ น้ำดับไฟ ระงับลงไปจนกระทั่งหมดโดยสิ้นเชิงแล้ว โลกที่ว่าจิตไปวาดนู้นวาดนี้หดตัวเข้ามาหมด เขาก็มีอยู่อย่างนั้นละโลกแต่ไม่ไปยุ่งกับเขา