อาจารย์ค่ะ รายงานค่ะ
เดินระยะแรก ก่อนเดินต้องกำหนด "ดีใจหนอ" ก่อนเพราะพออ่านโพสต์ของอาจารย์
แล้วก็ดีใจค่ะ แต่ไม่เหิม อย่างที่อาจารย์บอกเลย คือตอนแรกคิดว่าทำไมเราถึงไม่ค่อย
ฉลาดเลย อะไรก็ไม่รู้สักอย่าง คำตอบของอาจารย์ไขข้อข้องใจให้พอดีเลยค่ะ มีกำลังใจ
ขึ้นอีกเป็นกอง แต่ตัวขึ้เกียจดิ้นนิดหน่อย แต่ดูเหมือนมันยังไม่กล้าโผล่ออกมา เดินก็แทบ
จะไม่มีอะไร เพียงแต่คิดนิดหน่อย และก็รู้สึกว่าแป๊ปเดียวเหมือนเมื่อวานเลย
พอเดินระยะสามได้สักไม่ถึงห้านาที เห็นเงาผ่านตรงช่องประตู คือประตูจะลอยสูงกว่าพื้น
สักประมาณนิ้วครึ่งค่ะ เป็นเงาเหมือนคนเดินผ่าน ซึ่งไม่น่าจะเป็นพวกเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน
เพราะเขาเข้าห้องไปกันหมดแล้ว ไม่ได้สงสัยค่ะ ก็กำหนดเห็นหนอไป เดินมาได้อีกหน่อย
ก็เห็นพื้นนูนขึ้นมา ก็กำหนดหลายครั้งเหมือนกันกว่าจะหาย ที่นี้พอเดินต่อไป ยกย่างหาย
ต้องกลับมาตั้งต้นใหม่ สักระยะหนึ่งเห็นเงาวูบที่รูปภาพข้างฝาอีก คือรูปมันจะอยู่ด้านข้างของ
การเดินพอดี เงานั้นก็วูบผ่านไปไม่เร็วนะค่ะ ไม่ใช่แบบแว่บๆ อาจารย์คงนึกออกนะค่ะ
อธิบายยากจัง ก็กำหนดเห็นหนอ วันนี้ไม่กลัวเลยค่ะ และก็ไม่สงสัยแล้วคิดแต่ว่าจะอะไร
ก็ช่างเห็นแล้วกำหนดไปตามนั้น ก็มีคิดบ้างสองสามครั้ง
เดินระยะสี่ คิดเข้ามาเยอะค่ะ เดี๋ยวมา เดี๋ยวไป เรื่องนั้นบ้างนี่บ้าง กำหนดแป๊ปเดียวก็หาย
เหยียบเท้าลงพรหมรู้ว่านุ่มชัดและตามมาด้วยจั๊กจี้ สองสามครั้งค่ะ กำหนดไปตามนั้น แล้วก็
มีพื้นเต้นเหมือนจังหวะหัวใจนิดหน่อย กำหนดไม่นานก็หาย แล้วก็พื้นนูนอีกครั้งหนึ่งค่ะ ตอน
ทำงานกลางวัน พอนึกได้ก็กำหนด วันนี้ได้บ่อยขึ้น ตอนเช้าๆ ไม่มีอะไร ที่ชัดที่สุดก็ตอน
อยากกลืนน้ำลาย จะอัตโนมัติเลยว่า"อยากกลืนหนอ" ได้บ่อยขึ้น แต่พอใกล้เลิกงาน รู้สึกว่า
ขณะทำงานอยู่ พอใช้เท้าเหยียบจะจั๊กจี้เท้ามากตามด้วยขนลุกทุกครั้ง กำหนดนานกว่าจะหาย
ระยะเดินก็มีรายงานแค่นี้

