แผ่เมตตา...อุทิศบุญกุศลในการปฏิบัติค่ะ...

อนุโมทนาด้วยค่ะ

สู้ สู้

อ้าว ไม่อธิบายกลับมาถามผมกลับอีก
งั้นผมก็ขอขยายความแล้วกันทำไมจึงแก้ด้วยการทำสมถะเนื่องจากว่าการปฏิบัติของผู้ปฏิบัติบางท่าน ที่ใช้สตินำสมาธิ ซึ่งรูปแบบการปฏิบัติแบบยุบหนอ พองหนอก็จัดอยู่ในรูปแบบนี้ด้วยนั้น ทำให้สติมีมากมีความระลึกรู้ตลอดเวลา เมื่อสติดีก็ย่อมไม่ง่วงเป็นธรรมดา ดังที่เขาบอกว่าพระอรหันต์ไม่เคยง่วงไงครับ เพราะว่าสติของพระอรหันต์เป็นแบบมหาสติ แต่อย่างไรก็ตามกายก็ต้องการพักผ่อนพระอรหันต์ท่านก็เลยต้องนอนแต่ท่านก็ไม่ฝันเพราะสติดีนี่เอง ซึ่งเช่นเดียวกันกับผู้ปฏิบัติที่เจริญสติไปจนถึงจุดหนึ่ง(แต่ไม่ถึงกับมหาสติ)แล้วไม่ง่วงนอนบางท่านก็คิดจะไม่นอนเลยซะทีเดียวแต่การปฏิบัติธรรมก็ต้องอาศัยร่างกายด้วย ถ้าปฏิบัติไปไม่นอนเลยก็อาจล้มป่วยลงได้ ซึ่งอาการเหล่านี้จัดอยู่ในจำพวกความเพียรเกิน
มาดูคุณสมบัติของการทำสมาธิ ประเภทสมถะดูบ้าง ซึ่งก็คือการเพ่ิงให้จิตอยู่ในนิมิตใดหรืออารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งอย่างเดียว ซึ่งคุณลักษณะของสมถะจะทำให้เกิดสมาธิมากกว่าสติ ถ้าสมาธิมากกว่าสติเมื่อใดความตื่นตัวก็จะลดลง เช่นทำให้เกิดอาการเคลิ้มได้และจิตเข้าภวังค์ได้ ซึ่งก่อนจะหลับจิตจะต้องเข้าภวังค์ก่อนเสมอ และหลังจากเลิกสมถะแล้วสภาวะนั้นก็ยังคงค้างอยู่ และเมื่อล้มตัวลงนอนก็จะสามารถทำให้หลับได้ง่าย ไม่เชื่อลองดูได้ เช่นลองเปรียบเทียบกันระหว่าง ก่อนนอน เดินจงกรม 1 ชม(สติมาก สมาธิน้อย) กับ ทำสมถะ 1 ชม (สมาธิมาก สติน้อย) แล้วลองทดสอบดูว่าอย่างไหนหลับง่ายกว่ากัน

ที่กล่าวมานี้ผมขอตอบว่าเป็นปัญหาทางธรรมเนื่องด้วยการปฏิบัติ และใช้วิธีการแก้ปัญหาทางธรรมครับ เพราะเป็นการแก้ที่เหตุที่ไม่หลับเพราะว่าสติมาก แต่ร่างกายยังต้องการการพักผ่อน เลยต้องไปเพิ่มสมาิธิ เมื่อสมาธิเพิ่มแล้วก็สามารถหลับได้ หรือเรียกอีกอย่างนึงว่าปรับอินทรีย์
กลับกันถ้าปฏิบัติไปจนถึงเที่ยงคืน พอเลิกจะนอนก็นอนไม่หลับ ต้องรอใส่บาตรพระตอนเช้ารออีกประมาณ 6 ชม สรุปว่าคืนนั้นเลยต้องอดนอนไป และเมื่อใส่บาตรแล้วก็ไม่รู้จะหลับหรือเปล่าด้วย แถมยังไปเบียดเบียนเวลาปฏิบัติธรรมด้วย แทนที่จะถึงจุดหมายเร็วกลับต้องช้าไปอีก เพราะว่าถ้าช่วงไหนมีเวลาปฏิบัติก็ลุยไปเลยกิจอย่างอื่นงดไว้ก่อน เพราะว่าการปฏิบัติได้อานิสงค์ มากกว่าการใส่บาตรพระมากมาย