นั่งวันนี้ตอนต้นพองยุบและถูกหนอ เป็นไปด้วยดี พองทำท่าจะเป็นห้าขั้นสองครั้ง แต่แล้วก็ลงมา
เท่าเดิม ส่วนยุบนั้นไม่ค่อยเต็มสี่ค่ะอ่อนๆไป พอสักระยะหนึ่งวูบๆวาบๆมาก่อนเลย แต่วันนี้เหมือน
แมงกระพรุน ลอยเต็มไปหมด ด้านซ้าย ขาวใสบ้าง ขาวบ้าง กำหนดเห็นหนออย่างเดียว
แล้วก็บอกตัวเองว่าจะเป็นอะไรก็ช่าง กำหนดไปเรื่อยๆ ไม่ยอมหายนานมาก ก็เลยกลับมาหา
พองต่อ อย่างแรกเลยเหมือนแม่มดใส่ชุดดำหน้าแก่ๆเหี่ยวๆ พอเห็นปุ๊ปเขาก็ชะโงกหน้าเข้ามา
ตะโกนใส่เหมือนกับว่าจงใจให้เราตกใจ ไม่ได้ยินเสียงนะค่ะ แต่ก็ไม่กลัวและไม่สงสัยแล้ว กำหนด
อย่างเดียว หลายครั้งเหมือนกันกว่าจะหาย พอหายไปก็เป็นอะไรไม่รู้ ดูไม่ออก เป็นสี่ขาวๆลอย
ไปลอยมาตรงหน้าหลายอันเหมือนกัน ก็ยังนึกอยู่ว่าอะไรเนี๊ยะ ก็กำหนดสงสัยหนอ ตามด้วยเห็น
ที่นี่ก็ตามมาด้วยเพื่อนที่เพิ่งเสียไปเมื่อเดือนพฤษภานี้เองค่ะ ยิ้มแต้มาเลย คนนี้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
ก็ฝันถึงเขา แล้วก็แผ่กุศลไปให้เขาหลังปฏิบัติทุกวัน วันนี้มาในนิมิตรเลย ก็กำหนดเห็นไปแป๊ป
ก็หายไป กลายเป็นเด็ก เป็นมือมาอีกแล้วค่ะ แต่วันนี้มือเหมือนคนที่เป็นอัมพฤกษ์ จากนั้นก็เป็น
แมว และเป็นบ้านสมัยที่ยังเป็นเด็ก เห็นเพื่อนที่เมืองไทยบ้าง แต่ครั้งนี้อันไหนเห็น อันไหนที่คิด
จิตบอกเองได้เลยค่ะ กำหนดได้ถูกไม่สับสนแล้ว ตามทันทุกอย่าง พองยุบได้สักหกสิบ
เองมั้งค่ะ เพราะมัวแต่ตามคิดกับเห็นและก็รู้ แล้วก็มีงุบหรือโงกก็ไม่รู้ เพราะวันนี้มันหงาย
ไปข้างหลัง รู้สึกนะค่ะ แต่ตัวไม่ได้หงาย เพราะยังรู้สึกว่าหน้ายังโค้งไปข้างหน้าเลย นาฬิกา
ดังพอดี สะดุ้งนิดหน่อย ก็กำหนดออกค่ะ รายงานสดเลยนะค่ะ รายละเอียดเก็บได้เท่านี้ หาก
มีอะไรที่ปรากฎในภายหลัง จะเรียนให้อาจารย์ทราบอีกครั้งนะค่ะ อนุโมทนา เจริญในธรรมค่ะ

เรื่องกำลังใจเอาไว้ก่อน เข้าเรื่องเลย....

เท่าที่อ่านดูในวรรคแรกๆ พอสรุปได้ว่า ปีติมามากหน่อย แต่เป็นปีติของสมาธิ
ที่ดีขึ้น เป็นปีติของระดับ ๔ นิมิตต่างๆยังคงมีอยู่ คิดว่าอีก ๑-๒ วันคงลด เพราะอ่าน
จากท้ายๆเริ่มกำหนดได้ทันปัจจุบันดีขึ้นมาก สติก็ดีขึ้นด้วย เริ่มเห็นลักษณะจำเพาะของ
รูปนามชัดดีแล้ว แต่นิมิตบางอย่างที่กำหนดหายช้านั้น คงเป็นช่วงๆของการปฏิบัติที่สมาธิยัง
ไม่ได้ดุลกับสติแบบต่อเนื่อง ในหนึ่งบัลลังนั่งอาจมีตกมีขึ้น

สรุปอาการ มีโอภาส ปีติ มีนิมิต สมาธิยังล้ำหน่อยๆ
นิมิตรูปเพื่อนที่ปรากฏ เห็นจริง แต่เราไม่รู้ได้ว่าจริงแค่ไหน แต่ที่อุทิศส่วนบุญให้เขา ทำถูกแล้ว

แต่ครั้งนี้อันไหนเห็น อันไหนที่คิด จิตบอกเองได้เลยค่ะ กำหนดได้ถูกไม่สับสนแล้ว

ตรงนี้ขออนุโมทนา ดีขึ้นนะครับ
การที่เดินระยะที่ ๔ แล้วมีคิดเข้ามามากเป็นเรื่องปกติครับ เพราะเพิ่งเริ่มระยะใหม่และระยะ ๔
สติก็จะเพิ่มมากไปอีก ก็เลยอาจมีคิดออกมามาก

แนะนำครับ ให้เดินนั่งเหมือนเดิม เวลาเท่าเดิม อีก ๒-๓ เพื่อให้สภาวะนิ่งก่อน
กำหนดต้นจิตดีๆ กำหนดอายตนะ ๕ ทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย(สัมผัส) ตรงนี้ย้ำเลย ต้องให้ไว
ให้ทัน เพราะถ้าตรงนี้ทำได้ไม่ดี ก็จะติดที่ระดับนี้นาน ส่วนมากจะวนๆอยู่แถวนี้เพราะสติด้อยไป
กำหนดไม่ทันปัจจุบันขณะ ขอให้ทำตรงนี้ให้ดีครับ ถ้าสติ สมาธิ กำหนดได้ทันปัจจุบันแล้ว
อาการนิมิต โอภาส หรือปีติจะหายไป แล้วจะประจักษ์อย่างอื่นต่อไปได้ครับ ใส่ใจกำหนด
ให้ตามติด อย่าละจนกว่าสภาวะจะหายไป นอกจากที่ยกเว้น
การเดินระยะที่ ๔ ตอนเหยียบหนอ ลงหนอ ให้เต็มฝ่าเท้าครับ และให้พอดีกับจิตที่รู้ คือ ๓ ส่วนตรง
กัน - หนอ จิตที่รู้ ฝ่าเท้าที่ลงเต็มที่ การลงเต็มที่หมายถึงไม่มีต่อไปอีกแล้ว ไม่มีขยับต่อไปได้อีก

ช่วยตอบคำถามด้วย
๑.ที่นี้พอเดินต่อไป ยกย่างหาย ต้องกลับมาตั้งต้นใหม่
คืออะไร หายอย่างไรครับ อธิบายหน่อย
๒.ต้นพอง กลางพอง สุดพอง ต้นยุบ กลางยุบ สุดยุบ ระดับไหนบ้างที่ชัดที่สุด ระยะไหนที่ไม่ชัด
๓.เวทนา ความคิด กำหนดประมาณกี่ครั้งครับ
๔.กำหนด พองหนอ ยุบหนอ นั่งหนอ ถูกหนอ ได้ถึงระยะไหนครับ

อนุโมทนาครับ ดีขึ้นเรื่อยๆ

[quote="กามโภคี"]cool

ช่วยตอบคำถามด้วย
๑.ที่นี้พอเดินต่อไป ยกย่างหาย ต้องกลับมาตั้งต้นใหม่
คืออะไร หายอย่างไรครับ อธิบายหน่อย

ก็คือเบลอๆไปเลย คิดก็ไม่ได้คิด แต่มารู้สึกตัว
อีกทีก็กำลังยกหนอค่ะ คือหายแป๊ปหนึ่งค่ะว่างๆไปเลยค่ะ
๒.ต้นพอง กลางพอง สุดพอง ต้นยุบ กลางยุบ สุดยุบ ระดับไหนบ้างที่ชัดที่สุด ระยะไหนที่ไม่ชัด
ปกติจะชัดทุกระยะ แต่ถ้าจะอ่อนลงก็จะเป็นต้นพองไม่ค่อยชัด สุดพองชัดสุด
แล้วสุดยุบไม่ค่อยชัด แต่ต้นยุบชัดมาก

๓.เวทนา ความคิด กำหนดประมาณกี่ครั้งครับ
ถ้าเวทนาจะกำหนดไม่เกินสามครัังหายเป็นส่วนมาก แต่ถ้าคิดจะมากกว่าห้า
ครั้งแล้วแต่ค่ะ แต่ถ้าเห็นจะนานขึ้นไปอีก ไม่ค่อยยอมหายเลย