แล้วท่านก็บอกว่าให้ตื่นแต่เช้าผมว่าท่านเจ้าของกระทู้เขามีปัญหาอยู่ว่าเขานอนไม่ค่อยจะหลับเวลานอนก็น้อย กว่าจะหลับเกือบสนิทก็คงใกล้สว่างท่านยังให้เขารีบตื่นมาอีก เวรกรรมแท้

ที่ท่านบอกโซลูชั่นมานี่ ขอถามหน่อยอะไรเป็นเหตุให้เจ้าของกระทู้นอนไม่หลับ และมันเกี่ยวกับโซลูชั่นของท่านอย่างไร????? เอาให้แจ่มเลยนะครับ
ท่านเคยปฏิบัติจนนอนไม่หลับไหม ???? ด้วยประสบการณ์ของตัวเองนะครับ นอนไม่หลับเนื่องจากสาเหตุทางโลกไม่เอานะครับ เช่น แทงหวยไม่ถูก อกหัก รักคุด เอ็นไม่ติด อันนี้ไม่นับนะครับ

เรียนท่าน อวบอั๋นขั้นสุดท้าย
การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ควรพึ่งยานะครับ น่าจะกำหนดตามสภาวะไป รู้จักปรับอินทรีย์ของตน ถ้าท่านพึ่งยาอีกหน่อยปฏิบัติไปเกิดคลื่นใส้ท่านก็ต้องทานยาแก้อาเจียน เกิดคันท่านก็ต้องหายามาทา ฯลฯ

คิดได้ดีจริง ๆ



ใช้ยาก็ดีนะครับ แต่ถ้าจะให้ดี ก็ต้องแยกสภาวะขณะใช้ยา กับ ขณะไม่ใช้ยานั้นต่างกันอย่างไรได้ด้วยถึงจะีดีมากกว่า

พึงสังเหตุอย่างนี้
เวลา ตื้นตัน ซึ้ง เอ่อล้นตอนเราเกิดความรู้สึกตื้นตันใจเหมือนจะร้องไห้
อันนั้นแหละปิติ ไม่ใช่เรื่องที่เราไม่เคยพบเจอมาก่อน
เราปิติกันมาแต่เด็กแล้ว พูดถึงแม่ที พูดถึงไหนหลวงที
ก็ปิติมันเอ่อขึ้นมานั่นแหละ


การไม่หลับไม่นอนของเจ้าของกระทู้มันก็แยะแยะยากนะ
แตู่กว้างๆว่า ถ้าคนไม่หลับไม่นอน ไม่ใช่ปิติเลย คนละเรื่องกันครับ

วันนี้อังเอิญฟังเทศน์แล้วเจออาการประมาณคุณอวบ

พระท่านว่า "สติมันกล้า" เกินไป
"ไม่ใช่สติมันต่อเนื่องนะ แต่มันกล้าเกินไป"

วิธีแก้คือ "ให้ไปทำสมถะ"

ลองไปพิจารณาดูนะครับ

บุญเป็นแก้วสารพัดนึก โดยเฉพาะหากจะเพียรปฏิบัติ ทั้งสมถะและวิปัสสนา ให้ผ่านอุปสรรค์ต่างๆ ไปได้ ตอนนี้ไครก็วินิจฉัยไม่ออกถึงสาเหตุการนอนไม่หลับของ จขกท. ต่างก็วิธีการแนวคิดตามความรู้ประสบการณ์ของตน

ตอนผมฝึกสมถะไม่มีปัญญาอะไรเลยครับ ทั้งอาปานุสติ กับกสิน พอข่มนิวรณ์ได้ ก็มีแต่ความสงบ แต่เลิกไปนานพอสมควร หันมาเจริญปัญญาตามที่ได้ศึกษามาจากพระไตรปิฎก

ธมฺมปีติ สุขํ เสติ วิปฺปสนฺเนน เจตสา
อริยปฺปเวทิเต ธมฺเม สทา รมติ ปณฺฑิโต

ผู้มีปีติในธรรมมีใจผ่องใสแล้วย่อมอยู่เป็นสุข
บัณฑิตย่อมยินดีในธรรมที่พระอริยะเจ้าประกาศแล้วในกาลทุกเมื่อ