๔.กำหนด พองหนอ ยุบหนอ นั่งหนอ ถูกหนอ ได้ถึงระยะไหนครับ
เริ่มจะระยะสี่เป็นส่วนมากแล้วค่ะ แต่ถ้ากำหนดคิดนาน ก็จะถอยลงมาสาม
ถ้าไม่มีอะไรมาแทรกก็จะไต่ขึ้นไปห้าก็มีเฉพาะพอง ยุบยังอยู่เต็มที่สี่อยู่ยังไม่ละเอียดถึงห้าเลยค่ะ

อนุโมทนาครับ ดีขึ้นเรื่อยๆ[/quote

สาธุ อนุโมทนา เจริญในธรรมค่ะ





อาจารย์ค่ะ มานึกได้ตอนที่ส่งซับมิทแล้ว คือมีอยู่ขณะหนึ่งตอนที่นั่ง
พองหนอ ยุบหนออยู รู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้นไปเฉยๆเลย สักชั่วอึดใจหนึ่งค่ะ หายไปเลยไม่มี
อะไรเลย ก็เหมือนตอนเดินคือว่างๆ แต่รู้ว่าหยุดหายใจ ก็กำหนดรู้หนอ แป๊ปหนึ่งก็กลับมาพอง
ต่อค่ะ เรียนมาเพื่อทราบ ขอบคุณค่ะ

สมาธิมากไป ก็เลยเบาที่สุด ลมหายใจยังมี หัวใจยังเต้น แต่ว่าเบาลง
ด้วยอำนาจสมาธิ

สติก็ยังมีรับรู้อยู่ แต่ว่า สมาธิเมื่อแน่น ก็ทำให้สติทำงานได้ไม่สะดวก เพราะจิตจะ
ติดอยู่ในอารมณ์เดียวตลอด(ความหมายคือ การย้ายจิตไปรับรู้สภาวะต่างๆช้าลง)
เมื่อสติทำงานช้า การกำหนดให้ได้ปัจจุบันทันทีก็ไม่ค่อยได้

ที่ว่ากำหนดนานกว่า 3 ครั้ง ล้วนมาจาก สติ สมาธิ และการกำหนดไม่ได้ปัจจุบันทั้งนั้น
ตรงนี้ติดกันแทบทุกคน ต้องอดทนฝึกไปครับ ลองดูอีก ๑-๒ วันก่อน เพราะเพิ่งเพิ่มระยะ
การเดินไป รอให้เดินคล่องอยู่ตัวก่อนในระยะที่ ๔ แล้วจะประเมิณอีกครั้ง ถ้านิมิตลดลง
ปีติลดลง ก็ถือว่าดี ถ้ายังมีหรือเพิ่มขึ้น คงต้องวินิฉัยไปทางเพิ่มสติ

วันแม่นะครับวันนี้ที่ประเทศไทย ขอให้คุณทักทายเป็นคุณแม่ที่ดีแบบนี้ตลอดไป

[i]ค่ะ อนุโมทนา กำหนดแล้วไม่ดับก็เลยนึกถึง
คำแนะนำของ(อ.) น้ำ ได้ค่ะ ทดลองทำดู แรกๆก็หาลิ้นปี่ไม่เจอ สักสอง
สามครั้งก็ได้ แล้วก็หายจริงๆ แต่ก็มีสลับกลับมาทั้งคิดทั้งเห็นตามรายงาน

[color=#FFFF00]อาจารย์กามฯ ยังเรียกว่า อาจารย์ วะ เลย
รายการนี้อายุไม่เกี่ยวค่ะ อิ อิ อิ แล้วแวะมาให้คำแนะนำบ่อยๆนะค่ะ

สาธุสำหรับกำลังใจ อนุโมทนาอีกครั้ง เจริญในธรรมค่ะ

ข้อนี้อาจยังใหม่ในระยะที่ ๔ เดี๋๋ยวจากวันนี้ ผมจะแก้ไขให้ใหม่ วันนี้ของลองที่แนะไปก่อน
อย่าเพิ่งท้อนะครับ คุณทักทายติดไม่กี่วัน ผมเองติดเป็นเดือน นานกว่าเดือนอีกนะ
แต่ก็สู้ๆ ต้องทำใจ ผ่านตรงนี้ จะมีที่ติดอีก มีติดใหญ่ๆ ๓ ที่ครับ บอกไว้ก่อนเลย จะได้ทำใจทัน

นิมิต ปีติ ยังมีอยู่มาก ถ้าวันนี้ลดหรือไม่ลด คิดว่าครั้งหน้าจะเพิ่มบางอย่างไปดีกว่า

อนุโมทนาครับ ลองดู

คุณทักทาย ตรงนี้ขอให้วางใจเป็นกลาง เพราะจริงแล้วสติสมาธิที่ดีไม่ใช่จะ
ต้องกำหนดนั่งหนอถูกหนอได้ โดยปกติคือ พองหนอ ยุบหนอ มากกว่า
เมื่อไม่สามารถเพิ่มกำหนดได้ ก็ไม่เป็นไร ขอให้พองหนอ ยุบหนอ ได้ก็พอ



ให้สังเกตดีๆนะครับ เวลาจะมีอะไรแทรกเข้ามา สติที่กำหนดอยู่ที่อาการพองยุบจะค่อยๆหายไป
เบาไป จางไป บางทีเราก็รู้สึกได้ บางทีกว่าจะรู้ตัว พองยุบไม่มีแล้ว เมื่อพองยุบเบาหายไปจนได้ที่
พวกนิมิต หรือวิปัสสนูปกิเลสต่างๆจะตามมาเลย อาการแบบนี้เป็นอาการสติที่อ่อนกว่าสมาธิ
ทั้งนั้น พอเรากลับไปหาพองยุบ แสดงว่าสติที่จะไปกำหนดอาการ เริ่มจะดี เริ่มจะปรากฎ
แต่ก็ยังไม่ดีพอๆกับสมาธิ เราก็เลยเห็นยังเบาอ่อนอยู่ ข้อนี้ต้องแก้ที่เพิ่มสติ ผมจะลองแนะไว้ท้ายๆ
แล้วคุณทักทายไม่เชื่อเขาทำไม ทำไม่ไม่เห็นหนอๆ วางใจกลางๆล่ะ เขาจะมาให้เห็นทำไมก็เรื่อง
ของเขา ยังไปคิดว่าไม่เชื่ออีก เสร็จเขาไปแล้ว ไม่ทันเขาแล้ว สภาวะจะมาแบบนี้ อาการไม่เชื่อ
หรือไม่ชอบ เป็นอาการของโทมนัสนะ องค์ธรรมเดียวกับโทสะ ในสติปัฏฐานสูตรท่านบอกว่า
ละอภิชฌาและโทมนัส ก็หมายความว่า ให้ละความพอใจหรือความไม่พอใจ ความไม่เชื่อทำนอง
นี้แหละครับ ตอนที่เราไม่เชื่อๆนั้น เสร็จกิเลสไปแล้ว ที่ถูกคือ เห็นหนอๆ ไม่ต้องคิดต่อ รู้แต่ว่าเห็น
ไม่ต้องต่อไปว่าเห็นอะไร เห็นสักว่าเห็น เอาใหม่ ทีนี้มาปุ๊บ คุณทักทายทำแบบผมว่าเลย

พยายามเพิ่มสติ อย่าลืมตาไวๆแบบนี้ ให้สติสมาธิได้ปรับตัวก่อน ค่อยๆกำหนด อยากละบัลลังค์หนอๆ
แล้วก็ อยากลืมตาหนอๆ ค่อยๆลืม เมื่อเห็นอะไรครั้งแรกที่ลืมตา ก็ เห็นหนอๆ จากนั้นก็ค่อยๆผ่อนตาม
ปกติไป อย่าผลุนผลันออก