ภิกษุพึงเป็นผู้สำรวมจักษุ
ไม่พึงเป็นผู้โลเลเพราะเท้า
พึงเป็นผู้ขวนขวายในฌาน
พึงเป็นผู้ตื่นอยู่มาก
พึงเป็นผู้ปรารภอุเบกขา มีจิตตั้งมั่น
พึงเข้าไปตัดความตรึก
และตัดธรรมที่อาศัยอยู่แห่งความตรึกและความรำคาญ



มารดาก็ทำให้ ไม่ได้
บิดาก็ทำให้ ไม่ได้
ญาติพี่น้องก็ทำให้ ไม่ได้
แต่จิตที่ฝึกฝนไว้ชอบ ย่อมทำสิ่งนั้นให้ได้
และทำให้ได้ อย่างประเสริฐด้วย ..

บุญของท่าน ก็คือทาน อนิงสงฆ์ที่เกิดจากการทำทานก็คือโภคทรัพย์ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าที่ไหนเขาบอกว่ามีอานิสงฆ์ทำให้นอนหลับ
ตอนนี้ไครก็วินิจฉัยไม่ออกถึงสาเหตุการนอนไม่หลับของ จขกท. -> จขกท ท่านก็บอกชัดอยู่แล้วไม่ใช่หรือครับว่าปฏิบัติแล้วนอนไม่หลับ ถ้าท่าน จขกท ลองเลิกปฏิบัติดูซิ(อันนี้ไม่ถูกวิธี) รับรองหลับได้ ผมใช้คำว่าสติตื่น หรือที่ท่านชาติ บอกว่าสติกล้า ก็แล้วแต่ ก็คือแก้ด้วยการทำสมถะ ก่อนนอน



ก็เพราะการฝึกเมื่อก่อนของท่านมีสมถะไง ก็เลยไม่มีปัญหา ตอนนี้ท่านหันมาเจริญปัญญา เอาเถอะเอาไว้ท่านมีโอกาศปฏิบัติเข้ม แล้วนอนไม่หลับก็ลองไปใส่บาตรดู บางทีอาจจะหายก็ได้ แล้วอย่าลืมไปรายงานผลกับพระอาจารย์ท่านด้วยนะว่า ท่านแก้ปัญหานอนไม่หลับโดยการไปใส่บาตรพระ แบบไม่ใส่น้ำ

ที่สะอาดอยู่แล้ว ก้ขออย่าเปิ้อนเลย
เป็นห่วง

คนบ้านอนไม่หลับฟุ้งซ่าน อรหันต์นอนมีสติระลึกได้

คงไม่แล้วละครับ เพราะตอนนี้ผมเจริญสมถะโดยใช้ปัญญา พอเจริญปัญญามากๆ ความหลงก็ตามปัญญาไม่ค่อยจะทันแล้ว เรื่องคิดผิด พูดผิด ทำผิดก็น้อยลง ศีลจึงเกิดโดยอัตโนมัติ พอมีศีลโดยไม่ต้องถือศีล กายก็สงบใจก็สงบ สมาธิก็เกิดได้ง่ายๆ เกิดได้เองโดยไม่ต้องไปเจริญ ปฏิบัติรวดเดียวได้ทั้ง ปัญญา ศีล สมาธิ ... ตอนนี้ปฏิบัติแบบนี้อยู่ ไม่มีปัญหาอะไรเลย

ก็ขออนุโมทนาด้วยครับที่การปฏิบัติของท่านเป็นไปด้วยดี ผมก็ขอโทษด้วยที่ไปปรามาศท่านที่ปฏิบัติน้อยไป เจตนาของผมก็เพียงอยากให้แก้การนอนไม่หลับให้ตรงกับสาเหตุเท่านั้น และนี่ก็เป็นเรื่องทั่วไปที่ผู้ปฏิบัติจะพึงเจอครับ
อีกอย่างถ้าท่านจะกรุณาให้เป็นธรรมทาน ผมก็อยากรู้ว่าการที่ เจริญสมถะโดยใช้ปัญญา เขาทำกันยังไงคือเพิ่งเคยเห็นครับ

เจริญธรรมครับ

การเจริญสติปัญญา ซึ่งเป็นการปฏิบัติแบบวิปัสสนานำสมถะ
viewtopic.php?f=7&t=25301

ปัญญาทำให้เกิดศีลได้อย่างไร?

เมื่อปัญญาหรือสัมมาทิฐิเกิด ทำอะไรก็ไม่หลง เพราะความหลงตามปัญญาไม่ทันแล้ว สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ (ศีล) ก็จะเกิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องไปหามาจากไหน ต่อมาเมื่อเราเกิดสิติ ก็ถือว่าเป็นสัมมาสติ และเมื่อภาวะธรรมต่างๆ เหล่านี้เกิด นิวรณ์ธรรมทั้งหลายก็จะอ่อนกำลังลง เพราะองค์ธรรมเหล่านี้ล้วนเป็นศัตรูกับกิเลสนิวรณ์ทั้งสิ้น เมื่อเราฝึกสมาธิ สมาธิที่ได้ก็จะเป็นสัมมาสมาธิ (ได้มรรค ๘ ครบ) ต่อจากนี้ เราก็สามารถปฏิบัติธรรมในขั้นที่สูงขึ้นไปได้

ศีลเป็นบาทหรือเป็นเหตุปัจจัยของสมาธิ เมื่อปัญญินทรีย์แข็งกล้าขึ้น ศีลก็บริสุทธิขึ้นตาม การเจริญปัญญานั้นไม่เสื่อมเหมือนการเจริญสมถะ สมาธิที่ได้จะเป็นขณิกะสมาธิที่ค่อนข้างแน่วแน่ ถึงปฐมฌาน หากปรารถณาอัปณาสมาธิขั้นสูงกว่านี้ ก็เจริญสมถะต่อได้ โดยใช้กรรมฐาน ๔๐ กองใดกองหนึ่ง อานิสงค์ของการเจริญปัญญาให้แข็งกล้าก่อน ก็คือ ๑) มีปัญญาเป็นเครื่องป้องกันภัยสามารถแยกแยะสิ่งที่เป็นคุณกับสิ่งที่เป็นโทษได้ ๒) ไม่ต้องไปตั้งหน้าตั้งตารักษาศีล เพราะคนปกติไม่มีทางรักษาศีลให้บริสุทธิได้ อาจต้องหลบไปอยู่ในป่า หาที่สงบไร้ผู้ไร้คน เป้นการฝืนธรรมชาติอย่างมาก ๓) สามารถทำสมาธิได้ด้วยความรวดเร็ว เพราะศีลมั่นคง และปกติ การเจริญปัญญา ต้องบริบูรณ์ด้วยทานบารมี บุญบารมี จึงจะสามารถสร้างปัญญาให้เกิดได้บริบูรณ์ มีบุญเป็นโล่เป็นกำลัง มีปัญญาเป็นอาวุธ ไม่ต้องเกรงกลัวอะไร

จึงสรุปว่า ปัญญาเป็นพ่อ ศีลเป็นลูก สมาธิเป็นหลาน

ในกลุ่มพวกผมไม่มีใครไปนั่งสมาธิต่อเลย เพราะส่วนมากติดว่าต้องเจริญสมาธิเพื่มถึงจะเจริญปัญญาได้ดี ไม่มีระบุในพระไตรปิฎกที่ใหนเลยที่บอกว่าต้องไปนั่งสมาธิก่อนแล้วถึงจะมาวิปัสสนาได้ มีแต่บอกให้เจริญบารมี ๑๐ พอได้ปัญญาขึ้นมาเลยไม่มีใครคิดว่าจะต้องทำสมาธิต่อ เพราะไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร

คือที่ท่านกล่าวไว้อันนี้ไม่ใช่หรือครับ? แต่ท่านก็อ้างว่า



ความหมายของท่านจริงๆ แล้วคืออันที่สองใช่ไหมคับ?

จากที่ท่านกล่าวมาผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่า
1. ปัญญาจากการปฏิบัติแบบไหนที่ท่านว่าไม่เสื่อม และมีไหมปัญญาจากการปฏิบัติที่เกิดแล้วเสื่่อม ?
2. ศีล สติ สมาธิ ปัญญา ต้องทำอันไหนให้เกิดก่อนหลังอย่างไรเพราะอะไร และใน 4 ตัวนี้อะไรคือเป้าหมายของการปฏิบัติ
3. แล้วการเจริญปัญญานั้นท่านทำอย่างไรคับ มีวิธีการอย่างไร เอาที่ท่านทำอยู่ปัจจุบันนี้นะครับ เจริญปัญญาอย่างไร พิจารณาอย่างไร กำหนด บริกรรมอย่างไร บอกเป็นธรรมทานหน่อยนะครับ