เป็นห่วงจริงๆ กลัวจะเบื่อจนทิ้ง แต่ก็ทำใจ วิบากของใครก็ของมัน จะบอกได้แค่ว่า เป็นเรื่องธรรมดา
ของการปฏิบัติกรรมฐาน โดยเฉพาะวิธีนี้ ในระยะนี้ก็จะวนๆติดๆแบบนี้ พ้นบ้างไม่พ้นบ้าง ผู้แนะนำเมื่อ
ได้รับรายงานมาอย่างไร ก็จะพยายามหาสาเหตุและวิธีมาแก้ให้ บางคนบุญพาวสานาส่ง อาการเหล่า
นี้แทบไม่ปรากฏเลย มาไวไปไวจนเขาไม่รู้ทัน ๒-๓ วันประสบข่าวดีเลย ตามที่ครูบาอาจารย์เคยเล่า
ให้ฟัง มีได้ฟังข่าวดีตั้งแต่ ๑ ชั่วโมงไปถึง ๒ วันก็มี อาจารย์ที่สอนวิปัสสนาผม ท่านสู้อยู่ที่วัด
ท่านปฏิบัติต่อเนื่องแทบจะกล่าวว่า ๒๔ ชั่วโมงเลย ท่านต้องสู้ถึง ๗ เดือนกว่า ยังไม่รวมเวลาที่
ไปแสวงหาตรงนี้นิดตรงนั้นหน่อยนะ เรื่องบุญวาสนาเนี่ย แข่งไม่ได้จริงๆ

อย่างไรก็ตาม ถ้าตกลงว่าฉันจะทำ เราก็ต้องอดทนพยายาม การที่เราต้องเนิ่นช้า ไม่ใช่เพราะเราไม่
ตั้งใจ แต่เพราะสภาวะที่เราเป็นอยู่ไม่อำนวยเท่าไรในการปฏิบัติ ที่เขาก้าวหน้าไวเพราะไปวัดปฏิบัติ
ผมเคยไปมา อาหาร เขาจัดให้เรา ที่นอนมี ที่พักเดี่ยวสะดวก ห้ามคุย พูดได้เฉพาะส่งอารมณ์กับ
วิปัสสนาจารย์ โทรศัพท์ห้าม ในวัดเองทีวีไม่มี วิทยุไม่มี หนังสือพิมพ์ก็ไม่มี เดินช้าๆให้กำหนดตลอด
ตั้งแต่ตื่นนอน ๐๓.๓๐ ก็กำหนดเลย ขนาดจะเข้าห้องน้ำอาบน้ำ จะเปิดไฟ ที่สวิชยังมีเขียนบอกอีก
ว่า กำหนด จะเดินจะนั่ง กำหนดตลอดเวลา เขาให้ทำช้าๆ นอน ๔ ทุ่ม ทาน ๒ มื้อ ศีล ๘
ก็ลองคิดดูว่า ไม่มีอะไรต้องกังวลเลย ไม่มีต้องฟุ้งเพราะไม่ได้คุย 2 วันแรกแทบตาย จะบ้าเลย
มันหงุดหงิด พอเข้าวันที่ ๓ เนียนเลย สภาวะจ่อที่ทางเข้าวิปัสสนาญาณกันเป็นแถว ทักทายลองคิด
ซิว่าเร็วแค่ไหน ๒ วันได้เรื่องเลย อยากอยู่ปฏิบัติ ไม่อยากกลับเลย ที่เดินเมื่อยก็ทน ไม่คิดแล้ว มีแต่
อยากลุยๆ อยากปฏิบัติ ต้องลดวิริยะลงกันบ้างเลย เพราะมันเพียรมากไป

ที่เล่าให้ฟังย่อๆก็เพราะว่า อยากให้ลองเปรียบดู ผลที่เราได้รับยังน้อยเพราะว่าความเป็นอยู่เรายังไม่
อำนวย มีวิธีเดียวคือ เราต้องไม่ละทิ้ง ต้องอดทน ทำแบบเก็บชั่วโมงบินไป ไม่นานก็เต็มที่เอง

แนะนำ.....
๑.ให้เน้นต้นจิตทุกขั้นตอน ปกติให้กำหนดเฉพาะตอนเห็นต้นจิตเท่านั้น จากนี้ไป กำหนดต้นจิตให้มาก
เช่น อยากเดินหนอ อยากนั่งหนอ ถ้าเดินอยู่หยุดกำหนด ก่อนเดินต้องกำหนดต้นจิตเสมอ เวลาจะนั่งก็
อยากนั่งหนอ ใส่ต้นจิตทุกขั้นตอน เราไม่เห็นก็ต้องใส่ ความจริงต้นจิตมาแล้วไปแล้ว เราไม่เห็นเอง
ตรงนี้แม้ไม่เห็นต้นจิต แต่จะเป็นการฝึกสติให้รู้ตัว เตรียมพร้อมในอิริยาบทต่อไป ลดการเดินผิดจังหวะ
เพราะดูแล้ว สติตามสมาธิไม่ทันจริงๆ ก็เลยแก้วิปัสสนูปกิเลสไม่ดีพอ ผมเข้าใจว่าทักทายทำอยู่แล้ว
แต่อยากให้ลองดูว่า ขั้นตอนไหนยังไม่ได้ใส่อยากลงไป ให้เพิ่มไป ไม่ต้องรอเห็นต้นจิต ใส่เลยครับ

๒.ให้กำหนด รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และจิตที่ฟุ้งที่คิด ให้มากขึ้น ไวขึ้น ใส่ใจลงไปเลย ไม่ต้องกังวล
ว่าพองยุบจะมีหรือไม่มี ถ้าไม่มี ก็ไปที่ รูป เสียง กลิ่นรส สัมผัส จิต แทน
ถ้าพองยุบเบามาก สติเราน้อยแล้ว กำหนด นั่งหนอ ถูกหนอ สลับแบบที่เคยให้ทำ
นั่งหนอ รู้อาการกายที่ตั้งตรงอยู่ ไม่ต้องจิตนาการ ถูกหนอครั้งแรก เรารู้สัมผัสตรงไหนชัด จับตรงนั้น
แล้วมานั่งหนอต่อ จากนั้นไป ถูกหนอต่อ เปลี่ยนที่ถูกเรื่อยๆ เช่น ตาตุ่มทั้งสองข้าง กำหนดทีละข้าง
หรือมือที่ซ้อนกันอยุ่ กำหนดรู้ที่สัมผัสกัน หรือก้นข้างซ้ายข้างขวา สลับกันไปมาตามจุดต่างๆ โดยสลับ
ดังนี้ นั่งหนอ ถูกหนอ นั่งหนอ ถูกหนอ นั่งหนอ ถูกหนอ ฯลฯ ตรงถูกหนอ เราสลับจุด
การกำหนดนั่งหนอ ถูกหนอนั้น ให้กำหนดอย่างน้อย ๒ ครั้ง เช่น นั่งหนอ นั่งหนอ แต่ไม่ควรเกิน ๓ ครั้ง
นั่งหนอ นั่งหนอ ถูกหนอ ถูกหนอ นั่งหนอ นั่งหนอ ถูกหนอ ถูกหนอ
เพราะครั้งแรกที่กำหนด อาจจะรับรู้ไม่ชัดเจน เราต้องซ้ำจิตสติลงไปอีก เพื่อชัดเจน ไม่ต้องสนใจพอง
ยุบ เมื่อได้สักพักลองสังเกตที่ท้อง พองยุบมาชัดค่อยกลับไปกำหนดที่นั่นอีก ถ้าเบาไป หายไป
ก็กลับมากำหนดตามที่แนะนำ

๓.ถ้านั่งแล้วรู้สึกว่าไม่ไหว นิมิตหรือวิปัสสนูปกิเลสมากจนไม่ทันแล้ว เหมือนไม่ได้เรื่องเลย ให้กำหนด
อยากเดินหนอๆ แล้วลุกเดินจงกรมแทนเท่าเวลาที่เหลืออยู่ ข้อนี้ถ้าไม่จำเป็นอย่าทำ เพราะเหมือนหนี
สภาวะ หรือหนีทุกข์นั่นเอง ไม่ใช่วิธีที่ดีนัก

อนุโมทนาครับ คนจะล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร

ไม่เป็นไร ตรงนี้ใส่ต้นจิตเข้าไปก่อนเดิน คือ ยืนหนอ (๓ครั้ง) อยากเดินหนอ (๓ครั้ง)
ตรงอยากเดินหนอ ให้มีสติว่าอยากเดินและรู้ว่าจะเดินระยะที่เท่าไร เดินอย่างไร จากนั้น
กำหนด ใคร่ครวญหนอ (๓ครั้ง) คือรู้ว่าคิดวิธี จากนั้นปิดระยะใคร่ครวญด้วย รู้หนอ (๓ครั้ง)
คือจิตรู้ว่าคิดและคิดเสร็จแล้วจบแล้ว แล้วจึงเริ่มเดินต่อไป


นัยเดียวกับข้างบนเลย ใส่ต้นจิต ตั้งสติ (ไม่ต้องรอให้เห็นต้นจิต)


ดีแล้ว กำหนดตามที่รับรู้ ไม่ต้อวิ่งหาอารมณ์ อะไรเกิดขึ้น ให้ทันปัจจุบันขณะ
ที่เราคิดว่านิดเดียวนั้น ความจริง ถ้าเรากำหนดไม่ทันท่วงที จะยาวเลย ถ้าเรากำหนดไว
ก็จะโผล่มานิดเดียว

ไปหันตามทำไม จะมุมหรือไม่มุมเรามีหน้าที่รู้เขา ก่อนจะหันและหันไป กิเลสเข้าไปแล้ว
ตรึมเลย
กำหนดรู้อย่างเดียวนะ


ข้อนี้ให้ดูว่าพองยุบชัดดีปกติหรือไม่ ถ้าไม่ชัดเจนดีปกติ แสดงว่าจิตหดหู่ เป็นอาการของถีนะมิทธะ
ไม่ถึงกับง่วง แต่หดหู่ ซึมๆ


ข้อนี้ต้องขันติแล้ว ในขณะที่เราอดทน จิตเราก็รับรู้อาการไปด้วย รุ้ว่าปวด ไม่ต้องคิดว่ามันปวดอย่างไร
เมื่อสติสมาธิกล้าแล้ว ปวดจะยังมีอยู่ แต่เราจะอยู่กับเขาได้สบาย เพราะเราปฏิบัติไม่หนีทุกข์
แต่เราทำวิธีที่อยู่กับทุกข์ให้ได้ อาการปวดเป็นแค่อาการหยาบๆของทุกขสภาวะเท่านั้น

แนะนำ...ลองทำตามที่แนะเมื่อวานซัก ๒-๓ วันก่อน ที่สำคัญ อย่าตามอารมณ์หรือสภาวะ ให้รู้ว่า
เขามีอยู่เท่านั้นเอง ใส่ใจกำหนด มีสติ สัมปชัญญะ และให้ทันปัจจุบัน วางเฉย

สาธุ ที่ยังยืนยันความเพียรอยู่
จะสู้ทุกข์พ้นทุกข์ ต้องรู้จักทุกข์ให้ได้ก่อนครับ

แปล๊บอย่างไร แปล๊บตอนไหน ระหว่าง เหยียบกับหนอ



อธิบายหน่อนะว่า มีอาการตอนยุบ หรือ หนอ อาการมันเป็นอย่างไร
ลองค่อยๆอธิบายหน่อย เช่น ตอนที่ว่าเหมือนหลับไปนั้นมันรู้สึกเหมือนหมดสติ
หรือเปล่า ทำนองนี้ หรือเหมือนตกที่สูงวูบลงไปหรือเปล่า แบบนี้อ่ะ ลองค่อยๆนึกดู

ทำไปแบบนี้ก่อนนะ กำลังดี พยายามกำหนดให้ทันปัจจุบัน เท่าที่อ่านๆมา เริ่มจะทันแล้ว
นิมิตที่เห็นก็กำหนดให้แน่วเลย สติ สมาธิ อยู่ที่นั่นเลย อย่าลังเล ไม่ต้องสงสัย กำหนดอย่างเดียว

อาการพองที่ผิดจากปกติไป เป็นอาการที่สติไม่ทันปัจจุบัน ให้หยุดกำหนดพองยุบก่อน รู้สภาวะที่เขา
ผิดแปลกไปก่อน คือหายใจปกติ แล้วสติรุ้ที่ท้องพองแปลกไป บริกรรมว่า รู้หนอๆ คือเรารู้ว่าแปลกไป
เมื่อปกติแล้วกลับมาใหม่นะครับ

ครั้งหน้าถ้ามีอาการเดินนั่งแบบที่อ้างมานี้ ให้แจ้งด้วยว่า พองยุบเห็นระยะไหน
สภาวะตอนนี้คาบเกี่ยวแล้ว ต้องละเอียดหน่อย

อนุโมทนาครับ